Destiny's Game

"But mom isn't it unfair? Sorry mom pero hindi po ba napakadaya naman ng ganitong patakaran? How can I marry a man na hindi ko naman kilala? How could you entrust me to someone just because he is a royal blood? Because he is predestined to me according to the law?" Naguguluhan kong tanong kay mommy na ngayon ay kinakausap ako tungkol sa kasal kong gaganapin kapag 25 years old na ako dahil ayon iyon sa patakarang sinusunod ng bawal royal families. These rules are so unfair, how could someone dictate one's future? Ni hindi nga nila kayang sabihin saakin kung sino ang lalakeng nakatadhana daw para saakin para man lang mapa-imbestigahan ko kahit papaano kasi labag daw iyon sa patakaran. Maaari lang daw namin makita at makilala ang isa't isa sa araw ng kasal na mismo namin, so he could be one of my royal friends or someone that I don't really know at all. All my life wala akong ibang ginawa kung hindi ang sundin sila bilang paggalang narin sa kanila at ganting pasasalamat dahil sa pagpapalaki at pagbuhay saakin sa mundong ito. "You know very well that we can't do anything about the rules princess," malumay na sabi saakin ni mommy. I know, yes I did pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit kailangang maging ganoon ang batas na sinusunod namin? Normal people are bowing to us and following our commands yet here we are following an order from a book, from a rules. We may be an almighty to their eyes but in reality we are a prisoner of these laws and prophecies, we don't have freedom to be us, to be with anyone, and to go anywhere. "I know mom because our family is on the line if ever we'll decline the marriage but mom can't I just live normally? Having friends regardless of family or bloodlines? I am already 20 years old mom and yet I don't even know how everything runs outside this mansion because all my life I've been here, I am not even allowed to go to the mall, to do shopping, eat to the restaurants, play arcades, watch a movie at the cinema, or roam around as what normal people do," Honestly, I have been so curious kung anong klaseng pamumuhay ang meron ang mga tao sa labas ng mansion na ito. Minsan ay kinakausap ko nalang sila yaya at pinapakwento sila sa mga pwedeng gawin o nagawa na nila kapag wala silang trabaho o di kaya ay kapag umuuwi sila sa kanila and their stories seems so much fun. May mga araw din na nagpapadala ako sa kanila ng mga pagkain na hindi ko pa kailan man nakakain sa loob ng mansion. "Why princess? Do you need anything? What else do you want to have? You know that we can buy it for you, we will give to you whatever you want. If you want to go shopping, you can do that online. If you want to eat at some restaurants, we can hire more chefs that could make any foods that you want. Just tell us" I don't need any material things anymore. Ang gusto ko lang naman ang maranasan ang buhay na walamg nagdidikta. Ano ang gagawin ko sa lahat ng meron ako ngayon kung wala rin naman akong kalayaan? Kahit na magmahal ng lalakeng maaari kong magustuhan ay hindi pwede. Ni hindi ko alam ang totoong kahulugan ng salitang pagmamahal dahil hindi ako sigurado kung pagmamahal ba ang tawag sa pinapakita saakin ng mga magulang ko. Buong buhay ko ay sinanay nila ako at pinalaki sa paraang gusto nila. Halos hindi ako makagalaw o makadecide para sa sarili ko dahil may makita lang silang mali ay didiktahan nanaman nila ako. "Nothing mom, I don't need anything anymore" sagot ko saka siya tinignan sa mga mata "Please excuse me" huling sinabi ko saka pumanhik na papunta sa kwarto ko. 