REVENGE OF LOVE (The real story of her leaving.)

"Eula okay ka lang ba?" Tanong ni Maya na nag-iisa kong kaibigan. Si Maya ay anak ng aking Nanny Miranda, ang aking dating Yaya. Hanggang ngayon, labis pa rin ang pag-aalala nila sa akin dahil sa nangyari limang taon na ang nakalilipas nang ako ay nabilanggo dito sa Bilibid. Walang ibang nakakaalam kung nasaan ako maliban sa mag-ina na palaging bumibisita sa akin. Si Nanay Miranda at Maya ang mag-ina na patuloy na sumusuporta sa akin. Kahit hanggang ngayon nasa loob ako ng madilim na bilangguan. Lahat ng nangyari sa buhay ko ay isang bangungot para sa akin. Ito ay isang bangungot na hindi na ako makatakas kahit na ano ang ipanalangin ko. Nabilanggo ako sa lugar na ito nang walang pagkakasala at walang nakakaalam maliban kina Nanay Miranda at Maya. Inakusahan nila ako ng isang bagay na hindi ko magagawa, lalo na at ang aking ama ang biktima. Namatay ang aking Papa dahil sa gamot na iniinom niya. Ang isa sa mga gamot na iniinom niya ay isang matinding lason na unti-unting pumapatay at nagpapahina sa aking Papa. Hindi ko alam na ang gamot na ibinigay ko sa aking Papa ay isang uri ng lason na matagal na niyang inumin at huli na ang pagtuklas. Kasalanan ko ang lahat, kung hindi ko siya iniwan at sumama kay Apollo sa Maynila, hindi naman ito nangyari. Ang aking pagbabalik ng Rancho, sa aming tirahan ay isang set-up lamang at hindi ko alam kung sino ang may malisya upang patayin ang aking Papa at sisihin ako. Lalong lumala ang sakit ni Papa nang makabalik ako sa Rancho. Ang aking Papa ay si Nicanor Valdez. Nag-iisa akong anak at tagapagmana ng lahat ng kanyang mga lupain sa aming lugar na pag-aari ng aking Papa Don Nicanor. Nakalulungkot lamang at hanggang ngayon ay hindi ko makakalimutan ang kakila-kilabot na pangyayari kasama ang aking Papa at ang aking pagkakabilanggo dito dahil bigla akong sinundo ng pulisya at ipinakulong sa utos ng aking madrasta. Ang pangalawang asawa ng aking Papa ay ang aking Stepmother, Tita Shine. Wala silang mga anak ni Papa, ngunit ang aking Stepmother ay may dalawang anak ng kanyang unang asawa. Sina Rafael at Raquel ay kapwa itinuturing na totoong mga anak ng aking Papa. "Aba, ayos lang ako dito, huwag kang magalala." Sagot ko, kay Maya. Paulit-ulit siyang nagtanong at pinilit kung kumusta ako sa loob ng piitan. Kahit na nahihirapan ako sinabi ko pa rin na ayos lang ako. "Nanay Miranda, kumusta na siya?" Itinanong ko. "Pag-uwi mo Maya, ipaabot mo ang aking pagbati sa kanya." “Ayos lang si nanay. Huwag kang magalala tungkol sa kanya" sagot ni Maya. "Kami ang higit na nag-aalala tungkol sa iyo kung paano mo tiniis ang isang kasalanan na sinisisi sa iyo at hindi mo ito nagawa." Nag-aalala pa rin, aniya. "Huwag kang magalala, okay lang ako dito, sabihin mo kay Nanay Miranda, okay din ako." Kahit na pilit kong ngumiti sa kanya ay bakas pa rin sa aking mukha ang lungkot. Kahit na salungat sa totoong nararamdaman ko, sinabi ko lang iyon kay Maya para hindi siya magalala. Araw-araw pinahirapan ako ng aking pananatili sa loob ng bilibid. Dahil ang akusasyon laban sa akin ay hindi maganda, hindi rin ako tinatrato ng mabuti ng aking mga kapwa