Mr.Stranger? What's your name? (Ongoing)

“Matatapos na ang project namin two week's from now. And I just wanna say, thank you sa memories. Super na appreciate ko yung pagiging mabuti mong kaibigan sa'kin.” ani nito habang masayang nakatingala sa kalangitan. ‘Pagiging mabuti mong kaibigan sa'kin.’ paulit-ulit na para ng sirang plaka na dumadagungdong sa tainga ko. Gusto kong umamin sayo sa mga oras na 'to. Pero ayoko sirain ang magandang gabi na ito. “Masaya rin ako na nakilala kita. Thank you for making me happy Engineer!” pilit ko pang pinasigla ang boses ko at tumingala rin sa kalangitan. Sumulyap ako sa kaniya at mapait na napangiti. ‘Sa huling pagkakataon, gusto kitang makitang nakangiti. Gusto kong maramdaman na na and'yan ka para sa'kin.’ Nilingon ako nito na may ngiti sa mga labi, pinitik nito ang noo ko at muling ibinalik ang paningin sa kalangitan. “Little women, being a stranger's is so interesting, right? I don't know your name and you don't know my name. Even though I heard it already, your mom keep calling you Shangxin. But, I prefer to call you my little women pinili kong magpanggap na hindi ko alam ang pangalan mo para maging fair sayo.” pahayag nito. ‘Mas gugustuhin kong hindi ko alam ang pangalan mo para wala akong rason na hanapin ka.’ “I prefer to call you Mr.Engineer because it always remind me—the gap between us.” wala sa sariling saad ko rito. Napalingon pa ito sa'kin at nagtataka sa sinabi ko. Kung siguro ay katulad ako dati, matataranta na ako sa uri ng titig mo. Pero, nakasanyan na kitang kasama. At komportable na ako sayo. “I mean, syempre matangkad ka. Then ako hanggang kili-kili mo lang!” depensa ko. ‘Gustong-gusto ko nang sabihin lahat Aminin ko na kaya, dahil hindi ko naman siguradong babalik ka pa. Hindi ko rin alam kong taga rito ka ba? Pero, kung taga rito ka naman ay, napaka impossibleng hindi ko iyon malaman.' “Shangxin, if magkakaroon ka ng pagkakataong malaman ang pangalan ko? Will you grab the opportunity?” Napabuntong hininga ako sa tinuran niya. Napangiti lang ako at itinuro ang bituin sa langit. “Nakikita mo 'yung makinang na bituin?” “Oo, nakikita ko. Pero yung tanong ko muna ang sagutin mo bago ka magtanong sa'kin.” “Sungit!” “So, ano na?” “Nakikita mo 'yung bituin? May pangalan ba sila o kaya mo ba silang pangalan lahat?” “Oo nga nakikita ko. May pangalan sila oo, pero di naman lahat mapapangalanan.” “Kuntento ka na bang makita sila sa kalangitan kahit hindi mo ma identify kung sino sa kanila ang una mong natitigan?” “Oo naman. Masiadong aksaya ng panahon ang pag usisa sa kanila. As long as nakikita ko sila sa malayuan at napagmamasdan. Syempre makokontento na ako.” “Wait, you didn't answer my question.” nakabusangot na ito at matalim na ang tingin sa'kin. Nawala ang ngiti ko sa mga labi at walang buhay na tumaas ang sulok ng labi ko. “If bibigyan ako ng chance na malaman ang pangalan mo.” tiningnan ko siya habang sinasabi ko 'yan. “I won't grab the opportunity. As long as nakikita at naaalala kita. Ayos na. Since magpapaalam ka na din naman. Anong sible ng true name mo?” Muli ay napatingala ako sa kalangitan. Huling gabing makakasama kita. Huling pag-uusap na memoryahin ko bawat maliit na detalye sa gabing ito. “Engineer?” tawag ko rito ngunit hindi ito umimik. Nanatili itong tahimik habang malayang pinagmamasdan ang kalangitan. “Kung sasabihin kong gusto kita. Anong reaction mo?” “Nothing, matagal ko nang alam.” tipid niyang saad at parang wala lang sa kaniya ito. “Feeling mo.” “Kahit sinong nasa paligid natin, alam nilang gusto mo ako. Sa mga kilos mk pa lang noong una tayong magkita.” lumingon ito at pilit ang mga ngiti. “Noong hinabol ng aso mo ang aso 'ko.” nakangiting saad niya. “Noong madaling araw na nahulog ka sa kanal just to save Trix.” Pareho kaming natawa. “And nahuli tayo ng patrol dahil wala tayong social distancing at walang facemask!” “I will treasure those memories, Shangxin. Thank you for making me happy. Hindi mo ako binigong matawa sa kalampahan mo at kaengot mo!” he laughed. ‘Eto 'yung unang beses na tumawa siya. Hindi dahil sa katangahan ko.’ “I'm so happy that came into my life. Ikaw 'yung reason bakit nakalimutan ko yung problem ko in real-life.” “But, I'm sorry. I have someone already.” Halos madurog ang puso ko sa narinig ko. Parang nabingi ako sa sinabi niya. “Someone that I want to spend my life with.” Parang hindi ko na kayang pakinggan pa. “I have this someone that makes my life complete.” sabi nito at may halo-halong emosyon sa mukha nito. Wala sa sariling natulala ako, bagsak ang balikat ko habang nakatingin sa kalangitan. Napalunok ako dahil nanunuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman sa mga oras na ito. “I have a— ” “a wife Shangxin.” he said while looking at the sky. “Maybe, best way ang hindi mo alam ang pangalan ko. Mas mabuting hindi mo alam ang ibang info sa buhay ko. Sa pananatili ko rito, isa lang ang