All Around Nanny Book 1

♛One ♛   It’s hard to wake from a nightmare when the nightmare is real. -Kristin Cashore-   “I know you’ll take good care of my sister, Blaire. Yet, I’m afraid I couldn’t stay long. My future investors are waiting for me to show up.” Ylejah Ortega, Ysla’s older brother stood up from his silver chair.   A luxurious wedding reception was thrown by Blaire Ademar only for his beloved wife. Cameras were flashing to the newly weds yet paparazzi’s curious bright light was up to Clyde Ortega’s adopted son and older brother of Ysla Ortega-Ademar, Ylejah Ortega.   “I will, Ylejah. Ysla here is really hoping you could stay a bit long and fly with us to Pah tomorrow morning.”    Sabi ni Blaire. Tumango at malapad na ngumiti si Ylejah saka niyakap ang kapatid nasi Ysla. Gustohin man niyang sumabay sa dal’wa pauwi sa bayan ng Pah na matagal na niyang gustong puntahan para magkasyon, marami pa talaga itong aasikasohin.   “Yeah, Pah is a very beautiful place, kuya. Perhaps Lana will like it there, too.”    Ysla still coaxed his  brother to be with them tomorrow. Gusto niya itong ipasyal sa hacienda Ademar at baka magustohan ni Lana na mas manatili doon kesa sa Canada, mainit doon ngayon dahil summer at sa kalagayan ni Lana—she needs fresh air and relaxing ambiance. Nag-aalala lamang si Ysla para kay Lana.   “Soon, Ysla. Come Ynia, say goodbye to uncle.” Karga ng yaya nito ang anak nina Blaire at Ynia at saka masiglang nagpakarga sa tito Ylejah niya.   “Lana will surely be happy seeing you back in Canada.” He added. Since Ynia were born, Lana was so happy not until Ynia went home in the Philippines.   “We will surely visit Canada from time to time.” Blaire assuredly added. Saka tuluyan nang umalis ng reception hall si Ylejah. Patuloy pa rin itong sinundan ng mga paparazzi kahit nasa labas na ito ng Hotel—his annoyance stirred upon reaching his car’s door when a woman suddenly bumped at him. Nagkabanggaan ang mga ulo nila dahil may katangkaran ang babae.    Damn it! Their heads seemed hammered by the impact of the woman’s abrupt clashed. Sapo ni Ylejah ang ulo habang ganun rin ang babae nan aka-hood na leather jacket. She has this small face that perfectly paralleled to her long neck.   “Damn! Are you blind or what?” He could still felt that excruciating ache habang nakahawak sa noo nito.   Damn it! That was really hurt!   “S-Sorry.”   The woman hissed habang nakayuko ito. He hardly seen her face coz she’s wearing a hooded black-leather jacket. She composed herself and he didn’t anticipate that she’s really that..alluring—yes, and wait.. She’s familiar, eh?   That face..    She was about to turned and walked away from Ylejah when he noticed how rugged she looked.   Kahit madilim sa parking lot ay naaaninag nito ang mapuputing kutis ng babae but her fashion vividly shown his status in life, faded jeans, faded jacket, and old pair of rubber shoes.   But she just looked like a model whom were told to wear rubbish but still—looked stunningly beautiful!   “A-Aren’t you hurt?” Damn it! He just stammered when she halted and shyly turned again to face him. She really looked so familiar to Ylejah that his brain wanted to search the deepest of his memories yet it was totally jammed all the way.   But, it’s kinda impossible that he met her somewhere in Canada coz, apparently this is Philippines! Perhaps she looked like someone he had met.   “I’m fine, s-sir. Sorry.” Tanging sabi ng babae saka nagmamadaling umalis and vanished in the busy street of Manila.   