Dear Aaron

Chapter 1

Mayroon akong paulit-ulit na panaginip naging parte na ito ng aking pagtulog. I was so young back then, shouting and cheering with my mom. 

Nag-uumapaw ang aking saya habang hawak hawak ko ang kamay ni mom at iwinawagayway ang mga laruang may pailaw na binili namin sa entrance ng amusement park na hanggang ngayon ay nasa akin pa nasa loob ng aking closet. 

I want to stay like this forever. Ayoko ng muling magising pa. Ayoko ng magkaroon ng kataposan ang panaginip kong ito.

Pagkagising ko at pagmulat ng aking mga mata, Naalala ko agad ang napanaginipan ko. I miss the dream. I miss the amusement park. I miss the girl in my dream. I miss my mom. I miss her so much. 

I want to go to the amusement park, but that would be very impossible dahil wala na si mom. She died when I was seven years old. 

Everything changed. Hindi na ako makalabas labas sa bahay… like, at all. 

After that day, I have this rare genetic type of anxiety disorder in which I fear and avoid places or situations that might cause me to panic and make me feel trapped, helpless or embarrassed. Which basically means severe sensitivity to wide-open spaces, crowds (social anxiety), or traveling (even short distances). 

If exposure to what triggers me, it can lead to schizophrenia. 

It may result in some combination of hallucinations, delusions, and extremely disordered thinking and behavior that impairs daily functioning, and can be disabling. You may become short of breath and may feel as if you're choking. You may have a sense of unreality and a strong desire to run away. You may fear, you're having a heart attack, or that you're going to lose control of your body, or even die. 

Pretty fun, right?

So I spend my days indoors kasama ko ang best dad sa mundo at ang unexpected kong magiging kaibigan si Kahlil.

Mag imagine ka na lang na parang ako ang male version ni Rapunzel sa movie na Tangled, naninirahan sa liblib na lugar na nakakulong sa mataas na palapag ng tower na animo'y hindi nag-eexist ganon mo ihalintulad ang buhay ko.

I guess kung mayroon man kaming isa pang pagkakapareho ni Rapunzel, it’s that I’m going to have to keep the faith and keep on fighting until I get my happily ever after. Alam ko na iyong akin ay hindi man pangmatagalan kagaya ng iba—pero hindi ibig sabihin na hindi na magiging romantiko. 

There I go again, nakakarami na ako ng satsat wala din naman kayong pake sa buhay ko. It already become a habit of mine and it brings trouble sometimes. Makikita niyo rin. For now, hanggang dyan lang muna at sisimulan ko na ang kwentong buhay ni Collby.

Hello readers! I’m Collby Duncan you can call me Coll or By na lang para mas sweet, and I guess kung nasa labas man kayo ng bahay namin, nevermind hindi niyo din naman ako makikita tanging ang mga glass window lang namin ang makikita niyo. Why? thanks to the one-way mirror or reciprocal mirror that is reflective on one side and transparent at the other. Dito kasi sa terrace namin ang tambayan ko. 

You might think na ako ay isang pathetic sick guy na parating nakatingin sa labas habang pinapanood ang buhay ng iba. Pero para lang din akong kagaya niyo with the major exception na hindi makalabas dahil sa kondisyon ko. Nagkakapanic attacks kasi ako lalo na sa matataong lugar.

Mahilig akong magsulat ng mga kwento at mga tula. I love writing gusto kong maging isang tanyag na manunulat balang araw at least may maiwan man lang akong kwento o tula sa mundong ito bago ako pumanaw. Diba ganon naman talaga ang buhay. 

I hate veggies but I love Korean foods. See I hate vegetables pero bakulaw ako kung samgyeopsal na ang usapan. I was home schooled since elementary at si Dad lang naman ang teacher ko.

And let me tell you a secret may childhood crush ako since first grade his name is Aaron Salvatore. Kada pag gising ko siya agad dinudungaw ko sa aming glass window at hinahanap ng mga mata ko. Mula noon Aaron became a part of my routine. Kasama pa rin ang never ending doctor appointments ko ones a week. 

Oo, Ako iyong male type ni Magdalena tulog sa umaga gising sa gabi, see parang normal na teenager din. I stay up all night para magsulat ng mga kwento at tula at hindi rin mawawala ang paglalaro ng Mobile Legends o ML. 

During the week si Aaron ang pinakahuli na nakikita ko kada umaga at pinakaunang gusto kong makita sa tuwing gigising ako tuwing hapon. Habang binabawi ko ang tulog ko sa umaga si Aaron naman ay busy sa practice at training niya sa swimming. 

