Four Sandovals and I (SC: The Beginning)

Different colors of yarn Ang sabi nila, lahat daw ng nangyayari sa ating lahat ay kagagawan ng tadhana. Our fate always intertwined with one another like a tiny yarn. Ang sabi pa ng ilan ay may tatlong kulay raw ng sinulid ayon kay tadhana. White for friendship, red for love and black for misery. Hindi ako naniniwala noong una sa sinasabi nilang tadhana at sa binabanggit nilang iba't-ibang kulay nito. Sino pa nga bang maniniwala roon ngayong 21st century? The world was progressing and our customs often bent to make another, that's why I strongly disagree. Kung may gusto akong tao na maging parte ng buhay ko, mapa-kaibigan o special someone ay hindi ko na ipauubaya pa kay tadhana. The concept of destiny was just making people hopeless when it comes to love and to life. We often say, que sera sera, what ever will be will be. How ironic that we're being taught by a wrong philosophy. Hindi ba mas maganda na kung gusto ng isang tao ang taong iyon, kumilos siya at gumawa ng paraan kaysa tumunganga at hintayin si kupido na panain ang kapareha niya? I was still forcing myself to stick with that principle but after what happened in my life these fast few weeks, my philosophy was slowly shattering into ashes. “Kung wala ka na palang maibabayad, hala sige. Lumayas ka na rito, hindi 'yung mangangako ka pero hindi mo pala tutuparin!” my landlord shouted at my face as she thrown my things on the ground. I sighed then I blown a large sum of air. My hair was flowing messily onto my face as my forehead was filled by sweat. Napakagat-labi ako bago napakamot ng aking ulo. Ang aga-aga, haggard na ako kaagad. “Aling Selma, hindi po ba pwedeng mamaya niyo na lang po ako paalisin? Male-late po ako sa klase.” I picked up all the things she threw away outside the gate of her apartment, then I clasped my two hands to beg. “Nag-aaral ka sa magandang unibersidad pero wala kang pambayad ng tatlong buwan na renta?” pagtataray niya habang nakapameywang. Taas na taas ang isang kilay at halos maunat na ang kulot niyang buhok dahil sa pagkainis sa akin, kaya naman napapikit ako nang mariin bago nagbuntong-hininga. “Ilang beses ko po bang sasabihin na kaya lang po ako nakakapag-aral sa DASU ay gawa ng scholarship ko? Saka Aling Selma, tatlong taon na po ako sa inyo, ngayon lang ako hindi nakabayad ng tama.” Hindi ko na napigilan ang aking sarili na maglabas ng sama ng loob at wala sa sariling nahilamos ko ang aking mukha gamit ang aking mga palad. “Aba't sumasagot ka pang bata ka, ha!” singhal niya gamit ang kaniyang matinis na boses kaya napapikit ako at napalabi, mukhang nabasag ang eardrums ko sa sigaw niya. Hindi maipinta ang itsura ng kaniyang mukha, namumula ito at tila sasabog na. Nakakapanggigil din! Kung hindi sana ako napadaan sa lugar ng mga mang-gogoyong fortune teller ay hindi mangyayari ito sa buhay ko. The fortune teller said that I'll be meeting four special someones but they aren't really special. Nakita raw nito ang kulay ng laso na nag-uugnay sa amin. Puti, pula, itim. . . Nakangiti pa siya nang banggitin niya sa akin iyon, maging ako ay nadala sa pagkurba ng kaniyang mga labi. Nawala lang ang ngiti ko nang sabihin niyang magsisimulang malasin ang buhay ko dahil ang mga taong makikilala ko ay itim na laso ang hawak. “Huwag ka nang babalik pa rito sa bahay ko, maliwanag?!” Aling Selma scorned, causing me to come back in reality. Natigil ang pag-alaala ko sa hindi magagandang bagay na nangyari sa akin nitong mga nakaraan para habulin ang may-ari ng apartment na tinutuluyan ko. “Aling Sel-” Malakas niyang sinaraduhan ang gate sa harap ng apartment kaya naiwan akong nakatulala ng ilang minuto. Unti-unti na tuloy akong naniniwala sa lalaking intsik na iyon. Minamalas na nga talaga ang buhay ko. My scholarship is on the cliff because my acads are not so good compared to my performance last year, that's what the admin said when I was called in the school's office yesterday. Ang alam ko lang na dahilan niyon ay ang pagpa-part-time job ko. Pero kahapon, pagkatapos akong kausapin ng admin ay tumawag ang boss ko at sinabing huwag na raw akong pumasok. Tinanggal ako sa trabaho nang hindi ko alam ang dahilan. Ngayon tuloy ay namomroblema ako. Mawawalan na ako ng scholarship, nawalan na ako ng trabaho at nawalan din ako ng bahay na matitirahan. “Nagsimula lang ang kamalasan ko nang makita ko 'yung intsik na iyon, e,” I complained before I accidentally thrown down the clothes I was handling. Napasinghap tuloy ako nang makita kong nakalupagi ang mga damit ko sa lupa. Tama! Nagsimula lang naman mangyari ang lahat ng ito sa buhay ko nang makausap ko ang intsik na iyon! I picked up my clothes again, then I immediately put it on my old luggage. 'Yung iba kong gamit ay ipinilit ko na lang na pagkasyahin sa aking bagpack. Nang matapos ako sa pag-iimpake ng damit sa kalsada ay tumayo ako at isa-isang tiningnan ang mga taong nagmamasid, parang nakakita ang mga ito ng shooting ng mga artista. Hindi ko pinansin ang mga iyon, sa halip ay binigyan ko na lang ng isang mahabang tingin ang apartment na nagsilbing tuluyan ko nitong nakalipas na tatlong taon. “Isang taon na lang, makakatapos din ako. Mai-aahon ko sa hirap ang nanay ko. Walang malas, Filipino ako, hindi Chinese,” I muttered, full of confidence. Pero pagkatapos kong sabihin ang katagang iyon ay tila nawalan ako ng pag-asa. Paano nga kaya kung totoo yung tungkol sa kulay itim na laso? Mamalasin na ba ako habambuhay? Hindi ko napigilang magpapadyak-padyak habang nagmamaktol. Hindi ko na kasi alam ang gagawin, bumigibigat ang aking dibdib at mangiyak-ngiyak na ako habang nakatingin sa luggage ko. I was telling encouraging stuffs to myself when my cellphone suddenly rang. It's my alarm. “Anak ka ng tokwa! Late na naman ako sa first subject.” I hurriedly gripped my luggage then I started running like I was a woman inside the game called temple run. I was on panic. Hindi ko alam kung saan ilalagay ang mga gamit ko hanggang sa naisip kong dalhin na lang ito sa DASU. Tumigil ako sa pagtakbo sa tabi ng kalasada upang pumara ng masasakyan. Nang tumigil ang jeepney sa aking harapan ay nakipagsiksikan ako. Tulak dito, tulak doon. Wala na akong ibang nakikita kundi ang kaisa-isang bakanteng pwesto sa loob ng sasakyan. Sa kabutihang palad, nakasakay ako kahit na kalahati lang ng pang-upo ko ang nakasayad sa upuan. “Hahanapin ko 'yung chingchong na iyon, pagkatapos ng klase ko mamaya,” komento ko. Kumuha ako sa aking bulsa ng barya at ipinaabot sa aking katabi ang aking bayad. Panay ang tingin ko sa orasan sa aking cellphone habang pilit na pinakakalma ang sarili. Habang nakaupo ay isang libong dasal yata ang nagawa ko, nananalangin na maganda ang mood ng aking prof ngayon. Kasi naman, trenta minutos na akong late. “DASU, DASU, DASU!” sigaw ni Manong Driver kaya napaganti rin ako ng sigaw. Narinig naman ng jeepney driver ang pagpara ko kaya itinigil niya ang kaniyang sasakyan. Wala na naman akong sinayang na oras at kaagad na kumaripas na ng takbo pababa ng jeep. Bumungad sa akin ang napakataas na gate ng Don Alejandro Sandoval University, ang unibersidad para sa mga elitista. Our school is offering education from pre-school to post-baccalaureate degree and it is one of the biggest university in Asia with the best quality education. I took large footsteps towards the gate while I was searching for my ID inside my bag. Nang makita ko si ateng guard na nakangiwi sa akin ay napangiti na lamang ako. Nagulat pa ito nang makita ang tangan kong luggage at malaking bag. “Anong nangyari sa'yo? Late ka na naman,” she greeted, making me chuckled nervously. Dahil sa palagi akong late ay naging tropa ko na ang mga guards ng DASU, kaya naman ipinaliwanag ko ng mabilisan ang nangyari sa akin. “Ate, pwede ko bang iwan muna ang mga gamit ko rito. Mamayang uwian ko na lang kukunin pag-uwi ko, nagmamadali lang po talaga ako,” I pleaded on the female school guard, doing my best to look cute as I could be, then I placed my luggage on the left side of the gate. Pumayag naman ito dahil sa pagmamakaawa ko. Itinabi niya ang luggage ko sa guard house bago muling humarap sa akin. “Ang ID mo?” Kinapa ko ang loob ng aking bag, nang wala akong maramdaman na lace ay bigla akong namutla. “Bilisan mo at mapapagalitan ka na naman ng prof,” pagmamadali sa akin ni ateng guard kaya lalo akong kinabahan. Hinalughog ko na ang aking bag at nang makita ko ang ID lace na nakaipit sa makapal na libro sa loob ng aking bag ay parang nanalo ako sa lotto. Hay, buhay! Ipinakita ko sa kaniya ang aking ID at itinapat ito sa biometrics na nakadikit sa gate ng university. This will serve as our attendance and our parents will automatically