Alta Montaña Series I(Alpha And The Rejected Luna)

“`MA, CAN you read me a story.  Please?” Inayos ni Eleonor ang kumot bago naupo sa  tabi ng anak. “What story do you want me to read, hmm?”  Pinisil niya ang tungki ng ilong ng nito. “I want Luna and The Alpha, please?” she  pleaded. “Hindi ka pa ba nagsasawa sa kuwentong  iyon?” Eleonor asked. Mabilis na umiling ang paslit. “I still love  hearing their story. Will you please, `Ma?” The little  girl pouted her lips. Matamis namang ngumiti si Eleonor. “Okay, as  you wish…” aniya at kinuha ang libro sa ibabaw ng  beige na bedside table. Naging mapayapa ang buong silid habang ang  pagbuklat lamang ng bawat pahina ng libro ang maririnig. “Once upon a time, there was an Alpha cursed  by a witch-vampire who has seen no love in his  arrogant heart. Every night, he forgets himself and  becomes dangerous to everyone. The only way he  could break the spell was to learn how to love and be  loved by the choosen Luna, but who could ever learn  to love a beast?” pag-uumpisa ni Eleonor. “Me!” masiyahing sagot ng paslit kasabay ng  paghikab nito. Matamis na ngumiti si Eleonor at nagpatuloy sa  pagbabasa. “Two years later, a hunter from Atheia  Village was captured by the Alpha and imprisoned him  for trying to kill the beast. The Hunter's daughter, an  innocent woman who dreamed to live in a castle, finds  her father trapped in an underground cell. The daughter  offered she'll be a replacement of her father in the cell  instead. The Alpha accepted it with a promise she'll  stay by his side forever. But everything changed when  he learned the true identity of the hunter's daughter.  She is the Luna in the prophesy. The Alpha was  bewildered and chose to push her away, instead of  keeping her by his side.” “`Ma…” putol ng paslit sa ina. “Yes, dear?” “Hindi po ba mamahalin ni Alpha si Luna? Can  you change the story? Make it a happy ending!” Mapait na ngumiti si Eleonor. “We can change  our paths, but we can never change our destiny, my dear. Not everyone's love story ends up with a happy  ending.” Nalungkot ang paslit. “Pero bakit po sila Snow  White, Cinderella, Belle, Jasmine, Aurora and  Pocahontas, mayro’ng happy ending?” Hinawakan ni Eleonor ang pisngi ng kanyang  anak. “When you grow up, you'll understand. For now,  you should sleep.” She prompted her child to her fluffy  pillow and covered her with a thick sheet. “`Ma…” “Hmmm?” “I hope I will meet my Alpha someday.” Bahagyang lumukot ang mukha ni Eleonor.  Hindi niya inaasahan na sasabihin iyon ng kanyang  anak. Hindi niya gustong maranasan ng anak kung ano  ang naranasan niya noon. Imbes na tumugon ay  nagpaalam na lang siya at kinintalan ng halik sa noo  ang anak. “Good night, my dear…” "Good night, `Ma. Good night, my Alpha,” she  murmured before she close her eyes. Hinaplos ni Eleonor ang buhok ng anak. Pagod  na nagbuga siya ng hangin at kasunod niyon ay  lumiwanag ang kamay niyang nakatapat sa anak.  “Forget about the Lycans. You don't deserve someone  like them. Dissipati peribunt!” she hissed as the little  memories of her baby slowly fading about the lycans.  Hindi makapapayag si Eleonor na matupad kung ano  ang nasa propesiya. Not her daughter. “Eleonor…” Bumaling ng tingin si Eleonor sa  pintuan kung saan nakatayo si Fred. Alam niyang  kanina pa ito nakatingin sa kanila simula noong  pumasok siya sa silid ng anak.  “Mas makabubuti kung wala siyang alam  tungkol sa mga Lycan,” Eleonor uttered. Inayos niya  ang kumot ng anak bago tumayo. “Tungkol ba ito sa nakita mo sa hinaharap?” he  asked. Tumango si Eleonor. “Nasabi ko na sa `yo  kung ano ang napagdaanan ko sa kamay ng mga  katulad nila at alam mo kung ano'ng klase silang  nilalang. Kaya hindi ako makapapayag na mangyari  iyon sa aking anak.” Mapait na ngumiti si Eleonor.  “Malaki ang pagpapasalamat ko sa `yo, Fred. Dahil sa  kabila ng pagkatao ko ay nagawa mo akong tanggapin  at tulungan.” “Alam kong mabuti kang bampira, Eleonor.  Biktima ka lang din at walang kasalanan kaya  naiintindihan kita.” Fred tapped her shoulder. “Maraming salamat, Fred.” Eleonor hugged  him. Natigilan si Eleonor nang may maramdamang  ibang presensya sa paligid. “M-may nararamdaman ka ba?” kunot-noong  tanong ni Fred. “S-someone is nearby—” Napasinghap siya at  nanlaki ang mga mata. “I need to get out of here, Fred.  Malalagay lang sa kapahamakan si Celestine kung hindi ako aalis dito.” Kumuha ng bag si Eleonor at  nagmadaling inilagay ang lahat ng damit niya. “Pero—” “Hindi lang si Alaric ang naghahanap sa akin  ngayon. Tiyak pati ang Alpha ng Garrette ay  pinaghahanap na ako dahil sa ginawa ko sa kanyang  anak.” Malungkot na sinulyapan ni Eleonor ang anak.  “Kaya mas makabubuti kung lalayo ako…” “Sigurado ka ba? Saan ka naman pupunta?”  alanganing tanong ni Fred. “Kahit saan basta malayo kay Celestine.”  Akmang aalis na siya nang higitin siya ng kaibigan sa  braso. “Pero paano ang anak mo?” “You can take care of her. You'll be a good  father, I know you will.” She smiled bitterly.  “Makakalimutan niya rin ako, Fred…” aniya  sabay hinawakan ang ulo ng kanyang anak at  lumiwanag iyon. “Don't do this to your daughter, Eleonor!” He  tried to stop her but the light started to dim and fade. “Sabihin mo sa kanyang matagal na akong  patay.” Tears started to fall from her eyelids. “Mas  makabubuti sa kanya na hindi niya alam na isa akong  bampira.” “Eleonor…” Muling lumiwanag ang kamay ni Eleonor at itinapat  ito kay Celestine. “Hindi mapipigilan ang paglabas ng  pagiging isa niyang pambira. Pero susubukan kong pigilan ito hanggang sa may magmamahal sa kanya  nang tapat. Amare autem intermissum quod sanguis!” Matapos niyang magbitiw ng orasyon ay kinintalan  niya ng halik sa noo ang anak. “Mahal na mahal kita,  anak. Hanggang sa muli…” aniya pagkakuway  bumaling kay Fred. “Ikaw na ang bahala sa kanya.” “Eleonor, don't do this,” pigil ni Fred sa huling  pagkakataon pero desidido na si Eleonor. “Paalam, Fred…” Malungkot siyang yumakap  kay Fred bago tuluyang umalis.