EP.2 วีรินทร์ x เมธัส

1401 Words

EP.2 วีรินทร์ x เมธัส @ มหาวิทยาลัย TS คณะศิลปศาสตร์ ภาคพิเศษ TIME 19.00 “รวมกลุ่มกันได้แล้ว ก็รีบจัดการงานให้เสร็จนะ เดดไลน์ไม่มีเลื่อน ต่อให้พวกเธอจะมาคุกเข่าอ้อนวอนก็ตาม เลิกคลาสได้” อาจารย์สุดสวยที่โหดเหลือเกิน ประกาศกร้าว ทิ้งระเบิดไว้ให้....ทั้งชั้นเรียน “วันนี้ไปร้านกันมั้ย” เซปัน ลูกสาวร้านขายเครื่องเพชรที่ภูเก็ต เธอย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯ คนเดียว เพื่อจะสนุกกับการใช้ชีวิตวัยรุ่นตามใจตัวเอง “เอาดิ ๆ แก้เครียด ๆ” จูน หลานเจ้าของธุรกิจต้นไม้มงคลเงินล้าน “เครียดบ้าอะไร งานยังไม่เริ่มทำเลย” วีรินทร์เอ่ยขึ้นขัดบทสนทนาของทุกคน เธอเป็นลูกเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์แห่งหนึ่ง “เฮ้ย พวกมึง ช่วยกันจับยัยแอปเปิลเฉิ่มไปด้วย” เมธัส ลูกชายนักการเมือง ที่กำลังเตรียมตัวเข้าชิงตำแหน่งสำคัญในสมัยหน้า “ไม่เอา ฉันไม่ไป” วีรินทร์ตะโกนลั่น พยายามรีบเก็บของใส่ถุงย่าม กระเป๋าสะพายใบโตของเธอ พร้อมเอกสารสำหรับใช้ทำการบ้านหลายอย่าง และหนังสือที่ไปยืมห้องสมุดมา “ไปเถอะน่า รับรองสนุก” จูน ช่วยเธอกวาดของลงกระเป๋า แล้วลากแขนหญิงสาวให้ออกไปด้วยกัน “ไม่เอา อย่ามาจับฉันนะ” วีรินทร์ รีบแกะแขนเพื่อน ๆ ออก “ไปเว้ยพวกเรา เอายัยแอปเปิลใส่รถไว้เลย อย่าให้หนีไปได้” เมธัสรีบวิ่งไปลานจอดรถ ตะโกนสั่งเพื่อน ๆ ให้ช่วยกันจับคนที่พยายามหนี เพราะภาคพิเศษนั้น ไม่ต้องสอบเข้า แค่มีเงินก็เรียนได้ แน่นอนตารางเรียนก็เริ่มบ่ายคล้อย จนค่ำ ๆ แต่ละวันเรียนนิดหน่อย เน้นสั่งงานให้ไปทำ แล้วนำกลับมาส่ง ลูกท่านหลานเธอหลายคนสนใจระบบนี้ ที่ไม่ต้องเรียนเยอะ ใช้เงินทำงาน และได้ใบประกาศจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง สิ่งที่ตามท้ายว่า ภาคพิเศษ ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้สะท้อนเงินทุนในกระเป๋า วีรินทร์ อารสุข ลูกเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ ที่บ้านฐานะปานกลางค่อนข้างมาทางสูงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้รวยระดับเศรษฐีเหมือนคนอื่น ๆ ไลฟสไตล์ของเธอกับทุกคนจึงมีความแตกต่าง แต่นั่นไม่เป็นปัญหาเท่ากับการขีดเส้นที่ชัดเจนของวีรินทร์ ในสายตาคนอื่น มองว่าเพราะเธอชอบถือตัวและทำแตกต่างจากทุกคนมากเกินไป พวกชอบโดดเรียน จะเกลียดการที่เธอตั้งใจอยู่คนเดียว