preso. Sa tagal ko dito, lagi nila akong sinasaktan o pinahirapan. Binugbog pa nga ako minsan ng ilan kong kasama habang kumakain ako. FLASH BACK "Kumusta ka, Miss?" Kaswal na tanong niya. "Nasiyahan ka ba sa pagpatay sa iyong sariling ama?" Hindi ako nagsalita o sinagot ang bawat tanong na tinanong niya. Kaya nagalit ito at sumigaw. "Sagot?" Kung saan ako nakaupo sa galit ay hinampas niya sa mesa ang kamao. “Nasiyahan ka ba? Pinatay mo ang iyong Ama?” Hindi pa rin ako sumagot kaya lalong nagalit. “Wala kang respeto. Bastos na bata!” Tapos bigla niya akong hinampas ng malakas sa ulo. Parehong halos sumabog ang aking pandinig sa lakas ng paghampas nito. "Hindi ka pa rin sasagot?" Hindi siya nasiyahan nang bigla niyang hawakan ang buhok ko at saka niya ako tinulak sa mesa sa ibabaw ng kinakain kong pagkain. END OF FLASH BACK Palaging iyon ang aking senaryo sa panahon na ako ay nanatili mula sa aking pagkakakulong sa bilangguan na ito. Napakasakit, napakahirap, naiiba sa buhay na mayroon ako dati. Ito ang kapalit ng lahat ng mga kasalanan na nagawa ko laban sa aking yumaong Papa. Dahil sa pagsuway ko sa kanya, noong sumama ako sa lalaking pinakamamahal ko, si Apollo. Naaalala ko pa rin ang bawat masasayang sandali na mayroon ako kay Papa, bawat ngiti na palagi kong nakikita. FLASH BACK "Eula, my baby." Nakangiting sabi ni Papa sa pagtawag niya sa akin. Pagmamay-ari niya ang malawak na lupain na madalas naming bisitahin. “Napakaganda mo anak, ang ganda mo kasing mga bulaklak na ito. Sana paglaki mo ay sumasalamin ka tulad nila.” Sobrang lapad ng ngiti ni Papa sa kanyang mukha nang sinabi niya iyon. Ako ay isang bata lamang na ulila ng aking Ina. Ang aking Papa ay kasama ko sa loob ng maraming taon sa mundo. Bukod sa nag-iisang anak ni Papa, pakiramdam ko mahal na mahal niya ako. Hindi napigilan ng aking mga magulang ang kanilang kaligayahan nang sila ay pagpalain ng isang anak, bilang isang resulta ng kanilang pagmamahal. Kahit na maaga itong umalis ay hindi namin naramdaman ang kalungkutan ni Papa. Dahil masaya kami ni Papa na magkasama kami. "Papa, bakit mo ako palaging ihinahambing sa mga bulaklak na iyon? Mukha ba akong bulaklak sa iyong mga mata?” Pabirong sabi ko kay Papa na nakangiti sa kanya. “Ang baby ko talaga! Natuwa lang ang Papa mo dahil lumaki ka kasing ganda ng Mama mo. Eula, wala nang mas maganda pa sa iyo, at ang iyong Mama." Ngumiti sa akin si Papa, habang tinitignan ko ang mukha niya. Palagi niyang sinabi na kasing ganda ko ng Mama ko. Kahit na hindi ko siya nakita, naniniwala ako kay Papa, na ang ganda ni Mama. At sigurado akong kasing ganda ko rin si Mama. "Papa, mahal mo ba talaga si Mama?" “Oo, Eula. At ikaw ang alaala ng iyong Mama nang iniwan niya ako bago ito nawala.” Nakangiting sabi ulit ni Papa. “Wow, tiyak na mahal mo rin ako, Papa? Dahil sinabi mo, iniwan ako ni Mama para sayo?" "Kung mahal mo si Mama, mahal mo rin ako di ba?" "Tama ba ako?" Malambing kong tanong kay Papa. Labintatlong taong gulang ako noon, naalala ko pa noong binili ako ni Papa ng isang malaking Manika. Tulad ng isang magic, nang tanungin ko siya at nang siya ay bumalik, he counted one, two, three ... Pagkatapos ay