Yesterdays Lies

I never thought about watching the love of your life wearing her white long gown would be this painful. My heart seems to get stabbed a million times as I watch Shanaia walking down the aisle wearing her sweetest smile for the woman waiting for her in front of the altar. Nang tanggihan niya ako sa pangatlong pagkakataon ay tinanggap ko nang wala nang ibang makakaagaw pa sa posisyon ni Kailey sa puso niya. After hearing their vows and I Do's ay umalis na ako ng simbahan. I want to drink and get wasted para naman kahit papaano ay mabawasan ang pininikip ng dibdib ko at sa walang humpay na pagbuhos ng mga luha ko. Dumiretso ako sa bar ng kaibigan kong si Tanya. Inukupa ko ang isa sa pribadong kwarto at uminom mag isa. I don't want to see the crowds. I want to drink alone. Paubos ko na ang isang bote ng Vodka na kinuha ko ng hindi ko namamalayan. Bumukas ang pinto at ang nag aalalang mukha ng kaibigan ko ang pumasok at dinaluhan ako. She grabbed the glass on my grip at nilayo sa akin. "That's enough George, lasing kana" mapanuri ang mga mata niyang tumitig sa akin. She grabbed my forearm and motioned me to get up but I stubbornly pulled my arm out of her grip and tssek. "Leave me alone Tanya." I close my eyes as I finally felt dizzy. Kanina pa ako umiinom ngunit ngayon ko pa lamang naramdaman ang tama ng alak sa akin. Kung kailan andito na naman ang kaibigan kong palagi nalang akong hinaharangan sa pagiinom ko ay tsaka ko naman naramdaman ang hilo. Damn it. Bumaba ang mga mata ni Tanya sa bote ng alak na halos wala nang laman. She heaved out a heavy sigh and shook her head. Pagod siyang umupo sa tabi ko at tinitigan ako ng mariin. She's always been like this. I know she cares for me. A lot and I am thankful of that. Siya lang ang nag iisang taong umiintindi sa akin simula palang. Only Tanya and my cousin Freianne knows about me being gay. Or should I say tomboy? Though I am not those typically tomboy who wears boys clothing but my heart beats for my same gender and it was only Shanaia. She's the only woman I wanted to be with but now she's married. She broke my heart. And I have to live with my tormented heart from now on. Tears started to form in the corner of my eyes again. s**t lang dahil maisip ko pa lamang na kinasal na ang babaeng gusto at pinakamamahal ko ay walang humpay na sakit at hapdi na ang dulot nito sa puso ko. Like I wanna die this instance. The pain is too much to bear that all I want now is to get numb. "Look at your self, you look wasted and damn lost. Can you please get a hold of yourself and move on? You know, it hurts seeing you like this" Tanya held my hand. Simpatya at lungkot ang mababanaag sa boses ng kaibigan ko. But she's asking me to moved on like it was so easy to do at this point of my life. Ni kontrolin nga ang paninikip ng dibdib ko at ang pagbuhos ng mga luha ko maisip ko pa lamang ang taong nagdudulot ng sakit sa buong pagkatao ko ay hindi ko na magawa. Magmove on pa kaya? It's easy to say but too hard to do. Nanatiling nakapikit ang mga mata ko at hinayaang mag unahan sa pagtakas ang mga luha ko. I heard her sigh again as I felt her sympathy thru caressing my hand softly. "You can go through this George. I know makakalimutan mo rin siya. But please stop doing this to yourself. Mahirap pero alam ko darating din ang araw na makakalimutan mo siya, believe me the right one will come in time you don't expect kaya please get a hold of yourself for now hmm?" Sa mga sinabi niya ay higit na bumuhos ang luha sa mga mata ko. Why would loving someone be this complicated? Bakit hindi nalang maging magaan ang lahat? Bakit kailangang masaktan ng ganito katindi gayung nagmamahal ka lang naman? This called Love is f*****g me up. "It hurts so bad Tanie, So bad that all I want now is death.I wanna die para hindi ko na maramdaman itong sakit na