Tears of the Elegant Evil (Mulier Fortis #1)

His POV How can someone hide her loneliness and misery, when the people around her can feel the pain she's been through just by watching her? Why did she chose to be despised by others instead of being love by everyone? To conclude --- why I did not even saw her crying just once, when her world sorrounded by darkness? When her hope shuttered into pieces? When her loved ones vanished infront of her own eyes? I sighed while thinking all about her, I can't understand her stands about life, she has her own vision and judgement that sometimes I admired. Celestia Chen, the lady with great wisdom, that posessed an elegant and ethereal beauty, she's also unpredictable and unreachable, that's why I'm still standing 2 meters away from her, afraid of walking beside her. "She's a bad person." I looked at Serah and mentally laughed. Is this the thing she wanted to talk with me? We're at her parents wedding anniversary celebration. I avoided to talk to people dahil pinoproblema ko pa rin si Celest... but this girl came, giving me headache for spouting nonsense. I gave her a bored expression, sapat na para maintindihan niya na wala talaga akong pakialam. She hated Celest, everyone does though. "You're just insecure, Serah," I spoke out. Nalukot ang mukha niya, pinapatunayan lang ang sinabi ko. Gusto ko nang matapos ang party na 'to para puntahan si Celest sa kanila. I don't know kung hanggang kailan ko ipagtatanggol si Celest, I don't love her, but she seems important to me. Most people feared and judged her, thankfully she's unbothered of it. "Akala ko iba ka sa kanila... but you also seduced by that vixen! Akala ko ba ayaw mo sa babaeng 'yon! Hah?!" Napapikit ako ng mariin at tiningnan siya ng matalim, "I don't like her, she's out of my league." Yeah, that's right. We're not compatible, I can't have her, she's too much for me, I can't handle a woman like her. "Then, explain that to Rhea! 'Wag mo nang pahirapan 'yong tao, Sexus! She loves you and you love her too. Hindi ka dapat nagpapa-control sa pisting Celest na 'yon!" galit na usal niya. I heaved out a sigh. Kahit ako ay hindi ko na alam ang gagawin, I want to end up things with Celest but... I really can't, not now. Magulo pa ang sitwasyon namin ngayon, hindi ko pa siya nakaka-usap simula no'ng mag-away kami. I want to talk to her badly, pero hindi ko lang alam kung saan siya hahanapin. She's hiding from me, from everyone. "Nakikinig ka ba?!" Gumalaw ang panga ko dahil sa inis. I want to shut Serah up! Masyado na siyang nakikialam sa'min ni Celest. It's always the same lines, hindi niya lang matanggap na nalalamangan siya ni Celest sa lahat ng bagay. Bakit ba naging pinsan ko 'to? "Can you please shut up? Just vanish infront of me!" I dismissed. Tinalikuran ko na siya at inabala ulit ang sarili sa pakikipag-usap sa mga kakilala. Pagod na ang isip ko pero kailangan ko pa rin magpanggap na malakas. Naiipit ako sa sitwasyon na ako rin naman ang gumawa, kaya ako dapat ang umayos ng mga pagkakamali na naging sanhi nang hindi pagkakaintindihan namin ni Celest. "Bro, si Rhea," Crane informed me. Nakatingin siya sa likuran ko kaya napabaling din doon ang atensyon ko. I saw Rhea walking towards our direction, she's wearing a simple dress that compliment her innocent aura. Nagkatinginan kami, merong pagkasabik sa reaksyon ng mukha niya. Iniwas ko kaagad ang tingin ko sa kaniya, hindi dapat makarating kay Celest na nandito si Rhea dahil ayaw kong isipin niyang gumagawa na naman ako ng paraan para saktan siya. "Sexus, p'wede ba kitang makausap?" usal ni Rhea nang makarating siya sa tabi ko. Tiningnan ko siya saglit at umiling. Wala naman kaming dapat pag-usapan pa, at kung kinakailangan ay hindi na dapat kami magkita pa. Naramdaman ko na lang ang paghawak niya sa braso ko. "Bitiwan mo 'ko, Rhea. I'm comitted," I warned her. Napapasong bumitiw siya sa'kin. "Pasensiya na. M-may sasabihin lang ako about kay Celest," she uttered. Naagaw niyon ang atensyon ko. I looked at her, pinapakiramdaman ang intensyon niya. I won't forgive her if ever na may masama siyang sasabihin tungkol kay Celest. "What is it?" I asked her. Umawang ang labi niya at tiningnan ang paligid. "Huwag sana rito... please?" Huminga ako nang malalim, tama