minulat ko ang aking mga mata, nabigla ako at nanlaki ang aking mga mata nang makita ko ang dala niyang manika. Sumigaw pa nga ako ng "WOW" sabi ko at inabot ang manika na binigay sa akin ni Papa. Spoiled ako ni Papa, binigay niya sa akin lahat ng gusto ko. Kaya pala mahal na mahal ko siya kahit, kaming dalawa lang at wala si Mama. "Nagustuhan mo ba?" Masayang tanong sa akin ni Papa, tumango ako. "Opo, Papa, gusto ko ito, ang ganda." "Salamat, Papa" sabi ko, saka ko siya niyakap. "You're welcome, Eula, para sa iyo, bibilhin ni Papa ang lahat." Nanlaki ang mga mata ko sa tuwa nang sinabi ni Papa, bibilhin niya lahat ng gusto ko. Tuwang tuwa ako tapos sumigaw ako ng "Papa, ang ganda talaga." Tumatalon pa rin sa kagalakan habang bitbit ko ang aking bagong manika. Simula noon, ang pangako na ginawa ni Papa ay naitanim na sa aking isipan, matapos niya akong bilhan ng isang malaking manika. Hanggang sa lumaki ako, naalala ko lahat ng pangako niya. No one hurts me, no one touches me or mahipo ako sa kanilang maruming mga kamay, walang nangahas na gawin iyon. Mahigpit na ipinagbabawal ni Papa, kahit sino na makipagkaibigan sa akin o kahit na lumapit sa akin. Iyon ang dahilan kung bakit lumaki ako nang walang kaibigan o kahit na kausap. Ngunit matigas ang ulo ko, madalas akong tumakas mula sa aming rancho which made Dad very angry. Madalas akong umuwi na may mga galos, marumi at kung minsan ay may bukol. Kaya't si Papa ay kumuha ng isang Yaya upang bantayan ako sa aking madalas na pagtakas, upang makipaglaro sa mga bata sa labas ng rancho. Dahil sa takot ng mga bata kay Papa, walang nakikipaglaro sa akin sa loob ng rancho, kaya't palagi akong palihim na tumatakas, kahit na sinubukan akong pigilan ni Papa. Kaya't madalas kong nakikipaglaro lamang sa mga hayop, habang hinahabol ko sila. I was happy, dahil tumatakbo silang lahat habang may hawak akong stick. Madalas kong hinahabol ang mga manok, pagkatapos ay lumilipad sila sa tuktok ng puno at akyatin ko sila. "Eula" tawag ni Papa na galit. "Tumakas ka na naman?" sabi niya, natawa ako. Natawa ako dahil sa aking hitsura at aking dumi, puno ako ng dumi ng mga hayop na hinabol ko sa loob ng rancho. "Papa, nandito lang ako sa loob ng rancho." Sagot ko, nakasimangot si Papa. "Kasi Papa, ayaw mong makipaglaro ako sa ibang bata. Kaya halos lahat ng tao dito ay iniiwasan ako. Ayokong maging manlalaro lang ako ng manika .." I made my face sad at baka maawa si Papa sakin. “Tingnan mo ang hitsura mo Eula! Napakarumi mo, puno ka ng galos at .... " “Papa, normal lang sa aming mga kids na maging marumi dahil sa paglalaro. Gusto ko lang maging isang normal na bata, tulad ng iba. Palagi akong naglalaro ng mag-isa at walang makausap tulad ng ibang bata." Napasinghap ako at nagmakaawa kay Papa. Mabait si Papa, pero hindi talaga siya sang-ayon sa gusto ko. Wala akong magawa dahil nag-iisa akong anak kaya't siya ay ganoon kahigpit din pagdating sa aking security. Mahal talaga ako ni Papa, so he didn't want to hurt me. "Pasensya na po Papa" sabi ko sa kanya at pumasok na sa bahay namin para linisin ang katawan ko. Lalong naging mas mahigpit sa akin si Papa matapos ang araw na iyon. Si Yaya