He’s living his normal life and heto ako living this life with agoraphobia. He’s basically grown up naging cctv ako mula pagkabata niya hanggang ngayon at masasabi ko na every year mas lumalaki ang paghanga ko sa kanya. He’s turning college next school year, matangkad siya, matangos ang ilong at mapupungay na mga mata eyes ba kayang tunawin ang iceberg sa Atlantic Ocean. 

Ayon lang habang nakatanaw ako dito sa aming terrace at palagi siyang inaabangan he has no idea that I even exist.

Natunghayan ko lahat ng pinaggagagawa niya. At exactly 4:00 in the morning nakatopless siyang nagjojogging kahit napakalamig pa lang sa mga oras na yon —he didn’t know I was watching. 

When he stopped at tinulongan ang kalilipat lang na bagong kapitbahay namin na si Mrs. Denver. I’ve seen the thoughtful little things he does at isa iyon sa mas nagpalakas sa paghanga ko sa kanya. 

Oo lahat, pati mga katarantaduhan niya minsan noong nadapa siya habang nagjojogging. Akala niya siguro walang nakakita tumitingin tingin siya sa paligid but he doesn't know I was there watching him everyday.

I would be lying if sasabihin kong kahit kailan hindi ko siya pinagpapantasyahan o iniimagine. Like, lalabas din ako at exactly 4:00 para makasabay ko siyang magjogging tapos magkakabanggaan kami, magkakaroon kami ng spark, magiging close kami tapos maiinlove siya sakin. Invite him upstairs na hindi napapansin ni Dad. Papasadahan ko ang buhok niyang napakalambot then he will kiss me. 

"Mwuah" I let go an imaginary kiss.

Fine! kahit kailan hindi mangyayari iyon. I know dahil straight siya at bakla ako tapos hindi pa niya alam na may Collby na nagkakagusto sa kanya.

Kaya andito lang ako sa terrace namin malayang pagmamasdan siya araw-araw like I always do. It might sound so lame pero iyon lang talaga ang kaya kong gawin. Pero kahit nakamasid lang ako parati dito sa malayo I still wish him on the stars when they come out tonight. Wish him na sana palagi siyang masaya at makilala ko siya kahit imposible. That he gets everything he ever dreamed of because I know he deserves it. Lahat naman tayo gusto matupad ang mga pangarap natin sa buhay. And for my all-time wish to have a normal life but I know that will never come true.

I open my MacBook to watch the live stream countdown before Christmas since I never experienced holidays with the crowds. 

Three!

Two!

One!

“Merry Christmas!” biglang sumigaw si Dad kaya napatingin ako sa kanya.

Nakatayo at nakasandal siya sa pintuan ng aking kwarto nakasuot ng Santa Claus na costume. Sa puntong ito nagsisisigaw na ako like (Dad! Would you please get out of here gusto kong mapag-isa ngayon) Pero alam kong gusto lang akong pasayahin ni Dad.

So, I immediately close my macbook at syempre tinawanan ko lang muna siya. I'm 19 already tapos hanggang ngayon nagsusuot parin siya ng Santa Claus costume just to surprise me (well I'm not surprised anymore palagi niyang sinusuot yan every Christmas). He has, of course put in the extra effort kaya why not let him feel good about it? 

Tumakbo ako sa kanya at yinakap ko siya ng mahigpit.

"Thank you Dad! Merry Christmas!" I told him without letting him go with my hug.

“What are you wearing?” I asked him na parang binibigyan siya ng poker face look.

“My usual outfit” he replies, he even do a 360 turn just to show his overall outfit na siyang nagpatawa sa akin ng sobra.

Tatalikod na sana ako pero pinigilan niya ko. Hinila niya ko pababa sa hagdaan kaya nagpatianod na lang ako sa paghila niya at bumungad sakin ang bestfriend (only friend) kong si Kahlil.

"Merry Christmas Pal" siniko niya ako at agad inakbayan.

"Merry Christmas Pal" hinampas ko siya sa braso linakasan ko din para dama niya ang sakit kaya ng siniko niya.

"Christmas isn't complete without presents" may kinuha si Dad sa Santa bag na nasa likod niya na ngayon ko lang napansin.

“Present? What present?" I wasn’t expecting a gift at may linabas si Dad na isang maliit na kahon.

I tried to grab it pero nilayo niya agad.

"How about my gift son?" he smirks.

