คนโหดโหมดหลงเธอ SS1

[พาร์ท : เพชฌฆาต] หวัดดี ผมชื่อ ‘เพชฌฆาต’ เป็นผู้ชายยังโสดในวัย 22 ปี อายุยังน้อย แต่ร้อยประสบการณ์ ผมเป็นเด็กหัวเกรียนเรียน กศน. เพราะไม่มีใครส่งเสียเรียนในช่วงวัยรุ่น ชีวิตผมแม่งอาภัพ พ่อตั้งชื่อว่าไอ้เพชฌฆาตเพราะพอมีผมเลยทำให้พ่อกับแม่ต้องหย่าร้างกัน ด้วยเหตุผลไร้สาระก็คือผมเป็นลูกที่เกิดมาจากอสุจิของผู้ชายคนอื่นที่แม่นอกใจพ่อไปนอนด้วยตอนที่ยังคบกัน ส่วนแม่น่ะเหรอ ก็เลี้ยงผมมาแบบขอไปที เหมือนไข่ทิ้งไว้ให้ฟักมาเป็นตัวเฉยๆ มีหน้าที่ทำให้เกิดแต่ไม่มีหน้าที่ทำให้โตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ เออ ผมแม่งเป็นเด็กมีปัญหาของแท้เลย ชีวิตผมเติบโตมากับปู่ จนปู่ตายผมก็ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว หางานทำ แล้วก็เข้าสู่ด้านมืดของชีวิตวัยรุ่นอย่างเต็มรูปแบบ ผมสักยันต์เต็มตัวเหมือนพวกขี้ยา โกนหัวเกรียนเพราะเคยโดนขวดปากฉลามฟาดหัวแตกจนต้องผ่าตัด เส้นผมตรงที่ผ่าตัดเลยไม่ค่อยขึ้นเหมือนชาวบ้าน เลยตัดใจโกนทิ้งทั้งหัวแม่งซะเลย จะได้ขึ้นเท่าๆ กัน ผมเข้าเรียนต่อ กศน. ด้วยความใฝ่อยากเรียน อีกอย่างก็เพราะว่าไม่อยากนอนโง่ๆ อยู่บ้านคนเดียวโดยไม่มีความรู้ ในเมื่อผมไม่มีเงิน ผมก็จะหาทางเรียนด้วยวิธีของผมเอง จนตกถังข้าวสารมารู้จักกับเจ้าของเว็บคาสิโนออนไลน์ผิดกฎหมายคนหนึ่ง เป็นเสี่ยเงินหนาหน้าตาดี โกงทริคลูกค้าจนทำเงินทำทองมากมาย โชคดีที่เขาเอ็นดูผมมาก (เพราะเป็นตัวต่อยตัวตีให้เขาเวลามีเรื่องกับลูกหนี้) เลยแชร์เงินให้ผมมาจำนวนหนึ่ง พอผมเริ่มมีเงินจากธุรกิจสีเทา ผมก็เริ่มตั้งใจเรียนตั้งใจทำงานจนอายุ 22 ปีเต็ม ผมได้เข้าเรียนที่มหาลัยรามคำแหงที่ว่าสามารถต่อได้โดยไม่ต้องใช้วุฒิให้ยุ่งยาก มีแบบพรีดีกรี จบ ม.3 มาก็เรียนได้ ผมเข้าเรียนในคณะวิศวกรรมคอมฯ เพราะผมสนใจเรื่องเทคโนโลยีเป็นพิเศษ ใช่ ผมมันเป็นเด็กมีไหวพริบ แต่เสียเรื่องหัวร้อนง่าย หน้าโฉด ตัวใหญ่ ชอบมีเรื่องไปทั่วจนเกือบถูกเด้งออกจากมหาลัยหลายรอบ ส่วนมากไม่มีกับอาจารย์ก็นักศึกษาด้วยกัน เลือดงี้โชกติดมือทุกวัน เพราะพอพวกมันรู้ว่าผมเป็นเด็กใหม่ ไอ้เวรที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าพวกนี้ก็นึกอยากลองของ ไม่ว่าจะตามท้องถนน หรือภายในมหาลัยเปิดฟรี น่าเสียดายที่ตัวผมมันก็ดันเป็นมวยซะด้วย ถ้าไม่สภาพร่อแร่ปางตายกลับมาเพราะมันอาจเล่นใหญ่กับผมมาก ก็โดนตบหน้าจนฟันแตก ผมที่ขึ้นชื่อเรื่องทะเลาะวิวาทที่หนึ่งในมหาลัย ผู้หญิงกลัว