บ่วงรัก (พ่อหม้าย)

"อืม อ่า"              เจ้าของเรือนผมสีดำขลับ ยาวสยายถึงกลางหลัง ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ในท่าคุกเข่า ตรงหว่างขาของชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี ที่แหงนหน้ามองเพดาน หลังพิงโซฟา ใบหน้าแสดงออกอย่างเรียบเฉย ไม่มีทีท่าว่าจะมีอารมณ์ร่วมไปกับหญิงสาวแต่อย่างใด มีเพียงมือแกร่งที่กดหัวของหล่อนไม่ให้ละจากการดูดกลืนแก่นกายขนาดเขื่องที่พองตัวจนคับแ่นปากสีแดงสดของเธอ  "อืม" เขาส่งเสียงครางผ่านลำคอ หากแต่ไม่ใช่พอใจในการกระทำของหญิงสาว แต่เป็นเพียงการระบาย เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ไปตามความกลัดมันของเขาเท่านั้น แผล่บ! จ๊วบ! "ดีไหมคะคุณผู้ชาย น้ำฝนดูดเก่งไหมคะ อ้ามม" หญิงสาวหน้าตาสะสวย ใบหน้าขาวผ่อง อายุราว ยี่สิบต้นๆ ส่งเสียงพูดอู้อี้ ในขณะที่ปากสีแดงสดรูดรั้งแกนกายของเขาขึ้นลงอย่างเมามันส์ "ทำๆ ไปเถอะน่า อย่าพูดมาก" ชายหนุ่มทำสีหน้าหงุดหงิด กดหัวทุยของหญิงสาวไว้ แล้วยกสะโพกอัดกระแทกแกนกายเข้าไปในปากเธอไม่ยั้ง "อ่า ซี๊ดด"                มือเรียวปัดป่าย หวังจับร่างแกร่งเพื่อยึดไว้ไม่ให้เซไปตามแรงกระแทก แต่ก็ถูกเขาปัดออกอย่างไม่ไยดี จนเธอต้องคว้าขอบโซฟา ให้เขาระบายได้อย่างเต็มที่ "อึ้บ อ๊าาา" น้ำสีขาวขุ่น ฉีดพุ่งเข้าไปในปากหญิงสาวจนเอ่อล้นออกมา เธอรีบกลืนลงคอ ใช้ลิ้นตวัดเลียไปรอบๆ ปากอย่างไม่รังเกียจ "ออกไปซะ หมดหน้าที่ของเธอแล้ว" ชายหนุ่มผลักหญิงสาวออกห่างจากตัว จัดการคว้าผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มพันรอบเอว "เอ่อ ให้น้ำฝนค้างห้องคุณผู้ชายนะคะ เผื่อดึกๆ น้ำฝนจะได้......." หญิงสาวทำเสียงออดอ้อน "ฉันบอกให้ออกไป"เสียงเข้มพูดเค้นในลำคอ คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เพียงแค่นั้นหญิงสาวถึงกับสะดุ้งโหยง รีบคว้าเสื้อผ้าสวมใส่แบบลวกๆ วิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว             หลังจากชำระคราบไคลที่เกิดจากกิจกรรมพิศวาสเมื่อครู่  ร่างสูงที่สวมเพียงกางเกงขายาวมรงหลวมตวเดียวก็เดินออกมารับลมที่ระเบีงหลังห้อง  ท่อนบนเปลือยอวดความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ  ดวงตาสีนิลจับจ้องไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย  บุหรี่มียี่ห้อถูกจุดขึ้นจนไฟแดงวาบ เขาดูด และอัดมันเข้าปอด ก่อนจะพ่นควันสีขาวขุ่นออกมาจนโขมงทั่วบริเวณ ความมืดของยามค่ำคืนใจกลางเมือง บนคอนโดชั้นที่ สี่สิบ ทำให้เขาสามารถมองเห็นทัศนียภาพของเมืองได้สุดลูกหูลูกตา  เมืองที่มีแต่การแข่งขัน และไม่เคยหลับไหล เขาจมอยู่กับความคิดของตัวเองเนิ่นนาน             