รักเราไม่เท่ากัน(รักคนเลว)

ขุนหรือขุนพล ที่บรรดาสาวๆ เรียกกันว่าเฮียพล เสี่ยพล ผมน่ะรวยมากมีธุรกิจมากมายที่ผมดูแลอยู่ ไม่ว่าจะผับ บ่อน โรงแรม บริษัท สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งบังหน้าเท่านั้นแหละครับ จริงๆ แล้วผมน่ะเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่ดีๆ นี่เอง

ผมน่ะมันเกิดมาบนกองเงินกองทอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่มีหรอกครับสิ่งไหนที่ผมอยากได้แล้วไม่ได้ ผู้หญิงก็เช่นกัน?

ใครๆ มักคิดว่าผมน่ะมันโหด ตัวอันตราย

อารมณ์ร้อน ชอบใช้กำลัง เห็นผมเป็นแบบนี้แต่ผมก็อยู่ในโหมดสีชมพูนะครับ

ผมมีเพื่อนสนิทมากๆ ถึง2คน เยอะไหมครับ? ถึงจะไม่เยอะคนแต่เยอะคุณภาพผมคิดแบบนั้น

ในค่ำคืนที่แสงไฟสลัว สายตาของผมก็คอยสอดส่องเหยื่อที่มาให้ผมกระแทกคืนนี้ ปกติผู้หญิงก็เข้าหาผมเยอะนะครับ แต่คืนนี้ผมอยากเป็นเสือที่ออกตามล่าเหยื่อเองบ้าง

สอดส่องไปจนเจอกับร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตารูปร่างของเธอไม่ได้สวยจนโดดเด่น แต่ผมกลับมองมันอย่างหลงใหล

ผม: เจอเหยื่อว่ะ

แทน: ไหนวะ

ผม: สาวเสื้อแดงโต๊ะนู้น

เป้: เปลี่ยนแนวเหรอวะ

ผม: สวยดี กูชอบ

ผมพูดจบพร้อมหยิบแก้วเหล้าเดินไปยังสาวเสื้อแดงที่ผมหมายตาทันที โดยไม่ฟังคำร้องเรียกของเพื่อนๆ

ผมเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่มีผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่คนเดียว แล้วทิ้งตัวลงนั่งเอ้ากี้ข้างๆ เธอ

ผม: เท่าไหร่

ผมเอ่ยปากถามราคาค่าตัวของเธอไป ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ แต่ปากมันไปเอง?

เธอคนนี้ไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาและไม่ได้หันมามองหน้าผมด้วย เธอทำอย่างกับว่าประโยคเมื่อกี้ผมไม่ได้พูดกับเธอ และไม่มีทางที่เธอจะไม่ได้ยินรึคิดว่าผมพูดกับคนอื่นแน่นอน เพราะผมน่ะกระซิบข้างหูเธอเต็มๆ

ผม: เท่าไหร่

ผมถามย้ำอีกครั้งใกล้ๆ หูเธอ แต่เธอคนนี้ก็ยังคงนิ่งอย่างเช่นตอนแรก ทำให้ผมเกิดอาการหัวเสียจนเผลอกระชากแขนเธออย่างแรง

เธอ: เป็นเหี้ยไรของมึงไอ้สัด

เธอหันหน้ามาเผชิญหน้ากับผมตรงๆ พร้อมสบถคำด่าออกมาอย่างหยาบคาย

ผม: กูพูดกับมึงทำไมมึงไม่ตอบ

เธอ: อ้าว มึงพูดกับกูเหรอ กูนึกว่ามึงพูดกับอีตัวเห็นถามว่าเท่าไหร่

(เธอพูดพร้อมมองหน้าผมนิ่งๆ)

ผม: กูพูดกับมึงนั่นแหละ

เธอ: ขอโทษนะกูไม่ใช่อีตัว และกูก็ไม่ขายถ้าอยากได้รึคันมาก รูเสาไฟน่ะถูไปเลยไอ้สัด ถูให้ค*ยมึงถลอกไปเลย

เพี้ยะ!!

พูดจบเธอก็ฟาดมือลงมาที่หน้าผมอย่างแรง

จนหน้าผมหันไปอีกทาง

ผม: อีนี่

(ผมยกมือขึ้นจะฟาดหน้าเธอกลับแต่ปรากฎว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วครับ)

แสบใช่เล่น แถมยังเล่นตัวอีก หึ คิดว่าตัวเองสวยมากรึไงที่มีคนหล่อๆ ขอเยแต่กลับปฏิเสธ

แต่ไม่เป็นไรครับอะไรที่ได้มายากๆ ผมว่ามันน่าสนใจกว่าอะไรที่ได้มาง่ายๆ ยิ่งผู้หญิงแสบๆ แรงๆ เหมือนยัยนี่ผมยิ่งชอบ แล้วอะไรที่ผมชอบผมก็ต้องได้ถึงจะต้องใช้วิธีเลวๆ ก็ตาม......

ผม: ไอ้ดำ

ไอ้ดำ: ครับนาย

ผม: มึงเห็นผู้หญิงชุดแดงที่กูคุยด้วยเมื่อกี้ใช่ไหม

ไอ้ดำ: เห็นครับ

ผม: ไปตามสืบประวัติมันมาให้กู แล้วถ้ามึงเจอตัวมันเมื่อไหร่ทมึงต้องลากมันมาให้กูเยทันที

ไอ้ดำ: ต้องขนาดนั้นเลยเหรอครับ

ผม: ไอ้ดำ

ไอ้ดำ: ครับๆ นาย ผมขอตัวนะครับ

ผม: เออ

หึ! แล้วเราจะได้เจอกันแม่สาวน้อย

แล้วกูจะเยมึงไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยคอยดู ป๊าป ป๊าป โอ๊ะแค่คิดค*ยก็แข็งแล้วเว้ยแบบนี้ต้องหาอีตัวมากระแทกแก้ขัดก่อนดีกว่า...

