ฝ่าลิขิตรัก

บ้างก็ว่าการถูกทรยศจากคนที่ไว้ใจ นั้นเป็นความเจ็บปวดอย่างที่สุด แต่สำหรับ ‘ร้อยแก้ว’ ทันตแพทย์สาวผู้ ‘เคย’ เป็นที่อิจฉาในบรรดาเพื่อนฝูง เรื่องการมีคู่ที่ส่งเสริมและเป็นผู้ชายที่หลายคนหมายตา ตอนนี้เธอได้กลายเป็นบุคคลผู้น่าเวทนา เพราะชายคนรักที่ดูใจกันมาเกือบสิบปี ลอบสวมเขาให้เธออย่างเลือดเย็น มือที่ถือโทรศัพท์อ่อนแรงเมื่อได้เห็นใบหน้าของบุรุษในคลิปที่ถูกส่งมาอย่างปริศนา กายกำยำผิวออกแทนเข้ม เรือนกายของเขาแน่นหนันไปด้วยมัดกล้าม และตรงกลางอกข้างซ้ายสลักด้วยหมึกสีดำนิลฉายชัด ‘14.2.53’ วันแรกที่คบกัน... ‘พีท พิทยา’ เขาเคยบอกว่าจะไม่มีวันลืม วันที่เธอตกลงเป็นแฟนกับเขา เดือนนิติศาสตร์ปีสองถึงขั้นยอมกัดฟันทนเจ็บ สร้างรอยสลักไว้กลางอกเพื่อให้ตัวเลขเหล่านั้นซึมลึกเข้าไปในเนื้อหนัง ว่าเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว ทว่าตอนนี้ เวลาผ่านมาเกือบครบสิบปี ผู้ชายที่เคยคลั่งรักเธอหนักหนา ตอนนี้เขากำลังเสพสวาทอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ภาพความคมชัดระดับฟูลเอชดีทำให้ร้อยแก้วเห็นแม้แต่หยดเหงื่อที่ไหลอาบกรอบหน้าและซึมออกตามรูขุมขนจนชุ่มโชก กายกำยำที่แฟนอย่างเธอไม่เคยได้เห็นมันเปลือยเปล่าเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ตอนนี้กำลังเคลื่อนขยับโถมกลางกายเข้าใส่หว่างขาของสตรีที่แหกอ้าเสียจนกว้างอย่างใจง่าย เสียงครวญครางของคนทั้งสองเหมือนปลายมีดแหลมที่เสียดแทง ร้อยแก้วเจ็บจุกไปทั้งอก แน่นขนัดเสียจนรู้สึกคล้ายจะหายใจไม่ออก ยิ่งได้เห็นเขาสุขสันต์และหฤหรรษ์มากเพียงใด หัวใจของเธอยิ่งเจ็บ กระนั้นความเจ็บช้ำมันยังไม่หมดแต่เพียงถูกแฟนนอกใจ เพราะชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้นเกิดอยากเปลี่ยนท่า ท่อนแขนหนาก็ช้อนเข้าใต้เอวคอด หันพลิกร่างบางที่นอนหงายอ้าขา ให้คว้ำร่างโกงโค้งหยัดสะโพกขึ้นสูง แอ่นรับแรงกระแทกจากลำกายร้อนที่โถมเข้าใส่อย่างเมามันส์ วินาทีนั้นเองที่ร้อยแก้วชาดิกไปทั่วร่าง ภาพของผู้หญิงในคลิปที่กำลังเริงร่าหาใช่คนอื่นไกล หากแต่เป็นลูกน้องสมรสของพ่อเธอเอง! แววตาของเจ้าหล่อนจ้องมองผ่านเลนส์กล้องมาถึงเธอ มุมปากอวบอิ่มของ ‘กิ่งแก้ว’ เหยียดยิ้มราวจะเยาะเย้ย ก่อนที่ใบหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นบิดบี้ไม่เป็นรูป เพราะความซ่านเสียวจากกามกิจที่คนตัวโตบรรจงโถมกระแทกเสียจนเกิดเสียงกระทบของเนื้ออย่างแน่นหนัน โทรศัพท์มือถือหล่นลงพื้นในที่สุด ร่างแบบบางทรุดกับเก้าอี้ล้อหมุนในคลีนิก สองมือยกขึ้นกุมใบหน้าและริมฝีปาก แม้สองตาจะไม่ได้เห็นภาพบัดสี แต่เสียงของคนทั้งคู่ยังดังกล้องเข้ามาในหูจนวินาทีสุดท้าย “พี่จะเสร็จแล้วแก้ว...