WHAT IF (HARVEY MONDRAGON)

PROLOGO:   Mahal ko siya. Kahit gago siya ay minahal ko siya.   Kahit nasasaktan na ako ay okay lang kasi nga mahal ko siya.   Kahit binabalewala niya ako ay okay lang kasi minamahal ko siya.   Kahit harap-harapan niya akong ipinapahiya sa mga kaibigan niya ay okay lang kasi mahal ko siya.   Kahit nahihirapan na ako sa ilang beses niyang pagbalewala sa mga sinasabi ko ay nakangiti pa rin ako kasi mahal ko siya.   Anong gagawin ko? Eh, sa mahal ko siya.   Hindi ako bumitaw at sumuko dahil pinanghawakan ko ang mga salitang binitiwan niya noong mga panahong tinanggap ko ang pag-ibig niya.   Sabi niya, mahal niya ako kaya niya ako niligiwan.   Sabi niya, ayaw niyang mawala ako sa kanya.   Sabi niya, hindi niya ako iiwan at normal lang ang ginagawa niyang pangbabalewala’t pagpapahiya sa akin.   Sabi niya, ang perpektong relasyon ay binubuo ng away, tampuhan at bangayan.   Sabi niya, papatunayan naming dalawa na ang salitang FOREVER ay nag-e exist at kaming dalawa ang isa sa magpapatunay na totoo ang kasabihang ito.   Naniwala ako.   Naniwala ako sa lahat ng sinabi niya, sa lahat ng mga pangako niya at naniwala ako sa sinabi niyang mahal niya ako at hindi niya ako iiwan.   Pero lintek siya!   Hayop! Napakalaki niya palang gago! Pinagmukha niya akong tanga at katawa-tawa! Nakipaghiwalay siya at iniwan ang kamay kong mag-isa at nakabitin sa ere.   Iniwan niya ako na walang kahit anong paliwanag at dahilan kung bakit.   Iniwan niya akong naguguluhan at nagtatanong kung ano bang ginawa kong mali at nagawa niya akong hiwalayan ng basta na lamang!   Iniwan niya akong ‘sanda-makmak ang tanong sa aking isipan.   Bakit?!   Bakit ganoon lang niya ako kadaling iniwan?   Bakit niya nagawa sa akin ito?   Bakit sa kabila nang ginawa ko sa relasyon namin ay nagawa niya pa rin akong iwan? May mali ba akong nagawa?    Hindi ko ba naibigay ang pagmamahal na kailangan niya?   Hindi ba siya kontento sa umaapaw na pagmamahal ko sa kanya?   Kulang ba ang binibigay kong atensiyon sa kanya?   Halos araw-araw akong naghahabol sa kanya at nagsusumamong kausapin ako.   Nagmamakaawang bigyang-linaw ang nangyari sa pagitan naming dalawa. Kulang na lang ay sambahin ko siya, bumalik lamang siya sa piling ko. Lahat kaya kong gawin bumalik lang kami sa dati, bumalik lang siya sa akin. Mahalin niya ulit ako at maging masaya ulit kaming dalawa.   Ngunit nabigo ako.   Ni hindi niya ako pinansin at parang isa na akong estranghera sa paningin niya.   Ganoon ba talaga iyon?   Ganoon ba talaga ang pag-ibig?    Masaya sa umpisa, babaliwin ka tapos sa huli ay iiyak ka at masasaktan.   Lumipas ang mga araw, hindi pa rin ako sumuko.   Hindi ako nagpatinag at patuloy na umasa kahit mas maliwanag pa sa sikat ng araw na hindi na siya babalik pa.   Hanggang sa nalaman ko na lang na may iba na siyang nobya.   Bakit ganoon? Ako nagluluksa at nagdurusa.   Umiiyak at laging mugto ang mga mata.   Habang siya, nakahanap na ng iba na parang walang iniwa’t sinaktan. Nagpapakasaya kasama ang babaeng ni sa panaginip ay hindi ko inaakalang ipapalit niya sa akin.   Mahirap. Masakit. At napakasaklap.   Iyong pakiramdam na gusto mo ng kuwestiyunin ang Diyos kung anong nagawa mong mali at bakit ka pinaparusahan ng ganito kabigat. Iyong gusto mo na lang manahimik habang buhay sa sobrang sakit at bigat ng kalooban mo. At iyong kahit anong gawin mong kapit, nahuhulog ka pa rin sa kailaliman ng mundo at walang kamay na gustong humawak sa’yo.   Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung karapat-dapat ba ako sa paghihirap na pinagdadaanan ko.    Ang lupit ng tadhana sa akin! Sobrang lupit na halos gusto ko siyang bitayin nang patiwarik at hambalusin hanggang sa mawalan ako ng lakas at kusang sumuko ang aking katawan. I never imagine that this is freakin’ happening to me! I was just in love! Does destiny need to punish me? For what reason, for giving all I have to the person I really love the most?    Ito ba ang kapalit sa pagmamahal na ibinigay ko? This is unfair! This is freaking unfair! Bakit kailangan pang maging komplikado ng lahat? Bakit ba hindi puwedeng kapag nagmahal ka, kayo na talaga hanggang sa huli? Bakit ba hindi puwedeng maging faithful ang bawat taong nasa isang relasyon na?   Iyong tipong ikaw para lang sa kanya at siya ay para lang talaga sayo! Hindi ba puwedeng mangyari iyon?!    Hindi ba iyon puwede?! Hindi ba puwedeng kapag inangkin mo na ay hindi na puwedeng agawin at kunin ng iba mula sa’yo? Hindi ba talaga puwedeng makuntento ang isang lalaki sa isang babae?   Bakit ganito ang mundo?   Sa panahon ngayon, nakakatakot nang magmahal at magtiwala.   Nakakadala. Nakakabahala. Pakiramdam ko lahat sila ay walang pinagkaiba.   Pakiramdam ko lahat sila ay hindi kayang makuntento sa isa.    Ngunit paano kung mali ako at hindi lahat ay pare-pareho ng pagnanasa?   Paano kung lahat ng nangyari sa akin ay pagsubok lang pala ng tadhana?   What if, sadyang itinadhana talagang maghiwalay kayo para makatagpo ka ng isang taong kayang higitan ang mga ginawa niya sa’yo?   ‘There is always a rainbow after the rain.’   Mga salitang matalinghaga.   Mga simpleng salita na may malalim na kahulugan at ang mga salitang tumatak sa aking puso’t isipan.   May bagong pag-ibig na dumating, sa hindi ko inaasahang pagkakataon.   Namutawi sa aking bibig.   Nang makilala ko ang isang tao sa di sinasadyang pagkakataon bigla akong nabuhayan ng loob. Mabait siya, simpatiko’t maginoo. Maalalahanin at may mga katangiang bumihag ulit sa aking wasak ng puso. Naging malapit kami sa isa’t-isa ngunit nag-umpisa rin ang aking mga pangamba. What if he was just like the man who cheated on me? What if in the beginning, he was careful and loving and in the end, he still left me? What if he gets bored and left me alone hanging? ‘History repeats itself’ –ika nga. Kaya lalo akong nangamba at pinanatili ang invisible wall sa pagitan naming dalawa.   But what if I was wrong? What if his love for me is real? What if he is different from the stupid man who left and cheated on me? What if I give myself another chance at love?   What if, he really is the one for me?   It is difficult to decide especially when my heart and mind are arguing. It’s easy to say I love and like him but it’s hard to follow what my heart says. With so many ‘what ifs’ popping up in my mind, I no longer know what I will follow. One thing is for sure. When you love someone, you will definitely gamble. One foot will be buried in the pit and there is no certainty as to what will happen tomorrow. If I follow my heart and I succumb to the dictates of my mind. I must be strong and steadfast. I need to be prepared to face everything even if it hurts me more than my past relationship.   What if this time, he’s the one that destiny wants for me.