receive a message telling that their child went to school. That is the reason why DASU is very strict on checking student's ID. “Thank you po. Dadaanan ko po iyan mamaya, promise po,” salaysay ko bago tumakbo papasok ng university. Ang aga-aga ay pawis na pawis na ang aking mukha, gulo-gulo na rin ang buhok ko dahil hindi na ako nakapagsuklay kanina. Hindi ko na alam kung anong itsura ko sa salamin pero wala roon ang atensyon ko, kundi sa terror prof ko ngayong mga oras na ito. I ran while I was getting all the printed materials that made me sleepless during these several nights. Kasunod kong itinago ang aking ID pero hindi ko pa man ito na-i-su-shoot sa loob ng bag ko ay bigla na lamang may bumangga sa aking matigas na bagay para sumabog ang lahat ng printed materials ko sa lupa. “Jusmiyo! Ang pinagpuyatan ko!” I groaned loudly as I sit down to get those papers one by one. “Idiot.” I stopped from picking when I heard a voice of a man. Kaagad akong napatayo at nang makita ko siya ay tila ini-evaluate ang buong pagkatao ko. Idiot? Ako?! Handa na sana akong makipagbangayan nang makilala ko kung sino ang aking kaharap. Napipilan akong bigla, ni hindi ako makapaghabi ng salita. “Hindi mo ba ako kilala?” nakangising tanong ng antipatikong lalaking nasa harap ko kaya tinitigan ko siya ng mabuti. He was breath-taking and I was speechless. I couldn’t explain this but I instantly felt butterflies on my stomach. It’s cliche but this is what I currently feeling. I'm doomed. Bakit ang. . . Teka nga! Ano naman kung makalaglag panty siya? Binunggo niya ako at binigyan niya pa ako ng problema. Gusot at marumi na ang papel na ipapasa ko sa prof ko. “Done drooling over me? Then,” he boastfully stated before he strided away from me. “Oo, alam kong nakapanlalaway ka! Pero paano itong project ko?” Nangingilid ang aking mga luha dahil sa pagkairita. Ang yabang! Kung hindi lang siya sikat at anak-mayaman baka nasipa ko na ang alaga niya sa sobrang inis. “Bryan Sanchez, gwapo ka sana, ubod lang ng sama ang ugali mo! Bumalik ka rito, tulungan mo ako!” pahabol kong sigaw pero hindi niya ako pinansin. Padabog na lang akong umupo at isa-isang kinuha ang mga papel na ang iba at nilipad pa ng malakas na hangin. Naniniwala na ako sa itim na sinulid ng tadhana! Hindi ko pa nga nakikita ang tao na iyon ay minamalas na ako. Napadaing ako habang ginugulo ang aking buhok. Sino ba kasi ang taong may hawak na itim na sinulid nang makatay ko na agad? “Miss, do you need my help?” a man's voice questioned, however my attention was only focused on the paper blown by the wind. Hindi na tuloy ako nakahanap ng pagkakataon na masilayan kung sino ang lalaking dumating. He continuously helped me on getting my papers. Siya ang kumuha sa mga papel na nilipad sa malayo kaya naman napatigil ako sa pagsimangot. Nang matapos ako sa pagpulot ng mga papel malapit sa akin ay hinintay ko siya. Nakarating siya hanggang sa malayo, kaya naman napabulong ako ng salamat. I couldn't see him clearly because he was far away. I could only see his back. Habang hinihintay ang lalaking tumulong sa akin ay binilang ko muna ang mga papel. Kung nakuha niya ang lahat ay sasapat ito sa bilang. Sana kahit marumi na ang mga ito ay bigyan pa rin ako ng consideration ni Prof. Ayaw kong matanggalan ng scholarship! “Here it is,” said by the man who handed me the papers. I was about to thank him when suddenly our eyes met each other, making me froze in my position. He looked so hot with his long-sleeve polo, folded above his elbows. He gave me a smile, making his dimples came out of his cheeks. I cussed in my mind, why do life is unfair? Mayaman na nga magandang lalaki pa. Napaawang ang aking mga labi sa aking nakikita. Totoo ba ito? Yung dalawang kinababaliwan ng mga estudyante sa DASU ay nakasalubong ko? “Hey, are you okay?” tanong niya habang inaalog ang aking mga braso. “Y-yes, t-thank you po,” I muttered, stuttering before I grabbed the papers on his hand, then I ran away as fast as I could to escape the trouble my heart was bringing. Kinikilig ako. Tinapik-tapik ko ang aking pisngi habang nagmamadaling tumakas. Nang tinawag niya ang aking pangalan ay sumikdo ang aking damdamin at wala sa sariling napalingon sa pwesto niya. Tinatawag niya ang pangalan ko. He was calling out my name, Joy Palmes. Kilala niya ako? Kilala ako ni Jeremiah?