แตนหรือแตน เอ๊ะ ฉันจะพูดให้มันมากความทำไมก็ไม่รู้เนอะ เอาเป็นว่าฉันน่ะชื่อแตน สาวไม่สวย หน้าไม่หมวย นมไม่ใหญ่ อายุเท่าไหร่ไม่รู้ ฐานะทางบ้านก็พอถูๆ ไถๆ ได้

นิสัยฉันน่ะเป็นพวกชอบปะทะ ไม่เคยเกรงกลัวใครไม่ว่าจะหญิงหรือชายฉันได้หมด ถึงฉันสู้ไม่ได้ฉันก็จะสู้ขอให้ฝ่ายตรงข้ามมีแผลบ้างตามร่างกายของมันแค่นี้ฉันก็สะใจแล้ว

คนแถวบ้านไม่มีใครกล้ายุ่งกับฉันหรอก

เรียกได้ว่าพวกเขาน่ะเกลียดขี้หน้าฉันด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่แคร์หรอกนะเพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องแคร์

ฉันไม่มีเพื่อนหรอก ไม่ใช่ไม่มีคนคบนะแต่ฉันนี่แหละที่ไม่คบใคร ฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับใคร อยู่คนเดียวสบายใจกว่าเยอะชิวๆ ไปเลยไม่ต้องกลัวใครนินทา ไม่ต้องมานั่งระแวงเพื่อนนกสองหัว?

เมื่อคืนฉันไปเที่ยวผับระหว่างที่ฉันกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ จู่ๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาขอซื้อตัวฉัน

เขาหน้าหล่อนะแต่นิสัยเหี้ยไปหน่อย

ฉันเลยสาดคำด่าชุดใหญ่ใส่เขาไปเต็มๆ แถมยังฟาดมือไปตบหน้าเขาอีก

วันนี้ฉันแต่งตัวด้วยชุดสบายสบาย ไปเดินตลาดนัด หาของอร่อยกินคนเดียวสบายสบาย

ฉันเดินกินลูกชิ้นปิ้งไปตามทางเดินกลับบ้านพร้อมฮัมเพลงไปด้วย ลูกชิ้นร้านนี้น้ำจิ้มเด็ดรอบหน้าฉันจะมาซื้อใหม่

เอี๊ยดดดด

ฉัน: เห้ย มาจับกูทำไมวะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ

ฉันร้องโหวกเหวกโวยวายให้คนช่วย เมื่ออยู่ๆ ก็มีรถมาจอดตรงหน้าฉัน แถมคนในรถยังมาจับตัวฉันอีก

ฉัน: ปล่อยกู ไอ้เหี้ยปล่อย ช่วยด้วย

'เงียบถ้าไม่อยากตายอย่าส่งเสียงเด็ดขาด'

เอาปืนมาจ่อหัวฉัน แล้วไงกับอีแค่ปืนกูไม่กลัวหรอกเว้ย ฉันกระทืบเท้าไอ้คนที่ล็อกแขนฉันอยู่จนมันล้มไปนอนกับพื้น แล้วหันไปต่อยอีกคนข้างหน้า จากนั้นฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีพวกมัน

'เห้ยตามดิวะ'

'จับให้ได้น่ะเว้ย ไม่งั้นนายได้ฆ่าพวกเราแน่'

ฉันได้ยินเสียงบทสนทนาของพวกมันที่คุยกันอยู่ ตอนนี้ฉันได้แต่วิ่งหนีอยา่งเดียวชาวบ้านแม่งไม่ยอมช่วยกู โอ๊ะ ลืมไปใครไม่ยุ่งกับกู?

ฉันวิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้

'ไปไหนแล้ววะ'

'ไปหาให้ทั่วคนนี้นายต้องได้'

'งั้นกูไปทางนู้น'

'เออกูจะไปทางนี้เอง'

มึงจะไปทางไหนก็ไปเถอะตอนนี้กูปวดฉี่จนจะราดอยู่แล้ว

ฉันนั่งหลบอยู่หลังพุ่มไม้พักใหญ่ๆ จนแน่ใจว่าพวกนั้นกลับกันไปหมดแล้วจึงออกมา

ฉัน: โล่งอก

'โล่งมากไหมจ๊ะ'

ฉัน: เห้ย อือ

เสียงของฉันถูกกลืนลงคอไปเมื่อพวกมันเอาผ้ามาโป๊ะจมูกฉัน จนฉันสลบไป

เรื่องนี้สอนให้ฉันได้รู้ว่าจะแกร่งจะฉลาดขนาดไหนสุดท้ายฉันก็แพ้ผู้ชายร่างใหญ่และยาสลบอยู่ดี

[ขุนพล]

บอกแล้วไงครับว่าอะไรที่ผมอยากได้ผมก็ต้องได้ อย่างเช่นผู้หญิงคนนี้ที่กำลังนอนสลบอยู่บนเตียงของผม

พรุ่งนี้เช้าเธอน่าจะตื่น ผมยืนมองร่างกายของเธอเงียบๆ ผมยังไม่คิดจะทำอะไรเธอตอนนี้หรอกครับ แม่นี่ประมาทไม่ได้ลูกน้องผมเล่าให้ฟังว่ากว่าจะจับตัวมาได้เล่นเอาลูกน้องผมแทบน้วม