แฟน ปาก หมา :: EPISODE I มนุษย์เมีย

1341 Words

[พาร์ท ฤกษ์] @โรงพยาบาลราชพฤกษ์ ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวที่อยู่ชั้นบนสุดของตัวอาคารขนาดใหญ่ โรงพยาบาลสัตว์นี่ปู่ผมเป็นคนก่อตั้งเป็นเหมือนมรดกตกทอดกันในตระกูลราชพฤกษ์ ที่สำคัญ...ในบ้านแม่งมีผมเป็นผู้ชายคนเดียว ลูกพี่ลูกน้องอีก 5 คนแม่งเป็นผู้หญิงกันหมด เก้าอี้ผอ.โรงพยาบาลมันเลยตกเป็นของผมโดยปริยาย "คุณฤกษ์คะ เอกสารค่ะ" เลขาคนสวยที่ผมคัดมาเองกับมือยื่นแฟ้มเอกสารให้ด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ ถึงผมจะมีเมียแล้วก็เถอะ การแสดงหาอาหารตาเล็กๆน้อยๆมันก็ดีต่อใจใช่เล่น แต่เวลาทำต้อทำให้มันเนียนอ่ะนะ "วันนี้ผมไม่มีงานอะไรแล้วใช่มั้ยแพรว?" ผมถาม "ไม่มีค่ะ" เธอส่ายหัวก่อนจะทำหน้าลำบากใจขั้นสุด "แต่ว่า..." "..." ผมเลิกคิ้วถาม "คุณปลอบขวัญมารอพบคุณฤกษ์หน้าห้องน่ะค่ะ" คำตอบนั้นทำให้ผมอยากจะหาที่ซ่อนทันที ผมยิ้มให้แพรวเจื่อนๆอย่างรู้กัน เห็นสีหน้าลำบากใจนั่นก็พอจะรู้ว่าปลอบขวัญคงไม่ยอมแน่ๆ ปลอบขวัญคือชื่อของผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าเหมือนเด็กประถม ตัวกลมๆ มองโดยรวมก็น่ารักไซส์มินิดี ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นญาติผมแต่อย่างใด เป็นเพียงแฟนของญาติห่างๆที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลผม พูดไปเหมือนจะไม่มีอะไร แต่เธอกลับมีอิทธิพลกับผมมากเหลือเกินที่ทำให้ผมหนีเธอได้ "บอกขวัญว่าผมมีประชุมด่วนละกัน" ผมรีบเซ็นเอกสารอย่างลุกลี้ลุกลนทันที "เอ่อ..." ผัวะ!!! "แพรวว่าคงไม่ทันแล้วค่ะ" แพรวโค้งหัวรับเอกสารเมื่อครู่ไป ก่อนจะเดินออกจากห้องโดยทิ้งให้คนมาใหม่จ้องผมด้วยสายตาที่น่าขนลุก ฉิบหาย รู้จักคำว่ามารยาทป่ะวะน้อง "พี่ฤกกกกกกษ์" ปลอบขวัญเดินเข้ามาหยุดที่เก้าอี้หน้าโต๊ะผมแล้วนั่งลงอย่างไม่ขอ อย่ามาทำเสียงโหยหวนแบบนี้ใส่พี่ ใจไม่ดีเว้ย! "ลมอะไรหอบขวัญมาหาพี่ถึงนี่เนี่ย" ผมยิ้ม ทั้งๆที่ผมกับปลอบขวัญไม่ได้สนิทกันขนาดที่ไปมาหาสู่กันบ่อยๆแท้ๆ ปกติเธอก็ไม่ค่อยมาสุงสิงกับผมเท่าไหร่ เพราะผมกับเธอเป็นเพียงคนที่รู้จักกันผ่านญาติผม ที่มานี่มันต้องมีเรื่องอะไรล่ะวะ "ก็เปล่าอ่ะ ขวัญมาหาเฉยๆไม่ได้หรอ" ใบหน้าใสนั่นส่ายหน้ายิ้มจนแก้มบุ๋มลงไป มันดูน่ารักเหมือนเด็กน้อย แต่ผมไม่เชื่อที่เธอพูดหรอกว่าไม่มีอะไรน่ะ! "จะบอกว่าจู่ๆก็คิดถึงพี่อ่ะนะ" ผมถามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะเธอเริ่มมองผมอย่างจับผิด "ใช่ค่ะ จู่ๆขวัญเดินเข้ามาในโรงพยาบาลขอเอกสารเป็นปกติแบบทุกครั้ง แล้วพี่รู้มั้ยคะว่าเกิดอะไรขึ้น" เธอว่าพลางทำตาโตใส่ "..." ผมส่ายหัวยิ้มแหยๆ "พยาบาลด้านล่างบอกว่าไม่สามารถขอตารางงานหมอได้ นั่นทำให้ขวัญช็อคมาก ไม่รู้มาก่อนว่าพี่มีนโยบายไม่ให้คนนอกมีตารางงานของหมอในโรงพยาบาลด้วยหรอ" เธอทุบโต๊ะดังปังพลางเลิกคิ้วจ้องผมด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ ก็พอจะเดาออกแต่แรกแล้วแหละว่าเธอโมโหเรื่องอะไร แต่ก็ไม่คิดว่าจะมาบุกถึงห้องทำงานผมป่ะวะ ไอ้คาถาหรือหมอคาถาที่เป็นแฟนเธอและเป็นญาติห่างๆของผมมันสั่งไว้เองแหละ ไม่ว่าจะยังไงมันก็ห้ามไม่ให้ผมเอาตารางงานมันให้ปลอบขวัญอย่างเด็ดขาด ผมเลยสั่งพยาบาลด้านล่างไว้ ส่วนเหตุผลของไอ้คาถาที่ไม่ให้ตารางงานมันกับแฟน... ผมก็พอเข้าใจมันอ่ะ คนมีบ่วงคล้องคอก็งี้แหละ แต่เอาตอนนี้ก่อน ปลอบขวัญแม่งเหมือนจะฆ่าผมด้วยหน้าแบ๊วๆนั่นแล้วอ่ะ "ช่วงนี้พี่ให้คนจัดเวรให้หมอใหม่น่ะ ตารางมันไม่แน่นอน เลยยังไม่พิมพ์ออกมา" ผมแถไปเรื่อย "อ๋อหรอคะ" เธอพยักหน้าแต่สายตาแม่งไม่เชื่อผมเลยซักนิด "ไม่ใช่ว่ามีหมอหมาที่ไหนมาบอกไม่ให้พี่ให้ขวัญหรอกนะ" บางทีกูก็เกลียดเซ้นท์ผู้หญิงอ่ะ เอาจริงๆ... "เฮ้ย ไม่มีหรอก" ยิ่งถูกจับทางได้ผมแม่งเริ่มรนรานละทีนี้ กับเมียผมยังไม่กลัวเท่าน้องมันเลยนะ "เอามาให้ขวัญเถอะพี่ฤกษ์ อย่าทำให้เรื่องมันต้องยุ่งยาก" เธอว่างั้นพร้อมกับแบมือวางบนโต๊ะ "พี่ให้ไม่ได้จริงๆ มันเป็นนโยบายของโรงพยาบาลเรื่องสิทธิ์ของหมอน่ะ" ผมแถอีกรอบ ส่ายหัวรัว "ไหนเมื่อกี้บอกว่าตารางไม่แน่นอนพิมพ์ออกมาไม่ได้ นี่สิทธิ์อะไรอีกละ" อ่าว...ฉิบหาย โดนแล้วไง "เอ่อ..." "เอามา" เธอจ้องผมหนักเลยทีนี้ ผมก็อยากให้นะ แต่ไอ้คาถามันสั่งไว้แล้วอ่ะ ผมรับปากมันไปแล้วด้วย ญาติเดือดร้อนผมก็ต้องช่วยป่ะวะ เทียบกับปลอบขวัญที่เป็นแค่คนรู้จักไอ้คาถามันเป็นถึงคนร่วมเลือดเนื้อเลยนะเว้ย "ขวัญ...