GOD OF WOLF: ZEI

Kasing-liwanag ng kanya kasuotan ang kapangyarihan at ang pagiging panginoon ng sangkalobohan. Kasing-liwanag ng araw ang kaya niya gawin pagpoprotekta sa kanya nilikha mundo. Ang mundong-Colai. Higit man sa anumang bagay ay siya ang may lalang sa mundo ang kanya pag-ibig para sa lahat ay nananaig. Ngunit kasing-dilim nang gabi ang kanya kakayahan upang wasakin ang mundong-Colai kung may magnanais man na siya ay trayduhin ninuman. Hindi kung sinuman o anupaman. Puno ng kabiguan at pagkadismaya na pinagmasdan ng panginoon ng mga lobo ang mga Hari at Reyna ng bawat distrito ng kanya nilikha sa mundong ito. "Hindi ko kailanman ninais na ang bawat isa sa inyo ay mag-away-away,mga mahal ko Hari at Reyna.." puno ng makapangyarihan saad ng panginoon ng mga lobo. Sabay-sabay na nagsiluhod at yumuko ang mga Hari at Reyna. Lubos ang takot,pagkapahiya at pagkabahala sa posible kahihinatnan ng bawat isa sa kanila dahil sa isang gulo na sila ang dulot upang magkaroon ng digmaan sa mundong-Colai. "Ang hindi pagkakaunawaan ng bawat distrito ay hindi ko maunawaan.." "Patawarin niyo kami,Mahal na panginoon!" saad ng Hari ng mga puting lobo. Nasa tono ang labis na pagsisisi. Nanatili ang lahat na nakaluhod at nakayuko sa harap ng kanila panginoon. "Patawarin ko kayo? Kayo ba ay napatawad niyo na ba ang isa't-isa!" pagtaas ng tono ng panginoon. Napapitlag ang lahat sa pagtaas ng tono ng kanila panginoon. Sa kanila pagkatakot. Halos halikan nila ang sahig na kulay ginto ng templo. Wala nagtatangka na mag-angat man lang ng kanila mga mata upang tingnan ang galit na panginoon ng mga lobo. "Hinihiling ko na kayo at tumingin sa akin,mga mahal ko Hari at Reyna.." mahinahon ng saad ng panginoon. Sabay-sabay na umayos sa pagkakaluhod ang lahat. May pag-aalala at takot sa mga mata ng bawat isa. Mataman na pinagmasdan ng panginoon ang bawat Hari at Reyna. "Bilang panginoon ninyo mga lobo hinihiling ko ang pagpapatawad niyo para sa isa't-isa..." Nagkatinginan sa bawat isa ang mga ito. Oras na para magkaisa at mapagpatawaran. Kalimutan ang alitan at ang pagiging mapagmataas. Nang matiyak ng Panginoon ng mga lobo na magiging tahimik at payapa na muli ang kanya mundo binalot siya ng kapayapaan at kasiyahan. Ngunit ang nagawa kasalanan ay may kaakibat na kaparusahan. "Makinig kayo lahat.. Alam ko batid niyo ang inyo mga kasalanan...pinagpapasalamat ko ang inyo nagawa para sa atin mundo.." may bahid ng lungkot ngunit kinakailangan iyun mangyari. Siya man ang panginoon ng mga ito may hangganan pa rin ang lahat. "Sa darating na pitong taon ng mga prinsipe ay ang inyo huli termino bilang mga Hari at Reyna...sa araw iyun muli tayo magkikita dito sa aking templo..." Bumakas ang pagtanggap ng kanila kaparusahan. Ang huLing termino na sinabi ng Panginoon ng mga lobo ay ang kanila kamatayan. May bahid na lungkot ang ngiti ng panginoon ng mga lobo na pinagmasdan niya ang mga singsing ng mga Hari at Reyna sa iba't-ibang kulay nito. Inilagay niya iyun sa isang kulay ginto lalagyan. Isang daan taon bago muli iyun isusuot ng kanila mga anak. Ang mga Prinsipe at ng kani-kanilang kabiyak na itinakda sa kanila ng propesiya.