Miranda lang ang madalas kong katambay at kausap. She was really nice and kind at madalas na nakikinig sa aking mga hinaing bilang isang bata. She was also caring like my real Mama. Madalas pa niya akong lutuan ng mga pagkain na talagang gusto kong tikman. Lagi niya rin akong kinukwentuhan tungkol sa iba`t ibang alamat. Ang dami niyang kwento at hindi maubos, masarap siya kasama si Yaya Miranda at hindi ako bored sa kanya. Iyon ang dahilan kung bakit hindi ko naisip ang madalas na pagtakas tuwing nagkukuwento si Yaya Miranda, lalo na pagdating sa kanyang anak na iniwan niya sa Maynila, na umuwi sa probinsya at magtrabaho sa rancho. Sinabi niya na maagang nawala ang kanyang asawa, dahil sa isang seryosong karamdaman, namatay siya dahil sa kawalan nila ng pera sa oras na iyon. Kaya ang nag-iisa niyang anak, iniwan muna niya ang kanyang kapatid na nakatira rin sa Maynila. Naaalala ko pa, Maya ang pangalan ng anak niya. Una kong narinig ang pangalan ni Maya and I thought that once I would see her and get to know her. Ang aming rancho ay matatagpuan sa San Isidro sa bayan ng Cagayan. Isa sa pinakamalaking lupaing pag-aari ng aking Tatay. Maliban sa ilan sa mga negosyo nito sa labas ng rancho. Iyon ang dahilan kung bakit kilala si Papa sa aming bayan sa Cagayan dahil sa maraming mga negosyo na pagmamay-ari niya. Kaya't agad na umuwi si Yaya Miranda sa Cagayan upang magtrabaho, dahil nalaman niya na kailangan ni Papa ng Yaya upang alagaan ang kanyang anak na babae. Kaya't si Yaya Miranda ay nagmadaling umuwi sa Cagayan at iniwan ang kanyang anak na babae sa Maynila upang ipagpatuloy ang pag-aaral doon. Mahihirapan aniya ang kanyang anak na babae kung lumipat siya ng paaralan sa Cagayan. Kaya't napagpasyahan niyang iwanan si Maya sa Maynila habang nagtatrabaho siya sa rancho at alagaan ako. END OF FLASH BACK "Eula, basta maingat ka palagi dito." Utos ni Maya. "Huwag mong pabayaan ang iyong sarili." Sinabi niya ulit. "Kain ka! Huwag kang magpagutom. Kainin mo lahat ng mga pagkain na ipinadala sa iyo ni Nanay." Pagkatapos ay isa-isang nilagay niya sa plastic bag ang mga dala niya. “Sa susunod na bisitahin kita, Dadalhan kita ulit ng malinis na damit pati na rin ang makakain. Ang mga tagubilin ko sa iyo, laging alagaan ang iyong sarili at iwasan ..." Pinutol ko si Maya sa sasabihin niya saka ako nagsalita. "Ang dami mong sinasabi, ok lang ako dito." Nakangiting sabi ko sa kanya. "Huwag kang magalala, inaalagaan ko ang sarili ko at ang mga pagkaing dala mo, kakain ako mamaya, kapag nagugutom ako." “Sige, aalis na ako. Ingat!" Sinabi niya ulit. Tapos na ang pagbisita at kailangan na niyang umalis. "Sige salamat! Please say hello to Nanay Miranda. Huwag mo kalimutan, Maya." Sigaw ko, habang papalabas na siya ng visiting area. Tuluyan nang umalis si Maya at naiwan akong mag-isa ulit. Sa madalas na pagbisita sa akin ni Nanay Miranda, naging close kami ni Maya. Naging kaibigan ko siya, matapos akong makulong dito. Dito rin nagsimula ang lahat kung paano kami nagkita ni Maya, lahat ay dahil sa kanyang Ina. Si Maya, tuluyan na siyang umalis pagkatapos ng kanyang pagbisita. Kaya't nang hindi ko na siya makita ay tumayo ako mula