KING: The Knight of Blood

Isa akong ulilang lubos. But I have all the luxury that everyone wanted. My life looks pretty as it seems. Like I said, kahit ulilang lubos, I got it all. "Luna, Helena Elise!" Tawag sa'kin sa stage. "With honors!" I smiled to the crowd. I am also an achiever. Syempre. Kinukupkop na nga lang ako ng kung sino, hindi ko pa gagalingan sa pag-aaral? I am attending a private school and I am competetive as hell. Edukasyon lang ang mayroon ako at sigurado akong akin. Kaya as much as I can—I will burn myself in academic stuff. Simula sa magarbong bahay, magarbong sasakyan, mga maids, at tauhan. You can name it and I have it all! Hindi ko naranasan ang diskriminasyon tungkol sa pagiging ampon at pagmamaltrato kagaya ng sa iba... It was the opposite. I am in fact, a princess. Someone even throw a grand party for my eighteenth birthday. Everyone was invited at school. I feel so important that day. "Helena! Na sa'yo na talaga lahat ha?!" Komento ng kaibigan ko sa'kin habang nakiki-party sa mansyon ko. Well, I cannot say it's mine... Pero pwede niyong sabihin na someone, is sponsoring me since I was a child. I chuckled on her. "Enjoy the party!" I am enjoying my life right now. I learned how to live with it because... life is just so comfortable—kahit na hindi ko kilala kung sino ang nag-aalaga sa'kin ngayon. Sa tingin ko, kamag-anak ito nila Mama at Papa. So I didn't bother to look at it. Ni wala pa nga akong muwang noong namatay ang magulang ko. How can I know? Isang gabi. Sa kaarawan ko. Tila may tumama sa bandang leeg ko na nakakapilas habang naglalakad. Napatigil ako sa sakit at hinawakan ang leeg—wala namang kahit ano. What is that? That's how my delusions started. Noong una ay may nararamdaman lang ako—pero ang sumunod ay naging kakaiba na. Alam kong may kakaiba talaga. Pero hindi ko matanggap sa sarili iyon. I don't want to go insane! Natatakot ako sa bagay... na baka ako lang ang nakakakita. Baka ako lang ang may alam. O baka sira na talaga ang tuktok ko. I am so scared and confused. "Helena," I felt a soft whisper in my ears. Tumama ang mainit na hininga ng lalaki sakin. Hindi ko na naman magalaw ang katawan ko. It's paralyzed. Nag-iinit at naninigas ang katawan ko sa hindi ko malamang bagay. "Helena Elise..." He called my name fully. That baritone... and full voice... Pinilit kong ibuka o igalaw lahat ng parte sa'king katawan na pwedeng gumalaw. But it was no use—for the third time. "You've grown into a very fine young lady... Hindi ko namalayan..." Tila nasa ilalim ang boses ng lalaki. It's so scary. Para akong kinakausap ng masamang demonyo. Is it because I am an orphan kaya lapitin ako sa multo at kababalaghan? Or I am just... crazy? Okay naman ang lahat—not until I turned eighteen! After my party, there I heard his voices! Para siyang nasa loob ng ulo ko! "I cannot wait to use, touch, and own you..." Naramdaman ko ang paghawak niya sa braso ko. Hindi ako sa'yo! I wanted to shout that. Pero walang boses na lumabas sa'kin. Marahan niyang hinaplos ang braso ko. Taas-baba at tila dinadama ang aking balat! That cold and shivering touch feels like... burning me. Gusto kong pumalahaw kakaiyak, but I never had the chance! Wala na naman akong palag! I wanted to cry—but my state won't let me. Sino ba ang lalaking 'to? Anong kailangan niya sa'kin? Am I okay? Naramdaman ko ang presensya niya sa harapan itaas ko. Maya-maya ay nakaramdam ako ng halik sa noo! "Wait for