เพลิงพายุ ตามรักคืนใจ

​ “เมษาอยู่ไหน?”  อินทรี ถามเสียงเข้ม พี่ชายใหญ่ที่เพิ่งขึ้นแท่นดูแลธุรกิจแทนพ่อไล่สายตาดุดันมองผ่านเก้าอี้ของน้องสาวคนเล็ก เมษา เป็นลูกหลงห่างจากนายเรย์น้องชายคนที่สองเกือบหกปีเต็ม ​ อินทรี รัชตะพิริยะ (พี่ชายใหญ่)      เมษาเป็นลูกที่เกิดจากแม่คนไทย แม่เดียวกับอินทรี ส่วนเรย์เป็นลูกที่เกิดจากแม่ที่เป็นชาวตะวันตก     “ยัยเมอยู่ไหน?”  เรย์ พึมพำตามพี่ชายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง ฉัตร แม่บ้านวัยสามสิบต้นๆ ประจำตัวของน้องสาว ​ เรย์ จูเนียร์ รัชตะพิริยะ (พี่ชายคนรอง)        “คุณเมษา! อะ เอิ่มม..”  ฉัตรอึกอัก ไม่แน่ใจ     “คุณหนูไม่อยู่ครับ”  พัน ชายหนุ่มผิวเข้มร่างสูง คนสนิทของอินทรีพูดขึ้น     “ไปไหน?”  อินทรีกับเรย์ถามขึ้นพร้อมกัน   “นั่นซิไปไหน? เมื่อวานฉัตรเหมือนจะเห็น”  แม่บ้านประจำตัวเมษาพึมพำ คำว่าประจำตัวน่าจะรู้ดีกว่าคนอื่น แต่ใช้ไม่ได้กับเมษา     “คุณหนูเมษาบินไปอเมริกาเมื่อคืน”  “ตายห่า! ยัยเมไปอเมริกาทำไม?”  เรย์ร้องเสียงดังก่อนจะหุบปากฉับหลบสายตาของพี่ชาย   “คุณหนูอยากไปลองเล่นรูเล็ตที่คาสิโนในเวกัส”  พันเสริม “ตลกน่า เอิ่ม! .. พูดเล่นใช่มั๊ย?”  เรย์ไม่เชื่อ จำได้ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหลุดปากเล่าเรื่องรูเล็ตที่เพื่อนในอเมริกาไปเล่นให้เมษาฟัง     “พูดจริงครับ คุณหนูเมษาจะไปพักที่บ้านคุณแม่ของคุณเรย์" “.....”  อินทรีเหลือบสายสีเข้มเชิงตำหนิมาทางเรย์ ไม่บอกก็รู้ว่าใครยัดเยียดข้อมูลบ้าๆ ใส่หัวยัยเม น้องสาวเอาแต่ใจ ทำอะไรไม่เคยคิด น่าจะตัดเงิน อายัดบัตรเครดิตเสียให้หมด อินทรีเข่นเขี้ยวหมายมั่นจะทำตามที่คิดนับครั้งไม่ถ้วน แต่เอาเข้าจริง แค่เห็นดวงตากลมโตสดใสทอแสงออดอ้อนของน้องสาว พี่ชายใหญ่จอมเฮี๊ยบก็กลายเป็นวุ้นเละๆ ไม่มีพิษสง     “ยัยเมไปกับใคร?”  อินทรีหันมาถามพันเสียงเข้ม   “ไปกับบอร์ดี้การ์ดแชมป์ครับ”  “อืมม.. ค่อยยังชั่ว”  เรย์กดยิ้ม ยกมือจิ้มแฮมใส่ปากเคี้ยว   “ทำไม?”  อินทรีเค้นเสียงถามน้องชาย "พี่อินทรีไม่รู้จริงอ่ะ! แชมป์มันเป็นบอร์ดี้การ์ดสายหวาน รับรองยัยเมถูกเทแน่.. หึ..