The Ocampo Heiress Series: Dad, I'm In Love With A Criminal

Giorgia's POV He's beautiful. I know it's wrong to call a man beautiful but when I laid my eyes on him the first time the nurse introduced me, it was the first compliment my brain could ever think of. "I'm not sick," he coldly said. He didn't even look at the pretty nurse or me. "It's the monthly check-up," the nurse answered sweetly. I'm not here to do the overall body checkup. This pretty nurse can do that. I'm just here to be introduced since I am the new resident doctor and I have to familiarize myself with the highest security prisoners. This beautiful man here is the first on my list. "Doctor Ocampo, here is Mister's Frick information throughout the years," The nurse handed me the folder and I took it without haste. 2040 up to the present. He was born in 2022, meaning he was only eighteen when he was imprisoned. Looking at the year now, 2054... He's been in prison for fourteen years? My hand trembled and my heart suddenly tightened. The report said he killed five members of the royal family. Three adults and two children. He's just eighteen back then, bakit n'ya naisip pumatay? At sa lahat ng mga taong pwede niyang patayin, kamag-anak n'ya pa talaga ang kanyang napagdiskitahan? Dahil ba sa agawan ng trono? Hindi ko alam kung bakit sa dinami-dami ko ng nakasalamuhang preso, sa isang 'to pinaka-naapektuhan ang buong pagkatao ko. Is it because he's beautiful but handsome at the same time? Hindi ko alam na magiging ganito ako ka-bias. Kailan pa ako natutong tumingin sa panlabas na anyo ng isang tao? "Nice meeting you, Mister Frick," sabi ko sa mahinahong boses. Sanay na akong ipakita sa lahat ang walang kaemo-emosyon kong mukha, kaya naman alam kong iyon din ang nakikita n'ya sa akin sa mga sandaling iyon. Dahan-dahan lang s'yang tumingin sa mga mata ko. Naramdaman ko ang paghinto ng mundo noong magtama ang mga mata namin. He have the most beautiful gray eyes that I've ever seen. Kaagad akong nag-iwas ng tingin dahil hindi ko kayang tagalan ang tensiyon na nakikita ko sa kanyang mga mata. Napalunok ako ng palihim. Kung paanong malamig ang pakikitungo ko sa lahat, mas malamig ang sa kanya. Na para bang wala ng kakayanan pang maglabas ng emosyon ang kanyang mga mata. Iyon ang pangalawa kong napuna. "Are you done?" he blandly asked. I stand up straight and look at him with my cold eyes, again. Pasimple lang ang tinging ipinupukol ko sa kanya. Na para bang wala akong paki. Na parang hindi ako naaapektuhan ng kanyang presensiya. Pero sa totoo lang, hindi ko maipaliwanag kung bakit parang tinutusok ng maliliit na matutulis na bagay ang puso ko hindi ko halos akalain na may kakayanan pa palang makaramdam ng ganito. Bukod sa nakakaramdam ako ng saya, ng lungkot, ng galit, tampo at sama ng loob, my heart never felt this distressed and hurt before. And it never accelerated this fast before. Kagaya rin ba ako ni Gabrianna at Onyx na natataranta ang puso kapag nakakakita ng gwapo? The fudge. Hindi ko lubos-akalain na magiging ganito ako kababaw. Nang matapos ang nurse sa kanyang ginagawa, halos magkasunod kaming lumabas sa selda. At hindi ko mapigilang mapakunot-noo habang papalabas kami ng nurse sa maliit na silid. Walang special treatment sa mga presong naroon. Although hiwa-hiwalay ng kulungan ang lahat ng mga presong nasa pinakamataas na security, maliliit lang ang bawat kulungan nila. Maghapon akong kasa-kasama ng nurse sa pagr-round sa buong kulungan ng Leischen Correctional. Sa kasalukuyan, mayroong isandaan at mahigit na high profile prisoners na nakakulong sa highest security prison at isa na nga doon si Prince Damien Neille Alric Frick. Pero dahil matagal na s'yang inalisan ng title, hindi na siya kabilang sa mga prinsipe ng Leischen Empire. Isa na lang s'yang commoner na maraming taon ng nakakulong sa nasabing kulungan. "You looked bothered," puna ng kaibigan kong si Thiago noong bumalik na ako sa opisina. He's a neurologist, while I'm a neurologist who can perform surgery(in secret though). Si Thiago lang at ang mga professor namin sa University ang tanging nakakaalam that I am a licensed surgeon. Maybe because of my special ability being an Aleotti, I'm able to be a