ลมร้อยรัก

โรงแรมอัญญามัน ตำบลอ่าวนาง จังหวัดกระบี่ “มีอะไรคะพี่ก้อย” “น้องเจนรีบไปที่ล็อบบี้โรงแรมเลยค่ะ น้องเจมส์ก่อเรื่องอีกแล้ว” “เจมส์เมาอีกแล้วเหรอคะ!” “เมาแล้วทะเลาะกับลูกค้าด้วยค่ะ รีบไปค่ะน้องเจน! “...ไอ้เจมส์!” เจน หรือ จิรัชยา รีบใส่รองเท้าและวิ่งจากห้องพักของตัวเอง ที่อยู่ด้านหลังโรงแรมอย่างรวดเร็ว เธอเหนื่อยหน่ายกับน้องชายอย่างจิรกิตติ์ หรือ เจมส์ จนไม่อยากจะนับญาติด้วย เพราะเขาสร้างปัญหาให้เธอไม่เว้นแต่ละวัน โดยเฉพาะปัญหากับแขกที่มาเข้าพักกับโรงแรม ซึ่งเป็นธุรกิจที่เธอรับหน้าที่ดูแลต่อจากผู้เป็นแม่ “อย่าค่ะ อย่าต่อยกันนะคะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ใจเย็นๆ ค่ะ” จิรัชยาวิ่งมาคั่นกลางระหว่างชายต่างชาติกับน้องชายของตัวเอง ที่ต่างฝ่ายต่างก็ถูกพนักงานรั้งเอาไว้ เพื่อขัดขวางการทะเลาะวิวาท “คุณเป็นเจ้าของโรงแรมใช่ไหม! สั่งสอนพนักงานของคุณด้วยนะ ว่าอย่ามีพฤติกรรมทรามๆ กับลูกค้าแบบนี้! หรือถ้าสั่งสอนไม่ได้ก็ไล่ออกไปซะ!” “ใครก็ไล่กูออกไม่ได้ทั้งนั้น กูเป็นลูกเจ้าของโรงแรม ถ้าจะมีคนออกจากที่นี่ คนนั้นๆ ก็คือมึง ไม่ใช่กู!” “เจมส์! ขอโทษลูกค้าเดี๋ยวนี้” จิรัชยามองหน้าน้องชายด้วยความเหลืออด จะผิดหรือจะถูก ในฐานะของผู้ให้บริการ น้องชายของเธอก็ไม่มีสิทธิ์ต่อว่าลูกค้าแม้แต่คำเดียว “เจมส์ไม่ขอโทษ มันต่อยหน้าเจมส์ก่อนนะพี่เจน” “ฉันบอกให้แกขอโทษ แกก็ต้องขอโทษ ถ้าแกไม่ขอโทษ ต่อไปนี้ไม่ต้องเข้ามาเหยียบที่นี่อีก แล้วฉันก็จะไม่ให้เงินแกใช้สักบาทเดียว” ท่าทางและคำพูดที่จิรัชยาเอ่ยออกมานั้น แสดงออกว่าเธอพูดจริง และจะทำอย่างที่พูดแน่ “เจมส์รู้ว่าพี่เจนไม่มีวันปล่อยให้เจมส์ลำบาก เพราะฉะนั้น เจมส์ไม่ขอโทษ!” เขาสะบัดตัวเองออกจากการเกาะกุมของพนักงาน และเดินออกไปจากที่เกิดเหตุ โดยไม่ลืมมองหน้าคู่กรณีที่ทำหน้าเย้ยหยันเป็นการบอกลาด้วย “ขอโทษแทนน้องชายฉันด้วย คุณเจ็บตรงไหนบ้างคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” จิรัชยาไม่เสียเวลามองตามจิรกิตติ์ เพราะตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าลูกค้า ถ้าไม่มีลูกค้า เธอจะมีเงินที่ไหนมาดูแลพนักงานในโรงแรมและที่สำคัญคือน้องชายตัวดี ที่เพิ่งสร้างปัญหาไว้ให้เธอแก้ “ผมไม่เป็นไร