2. Bölüm: Para Sıkıntısı
250 Words
#Ceylin
Patronun verdiği parayı sayarak marketten çıktım. Paramı yine eksik vermişti ama karşı çıkacak gücüm olmadığı için verdiğine teşekkür edip geçmişti. Parayı çantama atıp kollarımı göğsüme doladım.
"Başka bir iş bulsam belki!"
Ama bu zamanda iş bulmak kadar zor bir şey yoktu! Herkes arayınca bulursun dese de bulduğun iş senin yükünü ağırlaştıracaksa ondan gelen paranın kısa bir anlıktır...
Durağa geldiğimi fark edince kollarımı göğsümden çözüp minibüs geliş saatlerine göz attım. Telefonu çantamdan çıkarıp saate baktığımda otobüsün gelmesine beş dakika kaldığını fark ettim. Telefonu çantaya atıp oturağa oturdum. Geçip giden arabaları izlerken "Ceylin!" diye seslenen sesle başımı kaldırdım.
Karşımda abimi görünce yerimden kalktım. Abim önümde durup elini uzatınca "Abi önce evin ihtiyaç-"
Sözümü bitirmeden abim çantamı elimden çekip aldı. Çantayı açıp içinden parayı çıkarıp gülümsedi. Paraya uzandığımda bileğimi kavrayıp sıktı.
"Ne yapıyorsun?"
Kan çanağı olan gözleriyle sorduğu soruyla güçsüzce başımı önüme eğdim.
"Evin ihtiyaçlarını nasıl karşılayacağız?"
Bileğimi serbest bırakıp "Orası beni ilgilendirmez! Her hafta harçlığımı elime vereceksin!" dedi.
Abim yanımdan çekip giderken gözümden süzülen yaşla arkasından baktım.
"Ne zaman bu zulüm bitecek?"
Ağzımdan kaçan hıçkırığa engel olamazken çantamı yerden aldım. Elimin tersiyle gözyaşlarımı silip etrafıma baktım. Bana bakan birkaç insan izlemekle yetinirken başımı çevirdim. Minibüsün geldiğini fark edince çantadan akbilimi çıkarıp bekledim. Minibüs önümde durup kapı açılınca beni izleyen insanlarla birlikte otobüse bindim. Akbili okuturken gelen "Yetersiz Bakiye!" uyarısıyla başımı sağa sola salladım.
Minibüsten inecekken "Kızım inme yerine basarım!" diyen kadına baktığımda az önce beni izleyen kadın olduğunu fark ettim.
"Sağ olun ama gerekmiyor."
Otobüsten inip yürüyerek eve doğru ilerlemeye başladım...
- Writer
