The b***h's Revenge

"Here comes the loser." "Just don't mind her kung ayaw mong masira ang araw mo sa pagmumukha niyan." Nanatiling nakayuko ang ulo ko habang naglalakad dala ang tatlong libro sa bisig. Ganito naman ako lagi sa araw-araw na pasok ko. Ginusto ko ang ganitong buhay eh, so I don't have a choice but to endure it. Gusto kong mamuhay ng normal gaya ng ibang tao so I decided to change my surname into Santigao. Gusto ko kasing makahanap ng totoong kaibigan, yung hindi lalapit dahil lang sa mayaman kami. Sigurado kasing maraming sisispsip sakin kapag nalaman nilang anak ako ng may-ari ng school. Pero part ba 'to ng pamumuhay ng isang normal na estudyante? Mas pinili kong tingnan ang nilalakaran ko kesa makita ang kakaibang tingin nila. Malapit na ako sa room namin nang biglang mag-bell. Sa isang iglap ay kanya-kayang takbuhan ang ilan sa mga kaklase ko papasok ng room. Ilang beses akong nabunggo sa magkabilang balikat sa pagmamadali nila pero hindi na ako nagulat na hindi nila ko pinansin. Mas ikakagulat ko pa yata kapag may isang nag-sorry sakin. I heavily sighed. Hindi talaga ako naniniwala na kabataan ang pag-asa ng bayan. Gosh! *** "Leave. This table is ours." Napatigil ako sa akmang pagsubo ng pagkain nang biglang umupo sa harap ko si Tayra kasama ang dalawang babae. She's one of Kuya's friends. Lunch time ngayon kaya halos mapuno ang buong cafeteria at nababalot ng ingay ang paligid. Swerte nga ako dahil nakahanap pa ako ng vacant table. Tapos aagawin lang nila? Pamilya ko ang nagpapakain sa inyo dito aba! One of them raised an eyebrow nang makitang hindi ako gumalaw. "Are you deaf?" "H-huh?" I asked nervously. "Pero nauna ako dito," nag-aalangan kong sagot. Leche, hindi pa nga ako tapos kumain heto na naman sila. Di ba pwedeng break muna mga bashers? She scoffed in disbelief. "I'm not asking for your permission loser. How are we going to eat comfortably if you're here? Just seeing your face makes me want to vomit." Edi pumikit ka. Ako pa mag-a-adjust? Gusto ko sanang isampal ang salitang 'yan sa pagmumukha niya kaso baka mas lalo silang mag-init at hindi na ako makauwi mamaya sa bahay. Bakit ba kasi ang duwag mo Veronica? Hindi mo man lang maipagtanggol ang fvcking self mo. "Ano ba?! Gusto mo bang ipakaladkad pa kita?!" Mukhang nauubos na ang pasensya nila sa'kin. Tss. Kasi naman eh! Kainis gutom pa ko eh! Saglit kong inikot ang paningin para maghanap ng bagong vacant table. Wala naman akong choice kundi mag-adjust.Tss. Buti nalang may nakita ako kaya mabilis akong tumayo dahil baka bugahan na ako ng apoy nitong babae sa harap ko sa init ng ulo niya sa'kin. Hawak ang tray ay naglakad ako patungo sa table ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, pinatid ako ng isa sa kanila kaya ang ending napa-dive ako sa sahig at tumilapon ang hawak kong tray na gumawa ng malakas na ingay sa paligid. Saglit na tumahimik ang paligid bago ito napuno ng halakhakan. Mga peste kayo! Veronica "Welcome back Miss Veronica. I almost didn't recognize you, ang laki ng ipinagbago mo." I removed my sunglasses and stared at the man in front of me. He's wearing formal attire, Mom's secretary. "Mr. Stunner." I smiled at him and he did the same. "It's been two years young lady." I rolled my eyes. "Oh please, I told you to drop the fvcking young lady'." He chuckled bago kinuha ang mga maleta ko at isa-isang isinakay sa kotse katulong ang driver. Napasulyap ako sa ilang mga reporters na halatang may inaabangan sa mga passengers na lumalabas ng airport. Lihim akong ngumisi dahil ang kanina pa nila hinihintay ay nasa gilid lang nila. Of course, they won't recognize me anymore because I've changed a lot. Natutuwa nga ako because despite being a nerd, minahal ako ng fans ko for being true to myself. Siguro ay dahil boses ko ang dahilan kung bakit nila ko nagustuhan. I'm a singer kasi