แต่อย่าให้เกิดปัญหาอีกแล้วกัน” “ดิฉันขอโทษและขอขอบคุณอีกครั้งที่ไม่เอาเรื่องน้องชายฉันนะคะ” “ทางโรงแรมขอชดเชยเรื่องที่เกิดขึ้น ด้วยทริปดำน้ำเต็มวัน และอาหารเย็นฟรีหนึ่งมื้อ โดยทริปดำน้ำ คุณสามารถเลือกได้เลยนะคะว่าอยากไปที่ไหน นี่เป็นทัวร์เกาะต่างๆ ที่ทางโรมแรมมีบริการ ถ้าคุณสนใจโปรแกรมทัวร์ที่ไหน แจ้งกับพนักงานที่ล็อบบี้ได้เลยนะคะ” “...” “นอกจากอาหารเย็นและทัวร์ดำน้ำ ถ้าคุณลูกค้าชอบนวดแผนไทย เราบริการให้ฟรี 2 ชั่วโมงที่ห้องนวดแผนไทยนะคะ” เธอเห็นว่าเขารับโปรแกรมทัวร์ไปอ่าน แต่ยังมีสีหน้าไม่พอใจ จึงเสนอสิทธิประโยชน์ให้เขาเพิ่ม “...ผมจะแจ้งที่พนักงานแล้วกัน อ่อ... แล้วก็อย่าให้น้องชายคุณมาทำให้ผมอารมณ์เสียอีกนะครับ ผมมาพักผ่อน ไม่ได้มาฝึกซ้อมมวยไทย ที่นี่เป็นโรงแรม ไม่ใช่ค่ายมวย ผมเข้าใจถูกใช่ไหม?” “ค่ะ จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกค่ะ” “คุณรับรองแบบนี้ก็ดีครับ ผมจะได้สบายใจว่าสามารถเดินไปไหนมาไหนในโรงแรมได้ โดยไม่ต้องระแวงว่าจะไม่โดนทำร้ายร่างกาย ขอเบียร์ที่ผมสั่งให้ไปส่งที่ห้องด้วยนะครับ ยังไม่ได้กินเลย”บ้างคะ ็นแม่งโรงแรม เขาพูดจบก็หยิบเงินให้จิรัชยา ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอยืนยิ้มค้างไว้เหมือนเครื่องจักร ที่พอเขาเดินลับสายตาไป สวิตซ์ก็ถูกปิดลง  “มีใครพอจะสรุปเหตุการณ์ให้เจนฟังได้บ้างไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น” เมื่ออยู่กันตามลำพังกับพนักงานที่เปรียบเสมือนครอบครัว เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่สถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายเกินกว่าจะควบคุม “เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ” พนักงานหนุ่มซึ่งทำหน้าที่เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย มองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีลูกค้าหลงเหลืออยู่ และเมื่อทางสะดวก เขาก็พูดจนเกือบลืมหายใจ “แขกฝรั่งคนเมื่อกี้ เค้าชื่อเคลย์ตัน มาพักได้สี่วันแล้วพี่เจน ปกติช่วงเวลานี้แหละ สี่ห้าทุ่มเนี่ย เค้าจะโทรมาสั่งเบียร์ไปกินที่ห้องประจำ แต่วันนี้น้องก้อยไปเข้าห้องน้ำพอดี ที่ล็อบบี้เลยไม่มีคนรับสาย น้องเจมส์นั่งดูบอลอยู่กับผม เลยลุกไปรับสายให้ ก็คุยกันเรียบร้อยว่าเอาเบียร์อะไร กี่กระป๋อง น้องเจมส์ก็ไปหยิบเบียร์มาวางรอ แต่คุณเคลย์เค้าก็ไม่มาเอาสักที