sa aking kinauupuan at naghanda na bumalik sa loob ng aking selda. Hangga't makakaya ko, magtiis ako sa loob ng malawak na bilangguan na ito. Ngunit gaano katagal? Kung alam lang ni Maya ang aking kalagayan sa madilim na kulungan na aking tahanan sa maraming taon. Napasinghap ako ng isa isa kong kinuha ang malinis na damit na naiwan sa akin ni Maya at ang pagkain na ipinadala sa kanya ni Nanay Miranda. Napabuntong hininga nalang ulit ako, sa dami ng naiwan ni Maya, hindi ako makikinabang sa lahat ng malinis na damit na dinala niya. Hindi rin ako makakain, ang dala niyang pagkain. Sa sobrang kaba ko, pakiramdam ko alam ko ang mangyayari pagkabalik ko sa selda. Kung hindi man ay sirain, at punitin ang mga dala kong damit. Ang mga pagkain, kung hindi kinakain, itatapon at isasablig sa aking mukha. Kasama ang mga damit na pinunit nila, ang ilan sa kanila ay pinupunas ang mga damit sa sahig, kaya't ang iba ay isinasawsaw sa toilet at itinapon sa aking mukha. Napakahirap ng aking sitwasyon dito, na sa mahabang panahon ay tiniis ko ang mga pang-aabuso ng aking mga kapwa preso. Tulad ng naisip ko at inaasahan. "Mukhang may bisita na naman ang mahal nating Prinsesa." Sinabi ng isang tao na binati ako at kinuha ang aking mga gamit. Wala akong nagawa dahil mabilis nilang kinuha ang hawak kong hawak na ibinigay sa akin ni Maya. "Mukhang masarap?" Someone said in surprise at naamoy ang adobo at menudo na niluto ni Nanay Miranda. Ang aking palaging kalbaryo ay nagsimula na ulit, sa tagal kong nandito, madalas ito ang pinagdaanan ko sa loob ng bilangguan. Isa-isang lumapit sa akin ang aking mga kapwa preso, ang ilan sa kanila ay tumatawa, ang ilan ay hinahawakan ang aking buhok, at ang kanilang pinuno ... Ibinuhos nila sa aking mukha ang natirang menudo na kanilang kinain at binahagi, nang kunin nila ito sa akin. Palagi silang ganito, ginugulo ako at pinapalo o sinasaktan. Hindi ako umimik matapos ibuhos ang menudo sa aking mukha. Habang ang ilan ay nagdala ng tubig at pinaliguan ako matapos ibuhos. Talagang wala silang awa, laging ganito at walang nais na tumulong sa takot sa kanilang pinuno na namumuno sa loob ng malawak na bilangguan. Kahit na ang mga bantay ay walang nagawa sa takot na baka masaktan sila. Umiyak lang ako habang galit na galit ang kanilang pinuno na hindi ako sumagot. Nakatapak siya sa akin, habang hinahawakan ang buhok ko at iniharap sa kanya ang yumuko kong mukha. “Matapang ka pa ba? Bakit? Dahil ba sa pagkain na dinala mo?" Galit na sigaw nito saka ipinunas ang lalagyan ng menudo na pinaglagyan ni Nanay Miranda, sa mukha ko. Napaka malupit nila wala silang awa. Umiyak ako ng umiyak, habang ang iba ay nagbuhos ng tubig sa akin, habang nakaupo ako sa sahig. Narinig kong muli ang kanilang pinuno na "Hanggang ngayon matigas ka pa rin!" Nakangisi ang mukha niya, habang sumisigaw. Galit na galit siya ng hawakan niya ulit ako sa buhok saka dinala sa banyo at isubsob sa drum na puno ng tubig. “Matapang talaga ang Prinsesa natin. Lumalaban, ano? Mabilis, tumayo ka at lumaban ka!" Sigaw niya, matapos akong ihagis sa pintuan ng banyo. "Tumayo ka!" Sumigaw ulit siya tapos sinipa at sinampal ako. Hindi sila tumigil