Forget Me Not

Prologue "What?!", singhal agad sa akin ng bestfriend kong si Gab. Naikwento ko kasi sa kanya na yung -ex kong si Gio, nililigawan na yung campus crush sa school namin na si Mia. Eh paano ba naman kasi, wala pang 1 week simula nung nagbreak kami, nanliligaw na sa iba. Abaaaa iba din. Haha "Sabi na nga ba eh. Hinihintay ka lang naman talaga niyang ugok na yan na ikaw ang makipagbreak sa kanya eh." Well, mukhang tama naman yun. Kasi nakipagbreak ako sa kanya kasi una, sa pitong araw na meron ang isang linggo, isang beses lang halos kami magkita at minsan wala pa. Pangalawa, nakakafall out of love talaga yung mga boys na walang effort. Wala ng spark, feeling ko, I'm not special na sa kanya. So technically, ginusto ko na din makipagbreak talaga. At panghuli, usap usapan na din naman kasi sa campus namin na wala na kami. So, diniclare ko lang as official. Haha. "Uy, Lia! Natulala ka na dyan. Masakit ba? Iiyak mo lang yan, be. Normal lang masaktan." Haha, nagsmirk ako sa sinabi niya. "Actually, alam mo be, hindi ako nasaktan nung binalita sa akin yun ni Boom eh. As in, alam mo yun, para pa nga akong nakahinga ng maluwang." Pagkokompirma ko sa kanya na okay lang ako. That's a big lie though. Syempre masakit. Sobra. "Grabe noh, akala ng lahat dito sa campus, perfect couple na kayo eh. Paano ba naman, ikaw na si Verlia Sandoval, isang Student Council President, Theater Guild director, and certified man-hater, na-inlove sa isang Giovanni Santos na rule-breaker, varsity hearthrob and certified womanizer. Eh nung naging kayo, parang sumabog ang entertainment page ng school website natin sa sobrang big deal nun eh. Eh mas lalo naman nung nagbreak kayo. Halos sumabog cellphone ko sa sobrang daming nagtatanong sa akin kung ano ba daw ang totoong dahilan ng breakup niyo eh." Detalyadong pahayag nito. Nagkibit balikat na lang ako. Hindi ko din kasi alam ang sasabihin eh. Iniisip ko din kung dapat ba akong masaktan o hindi. After ng classes ko, dating gawi na ako, pupunta ako sa SC Hall kasi paguusapan namin ang paHomecoming ball namin sa Sabado para sa mga Grade 7. Papasok na sana ako sa hall nang may humila sa kamay ko na magbubukas sana ng pinto. Si Gio. "Ano ba?!", nagpumiglas ako sa pagkakahawak niya ng kamay ko. "Ano bang problema mo?" Pasinghal ko sa kanya. Nakatingin lang siya sa mata ko. Tingin na parang may galit at sakit. "Alam mo, kung wala kang sasabihin sa akin, pwede ba umalis ka na." Excuse ko lang yan. Gusto ko nang magwalk out kasi hindi ko matagalan yung titig niya. "Hindi ka ba nasasaktan?! Wala ka na ba talagang pakialam?!" Napatigil ako sa paglalakad ko nun pabalik sa hall. Nafreeze ang mga paa ko. "Wala na ba talaga kahit konti, Lia? Wala na ba talagang chance na balikan mo ako?" Pagtatanong niya. Yung pagtatanong na may halong sakit. Humarap ako sa kanya. Ngayon ko palang nararamdaman na masakit pala talaga. First boyfriend ko siya. 2 years naging kami. Gusto kong sabihin sa kanya na kasalanan niya dahil hindi naman ako ang nawalan ng effort at time kundi siya. Nung umpisa ng relasyon namin, effort kung effort si Gio. A+ pa nga grado niyan eh. Hindi ko alam kung anong nangyari at biglang nanlamig siya. Hindi ko alam kung bakit kami humantong sa punto ng hiwalayan. "Ayaw mo nun? Focus ka na sa basketball team mo. Focus na din ako sa student council. Magagawa mo na gusto mo nang walang magsisita sau sa kakahintay ng dating mo." Napagod lang talaga ako. Napagod ako sa kakahintay sa kanya. Kasi yung last 6 months namin, feeling ko sa relasyon namin, ako lang ang nageffort. Feeling ko ako lang ang nagmahal. "Hindi mo na ba talaga ako mahal?" Tanong niya. Nakakapanghina ng tuhod. Ayoko nang umiyak kasi ubos na eh. Inubos ko na last week. "Umalis ka na." Pagtataboy ko sa kanya. Tinapos ko na. Dapat wala na. Ayoko nang magmukhang tanga. Ayoko nang masaktan. "May sakit ako."