And what was that, Ylejah? You just bumped into a typical woman and yet, your system totally infected by her charm!   He shrugged off his coat as he finally went inside his car and seek for his wallet where he keep his car keys—pero wala itong makapang wallet sa alin mang bulsa nito. Napalinga si Ylejah sa paligid. The last time he checked his wallet was when he finally gone out the Hotel—there’s no way he dropped it.   “Where’s my wallet? Oh, bloody idiot!” That woman!   Sumakit uli ang ulo nito realizing that he was a dumb victim tonight. Ylejah infuriatingly visualized the scene minutes ago—how come the woman bumped at him kung saan paabot na siya sa pintoan ng sasakyan niya? Sobrang lapad ng kalsada!     “Sh*t!” Kinapa nito ang spare keys saka pinaandar ang sasakyan papunta sa hotel kung saan sila magkikita ng mga future investors niya. He dialed the nearest Police emergency number to report the incident.   “Yes, a woman snatched my wallet outside the hotel. I want every angle of CCTV cameras to be checked as soon as possible.” He greeted his teeth thinking how weak his attention was—bloody hell!   I need to see that bloody snatcher! Nasalisihan ito ng isang babae. Damn it!   ZAYNA:   “Ano to, Zy?” Galit na wika ni Aling Nida nang ilahad ko sa kanya ang nakuha ko sa bulsa ng lalake when I deliberately bumped at him.   Ang gwapo ng mamang ‘yon!   I felt goose bumps when I recall how he stared at me. Nakakapanindig balahibo..   Ayoko ko sanang nakawan siya pero wala pa akong sweldo ngayon sa beer house na tinatrabahuan ko bilang waitress at mukhang seryoso na si Aling Nida na sipain ako palabas ng bahay-paupahan nito kung ‘di ako makakabayad ngayon.   “Card po yan, Aling Nida. May pera po sa atm card na yan.” Kiming sagot ko habang isasasarado ko na sana ang pinto.   “Hoy, Zayna ‘wag mo nga akong gawing tanga! Nasaan na ang two-five mo? Aba’t! Dal’wang buwan na, ah?” Halos magkasalubong na ang kilay ng kwarenta anyos na babae.   Naku naman.. May pera nga naman talagang laman ‘tong atm card ng lalakeng yun—hindi ko lang alam ang PIN code nito kaya ‘di ako maka-withdraw ng pera at akala ko rin ang ma-uuto ko si Aling Nida. Hmp!   “Bukas na po talaga, baka may sweldo na po—“   “Hay naku! Lumayas ka na bukas kung wala ka rin lang pambayad!” Malakas na sigaw sa’kin  ni Aling Nida at galit na umalis ito.   Napatingin ako sa maliit na eskenita ng lugar kung sa’n ako napadpad at namulat sa mga maling Gawain para lang mabuhay..   Oo, ako si Zayna Hermosa.    Sa umaga ay isang kolehiyala at sa gabi ay isang taong nagbabanat ng buto para makapag-aral at makakain.   M W F ako sa bar house—oo, entertainer ako at waitress. I believe I have a good quality of voice kaya minsan ay pinapakanta ako ng manager ko sa bar at T TH naman ako sa bilang isang martial arts trainer sa mga bata.   This is my life..   Mapait akong ngumiti saka ko sinara ang pinto at ini-lock. Pumasok ako sa maliit kong kwarto at tumingala sa kalangitaan sa bukas na bintana.   Five years ago—I was part of a group syndicate.. Oo—I was so desperate to earn money for a living!   Pero ayoko na.. Dahil noong may operasyon ang Police Manila ay nahuli nila halos lahat ng mga kasamahan ko. Mabuti nalang at nilagnat ako nun at ‘di nakasama kundi—sa DSWD na rin ang punta ko ngayon.   Atm card, gold cards—wow..Ang yaman ng gwapong mama na yun,ah!   Eh, magagamit mo ba?   Pinakialaman ko na ng tuluyan ang wallet nito. Wala bang cash man lang? Tss! Kailangang-kailangan ko talaga ng pera—kahit nga kapit sa patalim na ang ginawa kong pag-snatch sa wallet nito, ginawa ko talaga!   