อ่าส์” น้ำเสียงกระเส่าและอ่อนหวาน แก้ว... แม้แต่ชื่อที่เขาครางเรียกเจ้าหล่อน ยังเป็นชื่อที่เขาใช้เรียกเธอเสียด้วยซ้ำ “กิ่งจะ...อื้อออ อร๊ายยยย” เสียงหวานครางระส่ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร้อยแก้วคว้าโทรศัพท์บนพื้น กดออกจากการเล่นของวีดิโอ สองตายังคงเออคลอด้วยน้ำตาอุ่นๆ ทันตแพทย์สาวกลืนก้อนแข็งที่ขึ้นมาจุกตรงคอหอยลงไป มือปาดหยาดน้ำข้างแก้ม สายตาหันมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกที่บอบช้ำจนเกิดจะทน ในคืนวันเกิดอายุสิบขวบของเธอเอง ร้อยแก้วจำได้แม่นว่าพ่อเข้ามาบ้านตอนเกือบสามทุ่ม ตอนนั้นเธอหลับไปก่อนแล้ว แต่ต้องตื่นมาเพราะเสียงโวยวายของพ่อและเสียงร้องไห้ของแม่ วันนั้นเองที่เธอได้รู้ว่าตัวเองมี ‘น้องสาว’ เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มที่อายุห่างกันเพียงสองปี... ตั้งแต่จำความได้ ร้อยแก้วต้องทนเห็นแม่ร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้งกี่หน ไม่เคยได้มีโอกาสเห็นพ่ออยู่บ้านรอทานข้าวเย็นพร้อมหน้าเหมือนคนอื่นๆ วันสำคัญของเธอหรือแม่ พ่อมาได้เพียงชั่วครู่ก่อนจะกุลีกุจอไป ‘บ้านเล็ก’ ทิ้งให้แม่ต้องแอบร้องไห้เพียงลำพัง ความอกช้ำไส้ขมของแม่ที่เธอได้เห็น มันเหมือนของแสลงที่ร้อยแก้วพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดทั้งชีวิต เพราะแม่เป็นแค่ลูกสาวข้าราชการเก่า เป็นเพียงรักแรกที่นายตำรวจหนุ่มเคยไหลหลง แต่แล้วดาวบนบ่ามันแพรวพราวเสียเหลือเกิน การมีอีกบ้านจึงเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และแม่ไม่มีสิทธิ์จะไปเรียกร้องอะไร กับผู้ชายที่เป็นเสาหลักของครอบครัว ทันตแพทย์สาวถึงได้หลีกหนีตำรวจหนุ่มที่พากันมาขายขนมจีบไม่ว่างเว้น ตั้งแต่อายุเข้าสิบเจ็ดสมัยยังอยู่บ้านพักตำรวจของพ่อ ด้วยกลัวว่าชีวิตจอต้องเดินตามรอยแม่ เธอสู้หมั่นเพียรให้ได้เรียนในสาขาที่เลี้ยงชีพได้อย่างไม่ขัดสน เพราะไม่อยากเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชีวิตได้เพราะพึงพิงสามี เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะคัดสรรทุกคนที่เข้ามา แต่ก็ไม่คิดเลยว่า ผู้ชายที่เธอเลือกแล้วว่าดี จะสับหางเสือเรือชีวิต พยายามหันลำเรือให้เธอต้องกลับไปเจอชีวิตเช่นเดียวกันกับที่แม่เคยเผชิญ ร้อยแก้วสูดหายใจลึก