obviously. Gosh. Napapangiwi nalang ako sa tuwing pumapasok sa isip ko ang itsura ko nung nerd pa ko. Baduy! He opened the backseat door for me bago siya lumipat sa kabilang pinto. Buong biyahe ay nakatanaw lang ako sa labas ng bintana ng kotse. Ah.. it's been two fvcking years. Wala naman akong gaanong na-miss bukod sa mga magulang ko. Binuksan ko ang bintana upang lasapin ang hangin sa Pilipinas pero bigla akong napaubo dahil sa usok ng mga lecheng sasakyan kaya mabilis ko ding isinara ang bintana. I must say, na-miss ko din ang polusyon. Kung meron mang forever sa mundo, yun ay ang hindi matapos-tapos na polusyon sa Pilipinas! Tss. "Are you alright?" Mr. Stunner chuckled. I rolled my eyes at him before nodding. Pano ko ba naging close ang gurang na 'to? Feeling close kasi siya sakin before pa ko pumunta ng Korea. Hindi naman siya ganun talaga ka-tanda, but since mas matanda siya sakin I prefer to call him 'gurang'. Medyo mas matanda lang siya ng ilang taon kay Kuy—I mean Adrian. No one knows that I am going home except to Mr. Stunner. Gusto ko kasing i-surprise ang parents ko and of course, that Adrian that unfortunately is my brother. Ever since I came to Korea, hindi na kami nag-usap. And that was the last time I called him Kuya. Makalipas ang ilang oras na biyahe ay unti-unti ko nang natanaw ang pamilyar na bahay namin. I can't help but smile while staring at our house. Walang pinagbago. Nang pumarada sa garage ang kotse ay agad akong pumasok at hinayaan na silang buhatin ang mga gamit ko. Pagpasok ko palang sa pinto ay inilibot ko na ang paningin ko sa paligid. Everything was still the same. The floor, sofa, curtains, chandelier, painting, and even the... family picture. Matagal na napako ang tingin ko sa malaking family picture namin na nakasabit sa wall. We are all wearing formal attire while smiling widely "What a happy family," sarcastic kong bulong. "Let's go. I'm sure they're upstairs." Biglang sulpot ni Mr. Stunner sa tabi ko. Nakasunod lang ako sa kanya habang naglalakad siya paakyat ng hagdan na parang pagmamay-ari niya ang bahay na 'to. Tss. Gusto kong matawa sa reaksyon ng maids dahil halata ang pagtataka sa mga mukha nila habang sinusundan kami ng tingin. Dinig ko pa ang mahinang bulungan nila dahil halatang nakilala ako. Tumigil kami sa tapat ng office room nila. May ganitong kwarto talaga sa bahay namin dahil minsan ay dito nila ginagawa ang mga trabaho nila. Ako na mismo ang kumatok at hindi na hinintay na pahintulutan nila kaming pumasok. Pagbukas ko ng pinto ay sabay pa silang napalingon sa amin. Shocked was all written on their faces. "Surprise," I said coldly and walked towards them. Agad nila akong sinalubong ng yakap. "Wala kang pasabi na uuwi ka pala! I've missed you, sweetie," my mom said sweetly while kissing my cheeks several times. Napasimangot ako sa sinabi niya. "Mom. That's why it's called a surprise." Natawa naman sila. "Buti naman at naisipan mo nang umuwi. Are you staying here for good?" Dad asked while caressing my hair. "Hmm. I'm not sure pa Dad eh. But for now, I came back because I really missed the two of you." I pouted. Napansin kong nagkatinginan sila sa huli kong sinabi. "I'm sure matutuwa din ang Kuy—" Mabilis kong pinutol ang sinasabi ni Mom. "Mom, can I sleep for a while? Napagod kasi ako sa biyahe. Let's continue this later, okay?" hindi ko na hinintay ang sagot nila at hinalikan sila sa pisngi bago naglakad palabas at dumiretso sa kwarto ko. That asshole? Matutuwa kapag nakita ako? Tss. Maybe. For sure iisipin niya na may bago na naman siyang laruan. I smirked on that thought. Well, let's see Adrian who can play better. *** Copyright © 2016 by itsiahty DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. NOTE: No part of this story may be reproduced or transmitted in any form or any means without permission from the author.