Casanova's Heart

PROLOGUE

Casanova's Heart

_Gladizar

PROLOGUE:

Life is easy. We just made it complicated. Tulad ng nangyayari sa akin ngayon. All I have to do is to attend classes without disguising my self in the image of this f*****g nerdy looks. But hell, I chose to do so because I don't want fame, I don't want people look at me as an Idol and lastly, I don't want special treatment.

All I want is to live a simple life. Study as a common student in Carter High. And experience how to live without luxurious  car, expensive dresses and shoes. And I want to lessen my stress because of family business.

Akala ko when I disguise myself as this poor girl ay hindi na ako e-mamind ng mga tao sa school at sa paligid ko. Hays, mas lumala pala. Akala ko madali lang maging nerd. Akala ko walang papansin sa iyo but I was wrong because the bitches and all those f*****g bullies always put my day on hell. f**k this life!

To be honest, gusto ni Daddy na sa Canada nalang ako manatili at doon na mag-aral kase nga ay di naman uso ang fame-fame doon. Kumbaga, neutral lang lahat ng tao doon. But I refused. Ano na naman gagawin ko sa lugar na iyon? Hello, Canada iyon. Ang layo sa perlas ng silanganan 'no! Ayaw ko na bumalik doon. Nakaalis na nga ako, babalik pa ba ako? Ang mga iniiwan hindi na binabalikan! LOL.

"I don't get you anymore anak, ang ibang mga bata ninanais na magkaroon ng marangyang buhay na mayroon ka ngayon. Yet look at you, you're disguising into that poor-nerd-girl. What is worst? Pinaalam mo na sa lahat na kaapelyido lang kita."

"Dad, I don't want to become that rich and idol girl na hinahangad ng iba. This is what I want." If alam mo lang Dad na tama ka, kaso I have to face the challenges brought by my stupid descision.

I mess up with things already. I caused this chaos. And I have to face this. At isa pa, I met people who truly cherish me as a person. Dahil sa pagiging nerd ko I met my best and true friend, Adeth.

"Alam mo naman siguro ang tama sa mali anak. Malaki ka na and I know you are aware of what you are doin'. But I want to remind you that I'm never going to be young. Tumatanda na ako anak. I need you. I miss you all the time. I have to go." He kissed my forehead.

"Dad naman. Mahal din kita." Humiwalay siya sa akin at malungkot na umalis.

Hinintay kong makaalis si Dad bago ako pumasok sa maliit kong room. Yes, umuupa ako ng isang maliit pero hindi naman masikip na room malapit sa school.

Inayos ko ang groceries na dinaan ni Dad. After doing so ay agad akong nag-bihis. Sinuot ko ang aking loose blouse at mahabang palda.

Maya-maya ay tumunog ang aking cellphone na halos mahiwalay na ang screen sa katawan nito. Si Adeth ang tumawag.

"Hello? Adeth..."

Agad kong nilayo ang cellphone sa tainga ko kase alam ko na magbabratatatat na naman siya.

"Hoy babae ka! Saan ka na ba? Magsisimula na ang program. Kanina pa ako naghihintay dito sa student's area." Hay naku, ang ingay talaga ni Adeth kahet kailan.

"Papunta na. Bye!" Talakera kasi ang kaibigan ko. Masyadong time conscious. Iyong tipong dapat 10 minutes before the designated time ay dapat nakarating ka na.

Since malapit naman ang inuupahan kong room sa school ay agad akong nakarating.

Nasa student's area na ako. Malayo pa man ako sa kinauupuan ni Adeth ay tanaw na tanaw ko na ang nakasimangot niya na expression. Suplada rin e.

"Dumating ka pa babae ka. Alam mo naman na hamak na mga pulubi tayo sa  Carter High tapos palate-late ka pa. Hay nalang, para sabihin ko sa iyo na walang magrereserve ng upuan para sa mga mahirap na tulad natin. Kaapelyido mo lang ang may-ari ng school, hindi ka mayamang Carter! Tara na nga!" Sinukbit niya ang kaniyang bag sa kaniyang balikat at hinila lang naman niya ako papunta sa gymnasium.

Paano kaya kapag nalaman ni Adeth na ako ang heiress ng Carter's Company at COO ng school na ito? I hope hindi siya magalit dahil nilihim ko sa kaniya ang katotohanan. Pero paano kung magalit siya? Hays, I don't wanna lose her.

At nandito na nga kami sa loob ng gym. Ang ingay.

Kani-kaniyang kumpulan ang bawat grupo ng mga estudyante.

Buti nalang ay hindi pa nag-sisimula ang program kung kaya't we have a chance na maka-upo ni Adeth sa harap.

Ilang minuto pa lamang ay bigla na lamang may sumulpot sa aming harapan. Dalawang babae na hinahangaan dito sa school dahil sa yaman at kagandahan nila. And they're my cousins.