ทั้งเรียนทั้งทำการบ้านส่ง มันทำให้พวกเขารู้สึกหงุดหงิด พวกชอบเที่ยวจะรำคาญ ที่เธอเอาแต่ปฏิเสธ พวกชอบเมา เกลียดที่เธอไม่ค่อยดื่ม ส่วนพวกชอบเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ รู้สึกหมั่นไส้ที่เธอทำตัวราวกับคนที่มีความรักในวัยเรียนนั้นเป็นพวกโง่เขลาเบาปัญญา เพราะอะไรที่ไม่ชอบ เธอก็ไม่รับเลย ทำให้เพื่อน ๆ ในคลาสมีทั้งชอบใจและไม่ชอบใจ กลายเป็นว่า วีรินทร์มักโดนบูลลี่ ล้อเลียน และบีบบังคับให้ทำตามใจคนอื่น ----- @ Hyde Nightclub TIME 20.00 เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งในโซนที่นั่งVIP กำลังเล่นสนุกกัน โต๊ะชุดโซฟาแบบครึ่งวงกลมขนาดใหญ่ อาหารและแก้วเครื่องดื่มวางเต็มไปหมด หลายคนนั่งดื่มอยู่ แต่อีกหลายคนก็ลุกออกไปเต้นกันอย่างสนุกสนาน “ไอ้บ้าเอ๊ย เมธัสช่วยหาเลยนะ แว่นอยู่ไหน” วีรินทร์กำลังโมโหที่โดนทุกคนแกล้งอีกแล้ว “หาเองสิ” ร่างสูงหน้าตายียวน ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นพวกลูกคนรวยตัวแสบ เขาแกล้งกับเพื่อน ๆ เอาแว่นหญิงสาวไปซ่อน แอปเปิล คือ ฉายาที่เพื่อน ๆ เรียกเธอที่เรียนเก่งแต่ชอบทำตัวเหมือนขวางโลก ทุกคนอยากรู้ว่าถ้าผ่ากลางออกมาแล้ว แอปเปิลลูกนี้ข้างในจะเป็นอย่างไร เป็นคนถือศีลกินเจ เป็นแอปเปิลเน่ามีหนอน หรือเป็นผลไม้อื่นที่ทำตัวเป็นแอปเปิล คนสายตาสั้นเกือบ 700 และอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย มือเล็กควานหายุ่งไปหมด “เอาคืนมา พวกนาย ไม่งั้นฉันจะขอออกจากกลุ่มนะ” วีรินทร์ขู่เพื่อน ๆ ถ้าเธอไม่ทำงานกลุ่มสักคน พวกนี้คงตายแน่นอน ถ้าพ่อจะหารายได้จากธุรกิจขายเฟอร์นิเจอร์ได้ เธอเองก็ทำรายได้จากการเก็บเงินพวกรวยแต่โง่พวกนี้ผ่านการทำงานกลุ่มนี่แหละ “ถ้าเธอออกได้ ก็มาบอกแล้วกัน แล้วจะรีบคืนแว่นให้เลย” เมธัสบอก ในขณะที่นั่งอ้าแขนอ้าขาอย่างสบายใจ ปล่อยคนมองไม่เห็นอะไรชัดเจนตามหาของสำคัญต่อไป หญิงสาวหันไปตามเสียงคนพูด เธอกดใบหน้าชิดติดกับชายหนุ่ม เรียกว่าปลายจมูกชนกันเลย “แว่นอยู่ไหน เอาคืนมา มันมองไม่เห็นจริง ๆ นะ” เมธัสที่โดนประกบติดจนขยับลำบาก ฉวยโอกาสนี้มองดูคนตรงหน้า ก่อนจะหัวเราะเสียงดังทำเพื่อน ๆ ขำตาม “อยู่ตรงนี้ ก้มลงไปดู ก็หาเจอแล้ว” เขาชี้ลงไปที่หว่างขาตัวเอง แอปเปิลคุกเข่าลงกับพื้น ใช้มือปัดหา เมธัสจับกดหัวเธอลงระหว่างขาเขา แล้วแกล้งทำหน้าฟิน จนทุกคนหัวเราะกันใหญ่ “ซ้ายหน่อย ๆ อ่าานั่นแหละ ลึกลึก ดี