กลุ่มควันสีขาวอมเทา ถูกพ่นออกจากปากหนาได้รูป ใบหน้าคมเข้ม ที่บัดนี้คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สายตาเหม่อมองไปข้างหน้า ที่มองเห็นแสงไฟระยิบระยับ และเงาของตึกสูงทะมึน ที่ตั้งตะหง่านอยู่เรียงราย             ท้องฟ้า ที่ไม่ว่าจะคืนไหน ก็ไม่เคยทำให้เขาเห็นดาวได้ชัดเจนสักที              ริว คิริว หนุ่มนักธุรกิจไฟแรง ในวัย สามสิบแปด ที่พึ่งเข้ารับตำแหน่งประธานบริษัท อัมรินทร์ จิวเวลรี ซึ่งเป็นบริษัทผลิตเครื่องประดับ และส่งออกอัญมณีชั้นนำของโลก หลังจากบิดาเสียชีวิตอย่างกระทันหันด้วยโรคหัวใจ เขาซึ่งเป็นลูกชายเพียงคนเดียวได้ถูกเรียกตัวกลับจากอเมริกาอย่างกระทันหัน เพื่อมาบริหารบริษัทที่กำลังย่ำแย่              เพียงครึ่งปี เขาสามารถทำให้บรษัทกลับมาโด่งดัง และกอบโกยเงินเข้าบริษัทได้อย่างมหาศาล ชื่อเสียงของเขาถูกพูดถึงในแวดวงนักธุรกิจชายหนุ่ม รูปหล่อ รวย และที่สำคัญ โสด ซึ่งสิ่งเหล่านี้ทำให้มีผู้หญิงมากหน้าหลายตา พยายายามทอดสะพาน หวังที่จะได้เป็นคุณผู้หญิงของบ้านอัมรินทร์ แต่จนแล้ว จนรอด ก็ไม่เคยเห็นริว ควงใครได้นาน เขาเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า บางคนเข้ามาหาเขาเพื่อหวังเงิน บางคนเข้ามาหาเขาเพื่อหวังควงเล่นๆ บางคนก็แค่ต้องการเซ็กที่เร่าร้อนจากเขา แต่บางคนก็หลงรักเขาหัวปักหัวปำ แต่สุดท้ายก็ถูกเขาฟันแล้วทิ้ง ทุกรายไป เขาได้ชื่อว่าเป็นเสือร้าย ที่ไร้หัวใจ เขาไม่เคยรักใคร และคงไม่มีวันจะรักใคร ได้อีก Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr               สียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้ริวตื่นจากความคิด เข้าทิ้งบุหรี่ที่เหลือติดก้นเพียงน้อยนิดลงในที่เขี่ยบุหรี่รูปทรงแปลกตา ก่อนจะขยี้เบาๆเพื่อให้ไฟดับ ร่างหนาได้รูปหมุนตัวเข้าไปในห้องหรู คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ "ฮัลโหล ว่าไงครับป้าอิ่ม โทรมาซะดึกเชียว" เสียงทุ้มต่ำ เอ่ยถามปลายสายด้วยความสงสัย เพราะทุกคนรู้ดีว่า หลังเวลาเที่ยงคืน เป็นเวลาพักผ่อนของเขา ห้ามรบกวนเด็ดขาด  แต่การที่แม่บ้านโทรมาในช่วงเวลานี้คงจะมีเรื่องไม่ค่อยดีนัก "คุณริวคะ แย่แล้วคะ คุณหนู...." เสียงร้อนรนของปลายสายทำให้ริวตาเบิกโฑลง ร่างสูงดีดตัวลุกพรวดจากเตียง ไม่ฟังว่าเสีว่ายงปลายสายจะพูดอะไรต่อ เขาคว้าเสื้อยืดสวมลวกๆ วิ่งขึ้นรถสปอร์ตคันหรู และบึ่งออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว                   ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกระทัดรัด  กลางห้องบนเตียงที่ปูผ้าด้วยสีขาวสะอาดตา  ปรากฏร่างเล็กของเด็กหญิงที่กำลังหลับ โดยข้าง ๆ มีร่างของชายหนุ่มขนาดอยู่ไม่ห่าง  ริวกอบกุมมือเล็กนุ่มนิ่มไว้แนบแก้ม ดวงตาคมฉายแววเจ็บปวดเมื่อมองไปที่สายน้ำเกลือที่ห้อยระโยงระยางมายังร่างของลูกสาว ดวงตากลมปิดสนิท ขนตายาวเป็นแพ มีร่องรอยของคราบน้ำตาติดอยู่ จมูกรั้น กับปากสีชมพูดอมแดง ผมยาวสยายดำขลับ ฮานะ เด็กหญิงวัย สี่ขวบ ผู้เป็นดวงใจ และชีวิตของริว ลูกสาวเพียงคนเดียว ที่เขาสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะดูแลเธอยิ่งกว่าชีวิตของเขา "อื้อ มามี๊" ปากเล็ก ส่งเสียงเบาหวิวออกมา ริวยิ้มกว้าง ที่ลูกสาวตัวน้อยรู้สึกตัว เขากดกริ่งเรียกพยาบาลในทันที "พยาบาล ลูกผมรู้สึกตัวแล้ว เฮ้!! ฮานะ ได้ยินแด๊ดดี้มั้ย นางฟ้าฮานะ ลืมตาสิครับ" ริวร้อนรน เมื่อเห็นฮานะเงียบเสียงลง เขาส่งเสียงโหวกเหวกเรียกพยาบาลที่อยู่ด้านนอก "เกิดอะไรขึ้นคะ คุณริว" พยาบาลวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา พร้อมกับตรวจเช็คอาการของฮานะ "คุณทำอะไรอยู่ ห๊า ผมเรียกคุณตั้งนานแล้ว นี่ถ้าลูกผมเป็นอะไรไป ผมจะเอาเรื่องคุณ!!" ริวตะโกน พร้อมกับชี้หน้าพยาบาลที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าด้วยความกลัว "แด๊ดดี๊ อย่าโมโหสิคะ" เสียงเบาแหบพร่าดังขึ้นพอได้ยิน มือน้อยนุ่มนุิ่มที่มีสายน้ำเกลือคาอยู่ เอื้อมมาจับมือบิดาไว้ ริวชงัก ถลาเข้าไปกอดลูกสาวที่ยิ้มแหยๆ ใบหน้าอิดโรย  แต่ทว่าดวงตากลับสุกสกาวเหมือนดวงดาว   ทำให้ริวอดสงสารไม่ได้ "ฮานะ นางฟ้าของแด๊ดดี้ ทำไมตื่นช้าจังเลย แด๊ดดี๊คิดถึงจะแย่" ริวบรรจงจุมพิตแก้มลูกสาวซ้าย ขวา ด้วยความถนุถนอม  เขาจำได้ดี  เมื่อครั้งฮานะได้สองขวบ   ริวพบว่าฮานะเป็นโรคหอบ  เขาแทบขาดใจทุกครั้งเมื่อเห็นลูกสาวอาการกำเริบ  เขาทำทุกวิถีทางเพื่อดูแลฮานะให้หายป่วยจากโรคที่เป็น   เขาก็จ้างพยาบาลพิเศษเพื่อมาดูแลฮานะอย่างใกล้ชิด ส่วนตัวเขาเมื่อว่างจากการทำงานมักจะตรงดิ่งกลับบ้านไปหาลูกสาวทันที "แด๊ดดี๊ อย่าโกรธคุณพยาบาลเลยนะคะ คนไข้เยอะ คุณพยาบาลเขาเหนื่อยมากแล้ว ฮานะไม่เป็นอะไรแล้ว" เสียงเล็กพูดออกมาพร้อมกับยิ้มบางๆ  ฮานะเป็นเด็กที่ใจดี และมักเห็นอกเห็นใจคนอื่นเสมอ ริวพยักหน้า พร้อมกับก้มหอมหน้าผากของลูกสาว "เอ่อ คุณฮานะไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ พรุ่งนี้กลับบ้านได้เลยคะ" พยาบาลพูดเสียงเลิ่กลั่กก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป "พักผ่อนนะคะ นางฟ้าของแด๊ดดี๊ พรุ่งนี้เรากลับบ้านกัน" ริวจูบที่มือน้อยนุ่มนิ่มเบาๆพร้อมกับส่งยิ้มที่อบอุ่นให้ลูกสาว ลูกสาวที่เขารักสุดหัวใจรักยิ่งกว่าชีวิต  ฮานะคือของขวัญ ของขวัญจากฟ้าที่เขาได้รับ จากเธอคนนั้น!!!