natutunan ko.” “Kahit gaano ka ka faithful sa partner mo. If you will found someone that makes you happy. You're doomed!” “But,” “Kahit mapamahal ka man sa taong pansamatala mong nakasama. Ay uuwi at uuwi ka pa din sa dapat mong uwian. Gaano ka man kasaya, ay kailangan mo gawin ang tama kung ayaw 'mong makasakit at magkasala.” he smiled and look at me. Tingin na parang may gustong ipahiwatig. “Until one last time. Thank you Shangxin for making me happy. Salamat sa pagparealize sa'kin na I should be faithful. No matter what happen I'm a married man.” saad nito at hinawakan ang kamay ko. I try my best na hindi maiyak. Bearable na kako ang luha at sakit. Not until he held my hend and kiss my forehead. Halos manghina ako sa kinauupuan ko. “I'm sorry Shangxin. We already missed each other. We can't be together.” “May I ask you? Nagustuhan mo man lang ba ako kahit kunti? Sa walong buwan na pananatili mo rito, may nararamdaman ka man lang ba na kahit kunti?” tanong ko habang nakalapat pa rin ang labi nito sa noo ko. Tanging yakap lang sinagot nito. Tahimik lang kaming magkayakap hanggang sa lumamig ang simo'y ng hangin. Dumilim ang kalangitan at nawala ang liwanag ng buwan. ‘Sabi nila silence means yes. Pero bakit ang katahimikan mo ay No ang kahulugan.’ “Uulan na yata, umuwi na tayo.” Pinilit kong humiwalay sa yakap niya ngunit ayaw nito. Nanatiling nakapatong ang kaniyang maliit na mukha sa balikat ko. “Let's just stay like this.” bulong nito. Nagsimula ng pumatak ang maliliit na butil ng ulan. “Magkakasakit ka n'yan. Halika na mababasa tayo.” “Five minutes. Or more.” Lumalakas na ang patak ng ulan at nagsisimula na akong makaramdam ng lamig. Ngunit sa mainit na yakap nito ay napapawi ang lamig na nararamdaman ko.Mas humigpit lamang ang pagkakayakap niya na mas lalong lumalatigo sa puso ko. ‘May asawa na 'yung tao Shangxin!’ kastigi ko sa sarili ko.’ “Remember when you got harassed? God knows how much I wanted to hug you that time.” ‘But you didn't.’ “Kasama ko ang pinsan ko that time, I can't hug you. Hinintay ko na lang nayakapin mo ako, so that I have a fckin reason to hug you back.” “Nakatakot ako hindi dah baka may sabihin sayo ang pinsan ko or masabi niya sa fia— sa asawa ko ang tungkol doon.” “Natakot ako because I can't lose you again.” Hanggang sa bumuhos na ang malakas na ulan. Hindi namin alintala ang unti-unting pagkabasa ng katawan namin. “Let's go. Lumalakas na ang ulan, pwede naman tayo maging magkaibigan. You have a wife na hindi ba?” “You should love her, and be faithful. She's lucky.” “She's lucky. But she isn't you.” Humiwalay ito sa pagkakayakap sa'kin at maalab ang titig na iginawad nito. Umuklo ang kaniyang ulo at inabot ng mga labi niya ang labi ko. Nang maglapat ang mga labi namin ay tumugon ako sa bawat galaw ng labi niya. Nagsimulang maghanap ang kaniyang mga kamay. Bawat haplos ng kaniyang mga palad ay ang paguumpisa ng pag-init ng katawan ko. “I really want you so bad.” he whisper while kissing my neck down to my collarbone. He caress my body and heat started to burn. Tanging ungol lamang namin ang maririnig sa gitna ng malawak na palayan. Sa gitna ng malakas na ulan ay nagliliyab na salpukan ng Laguna at Bataan. 4 years later~ “Mama? Gutom na po ako.” ani ni Enessa. Napukaw ako sa pagkatulala ng hilain nito ang dulo ng aking damit. “My little witch just wait for mama. Okay. I'm still cooking pa.” Nag pout lang ito at tumalikod na. She really look like her father. “Honey, I'm home.” Si Rafael. “Tito ninong!” maligayang sigaw ng anak ko. Napapangiti na lamang ako habang nagluluto. It was 4 years ago since you left. How are you my love? “Insan, I'm with my co-engineer. Dito kami mag la-lunch.” rinig kong sabi ni Rafael. Nabitawan ko pa ang sandok ng marinig ang huling sinabi nito. Dali-dali akong lumabas at sinilip ang kasama nito. Malakas ang kabog ng aking dibdib habang naglalakad palabas ng kusina. Nakangiti pa akong naglalakad dahil sa excitement na baka siya ito. “I'm with my—” “My son.” saad nito habang kausap si Rafael. My smile faded away when I saw him carrying his son. Rafael look at me and laughed at him. Rafael shook his head and sip his coffee. “Mama, are you done cooking na?” Enessa says.Tumakbo ito sa'kin at nagpakarga.I lift her up. "Come here little witch! Magluluto pa ang mama mo. Don't disturb her.” Rafael said. Bumaba naman si Enessa hinalikan muna ako nito bago tumakbo papunta sa tito niya. Nag mag-angat ako ng tingin ay nagtama ang mata natin. Pareho tayong nagkatitigan at may mga emosyon ang mata mo na hindi maipaliwang. I smiled at you pero hindi ka ngumiti. Napabaling ang tingin mo kay Enessa at ibinalik ang tingin sa'kin. Wari'y sinasabi ng iyong mga mata na kung anak mo ba siya. Iling lang ang sinagot ko at tumalikod na. Kung anak mo man siya, paano ka niya kikilalanin pa. Kung magtatanong siya anong isasagot ko? “Until, the last time. Mr. Stranger? What's your name?”