The Secret Agents Journey

CHAPTER 1   Natalie’s POV    “Are you sure that you want to hold this mission? P’wede naman kitang samahan.” Isaiah opened my office’s door. “Kung gusto mo lang naman.”   I rolled my eyes. “Isaiah, can you please leave me alone?” iritableng sambit ko rito na ikinakunot ng kaniyang noo. “I can do the mission without you, understand?”   Nagkibit-balikat lamang s’ya at bumuntong hininga. “Ok.” Pagkasabi no’n ay lumabas na s’ya ng aking opisina.   Napahilot ako sa aking sentido and I started to heavily sigh without any reason. Hindi ko alam kung kinakabahan ba ako o nae-excite lang sa gagawin kong mission. What’s my mission? I need to save the president from his kidnappers. Kakarating lang ng mission at sa akin ‘yon ibinigay ni Captain Jameson, my dad. But I don’t see him as one. They say that this mission is dangerous but for me, it’s not. Exciting nga eh.   Sinimulan kong buklatin ang briefing file na hawak ko kung saan nakalagay ang mga bagay na dapat kong malaman about sa mission na ‘to. The exact place where the president is, the money they want, and so on. Nakakatawa nga kasi limang milyon lang ang hinihingi nila kapalit ang presidente.   “Are you ready for your mission, Natalie?” napaangat ako ng tingin kay Abys. I smile, a fake one. “Do you need help?”   Isinarado ko ang file at inilapag sa aking lamesa. “Yes, I’m ready for my mission. Kailangan ko lang kausapin ang first lady tungkol sa palitan ng pera. I don’t need help, asikasuhin mo na lang kung anong mission ang ibibigay sa ‘yo ni Captain.”   He smiled. “Sounds good. If you need help, don’t hesitate to call me. I’m free every time.”  Natawa naman ako dahil sa sinabi n’yang ‘yon. “Why?”   “Kung makasabi ka na you’re free every time akala mo hindi puno ang schedule mo.” S’ya naman ang natawa sa sinabi ko.   “Well, then good luck to your mission,” ngumiti ito sa akin at inayos ang kaniyang suit. “I’ll go now, may meeting pa ako.”   “Ingat!”   Nang makalabas na s’ya ng opisina ko ay gumaan kahit papaano ang nararamdaman ko. I’m not comfortable when I’m talking to him. As you can see, he is my step brother. He’s the legal child of Jameson Calleai and I’m just an illegitimate child. Hindi lang ako ang anak n’ya sa labas. I do research para mahanap ko sila pero bigo ako.   I pack my things before I leave my office. Dumaan muna ako sa condo na tinutuluyan ko para makapag-ayos. Kailangan ko pang linisin ang kalat na naiwan ko kaninang umaga. Doon na rin siguro ako kakain ng tanghalian. Ako na lang kasi mag-isa ang bumubuhay sa sarili ko. My mom died because of heart attack. Wala pa ako sa CALLEAI that time kaya hindi s’ya naoperahan. Meron na s’yang donor but sadly, I don’t have a money to support her. Ginawa ko ang lahat para maka-ipon ng pera for her surgery. I try to join a group where I can be a bad guy. Sinubukan ko ring lapitan si papa but he never let me to talk to him. Ikinakahiya n’ya ako.   Nang makarating sa condo ay sinimulan kong lutuin ang last stock ko ng spicy noodles sa aking pantry. Hindi naman ako gano’n kagaling mag-luto kaya noodles o bumibili na lang ako ng lutong ulam sa malapit na kalenderya. Nag-aaral naman akong mag-luto pero time lang ang kailangan ko. Agad kong kinain ang noodles nang maluto na ‘to. Nang matapos kumain ay hinugasan ko ang pinagkainan ko kaninang umaga at ngayon. Pagkatapos ay nilinis ko ang buong sala pati na rin ang aking k’warto.   When I finish doing all the chores, I take a shower. I wear black cocktail dress and I accessorize it with a black clutch, a four inches black stiletto, and a jewelry to the top off the whole look. I put some light make-up on face to enlighten it. Ngumiti ako sa salamin nang makita ang aking sarili. Ang ganda ko.   Hindi pa ako nagsasawa sa kakatingin sa sarili ko sa salamin ay inabala naman ako ng kung sino mang tumatawag. Kinuha ko ang cellphone ko na nakalagay sa itim kong clutch at tiningnan kung sino ang tumatawag. First lady.   “Hello, is this Natalie’s number?”   I cleared my throat before answering her question. “Yes, Natalie speaking. How I can help you?” gusto kong matawa sa sarili ko dahil para akong isang call center agent.   “I’m already here sa napagusapan nating lugar, I’ll wait for you.”   “I’m on my way there, Mrs. Chavez.”   Halos lumuwa ang mata ko ng makarating sa nasabing lugar kung saan kami maguusap ng first lady. Kinuha kong muli ang cellphone ko para basahin ang address na sinend nito sa akin.   “Champagne Room. Inside Manila Hotel Lobby, 1 Roxas Boulevard One Rizal Park, Manila, Ermita, Manila, 1000 Metro Manila…” pagbasa ko sa address.   Ang ganda. Para akong nasa ibang bansa because of the interior designs. Palong-palo ang mga chandelier. Feeling ko tuloy ang yaman-yaman ko. Nang magsawa sa kakatingin ay pumasok na ako sa loob. Agad kong nakita si Mrs. Chavez dahil gano’n lang s’ya kabilis makilala. She’s wearing a floral wrap dress na bumagay sa kaniya. Nakalugay ang kaniyang itim na buhok na hanggang balikat ang haba. Ito ang unang beses na nakita ko sa personal ang first lady.   “Good afternoon, Mrs. Chavez. Sorry for being late.” I bow to show some respect before I sit on the vacant seat.   “It’s ok. I reserved this place for the two of us para walang makaalam na nawawala ang presidente.” she smiled. Ngunit bakas pa rin sa kaniyang mukha na nagaalala ito sa kaniyang asawa.   Hindi alam ng publiko na nawawala ang presidente. Kapag nalaman ‘yon ng mga kidnappers na nalaman nila ang tungkol sa presidente, the president will die.   “I’ll do the mission at eight o’clock,” sabi ko sa kaniya sabay lagok ng iniinom na vodka. “Gagawin ko po ang lahat para iligtas at hindi mapahamak ang presidente.”   Nagulat ako nang hawakan n’ya ang kamay ko at nag-simulang lumuha. “P-Please do everything to save him, please.”   Ngumiti ako sa kaniya at hinawakan ang kaniyang kamay. “Hindi ko po kayo bibiguin.”   To Be Continued…