nga siya, marami ang nakamasid sa'min. Siguradong pag-uusapan na naman ang tagpong ito, at madadamay na naman ang pangalan ni Celest. Umalis kami at dumiretso sa likod ng venue kung nasaan ang garden. Huminto ako sa paglalakad nang masiguradong wala nang may makakakita sa'min dito. Tiningnan ko siya nang seryoso. "Speak," I said firmly. "Nakita ko si Celest kasama si Paris nang papunta ako rito, baka---" "What?!" gulat na tanong ko. Hinarap ko siya nang maayos, "Nasaan sila?" What's happening? Hindi si Celest ang tipong sasama sa katulad ni Paris. Masama ang kutob ko sa mangyayari. "Hindi ko alam," sagot niya. Napahilamos ako ng mukha. Kailangan kong malaman kung nasaan sila ngayon, delikadong tao si Paris, manganganib si Celest sa kaniya. "Salamat sa pagsabi," sabi ko sa kaniya at patakbong umalis. "Sexus, sasama ako!" habol niya pa. Lumingon ako sa kaniya, "No." Hindi ko na hinintay ang magiging sagot niya at tinalikuran siya ulit. Nang makarating sa parking lot ay agad ko nang pinasibad ang kotse. Ilang beses ko tinawagan ang numero ni Celest pero hindi niya sinasagot. Sinubukan ko rin na tawagan si Mr. Lishen, ang family butler nila. Ilang ring lang ay sinagot na nito ang tawag. "Mr. Lishen, si Celest na---" "She was arrested by the cops a minute ago," putol niya sa'kin. Nanlamig ang buong katawan ko. Agad kong hininto ang kotse sa may gilid. Paano... "W-what happened?" Wala sa huwisyong tanong ko. Rinig ko ang malalim na buntong-hininga niya sa kabilang linya. "She was accused of murder, Paris Miller is dead," he answered in a monotone voice. What the? Muntik ko nang mabitawan ang cellphone ko dahil sa panginginig ng kamay ko. Hindi ko na inisip kung madidisgrasya ako sa bilis nang pagmamaneho ko, at lihim na hinihiling na hindi totoo ang ibinibintang sa kaniya. Ang importante ay ang mapuntahan ko siya kaagad. Puno nang katanungan ang isip ko habang naghihintay sa kaniya sa visitors quarter, hindi ako mapakali. Umangat ang tingin ko at nagtama ang mga paningin namin, sandali siyang natigilan nang makita ako at tahimik lang na umupo sa harapan ko. "Hi," she greeted me formally. Sa kabila ng nangyari ngayong araw ay maayos pa rin ang itsura niya, presentable pa rin tingnan, hindi talaga siya nagpapakita ng kahinaan. "Ginawa mo ba talaga?" tanong ko. Ilang lakas ng loob ang inipon ko para maitanong sa kaniya 'to. Ayaw ko maramdaman niya na hinuhusgahan ko na siya kaagad sa simpleng tanong lang. She gave me a small smile, "Yeah." Naikuyom ko ang kamao ko, hindi ko na alam kung ano ang paniniwalaan ko, pero paulit-ulit kong hinihiling na nagsisinungaling lang siya, o baka self-defence lang ang nangyari. "You okay?" tanong ko ulit. I know I'm dumb to asked her that, ofcourse she isn't. "I'm good," she said casually. Tiningnan ko siya nang maayos, walang emosyon ang mukha niya pero maraming gustong sabihin ang mga mata niya. Ang dilim-dilim nito na para bang sinasabi na kapag wala ako sa harapan niya ngayon ay iiyak siya anumang oras. Basta ang alam ko lang ay nadudurog ang puso ko habang tinitingan siya, ano pa bang kailangan maranasan ng babaeng ito bago siya makaramdam ng kasiyahan? "Why are you crying? You hated me right? You should think of this as my punishment for what I've done," wika niya. Hindi ko napansin na tumutulo na pala ang luha ko, hindi na siguro kaya ng dibdib ko na pigilan ang sama ng loob. Sa aming dalawa siya ang mas may karapatan na umiyak at hindi ako! "Celest," I cried more. Hindi ko na makita ng maayos ang mukha niya dahil sa mga luha ko, gustong-gusto ko siyang yakapin ng mahigpit at ayaw nang pakawalan pa. Nabigla ako nang hawakan niya ang kaliwang pisngi ko at pahiran ang luha ko gamit ang isa niyang kamay. Natulala ako habang pinagmamasdan ang nakakahalina niyang kagandahan. "I'm disable, Alfaro... and you know what disability I have? That is for being evil, puno ng sama ng loob ang puso ko, hindi ko matingnan ang mundo na unti-unting pinapaligiran ng kalungkutan at kasawian, dahil minsan ko nang nasaksihan kung paano nawala sa katinuan ang taong pinapahalagahan ko dahil sa pagdurusa. I have to be the villain... to those people who chose to do evil than to be kind... even in your own story, I am the antagonist. That's why I'm being hard on myself, because... I deserve