Nagulat ako nang nag-vibrate ang phone ko—tumatawag si Manager Karl! Naiinis akong napabuntong hininga nang kunin ko ang phone sa mesa at padarag na naupo sa kama.   “Bakit?” Sagot ko.   “Bebe! ‘Asan ka na?”    Hindi naman ito mukhang galit dahil sa hindi ko pagpasok ngayon sa bar—hmp! Actually, baka nga kagabi na ang last performance ko dun.    Ayoko ng sayangin ang boses ko sa walang kewentang bar ni Karl—grr!   “I quit.” Oo, English yun! Narinig mo Karl!? I quit! Narinig koi tong tumili nang malakas—exag naman. Hmp! Bahala ka sa buhay mo!   “Bebe—“   “Wag mo nga akong ma-bebe diyan! Hoy, Karl—may nagawa akong karumaldumal na gawain ngayon gabi dahil hindi mo pa naibigay ang sweldo ko—naglolokohan ba ta’yo rito, ha?!” Kung pwedeng sakalin ‘tong baklang ‘to sobrang matagal ko na talagang ginawa.   Kung alam lang niya—matagal ng may bakas ng dugo ang mga kamay ko. Pero ayoko ko ng maulit ang mga araw na yun—isang bangongot kahit hindi ko sinasadya. Parang bumalot muli ang madilim kong nakaraan sa buong pagkatao ko. I forced to start anew after three long years—I tried yet it will remain a horrifying nightmare everytime I am in peace.   “Bebe—makinig ka muna, okay? Ang OA naman nito! Ibibigay ko na nga ngayon ang sweldo mo plus bonus. You heard it right—bonus! Oh ano? Lipad na dito dali!”   Hmm? Parang may liwanag bigla matapos sabihin iyon sa’kin ni Kyle! Tumayo ako at kinuha ang hinubag kong leather jacket at isinuot muli.   “Siguraduhin mo lang, Kyle. Pupunta na ako diyan para personal na ring mag-resign.”   Sabi ko saka nag-end call. Nagmamadali akong lumabas sa maliit na inuupuhan kong bahay at tyempong may tricycle namang dumaan kaya nakasakay ako ‘agad.   “O, ito lang?” Umarko ang kilay ko nang ibigay sa’kin ni Kyle ang isang buwan kong sweldo. “Nasaan ang bonus?”   Ngumisi lang ang bakla saka maarteng lumapit sa’kin. Nasa loob kami ng maliit na dressing room ng bar nito. Isa namang desenting bar ang pagmamay-ari nito kaya lang delayed lang talaga palagi ang pagpapasweldo nito sa mga empleyado. Eh kung sana delayed rin si Aling Nida kung makakuha ng bayad at ang tuition fee sa school? Eh, hindi!   “Hoy, Karl—“   “Bebe, naman—pwedeng e-zip mo muna yang bibig mo, okay? Naalala mo pa ba ang World Tour Hotel? Hmm?”   Sarap tirisin ni Karl kung hindi pa nito sinabi ang pangalan ng Hotel. Of course, I remembered! I performed in private in that five-star-rated hotel.   I sang and danced. I received ten thousand pesos for that one night show!   Boses at indak ng katawan ang puhunan ko dun sa harap ng mga taong hindi ko kilala—puro naka business attire at nag-uusap ng masinsinan.   Yep! Parang wala rin silang nakita o narinig pawang business show lang talaga..   Akala ko nga ay katulad sa bar ni Karl na may mga customer na bastos kung makaasta kesyo maraming pera itutulad na kami sa isang mumurahing mga babae.   “May show tayo ulit?” Lumapad ang pagkakangiti ko. Hmm? Masiglang tumango si Karl saka may kinuhang sobre mula sa bulsa nito.   “At bayad ka na, bebe. Oh ano? Let’s make you glamorous tonight—katulad pa rin ng dati mga puro businessman ang mga nandun. Don’t worry, rules are rules—promise.” Sabi nito saka ko kinuha ang inabot nitong sobre na may pera ang laman—ah yes, felt like Christmas!   “Itong gusto ko sa’yo kahit delayed ka magpasweldo, eh.”   Sabi ko saka itinago na ang pera sa bulsa ko. Mukhang hindi na muna ako magreresign nito. Isang sem nalang kasi tapos na ako sa Kursong Commerce. Maraming gastusin kaya siguradong ako rin lang ang mahihirapan—sige lang, ‘pag gan’to naman palagi ang sistema ni Karl—I’m so fine with it!