I shrug like I don’t care. He admits defeat and drops it gently on the table andito kasi kami ngayon sa sala para salu salo. May binigay din siya kay Kahlil na regalo. 

Tumatawa lang si Kahlil habang pinapanood kami ni Dad na nagtatalo.

Binigyan ko si Dad ng pilit na ngiti.

"Dad naman paano ako makakabili ng panregalo? Hindi nga ako nakakalabas diba by the way thanks Dad" sabay kuha sa regalong ilinapag ni Dad.

“Ah, well, you’re welcome” my Dad says, his eyes were twinkling pero kitang kita ko ang pagkadismaya niya.

Akmang maglalakad na sana siya at pupunta sa kanyang upuan ng pasadahan ko ang kanyang kamay at may ikinubli na nakatuping papel pero agad din niyang linagay sa bulsa ng kanyang Santa pants.

Yes, today is Christmas but I felt like something is missing. I miss her again. I miss mom.

Pagkatapos naming kumain binuksan ko agad ang regalo ni Dad. It was a necklace with an engraved letters BAD diba best Dad talaga siya. I smiled at him I know it was my mom’s initials Belle Abrielle Duncan. Nice initials right? BAD.

Tiningala ko si Dad at magsasalita na sana ako pero bago ko pa man sabihin sa kanya na thank you. Inunahan na niya ako.

“Ah, you're welcome son, I know you miss your ......" I shake my head to cut him off bago pa niya ituloy ang kanyang sasabihin. 

“I love it Dad” I gave him a wide smile.

I know with mom's necklace ramdam ko, damang dama ko na there's a small part of her with me always. 

Tumayo ako at pinuntahan siya sa upuan niya at yinakap siya. He hugs me back, holding on tightly. We’re probably both about to burst into tears. 

Nang may biglang umubo "Oh-oh, sorry" si Kahlil

I let go napatingin kami ni Dad sa aming harapan. Awkward silence ensues.

Pinapanood pala kami ni Kahlil habang ngumunguya siya ng pagkain. Hindi pa pala siya tapos kaya imbes na matuloy ang pag-iyak namin naudlot agad at nagtawanan na lang kami ni Dad.

Nagpaalam na din si Kahlil dahil hindi naman pwede na dito siya buong magdamag. Magcecelebrate din siya with his family. 

Ramdam ko na din ang pagod at inaantok na din ako kaya napagpasyahan kong umakyat na sa aking kwarto.

Nakapikit na ako ng may maramdaman akong palad sa ulo ko.

“Pagod ka na yata. Ok try to get some sleep” while Dad is giving me a pat on the head. 

“Good night, Sleepyhead. Merry Christmas" 

Living with agoraphobia ay isa sa pinakamahirap at the same time pinakamasaya para sakin. 

It's very unlucky pero kung tutuusin isa ako sa pinakamaswerte kasi ibinubuhos lang naman ni Dad lahat ng kanyang oras sa akin.

Wag mabahala sa pagtulog ko tuwing umaga isa rin ito sa pinakanormal ko ng gawain. I know kids my age ginagawa rin ito-online sa gabi o buong magdamag.

Nakakalap din ako ng ng ibat-ibang impormasyon patungkol sa sakit ko. The Internet is full of info about Agoraphobia.

Dahil andito lang ako sa bahay namin (I'm bored in the house) I tried joining online communities for people with rare diseases especially with Agoraphobia. Hindi ko man sila kakilala o kahit na hindi makita in real life. Magkakaiba kami ng symptoms at stages.

Well, it's nice to know na hindi lang ako ay may kondisyon na ganito.

Natutunan ko rin na women are more likely to have any anxiety disorder and twice as many women as men have agoraphobia.

They feel high discomfort and stress and may require another person's company in such situations.

See kaya minsan hindi ko pinagkakatiwalaan si Mr. Google sasabihin ba naman na another person's company. Hindi nga ako makalapit sa iba like hello Mr. Google you okay?

I even downloaded dating apps nagbabakasakaling matagpuan ko si Mr. Right na handang tanggapin kung sino ako at ang kundisyon ko.

Binuksan ko ang f******k ko just to stalk the love of my life matagal ko na kasing hindi nakita mula noong Christmas. And there he is sa State pala siya nagcelebrate ng Christmas with his family.

Muntik ko ng makalimutan Salvatore ay isa sa pinakamayamang apelyido mapalokal man o international. They have the Salvatore Airlines and the Salvatore Company na based sa US and of course with their local branches.

