ดวงใจรักท่านประธาน

บทนำ 7:30 น. แผ่นดิน ภูบดินทร์ ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มเป็นอาวุธสังหาร ร่างกายกำยำสมส่วนด้วยส่วนสูง 190 เซนติเมตรในวัย 28 ปีเดินเข้ามาในสถาบันการเงินที่ตนดำรงตำแหน่งประธานบริษัท มาพร้อมกับเพื่อนสนิททั้งสามคนที่บังเอิญเจอกันหน้าบริษัทซึ่งเพื่อนแต่ละค**ำรงตำแหน่งต่างกันออกไปขึ้นอยู่กับความถนัดของแต่ละคน คนที่ 1 รองประธานคุณทามไธ หล่อคมเหมือนคนไต้สีผิวคล้ายคนเหนือ หน้านิ่ง พูดน้อย เด็กกำพร้ามาจากสถานสงเคราะห์ คนที่ 2 ผู้จัดการฝ่ายบริหารจัดการ คุณศตวรรษ หล่อ โอปป้า ยิ้มง่าย พูดมาก เจ้าชู้เพลย์บอยตัวพ่อ ทายาทคนเล็กบริษัทส่งออกอาหารแช่แข็งที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย คนที่ 3 เลขาคนสนิท คุณปกรณ์ หล่อคมสไตส์ไทยแท้ ผิวแทน ฉลาดเป็นกรดทันคน นิสัยอยู่กึ่งกลางระหว่างท่านรองและผู้จัดการ เด็กกำพร้าที่ถูกป๊าไต้ฝุ่นรับเลี้ยงตอนอายุเพียง 5 ขวบ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มทว่าแฝงแววทะเล้นขี้เล่นอยู่ในทีเป็นกันเองกับทุกคน พร้อมกับเอ่ยทักพนักงานตั้งแต่รปภ.ที่ยืนรักษาความปลอดภัยหน้าประตูทางเข้าบริษัท รวมถึงยิ้มทักทายทุกคนที่เข้ามาทักตนอย่างเป็นกันเอง หากใครที่เป็นพนักงานเก่าแผ่นดินก็จะทักและเล่นด้วยมากหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าปืนเกลียวกับท่านประธานแผ่นดิน ภูบดินทร์ เพราะทุกคนรู้ว่ารอยยิ้มของท่านประธานเคลือบไปด้วยยาพิษชนิดร้ายแรง หากมีพนักงานคนไหนทำผิดกฎบริษัทหรือทำผิดกฎที่ท่านประธานตั้งขึ้นพนักงานคนนั้นจะไม่สามารถหางานทำที่ไหนได้อีกเลย แบล็กลิสต์ ตัวแดงชื่อของคุณจะโผล่ไปทั่วทุกบริษัททัั้งประเทศ ส่วนเรื่องผู้หญิงของท่านประธานภูบดินทร์ นอกจากน้องสาวพี่สาวและคนในครอบครัวก็ไม่เคยเห็นท่านประธานภูบดินทร์ควงสาวที่ไหนเลยแม้แต่คนเดียว พนักงานสาวๆรวมถึงลูกค้าที่ต้องการทอดสะพานให้ต่างหน้าเสียหน้าแตกกลับมาทุกครั้งที่เข้าไปอ่อย จนมีข่าวลือสะพัดไปทั่วว่าประธานสถาบันการเงิน PBD เป็นเกย์และไม่ชอบผู้หญิง “วันนี้นัดสัมภาษณ์พนักงานงานใหม่ 5 ตำแหน่งจากทั้งหมด 25 คน นายจะลงไปเลือกเลขาด้วยตัวเองไหมดิน” ทามไธถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง เพราะตอนนี้ภายในห้องทำงานไม่มีใครนอกจากพวกเขาทั้งสี่คน “อืม…” แผ่นดินตอบกลับเพื่อนสั้นๆก่อนจะหันมาสนใจหมูปิ้งข้างทางที่เขาขับรถผ่านทุกเช้าแต่ไม่เคยซื้อกินเลยสักครั้ง แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้…. เพราะวันนี้มี…บางคนทำให้เขาสนใจหมูปิ้งไม้ละ 5 บาทนี้ขึ้นมา เพียงแค่คิดถึงหญิงสาวใบหน้าตุ๊กตาน่ารักๆ รอยยิ้มและเสียงหวานๆของเธอ…เหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลให้เขาเข้าหา พอรู้ตัวอีกทีในมือก็มีข้าวเหนียวหมูปิ้งอยู่ในมือหลายสิบไม้ ก่อนที่เขาและเธอจะทักทายกันนิดหน่อยพอเป็นมารยาทแล้วแยกย้ายจากกัน ใบหน้าหล่อเหลาจากปกติก็ยิ้มมากอยู่แล้วแต่วันนี้กลับยิ้มกว้างมากกว่าปกติ สร้างความแปลกใจให้กับเพื่อนทั้งสามคนเป็นอย่างมาก ทั้งสามต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กเมื่อเห็นนัยน์ตาคมเปล่งประกายวิบวับราวกับคนกำลังมีความรัก “แปลกมากที่มื้อเช้าไม่ใช่เบรคฟาสแต่กลับเป็นหมูปิ้งไม้ละ 5 บาท” ปกรณ์พูดขึ้นมาลอยๆแต่สายตากลับจดจ้องอยู่ที่แผ่นดินตลอดเวลาอย่างรอคำตอบ “หมูปิ้งน่ากินกว่าเยอะ” แผ่นดินตอบเพื่อนคล้ายคนละเมอสายตาแพรวพราวเหม่อลอยหาหญิงสาวหมูปิ้งอย่างไม่รู้ตัว “มึงเจอคนที่ชอบแล้วใช่ไหม” ทามไธเอ่ยถามเพื่อนอย่างรู้ทัน “คิดว่าใช่…ปกรณ์เพื่อนรักช่วยดูกล้องวงจรปิดที่เห็นร้านหมูปิ้งและช่วยเช็คประวัติผู้หญิงชุดเดรสเรียบๆสีครีมให้ที” แผ่นดินละจากหมูปิ้งก่อนจะเงยหน้ามองเพื่ิอนแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เอาแล้วไงครับ…เพื่อนผมจะละทางโลกได้แล้วครับทุกๆคน” ศตวรรษเอ่ยแซวพร้อมกับมองเพื่อนด้วยสายตาล้อเลียนเพราะในกลุ่มตกลงกันไว้ว่าหากใครมีแฟนคนแรกต้องเลี้ยงเหล้าเพื่อนในกลุ่มเป็นเวลา 1 ปี จากนั้นแผ่นดินก็ถูกเพื่อนทั้งสามซักฟอกกันชุดใหญ่ แผ่นดินเองจึงจำยอมเล่าให้เพื่อนทัั้งสามคนฟังอย่างละเอียดไม่งั้นคงไม่มีใครกลับไปทำงานของตัวเองแน่นอน ณ คอนโด KH 3 เหตุการณ์ก่อนหน้า 1 วัน “มิราวันนี้เราขอนอนกับมิรานะ พรุ่งนี้เช้าเราจะได้ไปสัมภาษณ์งานพร้อมกัน” นิดานั่งลงบนโซฟาแล้วกอดแขนเพื่อนสนิทอย่างออดอ้อน ส่วนอีกข้างของมิราก็มีแฟนหนุ่มอย่างโตมร กำลังนอนหนุนตักและมุดใบหน้าหล่อโอปป้าเข้ากับหน้าท้องเนียนนุ่มไร้ไขมันของมิรา โดยที่มืออีกข้างของโตมรกำลังสอดประสานกับมือเล็กของอีกคนโดยที่มิราไม่ได้สังเกตเห็น แต่น้ำหนึ่งและกมลเนตรที่มองมาจากโซนครัวเห็นชัดเต็มสี่ลูกตา มิรา โตมร นิดา เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยปี 1 และเป็นโตมรที่ทนความน่ารักของมิราไม่ไหวจึงสารภาพรักและขอมิราเป็นแฟนตอนขึ้นมหาวิทยาลัยปี 2 จนมาถึงปัจจุบันทั้งคู่ก็คบหาดูใจในฐานะแฟนมาได้ 2 ปี 6 เดือนแล้ว มิราไม่ได้มีเพื่อนแค่สองคนแต่ยังมีเพื่อนที่สนิทที่สุดอีก 2 คน นั่นก็คือน้ำหนึ่งและกมลเนตร แต่ด้วยเรียนคนละคณะเลยไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนบ่อยเท่ากับนิดาและโตมรแต่ความสนิทก็ไม่เคยลดน้อยลง น้ำหนึ่งและกมลเนตรเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมปลายทั้งสองคนไม่ค่อยชอบนิดาเท่าไหร่ เวลาอยู่ด้วยกันจะมีแขวะและหาเรื่องกันตลอด และคืนนี้เป็นคืนที่น้ำหนึ่งและกมลเนตรจะมาค้างด้วยกับมิรา เพราะคอนโดที่เธอพักอยู่อยู่ใกล้กับบริษัทที่ทั้ง 4 คนต้องไปสัมภาษณ์งานพรุ่งนี้พร้อมกัน ยกเว้นโตมรที่ต้องสืบทอดกิจการต่อจากที่บ้าน ความลำบากใจจึงตกไปอยู่ที่มิราเมื่อนิดาขอนอนค้างด้วยอีกคน “มิรากับเพื่อนนอนในห้องก็ได้ ห้องนอนมีสองห้องแบ่งห้องละสองคนก็ลงตัวพอดีเดี๋ยวโตมานอนที่โซฟาเอง ไม่ต้องคิ้วขมวดเข้าหากันเลยดูสิเหมือนยายแก่แล้ว” โตมรเงยหน้าขึ้นบอกกับแฟนสาว ก่อนนิ้วเรียวยาวจะยกขึ้นไปคลึงตรงกลางหว่างคิ้วอย่างเอาใจ “อืม…เอาอย่างที่โตพูดก็ได้ แต่เราขอแย้งคำพูดของโตนะที่หาว่าเราแก่อ่ะ” มิรากอดยกแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงอนๆก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง มือของโตมรกำลังจะยกขึ้นไปลูบแก้มคนขี้งอน แต่ก็ถูกมือของหญิงสาวอีกคนจับค้างไว้กลางอากาศ ก่อนที่ทั้งสองจะปล่อยมือออกจากกันเมื่อมิราหันหน้ากลับมา “ขอบคุณนะโตมรที่ให้เรานอนค้างที่นี่ด้วย” มิราหันไปมองสองเพื่อนสาวที่อยู่ตรงโซนครัวทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงหวานๆของเพื่อนอีกคนพูดขอบคุณแฟนหนุ่ม น้ำหนึ่งและกมลเนตรพยักหน้าให้มิราอย่างรู้กัน กลางดึกของคืนนั้น มิราลืมตาตื่นในความมืดเมื่อรู้สึกถึงคนที่นอนข้างๆลุกออกจากห้องไป ก่อนจะหันไปเปิดโคมไฟหัวเตียงเพื่อดูนาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว 00:25 น. มิราภาวนาในใจขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอกับเพื่อนกำลังสงสัยเลย มิราเรียกสติให้กับตัวเองก่อนจะส่งข้อความไปบอกเพื่อนสาวอีกสองคน [นิดาออกจากห้องไปแล้ว] [ทำใจไว้ยัง ถ้ายังไม่ทำใจเดี๋ยวเราสองคนจะเป็นคนจัดการเองมิราไม่ต้องไปเห็นด้วยตาตัวเองก็ได้ อย่าลืมนะว่าพรุ่งนี้เรามีสัมภาษณ์งานอย่าให้เรื่องบัดซบที่จะเกิดขึ้นนี้มาทำให้อนาคตของมิราพังเด็ดขาด] [มิราทำใจมาได้สักพักแล้ว ขอบคุณสองคนมากนะที่ยังเป็นเพื่อนที่อยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้มิรามาตลอด] [โนดราม่าค่ะเนตรไม่ชอบ ไปกันขืนไปช้าเราจะไม่ได้หลักฐานเด็ดๆ] [อืม…] ประตูห้องนอนสองห้องถูกเปิดออกอย่างเบามือพร้อมๆกัน จุดมุ่งหมายของทั้งสามคนคือโซฟาเบดห้องรับแขก ห้องนอนในคอนโดแห่งนี้เก็บเสียง 100 % คนที่อยู่ในห้องไม่สามารถได้ยินเสียงคนที่อยู่นอกห้อง และคนที่อยู่นอกห้องก็ไม่ได้ยินเสียงคนที่อยู่ในห้องนอนเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่สองคนจะกล้ามาพลอดรักกันอย่างประเจิดประเจ้อกลางห้องรับแขกในเวลากลางดึกแบบนี้ เพราะคิดว่าคงไม่มีใครได้ยินเสียง…อย่างแน่นอน