me..." Aniya. Paggising, I feel terrible again. I feel... so impaired and humiliated. Tulala ako sa kama habang tumatama na ang araw sa pisngi ko. Iniyak ko ang nangyari. The maids gone wild because od my cry. Hindi ko binubuksan ang pintuan at mga tanong nila. I just cried. "May pumasok nga po sa bahay kagabi!" I insisted to the guards while crying. Nagkatinginan ang mga ito at nagkamot. "Ma'am Helena... May CCTV po sa kwarto niyo... at nanaginip po kayo..." Napapikit ako. Pakiramdam ko ay mababaliw na! I am sure that someone is there! Pero klaro sa CCTV na natutulog lang ako at mag-isa! Pero pangatlong beses na ito! Panaginip pa rin ba?! His touch, voice, and threats feels so real! Imposibleng hindi totoo iyon! "Hi Helena," someone talk to me. Nginitian ko ang lalaki na si Enrico. He is our varisty. First year college na ito, samantalang ako ay grade twelve pa lang. "Hi..." Tinanguan ko ito. "Helena..." Natigilan ako sa pagkain. Para akong nahiwalay saglit sa realidad dahil sa narinig. Where is that? "Don't make me jealous so much... Hindi ko magugustuhan pag nagselos ako," banta nito sa dulo ng utak ko. Where is that sound coming from!? Mabilis akong tumayo at tinignan ang cafeteria. I am trying to find someone suspicious. Kahit pakiramdam ko ay katabi ko lang ang nagsabi noon sa'kin! "Helena—" Hahawakan pa lang sana ako noong lalaki pero ako na ang lumayo. Hindi ko alam kung bakit. But that guy... "Sorry... May klase pa pala kami," tanggi ko dito at umalis. "Very good, my Helena Elise. Tandaan mo, akin ka lang..." Aniya sa'kin. Nasaan ka? Sino ka? Anong... klaseng tao ka? "Manang... Please contact Mr. M..." Tudyo ko sa punong kasambahay. Tinignan ako nito ng masama. "Aba'y Helena Elise! Tantanan mo ako! Hindi ka baliw kaya bakit ka magpapatingin sa ganong espesyalista?!" Pinandilatan ako nito ng tingin at tuloy pa din sa pagwawalis. But it's scaring me! Sinong hindi matatakot?! Ayoko mabaliw! At baka maagapan kaya pupunta ako ng ospital! Of course, I need Mr. M's approval first. Syempre. Gusto ko rin ipaalam sa nag-aalaga sa'kin ang estado ko. Ipagpalagay na natin na si Mr. M ang sponsor at may ari ng bahay na 'to, nag-alaga, pakain, at nagpalaki sakin—but I never met him. Hindi ko din alam kung anong klaseng kamag-anak ko siya! Sabi ni Manang, nasa ibang bansa ito at may malaking kumpanya. Hindi ko alam kung maniniwala ako o kung ano! Bakit hindi manlang ako mapuntahan dito? But Mr. M is spoiling me obviously! As a courtesy of respect, magpapaalam ako na pupunta sa doctor! "But I am hearing voices and feeling something na wala naman! I need a professional help! Akin na! Ako ang tatawag kay Mr. M—" "Umakyat ka na sa kwarto, Helena Elise. Mag-aalala 'yon si ser pag narinig niya 'yan..." Iling nito at iniwan ako sa living room. Nilabanan ko ang antok—Ilang araw na akong hindi natutulog ng maayos para maiwasan ang bulong at hawak noong bagay sa'kin... But I suddenly feel drowsy. Bumigat ang talukap ng mata ko kahit ayaw. "Helena..." I felt someone caressing my hair softly. My body is paralyzed again, as usual. Pero ang t***k ng puso at sigaw ng utak ko ay iba. Siya na naman. "I am real, Helena... Hindi mo ba ako nararamdaman ng maayos? Do you want me..." Pinutol niya ang sasabihin. Naramdaman ko ang presensya ng isang tao sa tapat ng mukha mo. My hear pounded even more. Tumulo ang luha ko. "Do you want to feel me more?" He seductively ask. "Kayang-kaya ko naman iparamdam sayo na totoo ako..."