EP2 บังเอิญ
1584 Words
1 อาทิตย์ผ่านไป
ตั้งแต่ที่ฉันเมาแล้วไปโผล่บ่อนใครก็ไม่รู้วันนั้น ฉันก็ไม่แตะเหล้าอีกเลย แถมบัตรพนักงานก็หายแต่ยังดีที่ได้บัตรใหม่มา
"ปันปันที่บ้านมาหาหน่ะ อยู่หน้าร้าน"
"อ๋อ ขอบคุณค่ะ"
จะมาขอเงินอีกสิไม่ว่า เห้อฉันอยากจะหนีไปให้ไกลๆเลยจริงๆ ฉันเดินผ่านฝูงผู้คนมากมายออกมาหน้าร้าน
"แม่ มาทำอะไรที่นี่"
"ปันปัน แม่ขอเงินหน่อยสิ แม่จะเอาไปใช้หนี้ที่บ่อน"
"หนี้อะไรอีกอ่ะแม่"
"ก็แม่เข้าบ่อนไปเล่นมา จนหมดตัวแม่เลยกู้บ่อนมาเล่นอีก"
"เท่าไหร่"
"แสนหน่อยๆ"
"ห๊ะ นี่แม่เล่นกู้เค้าเป็นแสนๆเลยหรอ ปันปันไม่มีปัญญาหาคืนหรอกแม่ เยอะขนาดนั้น"
"ถ้าแกไม่หามาเจ้าของบ่อนต้องเล่นงานฉันแน่ๆ แกต้องหามาคืนให้ได้นะ"
"ไม่ไหวหรอกแม่ ปันปันทำงานไม่ได้เงินเดือนเยอะขนาดนั้นนะ นี่แม่เล่นกู้มาเล่นบ่อนเป็นแสนๆเลยอ่ะ"
"แกก็ไปหายืมใครมาก่อนก็ได้ ไม่งั้นฉันเดือดร้อนแน่ๆ"
"ตัวใครตัวมันแล้วกันนะแม่ ปันปันไม่มรปัญญาหาให้แม่หรอก เงินแสนนะไม่ใช่เงินร้อย ปันปันต้องกลับไปทำงานแล้ว"
"เดี๋ยวสิยัยปันปัน"
ฉันไม่ฟังที่แม่พูดสักคำ ฉันจะไปหาเงินมาจากไหนเป็นแสน ใครก่อคนนั้นก็หาทางแก้เอาเองแล้วกัน ฉันเหนื่อยจะตามใช้หนี้ให้แล้ว ไม่จบไม่สิ้นสักที
"หน้ามุ่ยเลยปันปัน เป็นอะไรครับ"
"ก็แม่หน่ะสิพี่ปราง ไปก่อหนี้ให้ปันปันตามใช้อีกแล้ว"
"อีกแล้วหรอ แกพึ่งจะใช้หนี้เก่าหมดไปไม่กี่เดือนเลยนะ เอาใหม่อีกแล้ว"
"ก็ใช่หน่ะสิพี่ปราง นี่ไปกู้มาเยอะด้วยนะเป็นแสนเลย ปันปันตามใช้ให้ทั้งชาติจะหมดรึป่าว"
"ห๊ะ รอบนี้เป็นแสนเลยหรอ ตายๆเวรกรรมอะไรของแกนะปันปัน ก่อหนี้ให้ลูกแต่ละอย่างมีแต่ลงบ่อนหมด ไม่คิดจะทำมาหากินเลย"
"ปันปันเหนื่อยจริงๆพี่ปราง"
"เอาเถอะ ใครก่อก็หาใช้เอาเองปล่อยเค้าเถอะ"
"เห้อ ปันปันอยากจะหนีไปไกลๆจังเลยพี่ แบบออกนอกโลกไปอยู่คนเดียวเลยอะไรแบบเนี่ย"
"ฮ่าฮ่าฮ่า แกก็เกินไป ป่ะๆทำงานอย่าไปคิดมาก สู้ๆพี่เป็นกำลังใจให้"
ก็มีแต่พี่ปรางนี่แหละที่เข้าใจฉันที่สุด เป็นพี่ชายที่แสนดีมากๆ อบอุ่นอ่อนโยนถ้าพี่เค้าไม่มีแฟนนะ ฉันก็คงจีบพี่เค้าไปแล้วฮ่าฮ่า ทำงานของตัวเองดีกว่าพักเรื่องเครียดๆไว้ก่อน ฉันกลับไปทำงานตามปกติของฉัน มีดื่มบ้างนิดหน่อย สนุกอยู่กับงานของตัวเอง พี่ๆก็ชวนคุยเรื่องสนุกๆให้ฉันคลายเครียด แต่ก็นะถึงกลับบ้านไปก็เครียดอยู่ดี เหนื่อยดีเหมือนกันชีวิตนี้ พอถึงเวลาเลิกงานฉันจัดการเปลี่ยนชุดไว้ที่ร้าน