ๆ” มือเล็กควานเข้าไปใต้โซฟา พยายามแล้ว พยายามอีกจนโมโห “พวกบ้านี่ สนุกนักเหรอฮะ” เมื่อหาเท่าไรก็ไม่เจอ เธอเลยได้แต่ถอยออกมา แล้วลุกขึ้นยืน เพื่อจะพยายามหาจุดอื่นต่อ เมธัสจับเธอกระชากลงบนตักเขา แล้วสวมแว่นกลับไปให้ เขาถือมันไว้ที่มืออยู่ตลอด แค่แกล้งให้หาไปเท่านั้น “เห็นแก่ที่ล้วงลึกเมื่อกี้ เลยสบายตัวน่ะ” แอปเปิลที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย คิดแต่ว่าอย่างน้อยเจ้าเพื่อนบ้าก็คืนแว่นให้แล้ว เธอลุกเดินออกจากโต๊ะทันที ส่วนคนอื่น ๆ ก็ได้แต่หัวเราะสนุกสนาน ไม่ได้สนใจ ยกเว้นหัวโจกที่ลอบมองว่าหญิงสาวเดินไปทางไหน ----- @Hyde Nightclub office สมุทร ตริมาพฤกษ์ เจ้าของคลับแห่งนี้ กำลังยืนมองแขกVIP หลายโต๊ะผ่านกล้องวงจรปิดของร้าน ส่วนบอดีการ์ดสองคนกำลังเล่าให้ฟังว่าแผนที่เตรียมไว้เพิ่งมีปัญหาฉุกเฉิน คนที่จะต้องมาทำงานคืนนี้มาไม่ได้แล้ว “มึงไม่เตรียมแผนสองไว้ด้วยเหรอ” สมุทรกำลังโมโหที่ไม่เป็นไปตามแผนไม่พอ ดันไม่มีแผนสำรองอีก “ขอโทษครับคุณสมุทร ปกติวิเวียนไม่เคยผิดนัดเลยครับ” เพล้ง!! แก้วเหล้าบินไปกระแทกกับบานกระจกใหญ่ กระจกไม่เป็นอะไรเลย แต่แก้วนั้นแตกละเอียด “ก็เพราะมันไม่ปกติไงครับ” เขากัดฟันพูดอย่างโมโห พยายามนึกถึงการยืนให้นิ่งบนเรือที่ลอยอยู่กลางทะเลที่มีคลื่นลมแรง “ไปหาคนใหม่มาแทน เดี๋ยวนี้” “เอ่อ คุณสมุทร คือ เราติดต่อหาสายทั้งหมดแล้วครับ ก่อนจะมารายงานท่าน แต่ทุกคนไม่มีใครว่างเลย” “ต้องให้ถึงมือกูใช่มั้ย” สมุทรที่ยืนดูจอมอนิเตอร์ด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุด ๆ คนโมโห เดินออกจากห้อง ทิ้งไว้แต่พวกไร้ความสามารถ ไม่กล้าตามเจ้านายออกไปเพราะอารมณ์นี้คงไม่สู้ดี ----- -มุมหลืบใกล้ห้องน้ำ- “ทำไมชอบเอาแว่นไปจัง” ร่างบางกำลังบ่นงึมงำ มือก็ถือผ้าเช็ดหน้าค่อย ๆ เช็ดแว่น ยืนพิงกำแพง อาศัยแสงไฟวิบวับที่นาน ๆ จะส่องผ่านมาที เพื่อให้รู้ว่าตรงนี้มีมนุษย์คนหนึ่ง ร่างสูงโปร่งมาเข้าห้องน้ำ เจอเป้าหมายกำลังยืนบ่นอะไรอยู่คนเดียว เขาเดินไปใกล้ แล้วตีมือจนแว่นเธอหล่น เพล้ง!!! “ซวยแล้ว” วีรินทร์สบถออกมา แต่คนแกล้งนั้นคึกไม่เลิก เขายืนใกล้จนปลายเท้าชิดเธอ เธอมองคนที่มาทำแบบนี้ แต่ก็พยายามสุภาพ เผื่อเขาจะไม่ได้ตั้งใจ “คุณเป็นใครคะเนี่ย คุณทำแว่นฉันตกแตกนะรู้มั้ย” ร่างสูงโน้มใบหน้าไปชิด “ฉันเอง เพื่อนรักเธอไงจ๊ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more