I was about to log out my f******k ng biglang may nahagi ang mga mata sa people you may know ko.

It was Zendaya. Zendaya the badass girl.

FLASHBACK

Zendaya (ang mean girl na hindi naman maganda): Who is that gay?

Angelito (ang baklang minion ni Zendaya): I don't know ngayon ko lang nakita yang baklang yan.

Naririnig ko sila loud and clear pero hinayaan ko na lang. Pero nang papalapit na sila naging mistulang bato ako, hindi ako makagalaw.

Zendaya: Who are you?

Me: I.... um... Coll....

Angelito: Are you oGay? I mean are you okay?

I can't move. Nagtawanan lang silang dalawa.

Zendaya (sinusuri ako mula ulo hanggang paa): Oh! tanda ko na diba you're the one, oo nga you're the guy na may malubhang sakit na nakakahawa daw sabi ng mommy ko but it turns out you're a Gay. right? sayang ang gwapo muna sana but still you're gay. 

Angelito (nagsisisigaw lang siya ng nakakarindi): Aaaaah!

Dahil sa kagustuhan kong makaalis sa kinatatayuan ko pinilit kong kumilos at nakaya ko nga. Tumakbo ako ng napakabilis at nagsimula ng nagpatakan ang mga luha ko.

It was one of the worst day of my life.

After that night napapansin ni Dad na nag-iba ang mga kinikilos ko. Kaya pumunta kami ni Dad sa hospital at doon ko napatunayan na may Agoraphobia ako.

Nabalik ako sa aking diwa ng tumunog ang cellphone ko hudyat iyon na low battery na kaya chinarge ko na.

Binuksan ko naman ang Macbook ko at pagkabukas ko it's already 4:01 in the morning agad agad akong pumunta sa terrace para abangan si Aaron pero naalala ko agad nasa States pala siya.

Walang gana akong bumalik sa aking kwarto at imbes na kalikutin ko ang aking Macbook natulog na lang ako.

Nagising ako dahil sa ingay galing sa labas ng aking bintana: mga torotot na napakalakas, busina ng mga sasakyan, mga bata sa labas na nagsisigawan and as soon as I look out from my window I saw colorful fireworks.

It's New Year's Eve !

Gusto ko sanang lumabas at pumunta sa tabing dagat upang pagmasdan ang mga naggagandahang paputok. 

I can imagine how beautiful it is.

The whole evening sounds so loud. Kaya napagpasyahan kong dito na lang ako sa aking kwarto habang nakatanaw sa malayo at pinagmamasdan ang mga nagsisiliparang paputok hanggang sa nakatulog na naman ako.

Pagkagising ko it's already 4:00 am of January 1 syempre dudungaw na naman ako sa aming terrace para abang si Aaron but he wasn't there. My mind was like (wala nga siya diba Coll, Wala!).

Kinuha ko ang aking notebook at pumunta na ako sa garahe I expect already na andun si Dad. Kumatok ako.

"Come in" sagot ni Dad na nasa loob.

"Good morning Dad. Happy new year!" binigyan ko siya ng pilit na ngiti malamang hindi ko nakita si Aaron.

"Good morning but looks like hindi good ang morning ng anak ko" see kilala na ako ni Dad.

"Wala man lang happy new year Dad?"

"Ok, ok, happy new year sa pinakamamahal kong anak!" tatakbo na sana ako sa kanya pero pinigilan niya ako.

"Oops! Madumi tong mga kamay ko" Ipinakita niya sa akin ang mga kamay niya.

Kitang kita ko na pawisan na rin si Dad busy kasi siya may ginagawa sa aming sasakyan. See all around si Dad lahat kaya niyang gawin.

Pero hindi ko pinansin yon yinapos ko parin siya at binigyan ng malambing kong yakap at pinunasan ko na rin ang likod niya.

"May kailangan yata ang anak ko ha" nginitian ko lang siya.

"Ano yon anak? Hindi ka naman pupunta dito kung wala kang kailangan a" ayon nabisto na ako.

Tumayo ako ng diretso at determinatong nagsalita sa harapan ni Dad.

"Dad ! Tonight I just want to be Collby the normal teenager na walang sakit at kinakatakutan. At walang Dad na sumusunod sa kanya parati" tumayo si Dad at halatang nagulat dahil sa titig na ibinibigay niya sa akin.

"Please Dad it's my new year's resolution" I add a huge smile at the end to convince him at binigyan ko siya ng please lang huwag mo akong sundan look.