"กลับบ้านดีๆหล่ะปันปัน หรือจะให้พี่ไปส่งมั้ย"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ฝน เดี๋ยวปันปันกลับเองไม่รบกวนดีกว่า"
"งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"บ๊ายบายค่ะ"
เก็บของเก็บอะไรเสร็จฉันก็เดินออกจากร้าน
"หวัดดียัยเด็กขี้เมา"
ฉันหยุดเดินมองไปยังผู้ชายร่างสูงที่พูดทักฉัน หน้าคุ้นจังเลยเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ แต่นึกไม่ออก
#คิม
"จำฉันไม่ได้หรอ อะไรกันแค่นี้ลืมกันแล้ว"
"คุณเอ่อ เป็นใครคะแล้วรู้จักฉันหรอคะ"
"วันที่เธอเมาแล้วเดินมาชนฉันจำได้มั้ย"
เธอทำหน้างงๆ แล้วก็นิ่งเงียบไปสักแปบนึง
"คุณคนนั้นนั่นเอง ปันปันขอโทษด้วยนะคะ วันนั้นปันปันเมามาก ถ้าทำอะไรไม่ดีปันปันขอโทษมากๆเลยค่ะ"
"อื้อ ไม่ต้องขอโทษเธอไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย ฉันเอาบัตรพนักงานมาคืนเธอหน่ะ เธอทำหล่นไว้ที่บ่อนฉัน"
"ขอบคุณค่ะ ว่าแต่คุณเอ่อ"
"ฉันชื่อคิม เป็นเจ้าของบ่อนนั่นแหละ หรือเรียกเฮียก็ได้"
"อ๋อค่ะเฮียคิม ขอบคุณมากๆนะคะ"
"อื้อไม่เป็นไร นี่จะกลับบ้านหรอ"
"ค่ะพึ่งเลิกงานกำลังจะกลับบ้าน"
"ให้ฉันไปส่งมั้ย กลับคนเดียวมืดๆอันตราย"
"ไม่เป็นไรค่ะเฮียคิม ปันปันเดินกลับทุกวันอยู่แล้ว"
"ให้ฉันไปส่งเถอะ อย่าขัดน้ำใจฉันเลยนะเด็กน้อย"
เธอคลุ่นคิดอยู่สักพัก
"ก็ได้ค่ะ"
"อื้ม ขึ้นรถสิบอกทางคนขับได้เลยนะ"
"ขอบคุณค่ะ"
ระหว่างทางเธอก็บอกที่อยู่ของเธอให้คนขับรถขับไป แต่ว่าแถวนี้คุ้นๆเหมือนบ้านลูกหนี้ที่ติดไว้เลย คงไม่ใช่หรอกมั้ง
"เอ่อพี่คนขับคะ จอดตรงนี้แหละคะ บ้านปันปันอยู่แค่ตรงต้นมะยมค่ะ เดี๋ยวเดินไปเอง"
ผมมองไปยังบ้านที่เธอบอก ใช่บ้านนั้นจริงๆด้วย ผมเดินตามลงไปส่งเธอยันหน้าบ้าน
"ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ ขอบคุณนะคะเฮียคิมที่มาส่งปันปัน"
"นี่บ้านเธอหรอ"
"ใช่ค่ะบ้านปันปันเอง ทำไมหรอคะ"
"เธออยู่กับใคร"
"เอ่อก็มีพ่อแม่แล้วก็ปันปันค่ะ"
สักแปบก็มีคนเดินออกมาจากในตัวบ้าน
"ปันปัน กลับมาแล้วหรอ ตกลงแกยืมเงินใครได้รึป่าว"
"แม่ปันปันบอกแล้วไง ปันปันไม่มีให้แม่หรอก"
เสียงเปิดประตูบ้านออกมาก็ทำให้เห็นคนที่เดินออกมาพอดี ลูกหนี้ที่บ่อนจริงๆด้วยเป็นแม่ยัยเด็กขี้เมาหรอ
"เฮียยย"
"บังเอิญจังเลยนะครับ คุณป่าน"
"แม่รู้จักเฮียคิมด้วยหรอคะ"
เธอทำหน้าสงสัยแต่แม่เธอไม่ได้พูดอะไร คงเพราะไม่คิดว่าจะเจอผมมากับลูกสาวตัวเองด้วย
"เอ่อ เอ่อ รีบเข้าบ้านดีกว่าปันปัน ไป"
"ดะ ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวสิแม่ แม่ยังไม่ตอบปันปันเลยนะ"