ผู้ชายไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหงาอย่างน่าประหลาด ขนาดในเวลานี้ที่นั่งดูดบุหรี่ตรงที่ห้ามสูบบุหรี่แถวๆ สนามกรีฑา แม่งยังไม่มีหมาสักตัววิ่งเข้ามาตบกบาลแล้วบอกให้แหกตาดูป้ายห้ามสูบบุหรี่ที่อยู่บนหัวเลย ก็เพราะมันไม่มีใครกล้ายังไงล่ะ เซ็งจริงๆ เพราะสันดานเป็นงี้เลยไม่มีแฟนสักที “แม่ง” ผมทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ม้าหินอ่อนอย่างแรงก่อนที่จะฟุบหน้าลงกลางระหว่างขาตัวเองอย่างเซ็งๆ จ้องมือหนาที่ใหญ่เหมือนใบพัดที่พอคีบบุหรี่ มวนบุหรี่มันดูเหมือนหนอนตัวเล็กๆ ในมือไปเลย มือนี้ใช่มั้ย ที่ตบหน้าคนจนฟันกรามหลุดออกมาทีเดียวสี่ซี่ ทั้งซีกบนซีกล่าง จำได้ว่าเจ้าตัวที่โดนผมตบฟันหลุดถึงกับลาออกจากโรงเรียนเลย ยิ่งพอเข้ามหาลัยก็เจอเรื่องไม่จบไม่สิ้น ยิ่งทุกคนรู้ข่าวว่าผมเป็นเด็กในสังกัดของเสี่ยคาสิโนออนไลน์ตัวท็อปอันดับสาม ก็ยิ่งกลัวหัวหดเข้าไปใหญ่ มังกรผงาดที่หว่างขาของผมมันไม่เคยได้ใช้งานมา 22 ปีเต็มแล้ว จะมีก็แค่มือใหญ่ๆ ของตัวเองนี่แหละว่ะ ที่คอยชักว่าวเสพสมความปรารถนาของชายวัยกลัดมันอย่างน่าอนาถใจ ชีวิตแม่งเฮงซวยจริงๆ ผมคิดในใจพร้อมกับเงยหน้าขึ้นพ่นควันขาวคลุ้งขึ้นรดฟ้า กูอยากมีแฟนกับเขาบ้างจังเลยวะ ไอ้เหี้ย ตึก ตึก “แฮ่ก... เปิ้น! อ้ายซื้อมาหื่อแล้วเน้อ” ผมชะงักไป ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองผู้หญิงตรงหน้าที่วิ่งดุ้กดิ้กตรงเข้ามาหาด้วยลักษณะเหมือนหมากระเป๋า เธอกำกาแฟกระป๋องในมือเอาไว้แน่น ในขณะที่ลดตัวลงกุมเข่าตัวเองหอบแฮ่กอย่างเหนื่อยอ่อน หลังที่ถูกใช้งานตามประสารุ่นใหญ่ให้ไปซื้อกาแฟมาให้หน่อย เพราะเมื่อเช้าไม่ได้กินอะไรแก้ง่วง ก็เล่นนอนเช้าเพราะกินเหล้าจัดนี่หว่า ผมเผลอจ้องลงไปที่คอปกเสื้อที่เปิดกว้าง มันถูกร่นลงมาจนเห็นเนินอกอวบเกินอายุของเด็กสาววัยละอ่อน ต้องรีบลอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ชิบหาย ลืมไปเลยว่ากำลังเลี้ยงดูยัยเด็กคนนี้อยู่ “ขอบใจ” ผมเต๊ะท่าสูบบุหรี่กลบเกลื่อนความเขินของชายฉกรรจ์ผู้ยังคงซิงแม้จะล่วงเลยมาในวัย 22 ปี ที่เห็นร่องอกชิดกันนั่นเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ ยัยเด็กเวรนี่แม่งก้มต่ำไม่เคยระวังตัวเลยจริงๆ “แต่ไม่ชอบเนสกาแฟ อยากได้เบอร์ดี้ สมองมึงมันช้านักเหรอไง” “กะ ก็เปิ้นอู้แค่ว่าไค่อยากกาแฟกระป๋อง อ้ายจะไปฮู้ได้จะใดล่ะเจ้า!” “กูชื่อเพชร ไม่ได้ชื่อเปิ้น” “อ้ายก็เอิ้นหาตั๋วว่าเปิ้นนั่นน๊ะเจ้า