Hayalleri olmalı bir insanın, yaşamak için bir sebebi olmalı... İleride yaşayacağı güzel günleri düşünmeli, içi umutla dolmalı. Küçük mutluluklarla ilerleyebilmeli...
En yakın arkadaşım ve ben hayallerimizi gerçekleştirmek için Amerika'ya uçmuş, ailemizin desteğiyle kendi evimizi almıştık.
Onları geride bırakmak zordu evet ama burada bizi güzel günler bekliyordu. Yaralarımızı kendi kendimize sarıyorduk. Kendi ayaklarımızın üstünde duruyorduk. Aynı zamanda yeni hayatımıza da adapte olmaya çalışıyorduk.
Bir şey daha vardı... Burada, Amerika'da belki görürüm diye umduğum biri... Arkadaşımla Amerika'ya taşınma kararı aldığımızda o da gelmişti aklıma.
Acaba onu görür müydüm?
İmkânsızdı. Onun benden haberi yoktu bile. Bense onu uzaktan seviyordum. Elimden başka bir şey gelmiyordu.
Geçmişimde tabii ki kalbime giren insanlar olmuştu. Fakat o hiçbir zaman kalbimden gitmemişti. Her zaman sevmiştim onu, hiçbir zaman vazgeçmemiştim ondan imkansız olduğunu bile bile.
O harika biriydi. Hayranlarıyla mütevazı fotoğrafları... Gözlerinden,o güzel mavilerinden görebiliyordum içinin güzelliğini, eşsiz biri olduğunu...
Evet, Amerika'ya gelerek onu görmenin mümkünatı artmıştı ama işte o kadar kolay değildi.
Ona çok yakın olduğumu, aynı zamanda da çok uzak olduğumu bile bile yaşayacaktım burada.
Olsun, onun varlığı bile bana yeter...