The Perfect Subject

Prologue “Ngayong wala na ang Daddy niyo, wala na rin kayong karapatang tumira sa bahay na ito dahil lahat-lahat ng ari-arian niya sa akin niya ipinamana at wala man lang itinira sa inyo!” Hindi kami makapaniwala ng kapatid kong si Helga sa sinabi ng madrasta naming si Tita Sylvia. “A-ano'ng sinasabi mo, Tita? Ano'ng ibig mong sabihing wala na kaming karapatang tumira sa bahay na 'to? Sa amin 'to, mahalaga sa amin ang bahay na 'to. Wala kayong karapatang kunin sa amin ito!” pagmamatigas ko. Dati ko pang alam na hindi naman talaga kami gusto ni Tita Sylvia nang magsama sila ni Daddy. Na lahat ng ipinapakita niya sa amin ng kapatid ko ay pakitang tao lang. Pero hindi namin ini-expect na may ilalala pa pala siya. Namatay si Mama nang ipanganak niya si Helga. Sampung taong gulang na ako n'on at alam kong labis iyong ikinalungkot ni Daddy dahil mahal na mahal niya ang ina namin. Nakita ko ang paghihirap niya. Sa loob ng mga panahong iyon hindi niya kami napagtuunan ng pansin ng kapatid ko. Lagi na lang siyang umiinom, umuuwi nang madaling araw at kung sinu-sino ang mga babaeng dinala niya sa bahay. Halos napabayaan na rin niya ang negosyo namin pero mabuti na lang at matiyaga iyong inaasikaso ng kapatid niyang si Tita Thesa. Old maid si Tita kaya siya na ang tumayo naming pangalawang ina. Napakabait niya sa amin ni Helga at tunay na anak ang trato niya sa aming magkapatid. Kapag kailangan namin ng tulong, sa kanya kami lagi tumatakbo. Hanggang sa isang araw, nagbago si Daddy. Hindi na siya ang dati na palaging malungkot, nag-iisa, nagmumukmok, naglalasing at pabaya sa sarili. Nakikita na namin ni Helga na bumabalik na ang sigla sa mga mata niya katulad na lang noong hindi pa namamatay si Mama. Masaya kaming magkapatid sa napansin namin. Hanggang sa may dinala siyang babae sa bahay at ipinakilala sa amin. Si Tita Sylvia. Daddy is in love with her, alam namin iyon. Ang sabi ni Daddy magkakaroon na raw kami ng bagong ina kasi magpapakasal na sila ni Tita Sylvia sa lalong madaling panahon. Natuwa kami ni Helga kasi bukod sa nagbalik na ang dating sigla ni Daddy, magkakaroon na nga kami ng bagong ina at magkakaroon na ulit ng kompletong pamilya. We did our best to be nice to Tita Sylvia pero may pakiramdam talaga kami na ayaw niya sa amin. Inilalayo niya ang sarili niya at nakikipaglapit lang sa amin kapag nasa paligid si Daddy. Maluho si Tita Sylvia. Marami siyang hinihiling na mga mamahaling materyal kay Daddy na nakukuha rin naman niya. Hindi namin siya maiwasang ikumpara kay Mama lalo na ako. Napakasimpleng babae lang ng ina namin at napakadaling i-please pero alam kong mali ang ikumpara ko sila. Naisip ko, hindi naman importante iyon as long as napapasaya niya si Daddy. At hanggang sa ikinasal na nga sila. Walang nagbago. Hindi pa rin maganda ang trato niya sa amin. Isang araw, nagkasakit nang malubha si Daddy. Limang taon na silang nagsasama ni Tita Sylvia n'on at ako naman ay may stable nang trabaho bilang college instructor at may sideline pa bilang romance writer sa isang kilalang publishing company sa bansa. Si Helga naman nasa high school pa lang. Masyado kaming naapektuhan