อ้ายบ่าชอบเรียกชื่อพี่เพชร” “มึงไม่ได้นับถือกูเป็นพี่ว่างั้นเถอะ” “โง้ย! เปิ้นนี่เซ้าซี้จัง อ้ายถือกาแฟกระป๋องจนเมื่อยแล้วเน้อ เอาไปเลย” ยัยเด็กน่ารำคาญพูดพร้อมกับกระแทกกาแฟลงตรงหน้าของผมที่ดูดบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆ อย่างไม่ทุกข์ร้อน นี่ขนาดพูดกูมึงใส่มันตลอดนะ แม่งยังไม่กลัวผมเลย พิลึกคนจริงๆ แนะนำให้เอาบุญ ทั้งที่ไม่ได้อยากจะแนะนำสักเท่าไหร่ ยัยเด็กตัวเล็กท่าทางเหมือนหมากระเป๋านี่ชื่อ ‘เอิ้นอ้าย’ ชื่อเป็นภาษาอีสานแต่เสือกมีบ้านเกิดอยู่ที่เชียงใหม่ มันเคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม คือเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่เด็กกว่าหลายปี พอเข้าใจฟิลปะ พูดให้ง่ายกว่านี้ก็คือน้องสาวสมัยผมยังเอ้าะๆ ตอนนั้นผมยังอยู่กับแม่ ในความทรงจำลางๆ คือไอ้เด็กเอิ้นอ้ายนี่แม่งโคตรขี้แย ทำไรนิดหน่อยก็ร้อง แหย่ก็ร้อง โดนดุก็ร้อง ร้องแม่งทั้งวัน แถมยังขี้มูกย้อยเปรอะหน้าอย่างน่าขยะแขยง จนผมอายุสิบปี แม่ก็ผลักไสไล่ส่งผมให้ไปอยู่กับปู่ ก็นะ ปู่ส่งเรียนต่อจนจบ ม.3 ช่วงนึง แล้วพวกเราทั้งสองคนต่างก็หลุดวงโคจรไปจากกัน ไอ้เด็กเอิ้นอายโดนย้ายไปอยู่กับพ่อที่เชียงใหม่ ส่วนผมตกระกำลำบากเป็นเด็กวัดข้างคลองอยู่ที่กรุงเทพ ไม่น่าเชื่อว่าพอผมอายุ 22 ปี พ่อของเธอก็กลับมาติดต่อว่าเอิ้นอ้ายจะย้ายมาเข้ารามคำแหงเพราะลูกเขาแม่งโง่ดักดาน เป็นเด็กหัวช้าที่ไม่มีทักษะ สอบตกจนคนเป็นพ่อยังเอือมระอา ยังดีที่ผมใช้เฟสเดิมสมัยพระเจ้าเหาและยังมีเพื่อนกับตาลุงนั่นในเฟสอยู่ ก็เลยต้องกลายมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กเอ๋อจำเป็นในวันนี้ เอิ้นอ้ายเข้ามาเรียนแบบต่อป.ตรี เข้าเรียนเอกมนุษย์ภาษาอังกฤษ ที่พอผมได้ยินครั้งแรกก็แค่นหัวเราะแบบเหยียดหยันออกมา ยัยเด็กเหนือที่พูดเป็นแต่ภาษาเหนือแบบงูๆ ปลาๆ สะเหล่ออยากจะพูดทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่เหนือตั้งแต่เล็ก แถมเสือกยังเอามาใช้พูดกับคนในชีวิตประจำวัน ไหนจะเกรดภาษาอังกฤษที่ลุงนั่นส่งมาให้ผมดูยังโคตรต่ำเตี้ยเรี่ยดินชนิดไม่ได้ผุดได้เกิดอีก โง่แบบจัดเต็ม โง่ได้ใจเลยจริงๆ แต่แวบแรกที่เห็นก็ตกใจเหมือนกัน แบบเข้าขั้นช็อค เพราะยัยเด็กผีเอิ้นอ้ายในอดีตที่พูดคำไหนไม่เป็นนอกจากร้องไห้งอแงขี้มูกโป่ง หน้าตาเปรอะเปื้อนขี้มูกแบบบ้านๆ กลับโตขึ้นมาแบบมีคุณภาพสัสๆ สวยสะพรั่งสดใส ผิวขาวอมชมพู หน้าตาจิ้มลิ้มแบบเน็ตไอดอลยังอาย