พี่ให้ไม่ได้จริงๆ" ผมพูดโดยไม่มองหน้าเธอ พอมองหน้าเท่านั้นแหละ กูหนักใจสิบเท่าเลย "อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ พี่ลำบากใจนะเนี่ย" "ไอ้หมอมันสั่งพี่ไว้ใช่ป่ะ บอกขวัญมาแล้วขวัญจะไม่เร้าหรือพี่เลย" ริมฝีปากอิ่มสีชมพูเรื่อเริ่มเบะหนักเข้าเรื่อยๆ "เปล๊าาาา" ผมส่ายหัว "ก็ได๊!" เธอพยักหน้าเหมือนกำลังถึงทางตัน ตอนแรกผมก็นึกว่าเธอจะยอมแพ้อ่ะ แต่ไม่เลย... "วันศุกร์นี้ขวัญว่าจะไปหาแม่คาถาหน่อย ไปคุยอะไรแบบผู้หญิงๆอ่ะ ได้ข่าวว่าแม่พี่ชอบไปเล่นบ้านแม่คาถาช้ะ?" ปลอบขวัญมองไปรอบๆห้องผมแล้วพูดอย่างไม่รู้สึกอะไรแต่คำพูดเกลิ่นๆพวกนั้นมันทำให้ผมเริ่มขนลุก "..." "คงได้เจอแม่พี่แน่เลยอ่ะ อ้อ! วันนั้นขวัญเห็นพี่เลี้ยวเข้าโรงแรม มองดีๆพี่ก็ไม่ได้ไปกับพี่เมย์นี่ ไปกับใครอ่ะขวัญเห็นเป็นผู้หญิงหุ่นดีๆหน่อยอ่ะ" นั่นไง...เอาความร้าวฉานของครอบครัวกูมาพูดแล้วไง "ผิดคนเปล๊า" ผมพูดเสียงสูง "คนนี้ไม่ใช่พี่หรอ" ไม่พูดเปล่า ปลอบขวัญแม่งยกโทรศัพท์ขึ้นมาซูมรูปให้ผมดูด้วย เออ! นั่นกูเองครับน้อง หน้ากูเลยอ่ะนั่นน่ะ ที่ผมกลัวผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่อะไรหรอก แม่งเกือบจะทุกครั้งเลยมั้งที่ผมไปเที่ยวกับผู้หญิงเธอก็จะบังเอิญมาเห็นตลอด เห็นอย่างเดียวไม่ได้แม่งต้องถ่ายรูปไว้ด้วย ถ่ายแล้วก็ไม่เอาไปฟ้องเมียผมนะ ดันเก็บไว้ขู่ผมทีหลังแบบนี้ไง ล้ำฉิบหาย "ขวัญแค่กำลังคิดว่าจะเอารูปนี้ไปให้แม่พี่ดู แม่พี่จะได้ส่งให้พี่เมย์" เธอจิ๊ปากมองผมหน่อยๆ "เห้ย แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะ ขวัญไม่ใช่คนแบบนั้นอ่ะ แค่พี่ทำอะไรให้ขวัญนิดๆหน่อยๆ ขวัญลบให้พี่ตรงนี้เลย" คนตัวเล็กพูดด้วยรอยยิ้มน่ารักขัดกับการกระทำอย่างเป็นที่สุด ไม่เว้ย ต่อให้เธอขู่ผมแค่ไหนผมก็จะยืนหยัดช่วยไอ้คาถาแน่นอน ผมจะไม่ให้มันโดนเมียเอาเปรียบแน่ ถึงแม้แม่ผมจะรักเมียผมมากและพร้อมจะด่าผมได้ทุกเมื่อก็เถอะ เวร!...มาคิดอีกที... "โอเค ตารางงานงานไอ้คาถาใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ให้แพรวเอาให้เดี๋ยวนี้เลย" ไม่อยากบ้านแตกตอนนี้ว่ะ กูขอโทษนะถา TO BE CON....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more