neurologist who can perform a surgery. It's not an easy feat to study those field. But I'm bored and I wanted to try. My college professors were all very supportive of me that's why I have two license. Being an Aleotti huh. Hindi ko mapigilan ang sarili ko na balikan sa alaala ang lahat ng mga pinagdaanan ko sa banyagang bansa na ngayon ay itinuturing ko na rin na sarili kong tahanan My mind has a question though. Is it really true that an Aleotti falls in love with only one person? Then what about me? Wala ba akong kakayanang magmahal? Tch. What on earth am I thinking again? Ipinilig ko ang ulo ko para maalis ang nakakatawang ideya na iyon. Love. It doesn't matter as long as I have my family and friends. Hindi ko naman talaga kailangan ng sakit sa ulo, hindi ba? "It's nothing. Don't mind me," sabi ko saka inilapag sa lamesa ang kaisa-isang folder na kinuha ko sa nurse. "Baka pagod ka lang," wika pa si Thiago gamit ang Lieschen language. I can switch to whatever language. Hindi lang siguro lilimang lengguwahe ang kaya kong gamitin ng matatas. Salamat sa training noong bata pa lang kami, Gabrianna and me became a polyglot. My auntie Onyx who doesn't have an Aleotti blood is also amazing for speaking three or more language fluently. "Maybe." Sagot ko na lang sabay kibit ng balikat. "Anong masasabi mo sa mga future patients mo? At dito sa future office mo na kasama ako?" curious na tanong pa ni Thiago. "It's fine," sagot ko sa tonong hindi excited pero hindi rin naman to the point na parang ayoko sa kasalukuyang trabaho at mga pasyente ko. Sino bang ayaw sa malaking sweldo? "Hindi ka man lang kinabahan? Natakot or na-excite?" nakangiwing tanong ni Thiago. Unti-unting nawawala ang excitement sa mga mata nito. Inalis ko ang mga mata kong nakatitig sa computer at tumingin kay Thiago na mas interesado pa sa sagot ko kesa sa ginagawa n'ya. "Should I be afraid?" Nakataas ang kilay na tanong ko sa kanya. Tanging sipol lang ang isinagot ng kaibigan ko. "I'm still curious though, why be a correctional medicine physician?" Inalis ko ang tingin ko sa kanya. Ilang beses n'ya na bang itinanong sa akin 'yan? A hundred times? Hindi lang siguro. "Dahil gusto kong maintindihan kung anong meron sa mga preso at buong buhay ng tatay ko, ibinuhos n'ya sa pagtatanggol sa kanila," I suddenly taste some bitterness in my mouth. Mula noong magkaisip ako, wala akong matandaan na nagkaroon kami ng maayos na pag-uusap o interaksyon ng ama ko. "At pagkatapos, okay na rin dahil malaki naman ang kita," dagdag ko sabay kibit ng balikat. Napailing na lang si Thiago. "Ahm, Carson is asking for your number," out of the blue ay sambit n'ya. Tumaas ang kilay ko noong muling magsalita si Thiago. Hindi ko alam kung ano ang naisipan n'ya at biglang isiningit sa usapan ang lalaking 'yun. Carson is one of our colleagues. He's kind and always shy around me. "Bakit hindi s'ya mismo ang kumuha sa akin?" Nakataas pa rin ang kilay na tanong ko. "Dahil natatakot s'ya sa'yo? Bakit kase hindi ka man lang ngumingiti? Ahh, no. Don't smile. Mas nakakatakot ka kapag nakangiti ka. Hindi ko nga maintindihan anong nagustuhan ng taong 'yun sa'yo eh," "I know right? Feeling ko kapag naging magkarelasyon kami, magkakapalit kami ng role. I'll be the guy while he's the girl I'm going to protect," seryosong sagot ko na tinawanan ng malakas ni Thiago. "Well that is true----," Magkasabay kaming tumingin ni Thiago sa pintuan ng bumukas iyon makalipas ang maraming katok. "Yes?" Duet na tanong namin sa nurse na mukhang hinabol ng sampung maligno dahil sa takot na takot s'ya noong bumungad sa harapan ng pintuan. "M-mister Lincon, i-it seems t-that he's not breathing!" "WHAAAT?!" gimbal na tumayo si Thiago. Mabilis n'yang kinuha ang puti n'yang coat na nakasabit saka nagmamadaling lumabas. "G, let's go," bago s'ya tuluyang lumabas sa silid ay aya n'ya sa akin. Napakamot na lang ako sa ulo. Sa halip na mag-imbestiga pa ako ng tungkol kay Damien Frick, tinatamad na sumunod na lang ako kay Thiago. This friend of mine. Sometimes he's a pain in the ass. May pagka-clumsy siya kaya hindi ko siya pwedeng pabayaan. Ang hirap ng bata ka pa lang ay sobrang na-build na ang sense of responsibility mo, just like me.