Tinignan niya ang kanyang relo at tinapik tapik ito. Alam ko na kung ano ang ibig niyang sabihin.

"Yes Dad" binigyan ko ulit siya ng hindi mabasag na ngiti dahil sa excitement na nararamdaman ko.

Tumakbo na ako lumabas sa garahe ng hindi binibitawan ang ngiti sa aking labi at kay bilis ko ding i anakyat ang aming hagdanan papunta sa aking kwarto.

Hanggang ngayon nagtatatalon parin ako sa aking kama habang kumakanta at hawak hawak ang isang ballpen na ginawa kong mikropono.

NP: Break Free - Ariana Grande

If you want it, take it

I should have said it before

Tried to hide it, fake it

I can't pretend anymore

I only want to die alive

Never by the hands of a broken heart

I don't wanna hear you lie tonight

Now that I've become who I really am

This is the part when I say I don't want ya

I'm stronger than I've been before

This is the part when I break free

'Cause I can't resist it no more

Kinuha ko ang aking twalya at agad pumasok sa aking banyo para maligo na.

This is the part when I say I don't want ya

I'm stronger than I've been before

This is the part when I break free

'Cause I can't resist it no more

You were better, deeper

I was under your spell

Like a deadly fever, yeah, babe

On the highway to hell

I only want to die alive

Never by the hands of a broken heart

I don't wanna hear you lie tonight

Now that I've become who I really am

Inopen ko na ang shower na siyang nagpalakas at nagbigay pakulot sa aking pagkanta dahil sa lamig niyo hindi ko pa pala natitimpla.

This is the part when I say I don't want ya

I'm stronger than I've been before

This is the part when I break free.

Nang nasanay na ako sa lamig ng tubig ang shower naman ngayon ang ginawa kong mikropono.

'Cause I can't resist it no more

This is the part when I say I don't want ya

I'm stronger than I've been before

This is the part when I break free

'Cause I can't resist it no more

Thought of your body, I came alive

It was lethal, it was fatal

In my dreams it felt so right

But I woke up every time

Oh baby

This is the part when I say I don't want ya

I'm stronger than I've been before

This is the part when I break free

'Cause I can't resist it no more

This is the part when I say I don't want ya

I'm stronger than I've been before

This is the part when I break free

'Cause I can't resist it no more.

Hanggang natapos na ako sa aking pagligo hindi pa rin napuputol ang aking pagkanta kahit nakailang ulit na ito siguro pati si Ariana naiirita na rin sa boses ko.

Inihanda ko na rin ang aking mga damit na susuotin at pati narin ang aking notebook. 

Hindi ako mapakali kakacheck sa aking relo dahil sa excitement na nararamdaman ko. 

Come on magtatanghali pa lang pero naghahanda na ako. Bumaba na ako para maglunch.

"Good morning Pal" nagulat ako dahil andito siya.

Imagine new year tapos imbes na kasama niya family andito siya. Kaya mahal na mahal ko itong best friend kong ito.

"Good morning Pal. Happy new year!" binati ko din siya at yinakap (diba ang touchy ko).

"Ehem"

"Here you go again. Ang sweet niyo naman. Bagay talaga kayo anak. What do you think Kahlil?" heto na naman si Dad.

"Oo nga tito ang sweet kaya nito" sabay pisil niya sa pisngi ko.

"Dad! Isa ka pa!" Iritado kong baling sa kanila.

"Sinasabi ko nga na ako na lang jowain niya tito. Pero nagpapakipot pa kasi" sabay irap niya sakin.

Nagtatawanan na naman sila ni Dad. 

Ganito parati si Dad linoloko ako kay Kahlil tapos ganon parati ang sagot ni Kahlil.

I admit gwapo rin tong bestfriend ko pero hanggang dun lang talaga.

Habang kumakain kami sinumbong ako ni Dad about sa pinag-usapan namin kanina. Gusto pa sanang pasamahan ako kay Kahlil syempre gustong gusto ni Kahlil. 

Pero hindi ako nagpatalo kaya ayon kusa silang sumuko. Napapayag ko silang mag-isa akong lalabas basta mag-iingat lang daw ako.

Nandito ako dito sa aming terrace habang pinagmamasdan ang paglubog ng araw. Handang handa na ako sa aking paglabas. Walang anumang salita ang makapagbibigay kahulugan ng aking nararamdaman.

This is the part when I say I don't want ya

I'm stronger than I've been before

This is the part when I break free!