มือกดเข้าบันทึกการโทรและต่อสายถึงเบอร์ล่าสุดที่เพิ่งคุยกันไปเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา [ว่าไงครับแก้ว เสร็จเคสแล้วเหรอ?] น้ำเสียงของพิทยาสดใสเสมอยามพูดกับแฟนสาว “ป่าวหรอกค่ะ แต่อยากคุยกับพีทก่อน” ปากที่พูดออกไป ต้องฝืนทนอย่างยิ่งไม่ให้หลุดสะอื้นให้อีกฝ่ายได้ยิน มือคว้าเคาวน์เตอร์เอาไว้แน่นเพื่อตั้งมั่นต่อประโยคกับอีกฝ่ายให้จบ [แต่ตอนนี้ผมช่วยพ่อหาเสียงอยู่น่ะสิ แก้วมีอะไรไหม ไว้ผมโทรกลับได้ไหม ตอนนี้ยุ่งมาก] เสียงแทรกดังจอแจเข้ามาในสาย พิทยาผู้เป็นทายาทนักการเมืองท้องถิ่น เขากำลังเดินตามรอยพ่อผู้ครองตำแหน่งทางการเมืองในพื้นที่มาหลายสมัย เตรียมเรียนรู้งานและคอยรับไม้ต่อในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า “งั้นเย็นนี้ คุณมาเจอแก้วหน่อยได้ไหมคะ เรื่องสำคัญ” มือเรียวยกขึ้นปิดจมูกและปาก ยากเหลือเกินที่จะฝืนให้เป็นปกติ กับความรู้สึกที่มันแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี [ได้ครับ แค่นี้นะครับ] ร้อยแก้วชิงตัดสายก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นออกมาในที่สุด เจ็บ... เจ็บเหลือเกิน ทำไมแม่ถึงทนได้ตั้งหลายสิบปี เพราะเพียงไม่กี่นาทีที่ได้รู้เรื่องนี้ ร้อยแก้วรู้สึกเหมือนตัวเองแตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ กลางอกทั้งร้อนและแน่นเหมือนมีคนมาบีบขยี้ที่กลางใจ แต่ต่อให้โชคชะตาจะบัดสบ หรือต่อให้เวลาสิบปีจะชวนให้เสียดายแค่ไหน สำหรับร้อยแก้ว การนอกใจไม่ใช่เรื่องเล็กที่ยอมความกันได้ เพราะหากคนของเรามั่นคงและรักเรามากพอ มันไม่มีทางที่สะพานไหนจะทอดมาถึงตัวเขาได้ และการนอกใจของพิทยาในครั้งนี้ มันได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาไม่ได้รักเธอมากพอ เช่นนั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องคบหาหรือเคลียร์ประเด็นใดๆ ความรักไม่ใช่อะไรที่แชร์กันได้ หากไม่ได้ทั้งหมดก็ไม่เอาเสียยังดีกว่า ลาก่อนรักสิบปี ลาก่อนคนเคยดีที่วันนี้ เฮงซวย!!! ————————————————————— สวัสดีฮับบบ ทะเลดาวคนดีของฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ เรื่องนี้จริงๆไม่เศร้ามานะฮะทุกคน แต่เริ่มอะเศร้าหน่อยนึง แบบตอนแรกซดมาม่าต้มยำกุ้ง ตอนต่อไปกินน้ำแข็งใสเลยอะ แทะคุ๊กกี้วนไปเลยนะจริงๆ ไม่เศร้าขนาดนั้นนะะะ แต่เดี๋ยวเฉลยก่อนจะไม่เซอร์ไพรส์ ขออุบไว้ก่อนเด้อ คืนนี้ฝันดีทุกคนเลยนะคะ รักและรักมากขึ้นทุกวัน กราบงามๆที่ตามกันนะฮะ ขอหอมหัวคนละที ม๊วบบบบ