ผมเลยบอกว่า เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องให้ก็ได้ น้องเจมส์ก็บอกว่า ไม่ต้องๆ เค้าบอกว่า เดี๋ยวเค้าออกมาเอาเอง เค้าจะออกมาสูบบุหรี่ด้วย แต่พอแขกฝรั่งมาถึง เค้าก็ถามว่าทำไมไม่มีใครเอาเบียร์ไปส่งให้เค้าที่ห้อง น้องเจมส์ก็ตอบไปอย่างที่บอกผม แล้วต่างคนก็ต่างเถียงกันว่าให้ไปส่งที่ห้อง กับเดี๋ยวจะเดินมาเอาเอง ก็เถียงกันไปกันมาเป็นภาษาอังกฤษ ผมก็ฟังไม่ค่อยออก แล้วน้องเจมส์ก็โดนต่อย น้องเจมส์ก็ต่อยกลับ แล้วก็ตะโกนว่า...” พนักงานเล่าอย่างออกรส ก่อนจะเบาเสียงลง และมองหน้าจิรัชยา “ว่าอะไร” เธอถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล เพราะกลัวว่าสิ่งที่คาดเดาไว้จะเป็นเรื่องจริง “น้องเจมส์ด่าแขกฝรั่งว่า... เดี๋ยวสักวันแม่มึงก็ตายครับ” เมื่อสิ้นสุดคำบอกเล่า ทุกคนที่ยืนฟังอยู่ต่างมองหน้ากันไปมา บ้างก็ก้มมองพื้น ไม่สบตากับจิรัชยา “เจมส์เพิ่งกินเหล้ามาด้วยใช่ไหม” “ใช่ครับ” “ตอนแรกก็ทะเลาะกันแค่เรื่องสั่งเบียร์นี่แหละค่ะ แต่ไปๆ มาๆ ไม่รู้ด่าเรื่องพ่อแม่กันได้ยังไง ก้อยขอโทษนะคะที่ไปเข้าห้องน้ำตอนนั้นพอดี” ก้อย หรือ กาญจนา พนักงานที่ประจำอยู่ที่ล็อบบี้ยกมือขอโทษจิรัชยาอย่างรู้สึกผิด “ผมก็ขอโทษด้วยนะครับ ที่ห้ามน้องเจมส์ไม่ได้” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ความคิดของใครหรอก นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว คงไม่มีเรื่องอะไรแล้วล่ะ แยกย้ายกันไปทำงานนะคะ เจนขอโทษแทนเจมส์ด้วยนะคะที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย” “เดี๋ยวค่ะน้องเจน” เมื่อจิรัชยาจะเดินกลับไปห้องพัก กาญจนาก็ตะโกนเรียกรั้งเธอไว้ ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาเธอ “คุณวุฒิฝากนี่ไว้ให้ค่ะ เอามาให้ตอนสองทุ่ม” “ขอบคุณค่ะพี่ก้อย” เธอยื่นมือไปรับดอกกุหลาบสีแดงสวย ที่ผูกโบว์ด้วยริบบิ้นสีขาวเส้นเล็กๆ “อย่าหาว่าพี่ก้อยสาระแนเลยนะคะ แต่ดอกนี้เป็นดอกที่ร้อยกว่าๆ แล้วมั้งคะ คุณวุฒิน่าจะชอบน้องเจนจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ส่งมาบ่อยๆ หรอกค่ะ” “พี่ก้อยนับด้วยเหรอคะ” เจ้าของดอกไม้อดขำไม่ได้ “พี่กับแก้วช่วยกันนับค่ะ” กาญจนาเอ่ยถึงฝาแฝดของเธอ ที่ทำงานที่นี่เหมือนกัน แต่เป็นตอนกลางวัน “ถ้าจำเรื่องดอกไม้ได้ ก็อย่าลืมนะคะว่าเวลาจะไปเข้าห้องน้ำ ให้หาคนมาเฝ้าที่ล็อบบี้แทนด้วย จะได้มีคนคอยรับสายแขก” จิรัชยาส่งยิ้มให้กาญจนา แต่ก็ไม่ลืมตำหนิเธอที่ละเลยหน้าที่ “ค่ะน้องเจน... พี่ไปทำงานต่อดีกว่าเนอะ เผื่อมีแขกโทรมาสั่งอะไรอีก” คนถูกดุยิ้มเจื่อนๆ เพราะรู้ตัวว่าบกพร่องในหน้าที่   “เจมส์ อยู่หรือเปล่าเจมส์” เช้าวันต่อมาจิรัชยามาเคาะประตูห้องพักของน้องชาย ที่อยู่ห่างจากห้องพักของเธอไม่กี่สิบเมตร “จะมาดุอะไรเจมส์อีก จะขู่ให้เจมส์ไปขอโทษไอ้ฝรั่งนั่นอีกหรือไง” จิรกิตติ์เปิดประตูออกมาพร้อมกับใส่เสื้อให้เรียบร้อย หลังจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ “พี่ไม่ได้จะมาดุนะเจมส์ แต่พี่อยากให้เจมส์เข้าใจว่าเจมส์ทำกับลูกค้าแบบนั้นไม่ได้ ถ้าเค้าเอาเรื่องเราไปพูดแล้วทำให้โรงแรมเราเสียชื่อเสียง พี่จะทำยังไงเจมส์ ทุกวันนี้พี่ก็พยายามที่สุดแล้วที่จะให้มันอยู่รอด ไหนจะต้องจ่ายเงินที่กู้มาจากธนาคาร ไหนจะค่าจ้างพนักงานอีกเดือนละเป็นแสน เจมส์ต้องเข้าใจพี่นะ” “เจมส์เข้าใจที่พี่เจนบอก แต่มันแช่งให้แม่เราตายนะพี่” “ถึงเค้าไม่พูดแบบนั้น แม่ก็ไม่อยู่กับเราแล้วนะเจมส์ โรงแรมนี้คือสิ่งที่แม่ทิ้งไว้ให้เราสร้างเนื้อสร้างตัว เราแค่ช่วยกันทำให้มันผ่านปัญหานี้ไปได้ อีกหน่อยเราก็จะสบายแล้ว เจมส์ก็รู้ว่าแม่ทุ่มเทกับที่นี่มากแค่ไหน เจมส์อยากเห็นมันพังลงด้วยมือของเราเหรอ” “เจมส์รู้พี่เจน แต่เจมส์ทนไม่ได้ เวลาใครพูดถึงแม่...” “มันไม่ใช่ความผิดของเจมส์ เชื่อพี่สิว่าแม่ไม่โกรธเจมส์เลยนิด” จิรัชยาเดินเข้าไปกอดน้องชาย สำหรับจิรกิตติ์ แม้ภายนอกเขาจะดูเป็นเด็กหนุ่มที่มีแต่ความแข็งกร้าว แต่แท้จริงแล้วเขามีความอ่อนแอและความกลัวในใจมากมายเหลือเกิน เขาโทษตัวเองว่าเป็นคนที่ทำให้แม่ต้องจากโลกนี้ไป ภาพที่เขาขับรถยนต์ โดยที่แม่นั่งข้างๆ พูดคุยกันเรื่องเค้กวันเกิดที่จะซื้อให้พี่สาว ในรถเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งมีรถคันนึงพุ่งมาจากอีกฝั่งของถนน และตรงเข้าชนรถของเขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว จิรกิตติ์รอดตายอย่างหวุดหวิด แต่ฝั่งที่แม่ของเขานั่ง ถูกรถคนนั้นทับเข้าเต็มๆ เรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขาอยู่เกือบทุกค่ำคืน ถ้าเขาตั้งใจขับรถและมีสติมากกว่านี้ วันนั้นเขาและแม่ก็คงจะได้กลับมาหาจิรัชยาพร้อมกับอวยพรวันเกิดปีที่ยี่สิบแปดให้เธออย่างพร้อมหน้า “เจมส์ขอโทษนะพี่เจน เจมส์จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ในโรงแรมอีก” เขาเห็นหน้าพี่สาวเต็มไปด้วยความกังวลก็รู้สึกผิด เขาควรจะใจเย็นให้มากกว่านี้ และไม่ควรสร้างปัญหาให้กับพี่สาว ลำพังแค่เธอต้องบริหารงานในโรงแรมให้ไม่ขาดทุน ก็เป็นเรื่องหนักหนาสำหรับเธอแล้ว “แค่ในโรงแรมเหรอ ข้างนอกด้วยได้ไหม คนอื่นเค้าคิดว่าพี่มีน้องเป็นตำรวจแล้วนะ ไปโรงพักบ่อยกว่าโจรซะอีก” เธอลูบผมน้องชายด้วยความเอ็นดู จะผ่านมากี่ปี สำหรับเธอ จิรกิตติ์ก็ยังเป็นน้องชายตัวเล็กๆ ของเธอเสมอ “จะพยายามแล้วกัน” เขาพยักหน้ารับแบบไม่สนใจเท่าไหร่ “แล้วนี่จะไปไหนแต่เช้า” เธอเห็นน้องชายหยิบกระเป๋าสตางค์ก็ถามอย่างสงสัย “ไปหาพี่วุฒิ ว่าจะไปสอดแนมธุรกิจการของเค้าสักหน่อย” “เค้าเชิญแล้วเหรอ ไปหาเค้าทุกวัน เดี๋ยวเค้าก็รำคาญหรอก” “รำคาญอะไรกัน คนกันเองทั้งนั้น เดี๋ยวพี่เจนก็จะแต่งงานกับพี่วุฒิแล้วนิ” น้องชายหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้พี่สาว “แต่งงานบ้าบออะไร ฉันไม่เคยตกลงเป็นแฟนกับเค้าสักหน่อย!” “อย่าให้มีคนมารายงานเจมส์อีกแล้วกัน ว่าไปกินข้าวกับพี่วุฒิ” “กินข้าวก็ส่วนกินข้าว ฉันกินข้าวกับแก ฉันไม่เห็นต้องแฟนแกเลย” “อย่าบ่นเยอะพี่เจน เจมส์ไปละ ล็อคห้องให้ด้วย” “เออ!” จิรัชยาตอบรับอย่างรวดเร็ว เพราะอยากถือโอกาสสำรวจห้องของน้องชายสักหน่อย “จะค้นอะไรก็ค้น จะเอาผ้าไปซักให้ด้วยก็ได้ แต่อย่าเปิดคอมนะ เจมส์เปิดหนังโป๊ค้างเอาไว้” จิรกิตติ์แง้มประตูมาบอกพี่สาวอย่างรู้ทัน “ฉันไม่ยุ่งก็ได้ แต่อย่าให้รู้นะว่าแกติดอย่างอื่นนอกจากบุหรี่!” เมื่อโดนจับได้ จิรัชยาก็เดินออกมาจากห้องและชี้หน้าน้องชายอย่างคาดโทษ ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกอย่างอ่าวนาง จังหวัดกระบี่ มีสิ่งแวดล้อมมากมาย ที่สามารถหล่อหลอมให้เรากลายเป็นคนไม่ดี และเธอไม่อยากให้น้องชายของเธอกลายเป็นคนแบบนั้น ลำพังแค่เขาเรียนจบ แต่ไม่ยอมหางานทำสักที ชีวิตเธอก็เหนื่อยมากพอแล้ว “เอาเป็นว่า ถ้าเจมส์ติด พี่เจนก็ไม่รู้หรอก” “ไอ้เจมส์! ไอ้น้องนิสัยเสีย ใครสั่งใครสอนให้แกพูดแบบนี้หะ!” เธอตะโกนด่าน้องตามหลัง แต่จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้โกรธอะไรเขามากมายนักหรอก