'Sorry mom and dad pero ayaw ko ng ganitong buhay' Agad kong kinuha ang isang maleta ko saka nilagay doon ang ilan sa mga importanteng gamit at mga personal necessities ko. By 6 pm ay nagdidinner ang lahat kahit ang mga nakabantay sa lahat ng gate, nakaugalian na namin iyon pero madalas ay wala sila mommy dahil busy sila sa pagtatrabaho, sa paghahandle ng ilan sa mga properties namin. Mabilis kong tinago ang maletang nililigpit ko sa ilalim ng kama ko ng marinig kong may kumatok sa pintuan ko. Pagbukas ko ay bumungad saakin ang isa sa kasambahay namin. "Lady Eleftheria pinapatawag po kayo ng inyong ina, oras na daw po ng pagkain" pagpapa-alala nito saakin. "Tell her na naliligo ako at susunod nalang ako even though I won't because I don't want to eat. Wala akong gana yaya" bagsak balikat kong sabi sakanya. "Gusto niyo po bang hatiran ko nalang kayo ng makakain dito? Dahil hindi po maganda sa kalusugan niyo ang hindi pagkain" nag-aalala niyang alok. I am close with all of our housemaids kaya hindi na bago saakin ang ganitong pagtrato nila lalo na at ako ang pinakabata sa buong mansion na ito "I'm gonna miss you yaya" sabi ko ng bigla ko siyang yakapin. "Ano po ang ibig niyong sabihin? May pupuntahan po ba kayo?" Kunot noong tanong niya. "Wala naman yaya, kalimutan niyo nalang iyong sinabi ko at wag mo na akong hatiran ng makakain dito bababa nalang ako kapag gusto ko ng kumain. Just tell mom na naliligo ako para hindi niya na ako puntahan. I don't want to talk to them yet" nakabusangot kong sabi. Alam kong narinig nila ang naging pag-uusap namin ni mommy kanina kaya hindi na siya nagtanong pa. "Masusunod, Lady Eleftheria" I keep on saying to them na huwag ng lagyan ng lady ang pagtawag saakin pero napapagalitan naman sila nila mommy kaya hinahanayaan ko nalang. Ayaw kasi nila mommy na parang kaibigan lang ang magiging turing saakin ng mga kasama namin dito sa bahay dahil parang nakakawala daw iyon ng respeto though saakin naman walang problema iyon ang importante lang ay alam nila ang limitasyon nila lalo na sa mga galaw at pananalita nila, hindi rin naman ibig sabihin na hindi ko pinapalagyan ng label ang pagtawag nila saakin ay maaari na silang magsalita ng pabalang, gaya ng sabi ko limitasyon lang din ang kailangan. Pagkaalis ni yaya ay nagsimula na akong magligpit ng mga gamit. Matapos kong magligpit ay dahan dahan akong pumunta sa pinakadulo ng hallway ng palapag kung nasaan ang kwarto ko saka doon dumaan papuntang basement. Lahat ng palapag ng mansion na ito ay may hagdanan sa dulo ng hallway na konektado sa basement, tila isang fire exit ng mga buildings ang disensyo nun. Pagdating ko sa basement ay agad kong binuksan ang paborito kong sasakyan, my black BMW Nazca M12. Doon ko nilagay ang mga gamit ko saka iyon pinaandar at gamit ang daan sa mini forest ng mansion ay nilabas ko patungo sa main road ang sasakyan saka iyon pinark doon at mabilis na bumalik sa loob. Hindi pa oras para umalis ako dahil paniguradong matutunugan nila kaagad na nawawala ako at maaari nila akong masundan, ang mahalaga lang ay nasa labas na ang sasakyan at mga gamit ko dahil kung mamaya ko pa iyon ilalabas ay may mga bantay na na maaaring makarinig sa tunog ng sasakyan na papalayo. Isa pa may kailangan pa akong kunin at gawin. Pagbalik ko ay dumiretso na ako sa kusina para makita nila ako. Sakto naman na kakatapos lang nila kumain. "Lady Eleftheria, kakain na po ba kayo?" Tumango lang ako saka naupo sa upuan na para saakin. "We will go to bed now baby, and you should too after eating" paalam nila daddy saakin saka ako hinalikan sa pisngi bago pumanhik na sa taas. Pagkatapos kong kumain ay bumalik na ako sa kwarto ko habang naghihintay ng oras, it's still 10 pm and for sure nasa office pa niya si daddy. I waited a little longer, ng mag 11 pm na ay dahan dahan akong pumunta sa office ni daddy para silipin kung andun pa siya at tama ako ng makitang wala na siya doon. Agad naman akong pumasok saka iyon nilock at hinanap ang ikatlong libro sa pinakadulong bookshelves niya kung saan kapag hinila mo iyon ay bubukas ang ilang parte nito kung saan nakatago ang isang vault. 