รามสูร สกาย

กรุงเทพเมืองศิวิไลซ์ ประชากรจำนวนมากอยู่อาศัยกันอย่างแออัด พื้นที่เล็กๆเท่าแมวดิ้นตายคือบ้านเช่าหลังหนึ่งในจำนวนหลายพันหลายหมื่นหลัง หลังคากระเบื้องสีแดงสะท้อนเข้ากับแสงพระอาทิตย์อันร้อนแรง ภายในตัวบ้านแบ่งพื้นที่ใช้สอยอย่างประหยัดและคุ้มค่าสมกับราคาค่าเช่าสี่พันห้า แอร์เก่าคร่ำครึส่งเสียงคำรามครืดๆเหมือนรถขุดเจาะถนน ..โป๊ก.. ..โป๊ก.. ..โครมม.. "โอ้ยยย! เป็นห่าอะไรกันวะ เช้าขึ้นมาต้องตอก ต้องซ่อม ต้องทำเสียงดัง มันจะมาพังอะไรตอนนี้" สกายคว่ำหน้าอัดเข้าไปในหมอน ปิดหูปิดตาพยายามหลับ ..โป๊ก.. ..โป๊ก.. "โอ้ยยย! หนวกหูฉิบหาย" ..ปึงง.. "ป้าทำไมต้องทำเวลานี้ด้วย!?" สกายเหลืออด กระชากหน้าต่างเปิด ยื่นหน้าออกไป รั้วบ้านติดกันจนมองเห็นชัดแจ๋ว มีเพียงต้นโมกเตี้ยๆช่วยบดบังสายตา "โธ่! คุณนายสกาย ตื่นตอนแดดแยงตูดแล้วยังจะมาบ่น ฉันทำในบ้านของฉันมันหนักหัวใคร" ป้าศรี ญาติห่างๆของสกายจีบปากจีบคอพูดประชด "บอกผัวป้าให้มันตอกเบาๆหน่อยได้มั๊ย?" สกายยกมือขึ้นขยี้หัวฟูฟ่องของตัวเอง อ้าปากหาวแบบไม่แคร์สายตาใคร "ไม่ได้เพราะมันชอบตอก ชอบทำแรงๆ ..ฮิ..ฮิ.." ป้าศรีหัวเราะร่วนเหมือนนางมารร้าย ชุมชนแออัดคล้ายสลัม ไม่มีคำว่าเกรงใจ อยากทำอะไรก็ทำ ตัวใครตัวมัน "ถ้าผัวป้ามันชอบตอกนัก ก็ขอให้มันตอกจนของป้าพัง ใช้การไม่ได้ไปเลย" "เออ.. สมพรปาก เอ้า!.. อีนี่แช่งให้ของกูพังซะงั้น อีสกาย!" แหกปากตะโกนตามหลัง ฉุกคิดขึ้นได้ว่าโดนหลอกด่า ..ปึงง.. "เซ็งฉิบ! เพิ่งได้นอนไม่ถึงสามชั่วโมง" สกายกระชากหน้าต่างปิด ล้มตัวลงนอนบนเตียงเก่าซอมซ่อ "ผัดหมี่มั๊ยพี่? ผัดใหม่ๆเพิ่งขึ้นจากเตา" "ผัดหมี่มาแล้ว ผัดหมี่" "โอ้ยยย! จะขายอะไรกันนักกันหนา ไม่กิน! จะนอน" อู้อี้มาจากใต้ผ้าห่ม "ไอ้เชียะ! มึงหายหัวไปไหนมาทั้งคืน?" "เรื่องของกู อย่าเสือก!" "โอ้ยย! ผัวมึงทำไมไม่จิกกบาลมันไปคุยที่บ้าน จะมาคุยทำห่าอะไรหน้าบ้านกู โอ้ยยยยย! นอนไม่หลับแล้ว!" สกายผุดลุกขึ้นนั่ง ดึงทึ้งผ้าห่มด้วยความโมโห ?ณ ร้านกาแฟโบราณหน้าปากซอย "สกายหน้าตาเหมือนไม่ได้นอน" "ลุงขอโอเลี้ยงยกล้อ ยกสูงๆเลยนะ แล้วก็ขอแบบเข้มข้นด้วย" สกายลากขามานั่งที่โต๊ะ หน้าตาอิดโรย ช่วงนี้รับงานต่อเนื่องสามวันติด "แหมม.. สั่งยังกับสั่งคาเฟ่เลยนะ ร้านกาแฟโบราณนะแม่คุณ" เมียของคนขายพูดด้วยความหมันไส้ 'ไอ้ผัวชีกอเห็นสกายเป็นไม่ได้ ส่งยิ้มกระลิ่มกระเหลี่ยให้ตลอด