"Excuse us. Puwede doon kayo sa likod kung saan kayo nababagay?" Anika said.

"Right! Umalis nga kayo. Kaming magaganda at mayayaan lang ang puwedeng umupo sa harap. Kasi, pang front liner ang mga mukha namin." Ayesha added.

Marahang tumayo si Adeth at hinila na ako patayo subalit nag-matigas ako. If I can only slap them the truth that they are nothing but half-blooded Carters for sure they'll be embarrased!

"Ano ka ba Katie? Tara na. Hindi ka ba natatakot matanggal sa scholarship list? Kapag nagreklamo ang mga iyan tiyak akong putol ang kinabukasan natin dito sa Carter High." Bulong ni Adeth sa akin.

Pamangkin lang sila. Anak ako!

"Hey!" Sinipa ni Ayesha ang paa ko kaya naman ay nairita ako.

Sabunutan ko kaya ito sa harap ng maraming tao? Pero baka maalis ako sa Carter High. Kahit na ako ang COO hindi naman puwedeng pumatay ako sa loob ng campus, sa labas puwede.

Inayos ko ang makapal kong salamin at tumayo na. Tiningnan ko si Ayesha sa mga mata niya. If they think I am afraid of them then they are thinking about it so wrong. Baka hindi nila alam na scripted lang ang pagiging nerd ko.

"Ayusin niyo foundations niyo, kampat-kampat kasi. Front liners pa naman kayo!"

Hinila ko agad si Adeth patungo sa second row since may bakante pa. At talaga namang sa likod pa ng magagaling kong mga pinsan ang bakanteng chairs.

"Ano sa tingin mo ginagawa mo Katie?"

"I'm just giving them what they deserved of. Hindi tama ang ginagawa nila sa atin." sabi ko.

"Kahit na." She sighed. "Mark my words, our lives will never be the same after this program."

Hindi ko alam kung banta ba ang sinasabi ni Adeth. I felt sorry for her, dinamay ko pa siya dahil hindi ako makatimpi sa pag-uugali ng mga pinsan ko. 

I tapped her shoulder. "I will never let anyone hurt and harm you."

She smiled. So, I smiled back at her.

Nagsimula na ang program. I guess this is all about the school year event. At tama nga ako. Schedules nga ng mga activities ang binigay ni Daddy.

Since sikat ang school namin all over and outside the country ay invited ang press. Nakasanayang after every program ay magra-raise sila ng katanungan na siyang sasagutin ni Daddy.

"Mr. Carter, ano naman po ang balita sa status ng scholarship ng mga bata?"

"Oh, since you've mention that I have to inform all the scholars here that there will be an increasing of allowances twice a month. So ang dating 20,000.00 ay magiging 40,000.00 na ang makukuha ng bawat students monthly."

"Oh my God! Katie, you heard it? Tama ba pandinig ko?"

Tumango ako subalit napaluha ako dahil habang sinasabi iyon ni Dad ay tumingin siya sa aking gawi.

"God bless your beautiful soul sir."

Dad made a genuine smile, na siya namang pinakagusto kong ugali niya. His sincerity.

"How about your daughter? Kailan siya babalik?"

Nanlaki ang mga mata at bigla akong kinabahan nung tinanong iyon ng isa sa mga press.

"Ah..." Dad hesitates to give a word.

"Oo nga ano, even a glimpse of her ay hindi kailanman nakita ng kahit na sino. She made everyone curious about her. How mysterious naman."

"Last time I saw her was when she once visited the school. At worst hindi ko naaninag ang mukha niya kasi nakahoodie siya. Gusto ko siya lapitan kaso hindi ako makalapit sa kaniya, ang higpit ni Tito Daniel." Ayesha muttered. E kung sabihin ko kayang ako ang lagi nilang binubully?

And that question made everyone feel curious. Habang ako naman ay nanlalamig sa kung ano ang isasagot ni Daddy. Hope he'll lie about me.

"You know what, I miss my daughter but she's doing good, don't worry she's good. Of course she is. You will see her majesty soon. I-"

"Mister Carter!"

Napatayo ako nang magsigawan ang mga tao sa loob ng gym. "D-dad." Bigla akong nilamon ng konsensiya ko. Napahawak na lamang ako sa aking bibig habang pinagmamasdan paano tumalima ang medics sa walang malay kong ama.

Bigla akong kumaripas ng takbo papalabas ng gym. Luhaan kong tinahak ang daan patungo sa bakanteng room.

"I'm so sorry Dad. I'm so sorry."

I hate myself for doing this s**t. Ang sakit lang sa pakiramdam. I want to help him but the less I can do is to stare at him suffering near to death.

I have to stop these shits! I better ease the life I hate than losing my father. Dad and Adeth are my everything.

I'd rather ease my future husband's presence that losing my father.

*End of Prologue*