'Sorry daddy' Agad akong kumuha doon, sana ay sapat na ito hanggang sa maka-adjust ako at makahanap ng mapagkikitaan sa tatahakin kong panibagong journey sa buhay. Hindi ko dadalhin ang alin man sa mga ATM ko dahil gusto kong matuto kung papaano kumita gamit itong kaunting hihiramin ko sa vault ni daddy. 'Ibabalik ko rin ito sa iyo sa susunod dad but for now pahiram muna ako' Agad kong sinara ang vault at binalik ang libro na hinila ko kanina saka mabilis na lumabas at bumalik sa kwarto ko kung nasaan ang handbag ko. Mabilis naman akong nahiga at nagtago sa ilalim ng kumot ko ng marinig na bumukas ang pintuan ng kwarto ko. "I am sorry princess" it's mom. Sinuklay niya ang buhok ko pababa sa likuran ko habang tinititigan ako. Mamimiss ko ang bawat haplos ni mommy, ang mga yakap niya at paglalambing saakin. Alam kong hindi magiging madali saakin na malayo sa kanila pero kailangan kong tiisin ang hirap na iyong kung talagang gusto kong masubukang mamuhay ng malayo sa palasyo at kailangan kong kayanin iyon. "I personally don't want to steal your freedom away from you but we both know that we can't do anything about it," dagdag pa niya. Pinapakiramdaman ko ang bawat galaw ko para hindi niya mapansin na gising pa ako pati narin ang paghinga ko. "Even if how much I wanted to give you the life that you wish for, I can't turn my back on our family baby," alam ko at naiintindihan ang gusto noyang iparating pero hindi ko parin maiwasang isipin kung gaanong ka-unfair ang mundo na ginagalawan namin sa normal na mundo. Bakit hindi ako pwedeng mamuhay ng ayon sa gusto ko? Bakit kailangan lahat dinidiktahan? Bakit hindi ako pwedeng lumabas ng mag-isa? Bakit hindi ko magawa ni makipagkaibigan lang sa mga taong nasa labas ng palasyo? We are all humans after all, wala naman tayong pinagkakaiba sadyang hindi lang tugma ang estado ng buhay ng lahat ng tao pero lahat tayo at darating din sa putong mararanasan natin ang hirap ng buhay at mababawi rin iyon oras na nasa tamang oras na tayo para tayo naman ang umangat. I may be born with a spoonful of gold in my mouth buy I know that I will still encounter my downs in life it may not be the same with others but still the same agony to bear with. "I hope you'll understand mommy" huling sinabi niya saka ako hinalikan sa noo at umalis. Agad kong inalis ang kumot na nakatalukbong sa katawan ko kanina saka naupo habang nililibot ng tingin ang kabuoan ng kwarto ko. I will be away from this room for a while now at mamimiss ko ang ambiance ng lugar na ito kung saan ako tumawa, umiyak, nagmukmok, at laging naglalaan ng oras para sa sarili ko. My safe haven. Tumayo ako saka pinaglandas ang kamay ko sa mga cabinet at desk ko hanggang sa maabot ng kamay ko ang picture frame na naglalaman ng litrato namin nila mommy at daddy. 'Sana maintindihan niyo rin ako Mom' sa isip ko habang hinahaplos gamit ang daliri ko ang mukha nila ni daddy sa litrato. Kinuha ko iyon saka nilagay sa bag ko. Inayos ko narin ang iba pang mga gamit at dinouble check para makasiguro na wala akong maiiwan. Naghintay muna ako ng ilang oras bago ako lumabas ulit at tuluyan ng umalis papalayo sa mansion. Hindi ko alam ang daang tatahakin ko at hindi ko alam kung saan ako mapapadpad. Pero isa lang ang alam ko, iyon ay ang mabubuhay ako sa kahit anong paraan at pagsubok pa ang dumaan saakin. Kakayanin kong lagpasan ang hirap kahit na gaano pa iyon kalayo sa buhay na nakasanayan ko. Ngayon pa lang talaga tinatanggap ko na na hindi magiging madali ang kahihinatnan ko sa lugar na mapupuntahan ko lalo na at kailangan ko pang mag-adjust sa halos lahat ng bagay. Though this is it, this is my new chapter to begin with all by myself.