_หลบได้ไม่นานหรอก ผมมองดูเธอโดนลากเข้าบ้านจนลับตาถึงจะกลับมาขึ้นรถที่จอดไว้ใกล้ๆ
ครืดด
ปึก
"เฮียครับ นี่มันบ้านคุณป่านหนิครับ"
"อืม แม่ยัยเด็กนั่น"
"จริงหรอครับ บังเอิญจังเลยแล้วเธอรู้เรื่องหรือยังครับ"
"ฉันว่าหน้าจะยัง สงสัยต้องมาทวงด้วยตัวเองซะแล้วสิ ไปกลับบ้าน"
"ครับเฮีย"
ระหว่างทางก็ครุ่นคิดหากเธอรู้เรื่องว่าแม่เธอกู้เงินของบ่อนมาเป็นแสน แถมยังเป็นบ่อนของผมอีกเธอจะทำยังไง อืมแต่ก็ชั่งมันเถอะไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ลูกหนี้ก็คือลูกหนี้
"เล่มบันชีอยู่กับนายใช่มั้ย"
"ครับเฮียคิม ทำไมหรอครับ"
"เอามาให้ฉันที ฉันจะไปคำนวนทั้งต้นทั้งดอกของคุณป่าน"
"ได้ครับ"
รถได้แล่นเข้ามาจอดยังโลงรถแล้ว พอถึงก็ลงจากรถเดินเข้าบ้านทันที
"นี่ครับเฮียบันชีของบ่อน"
"อืม ขอบใจแกไปพักเถอะแทน"
"ครับ"
ผมนั่งเปิดบันชีดูทีละหน้า มีลูกหนี้มากมายบางคนใกล้หมด บางคนก็ตีมึนไม่ส่งหนี้ส่วนมากเจอแต่อย่างหลังซะมากกว่า เปิดมาจนถึงชื่อแม่ของยัยเด็กขี้เมา คิดคำนวณตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ก็ยังไม่จ่ายอะไรเลยสักอย่าง แม้แต่บาทเดียวก็ไม่มี หลบตลอดลูกน้องไปทีไรก็ไม่เจอตัวปิดบ้านเงียบ จนมาเจอวันนี้ตั้งใจจะหลบไม่ใช้หนี้สินะ เดี๋ยวเราได้รู้กัน
รุ่งเช้า
"เฮียจะเข้าบ่อนเลยมั้ยครับ"
"ยัง แวะไปที่บ้านคุณป่านก่อน"
"จะเจอหรอครับเฮีย"
"เสี่ยงดู แต่ฉันเชื่อว่าเจอเพราะผับที่ยัยเด็กนั่นทำงานเปิดค่ำ เพราะฉะนั้นอยู่แน่นอน"
"ครับเฮีย"
รถแล่นบนถนนไปได้สักพักก็ถึงซอยบ้านยัยเด็กขี้เมา
ปึง
"เฮียแน่ใจนะครับว่าอยู่บ้านกัน"
เดินมาหยุดอยู่ประตูรั้วหน้าบ้านเธอ บ้านไม่ได้ล็อกรองเท้าก็วางอยู่เต็มชั้น
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
แกร๊ก
ยืนกดกิ่งอยู่สักแปบก็มีคนเปิดประตูบ้านออกมา เป็นเธอนั่นเอง
"อ่าวเฮียคิม มีอะไรรึป่าวคะ หรือปันปันทำของตกในรถคุณหรอคะ"
"อ๋อป่าวหรอก ฉันแค่มาตามทวงหนี้"
"ทวงหนี้ หนี้อะไรคะเฮียคิมมาผิดบ้านรึป่าว"
"คุณป่านกู้เงินของบ่อนฉัน แล้วผิดสัญญาในการชำระ ฉันให้ลูกน้องมาทวงแต่แม่เธอหลบหน้า จงใจไม่ใช้หนี้ฉัน"
"แม่กู้เงินที่บ่อนเฮียคิมหรอคะ ใช่เงินที่เป็นแสนๆมั้ยคะ"
"ใช่"
"แม่นะแม่ จะไปกู้มาทำไมอีกก็ไม่รู้"
"แล้วแม่เธออยู่มั้ย"
"ปันปัน ใครมาหน่ะลูกเพื่อนหรอ เฮียย"
"สวัสดีอีกครั้งนะครับ คุณป่าน"
แค่เห็นหน้าจะตกใจอะไรขนาดนั้นก็ดี หึหึ ในเมื่อลูกสาวก็รู้เรื่องแล้วดูซิ่จะใช้หนี้ยังไง
- Writer