to feel this sorrow... I'm nearly the best at everything but I'm already at worst for trying to be one," aniya. Her words pierced me hard, parang dinala ako sa mundo niya na puno ng kalungkutan, galit, pagkakasala, at pagdurusa. The most heartbreaking is... she think she deserve to live in that world. Napayuko ako at pasimpleng pinunasan ang luha ko. Why's she like this? Hindi lang naman ba siya marunong makaramdam ng takot at pangamba? Hindi biro ang makulong. Isipin ko pa lang na mananatili ang isang tulad niya sa ganitong klaseng lugar, ako ang nasasaktan sa mga maaaring maranasan niya. "Let's call off our engagement." Napaangat ang tingin ko sa kaniya, 'di makapaniwala sa narinig. Ito ang gusto kong gawin noon pa man, pero bakit ang sikip-sikip ng dibdib ko? Pakiramdam ko ay may nawalang parte ng pagkatao ko. "W-what is the reason?" garalgal ang boses ko. She heaved out a sigh, "We're not healthy for each other. You love someone else, while I'm broken and in deep misery, hindi ko kaya na magpakasal sa taong hindi ako mahal, dahil kahit ang sakit-sakit na... ayaw kong umabot sa punto na gugustuhin ko na lang mamatay. I also realized that... a fool like you, don't deserve me." Halos hindi ako makagalaw, biglang na blangko ang isip ko. Kahit bumigkas ng salita ay hindi ko magawa. Isa lang ang tumatak sa'kin... that I don't deserve her... at tama nga siya do'n. "At makakasira sa pangalan ng pamilya niyo kapag malaman ng mga tao na kriminal ang magiging asawa mo---" "Enough!" I said infuriated at hindi na makapag-isip pa ng tama. She didn't even flinch at my sudden action, that's because she's already used of it, and I hate that! "What kind of behaviour is that?" she massaged her forehead, "You should afraid of me, I'm a murderer, Alfaro." No, there was no any witnesses, she's still innocent until proven guilty by the court. I need to investigate it, I need to help her out of here. Even without her cooperation. I looked at her with desperation. "P'wede bang humingi ka man lang ng tulong sa'kin? Kahit isang beses lang? Kahit ngayon lang? Iparamdam mo naman sa'kin na kailangan mo 'ko," inabot ko ang kamay niya sa mesa na pumapagitna sa'min. She immediately shook her head, "I won't." "Celest---" "Go away... wala na tayong koneksyon sa isa't-isa. You can do what ever you want, you can now be with Rhea. Yes, I don't like her, pero siya lang ang nakikita kong nararapat sa'yo," she said with a weak smile. And that wrecked me apart, now I realized something... she became the most important woman in my life, I fell in love with her, I'm aware of that from the start, I just don't want to admit it. Natakot ako na hindi babagay sa'kin ang isang babaeng katulad niya na pinapangarap ng halos lahat. Her presence is overwhelming, na kahit kailan ay hindi ko mapapantayan. Nasaktan ko siya dahil sa pagiging duwag ko, I can feel her love was genuine, but I chose to ignore it. Ibinaling ko sa iba ang atensyon ko kahit siya ang isinisigaw ng puso ko, I hurt her dahil sa pag-aakalang hindi kami nababagay. Masasabi nga na sa huli ang pagsisisi. Ilang araw simula no'ng nakulong siya, hindi na ulit ako nakadalaw sa kaniya, hindi dahil sa hindi ko sinubukan, kun'di ayaw niya na 'kong makita. I felt helpless, wala man lang ako magawa para sa kaniya... kahit ang sariling imbestigasyon na ginagawa ko ay tila may malaking tao na humaharang na malaman ko ang katotohanan. I took a deep breath while looking at the painting infront of me, nasa ibabaw ito ng kama ko. Ito lang ang nag-iisang bagay na nakakapag-pakalma sa'kin ngayon. A portrait of a beautiful girl was painted on it. She's looking directly at me like she literally has a life, I got drowned by her chinky sharped eyes that reminded me of a kitten, her nose was small and pointed that compliment her entire facial structure, her red lips rose a little to the both sides that made me feel enchanted, her chin was perfectly mold, only proves that she's God's favorate, and her black hair that reminded me of the untamed waves was drawn perfectly, completing the entire masterpiece. Maria Aglicia Celestia Chen, the woman infront of me, my supposed to be wife, the one that can take my breath away with her mere presence, was known for her elegant beauty with an evil nature. ...