คือเอาง่ายๆ จัดว่าน่ารักมาก โคตรน่ารัก เหมือนตุ๊กตาเดินได้ แต่ความหัวช้าของมันยกให้เป็นที่หนึ่ง และกูก็ไม่ได้ชอบอะไรมากมาย ไม่ชอบผู้หญิงเอ๋อ เสียอย่างเดียว นมมันใหญ่มาก ตูดก็ใหญ่ พอก้มๆ เงยๆ ทีเห็นไปถึงร่องนมเลย แล้วคนที่ต้องเห็นภาพพวกนั้นทุกวันก็คือกูนี่ไง ไอ้เหี้ยเอ้ย เพราะมันดันต้องย้ายเข้ามาอยู่กับผมอาทิตย์หน้านี้แล้ว หลังจากที่ไ*****อไปอยู่กับบ้านป้ามันแล้วเขาก็ขับไล่ไสส่งออกมาเพราะทำอะไรไม่เป็นเลยนอกจากนอนเล่นเกมโทรศัพท์ไม่หยิบไม่จับงานบ้าน เออ ก็ดี มีแต่คนไม่ต้องการ สุดท้ายก็โยนภาระมาที่กูนี่ไง “ทำไมเปิ้นต้องสูบไอ้นี่ด้วย?” ใช่ แล้วก็มีมันคนเดียวนี่แหละที่ไม่เคยกลัวผม แม้ว่าผมจะตัวใหญ่เท่าหมีควาย กล้ามแน่นบึ้กแบบต่อยหัวคนคอขาดได้ในหมัดเดียว กับรอยสักเต็มทั้งตัว รวมทั้งสักน้ำมัดผงาดของ “ทำไม” ผมเลิกคิ้วถามมันเสียงนิ่ง “อ้ายเหม็น จะอ้วก” แล้วดูแม่งแสดงออกกับผมดิ ไอ้เด็กเอ๋อ “กูถามคำนึงนะ” “อื้ม” “มึงไม่กลัวกูเหรอไอ้อ้าย?” ท้ายประโยคผมขยี้มวนบุหรี่กับโต๊ะม้าหินอ่อน เพราะทุกคนต่างก็กลัวผมกันทั้งนั้น มองเห็นผมเหมือนสัตว์ประหลาดที่มีชีวิต แต่มันกลับพูดคุยกับผมเหมือนเป็นเรื่องปกติ ยัยตัวเล็กที่ขนาดทรวดทรงองค์เอวไม่ใช่เล่นๆ ค่อยๆ ล้มตัวจุ้มปุกนั่งลงข้างๆ ผมจนต้องเขยิบหนีเพราะหน้าอกเธอมันเบียด พร้อมกับหันดวงตากลมโตนั่นมองผมตาปริบๆ จนผมต้องด่ากลบเกลื่อน “มองไรไ*****อ?” “เปิ้นบ่าเห็นน่ากลัวเลยเจ้า” แล้วดูคำตอบของเธอ มันทำผมแอบใจสั่นไปหน่อยๆ เพราะแววตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนเหมือนกับลูกแก้วนั่น ไม่เคยมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักมาพูดแบบนี้ในระยะใกล้มาก่อน “แต่เปิ้นตัวเหม็น เปิ้นฮักเปิ้นชอบที่จะสูบไอ้นั่น อ้ายบ่าชอบ” “อืม” “ถ้าเปิ้นเลิกสูบยาเส้นแบบนั้น อ้ายอาจจะอยากอยู่ใกล้ๆ มากกว่านี้ก็เป๋นได้เจ้า” เธอพูดแล้วก็คลี่ยิ้มหวานแฉ่งออกมา ซึ่งไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดที่พูดออกมานั่นคือการยั่วยวนเพศชายแบบไม่รู้สึกตัว (คิดไปเอง) เอาดีๆ ใจกูแม่งเต้นกับยัยนี่นะเนี่ย “ไม่เอาว่ะ ไม่อยากอยู่ใกล้หมาชิวาว่า” “เปิ้น!” “แล้วไอ้นี่มันเรียกว่าซิกาเร็ต ไม่ใช่ยาเส้น” ผมพูดด้วยความซึนในตัวเอง แล้วคว้ามวนบุหรี่มาเคาะหน้าผากของมันเบาๆ จนยัยตัวเล็กต้องหลับตาปี๋อย่างขัดใจที่ผมแม่งโคตรปากหมากับเธอ “สะกดไว้ในสมองที่มีเท่าเม็ดถั่วของมึงด้วย” “...” “เข้าใจซะ ไอ้เด็กโง่”