พอลับหลังเมียไม่ยอมคิดเงิน' "สกายพี่เลี้ยงเอง" "พี่หล่อ" สกายหันมาส่งยิ้มเนือยๆให้ชายหนุ่มผิวเข้ม หน้าตาไม่สำคัญ สำคัญที่ใจ จริงๆแล้วพี่หล่อชื่อดำ ตัวดำปิ๊ดปี๋สมชื่อ พี่หล่อเปิดอู่ซ่อมรถไม่ใหญ่มากพอหาเลี้ยงชีพได้ ทุกครั้งที่รถของสกายมีปัญหา พี่หล่อจะบริการเต็มที่ เอาใจแถมไม่คิดเงินสักบาท สกายเห็นความดีที่ออกมาจากใจของชายหนุ่ม หน้าตาไม่สำคัญ สำคัญที่พี่หล่อเป็นคนดี "โอ้ยย.. กูอยากจะอ้วก พี่หล่อ หน้าตาแมร่งโคตรสมชื่อ หึ..หึ.. เมียเจ้าของร้านวางปาท่องโก๋ที่เพิ่งทอดขึ้นมาใหม่ๆลงบนโต๊ะ ได้ยินชื่อของดำที่สกายเรียกว่าพี่หล่อทีไรเป็นได้หลุดขำออกมาทุกที "พี่เปิดอู่รึเปล่าวันนี้? สกายอยากเอารถไปเช็คน้ำมันเครื่อง" สกายไม่สนใจคำพูดประชดของป้าแย้มที่วันๆเอาแต่เฝ้าผัว ผัวตัวเองหน้าตาก็ใช่ว่าจะดีเหมือนเพิ่งเดินผ่านกับระเบิดมา ส่วนจิตใจต่ำกว่าพี่หล่อเยอะมาก คอยหาเศษหาเลยกับสกายตลอด "เปิดเสมอสำหรับสกาย เหมือนเดิมพี่เช็คให้ฟรี จะขับไปส่งให้ถึงบ้านด้วย" "พี่หล่อใจดีตลอดเลย" สกายกดยิ้มละมุนละลายใจชาย สำหรับพี่หล่อ ไม่จำเป็นต้องใช้มารยาสาไถยร้อยเล่มของตัวเอง เพราะแค่ยิ้ม พี่หล่อก็แทบจะหงายหลังตกจากเก้าอี้.. ----------------------¡¡°♤♤°¡¡----------------------- รถญี่ปุ่นสีแดงคันเล็กถูกนำมาจอดในอู่ของพี่หล่อ สกายโบกแท็กซี่ไปแหล่งชุมชนไกลบ้านเพื่อปล่อยของที่ได้มาเมื่อคืน ร้านทองเป็นร้านที่สกายมุ่งไปเป็นลำดับแรก.. "จะซื้อหรือขายคะ?" พนักงานขายถามผ่านลูกกรงสแตนเลส "ขายค่ะ เอ่ออ.. นาฬิกาทองรับซื้อรึเปล่า?" สกายหลุบตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นตำรวจในเครื่องแบบนั่งมองมาจากมุมที่ทางร้านจัดไว้ให้ "รับค่ะ" "พ่อเพิ่งส่งมาให้เป็นค่าเทอมเมื่อวาน ปีนี้แล้งมาก ข้าวที่ปลูกไว้ไม่ได้กำไร" สกายทำหน้าเสียดาย ดวงตาหม่นหมอง น้ำเสียงเครือเล็กน้อย "สักครู่นะคะ" พนักงานขายหายเข้าไปหลังร้านพร้อมกับนาฬิกาผู้ชายทำจากทองคำ สิบนาทีต่อมา.. แบงก์พันปึกหนาก็เข้ามานอนอุ่นอยู่ในกระเป๋าสกาย เสี่ยพุงพลุ้ยคนเมื่อคืน ขี้อวดไม่พอยังขี้เมาอีกด้วย สกายกดยิ้มมุมปาก งานที่ต้องใช้ฝีมือบวกความช่ำชองและไหวพริบ ถ้าไม่เก่งจริงคงถูกจับส่งตำรวจไปนานแล้ว จุดหมายต่อไปคือสถานที่รับยา จำพวกยากล่อมประสาท ยานอนหลับที่หาได้เฉพาะใต้ดิน ไม่มีรส ไม่มีกลิ่น ไม่มีสี.. -----------------------¡¡°♤♤°¡¡----------------------