nararamdaman ko" There, I said it. Nanginig ang boses ko at tuloyan nang humagulhol sa sakit na nararamdaman. Tanya pulled me for a tight hug. "I am here hmm, I am always here." she murmured and I cried in her arms hanggang sa hindi ko na namalayang nakatulog na ako sa mga bisig ng kaibigan ko. Kinaumagahan lulugo lugo akong umuwi ng bahay. Mugto ang mga mata, magulo ang buhok at gusot gusot ang damit. Even I, felt disappointed about my looks when I woke up in Tanya's condo. Kung paano niya ako nadala sa condo niya ay hindi ko na inalam pa. Ngunit gulantang ako pagkapark ko ng kotse ko sa garahe. Nakalabas ang ilang naglalakihang maleta sa bukana ng main door ng mansion. And all of it was.....mine. They were all mine. Dali dali akong pumasok ng mansion upang sana alamin ang nangyayari ngunit ang bumungad sa akin ay ang nagpupuyos sa galit na si lolo Fausto. The anger, the disappointments were visible in his furious eyes. For some reason, I got nervous. My heart began thumping so loud and fast. This must be the very first time he throws daggers on me thru his stares. "You better leave this house now or I will let my guards drag you out of this mansion you little brat. Hindi ko kailangan ng tomboy dito sa pamamahay ko. You are such a big disappointment and disgrace to this family" gigil na gigil niyang anas sa akin. Nilipat ko ang mga mata sa mga magulang kong tila ba mga tutang nakatayo lamang sa tabi ng isang galit na galit na liyon. Lolo is still the head of this mansion and what he says should be follows kaya naman ang mga magulang ko ay hindi man lang ako nagawang ipagtanggol. Tila ako natulos sa aking kinatatayuan at hindi magawang gumalaw. Gulat na gulat ako sa mga nangyayari. Everyone says I am lolo's favorite. Yes I am his favorite apo, or should I say was. I grew up believing that I was really his favorite apo dahil lahat ng hinihiling ko simula pagkabata ko ay binibigay niya kung kaya naman ang nangyayari ngayon ay talagang hindi ko mapaniwalaan. The sweetest grandfather of me is killing me thru his furious eyes na kung siguro nakakamatay lamang ang mga galit niyang titig ay kanina pa ako nakabulagta at bumagsak sa marble na sahig. Napapikit ako nang umangat ang baston niya at akma nang ihahampas sa akin nang buti na lamang at dumating ang kuya ko.Hinarang niya ang katawan kung kaya sa likod niya ito tumama. Ramdam ko ang sakit na dulot niyon sa likod ni kuya. "Leave and never come back here hanggang hindi mo inaayos iyang mga kabaliwan mo" lolo screams furiosly. He was trembling with so much anger. Hinarap ko siya at buong tapang na sinagot. Kaytagal ko rin itong kinimkim at tinago. This was the reason why I choose to kept this from them. I knew, they cannot accept me kahit anong gawin ko. "Lo, please believe me ilang taon kong sinubukang pigilan ang sarili ko but I failed. Hindi ko naa kayang baguhin ang sarili ko. Please lo,-" he cut me off. "lumayas kana at huwag ka nang babalik" kasabay nang pagbato niya sa akin ng mga masasakit na salitang iyon ay ang pagtalikod niya sa akin nang walang lingon lingon. Nag unahan ang mga luha ko at nanlambot ang mga tuhod. Inalalayan ako ni kuya Brandon to stop me from falling to the ground. "Don't worry everything will going to be fine bunso. I am here, I won't leave you" Niyakap ako ng kapatid ko at pinatakan ng magaan na halik sa noo. But I shook my head in response to what he says. "I'm fine kuya, you know lolo very well ayaw kong madamay ka sa galit niya" kumawala ako sa mga bisig ng nakakatanda kong kapatid. I wiped my tears with my bare hands. "thank you kuya but don't worry I will be fine" assuring him before I turned my back at them. Hindi na ako nagtakang hindi man lang ako hinabol o pinigilan man lang ng mga magulang ko. Takot sila sa namamahala ng mansion. Bagsak ang mga balikat kong tumalikod at nilisan ang mansion.