hanggang sa magsawa silang saktan, pahirapan at kutyain ako. Hindi ko pa rin mapigilan ang umiyak pagkatapos nilang pahirapan ako lahat. Kahit dito ay walang gustong makipagkaibigan sa akin, sa takot na masaktan. Kung noong araw, iniiwasan ako ng mga tao sa rancho dahil sa takot sa aking Papa, dito sa bilangguan ay iniwasan nila ako sa takot sa kanilang pinuno at baka saktan pa sila. Walang talagang tumulong sa akin habang ang marami sa aking mga kasamahan ay binubugbog ako. Isa-isa nilang binugbog ang aking katawan, saan man sila tumama wala silang pakialam, at ang ilan sa kanila ay sinabunutan ang aking buhok, habang ang iba ay kinurot ang aking katawan. Tuwang tuwa sila, naririnig ko pa rin ang malalakas nilang tawa at hiyawan. Napakasama nilang lahat ... Para akong manhid sa lahat ng sakit na nararamdaman ko. Tahimik ako, sa lahat ng ginagawa nila sa akin. Kahit gusto kong pigilan sila, alam kong mas lalo lang akong masasaktan. Ngayon ay nag-iisa ako dito sa banyo, kung saan nila ako iniwan na may punit-punit na damit. Matapos nilang mapunit ang aking damit, lalo silang natuwa. Pinalo lang nila ako habang sinisira ang damit ko. Sinampal ako ng malakas ng kanilang pinuno, habang ang mukha ko ay tumama sa pintuan ng banyo at nang hindi siya nasiyahan, isubsob niya ang mukha ko sa toilet bowl. Madalas kong maranasan ang lahat ng iyon, halos araw-araw minsan. Naiisip ko lang ang aking kawawang Papa na pinatay ng hindi ko pa nakikilala. Habang umiiyak, isa-isa kong dinampot ang nagkalat kong mga sirang damit. Tinakpan ko ang magkabilang dibdib ko kaya't kahit ang aking damit na panloob ay tinanggal nila at ang aking hubad na katawan ay tumambad sa harapan nila. Nang lumingon ako, mula sa mga lalagyan ng pagkain na ipinadala ni Nanay Miranda. Bigla kong naalala ang adobo at menudo na niluto niya para sa akin. Ang lahat ay nawala, ang mga walang laman na lalagyan ay nakakalat. Mahal na mahal ako ni Nanay Miranda, kahit bata pa ako, madalas niya akong lutuin ng mga pagkain na gusto ko talaga. Lahat ng pagkain na hindi ko natikman tuwing kasama ko si Itay, nang kasama ko si Nanay Miranda, lahat ng pagkain na nais kong kainin, she secretly cooked for me. I don't choose food basta kasama ko si Nanay Miranda. Kinakain ko ang lahat kahit ang mga tuyong isda o pinausukang isda, kahit mga sardinas kinakain ko, maglagay lamang ako ng kinatas na kalamansi, kakain ako ng maraming kanin. Gusto ko rin ng pritong isda at ang aking sarsa ay fish sauce na may kalamansi na pinisil ko with sili. Even with vinegar, minsan pag isawsaw ko, naglalagay lang ako ng sili at kaunting paminta, kung may pipino, inilalagay ko din. All the food that Nanay Miranda will serve, kakainin ko basta nagluluto siya. Ngunit ngayon nakikita ko lamang ang walang laman na mga lalagyan, wala na at wala pa akong natikman. Napabuntong hininga nalang ako nang isa-isang dinampot ang lahat ng lalagyan, kasama na ang damit ko na sinira nila. Ang sinasabi nilang buhay Prinsesa ko noon, ngayon malayo ito sa buhay na mayroon ako noon. Isang madilim at kakila-kilabot na buhay ang mayroon ako dito sa loob ng madilim at malawak na piitan na puno ng maraming rehas.