หึ.." ไม่มีบอร์ดี้การ์ดคนไหนทนคุณหนูเมษาได้สักคน เรย์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ยัยเมทั้งดื้อ เอาแต่ใจ เถียงเก่ง คิดจะทำอะไรก็ทำ จะว่าไป นิสัยเหล่านี้ของน้องสาวช่วยทำให้บ้านมีสีสรรน่าอยู่ขึ้นมาก เรย์นึกชอบใจทุกครั้งที่ได้ฟังคำบอกเล่าถึงฤทธิ์เดชต่างๆ นาๆ ไม่มีที่สิ้นสุดของน้องสาวตัวแสบ เอาเข้าจริงตัวเองก็ตามใจน้องไม่แพ้คนอื่น เรย์ทนรอยยิ้มสดใสกับน้ำเสียงออดอ้อนไม่ได้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนพี่ชายใหญ่จะอาการหนักกว่าเรย์มาก 'อืมม.. เพราะความช่างออดอ้อนของเมษานี่แหละที่กำราบพี่ชายใหญ่ให้กลายร่างจากอินทรีมาเป็นนกเขาจุ๊กกรูรร..'         --------------------☆☆~◇~☆☆------------------         "พูดอะไรของนายวะ?" อินทรีเหลืออด จิตใจร้อนรุ่มห่วงน้องสาวใจแทบขาด "ยัยเมษาดื้อจะตาย พี่อินทรีคิดว่าเจ๊แชมป์จะทนได้มั๊ย? ผมพนันเลยว่าน้องสาวสุดที่รักของพี่อินทรีถูกเจ๊แชมป์ทิ้งตั้งแต่ถึงสนามบิน" "นายรู้แต่ไม่ปริปากพูด! ส่งคนอื่นไปตามเมษากลับมา" อินทรีตำหนิน้องชายตรงๆ ก่อนจะหันมาสั่งพันให้ส่งบอดี้การ์ดคนใหม่ไปพาตัวกลับ     "โธ่พี่อินทรี! ยัยเมษาของพี่เก่งจะตาย เอาตัวรอดได้ชัวร์ ยิ่งไปเจอแด๊ดดี้หม่ามี้ของเรย์ หึ๊ยย! ไม่อยากจะคิด รถคงได้มาจอดเกยรอรับตั้งแต่ตีนบันไดเครื่องบิน เฮ้อ.. ตามใจกันจนเหลิงเหมือนคนแถวนี้" ประโยคสุดท้ายไม่วายจะแขวะพี่ชายใหญ่ "นายเรย์ แด๊ดดี้ใหม่ของนายอยู่ออสเตรเลียไม่ใช่รึงัย?" อินทรีขมวดคิ้ว จำได้ว่าพ่อใหม่ของเรย์ทำธุรกิจค้าน้ำมันในออสเตรเลียเป็นหลัก "พี่อินทรีคิดเหรอว่ายัยเมจะไปแบบไม่วางแผน ยัยน้องสาวตัวดีติดต่อกับหม่ามี๊ของเรย์ตลอด จนเรย์ยังงงว่าใครเป็นลูกของหม่ามี๊กันแน่วะ!" ใช่ว่าจะน้อยใจ แต่นับวันเมษาก็ยิ่งดื้อ ถูกตามใจจากคนใกล้ชิดทุกคน ไม่เว้นแม้แต่แม่ของเรย์     "ส่งบอร์ดี้การ์ดคนใหม่ไป!" อินทรีตัดบท สั่งเสียงเข้ม "เอิ่มม.. ผมเกรงว่า จะไม่มีใครอาสา" พันอึกอัก ตอบไม่เต็มเสียง     "ถ้าไม่มี นายนั่นแหละไป!" "ผม.." พันเลิ่กลั่ก หน้าซีด     "ไม่ใช่! นายเรย์ไปตามเมษากลับมา" "ห๊ะ! .. พี่อินทรีล้อเล่นใช่มั๊ย!?" เรย์ตะโกนลั่นห้องอาหาร พี่ชายใหญ่สั่งเสร็จเดินลิ่วๆ ออกไปพร้อมกับพัน         -------------------☆☆~◇~☆☆-------------------