at nag-alala dahil kahit magagaling na doktor na ang kinuha namin, parang hindi naman gumagaling si Daddy at lumalala pa nga ang sakit niya. Ayoko sanang mag-isip ng masama noon pero para kasing wala man lang kay Tita Sylvia ang kalagayan ni Daddy at nakukuha pa nga niyang um-attend ng mga parties. Hanggang sa binawian na nga ng buhay si Daddy at may isang linggo pa lang na naililibing. Doon na lumabas ang tunay na kulay ng madrasta namin. “Ayaw niyong maniwala? Heto ang katibayan!” at ipinakita niya sa amin ang last will and testament ni Daddy. Binasa ko ang laman at hindi ako makapaniwalang wala man lang iniwan si Daddy sa amin kahit ni singkong duling! “Hindi totoo 'to, Tita! May mali sa last will ni Daddy!” Galing ako kina Tita Thesa at nagulat na lang ako nang madatnan kong umiiyak si Helga habang nilalabas ng mga katulong ang mga gamit naming magkapatid. “Hindi 'yan pwedeng magkamali dahil si Atty. Ferrer mismo ang nag-ayos niyan bago pa mamatay ang Daddy niyo! At hindi ko na kasalanan kung mas binigyan ako ng importansya ng Daddy niyo kaysa sa inyo!” “Hindi yan pwedeng magkatotoo! Hindi magagawa sa amin ni Daddy 'to. Wag niyo pong gawin sa'min, 'to, Tita, nakikiusap ako,” sabi kong naiyak na katulad ni Helga. “Wala na kayong rason manatili rito dahil akin na ang pamamahay na ito at wala na kayong pakinabang sa 'kin! Kaya ang mabuti pa, damputin niyo na ang mga gamit niyo bago pa 'ko magpatawag ng pulis at ipadampot ko kayo!” “Sinasabi ko na nga ba, umpisa pa lang kayamanan lang ni Daddy ang dahilan kung bakit niyo siya pinakasalan!” “Sabihin niyo na ang gusto niyong sabihin basta bilisan niyo na ang pag-alis kung ayaw niyong makaladkad!” “Tita!” Tinalikuran na niya kami at umakyat sa itaas ng mansiyon. “Ate...” Yumakap sa akin si Helga. “Ate, papaano na tayo ngayon? Ano nang gagawin natin?” “Hindi ko rin alam, Helga. Wala na tayong mga magulang, wala na rin sa atin ang lahat. Hindi ako makapaniwalang mangyayari sa atin ang ganito...” Pinapanood lang kami ng mga katulong na matagal na ring nanilbihan sa pamilya namin. Nakikita ko ang awa nila sa kinahinatnan naming magkapatid pero wala naman silang magawa dahil sumusunod lang sila sa utos. “Ma'am Hannah, pasensiya na po talaga sa nangyari. Kung may magagawa lang sana kami,” si Manang Diday, ang mayordoma. “Okay lang po 'yon, Manang. Gagawa naman ho ako ng paraan para mabawi namin ang dapat na para sa amin ipinapangako ko.” “Sa'n na ho kayo pupunta niyan?” “Hihingi po kami ng tulong kay Tita Thesa baka pwede niya kaming patuluyin.” “Mag-iingat kayo ni Helga, Ma'am.” “Kayo rin po, Manang,” at binalingan ko si Helga. “Tahan na, Helga. Kailangan na nating umalis sa ngayon. Pero wag kang mag-alala, mababawi rin natin kung ano ang para sa atin.” Tinulungan kami ni Manang Diday at ng iba pang mga katulong na ilabas ang mga gamit namin. Pumara kami ng taxi sa labas at saka ipinasok ang mga gamit namin. I can't believe na mapapalayas kami sa sarili pa naming bahay. Nilingon ko pa sa huling pagkakataon ang mansiyon kung saan na kami lumaki at nagkamuwang. “Mababawi ko rin kung ano ang para sa 'min ni Helga. Maghintay ka lang, Tita Sylvia.” ***