Commitment

My name is Alena, I lived in a small community where the richest call us 'the people on the ground', we are the average people who live for the minimum wages given to us. Para sa katulad ko na hindi naman isang mayaman, ang mangarap ng mataas ay natural na bagay na lang. Paano nga ba mangarap ang isang mahirap? I, myself have been thinking that for a long time. Ito ba 'yung matupad mo ang mga pangarap mo at mabigyan ng magandang buhay ang magulang mo? It sounds so easy, no? Sa akin naman, hindi naging ganoon kahirap dahil pagtapos ko ng high school, nagtrabaho agad ako. Bakit? Para sa eskwelahan na pinapangarap ko. Mahirap maging mahirap, pero kung mananatili tayong walang gagawing hakbang para sa pangarap natin, hindi tayo uusad. My mother owns a small sari-sari store, bilang lang sa kamay ang paninda at babaryahin lang ang tinutubo, while my father is a security guard for two decades already— and still had the minimum salary even though he's been serving his employer for that long, ni wala 'man lang magandang benefits bukod sa mga taxes na walang palya sa pag-kaltas. Do we own a house? No, we're paying for rental. We can't afford to buy a house dahil sa requirements pa lang, hindi na pasok ang magulang ko.  I worked full-time at a fast-food chain, contractual lang ang offer para sa mga katulad namin'g katatapos lang ng high school. I worked for almost two years, three contractual sa dalawang magka-ibang fast-food chain at sa isang supermarket. I managed to save thirty thousand pesos only for my dream school's entrance exam. Bakit ko nga ba ganoon ka-gusto pumasok doon kung mahal naman pala?  As I have seen sa mga news and based sa mga opinion din ng iba, kung gusto mo'ng maging maganda ang buhay mo, you should study and graduate sa Contario. Sa bansang 'to, kung sa isang pipitsuging eskwelahan ka lang nagtapos at hindi sa Contario, hindi sila maga-aksaya na basahin ang resume mo. Grabe, no? Contario lang naman kasi ang may entrance exam na malapit ma-afford ng kagaya ko at magkaroon ng tiyansa'ng makapasok through scholarship program. Sa ibang kilala'ng paaralan, kakayod ka muna hanggang kamatayan bago mo mabayaran ang tuition fee. Sobrang wala na rin kasing kwenta ang gobyerno rito at hindi alam ng taong bayan kung saan napupunta ang mga taxes nila. Kahit may pampublikong paaralan, para saan? Kung ang mga suwapang na kumpanya ay hindi tumatanggap ng galing doon. After weeks of waiting, I finally received the result of my exam. I passed, yep!  'Yung isang pangarap ko sa buhay ko, natupad ko na. I smile as I remember those days were everything to me was a fresh start. My parents were happy, excited and prayed hard for me, na maayos kong mairaos ang kolehiyo ko. I thought so, too... I glanced at my watch. Halos magi-isang oras na akong naka tayo rito. I took a peek on my surrounding and noticed some unusual woods. The place are covered with mud at ang amoy ng paligid ay masangsang. There are just things we could never expect, not even in our wildest dreams.  I smiled intensely as I see the remaining bullet in my pistol. "One more bullet and I will f*****g run like hell!" bulong ko sa sarili ko. Sinubukan kong magisip ng tama. I'm sure as hell I could take an aim but my hands are shaking, of course I'm f*****g nervous.  Nakahanap ako ng magiging daan ko para makatakas. Grabe! Halos rinig ko na 'yung pintig ng puso ko. Malamig pero pinagpa-pawisan ako. Pigil ang paghinga ko ng marinig ang mabibilis na yabag patungo sa direksyon ko. Humigpit ang hawak ko sa baril. "Nandito lang 'yun sa paligid. Find her!" The footsteps keep getting closer to me. I know any seconds by now I would be encountering them pero higit sa lahat pagiging handa ang kaylangan ko. "Sa kanan, may anino!" Hindi pa 'man sila nakakaliko ay lumabas na agad ako mula sa pinagtataguan ko. I faced them with my gun on my hand. "Do you really think na mapapatay niyo ako?" I look at them, with my eyes as cold as ice. Joke, "Hindi, pero kaylangan ka namin para mapabagsak si—" Ngumisi ako, bahagyang natatawa. "You're delusional. Kahit anong gawin niyo, hindi niyo siya matatalo," I bluffed, siyempre hindi ko alam diba, baka mamaya matalo pala nila? Pero, ewan ko ha... "Right, but we can defeat him emotionally through you," Nawala ang ngisi sa mukha ko, naniwala naman sila, uto-uto. Umakma silang lalapit. Bago pa ako mahawakan ng isa ay napigilan ko ang kamay niya at pinilipit ito, 'tsaka ko dinikit ang baril sa ulo niya at pinutok ito. Noon, ang pangarap ko lang naman ay makapasok ng Contario, makapagaral, bigyan ng karangalan ang pamilya ko at makabawi sa kanila sa lahat. Isang simpleng pangarap ng isang pangkaraniwang anak sa kaniyang pamilya. Pero nagbago ang buhay ko ng pumasok ako sa Contario. Mula sa pangangarap ng isang magandang buhay... look where it f*****g brought me. Hindi ko na hinintay na makapag-react ang isa. Sinipa ko ng malakas ang ari niya, ng mapayuko siya sa sakit, mabilis akong lumipat sa likod niya, hinawakan ko ang leeg niya at malakas na pinilipit ito. Bumagsak sa sahig ang wala na niyang buhay. Huminga ako ng malalim. Kinuha ko ang baril na nalaglag at ang isang basyo ng bala na galing sa baril ko. Inobserbahan ko ang paligid at ng makitang walang anomang kahina-hinala ay nilisan ko ang lugar. I walked for thirty minutes until I reached the Contario. Ang tanging dala ko lang pauwi ay ang anino ko at ang damit kong madumi na. Pagpasok ko, bumungad sa akin ang natural na senaryo sa Contario tuwing alas-tres. Halos mapuno ang Contario ng malalaking truck para sa mga packages na ide-deliver saan 'mang panig ng bansa. Hindi pa ako nakakapasok ng tuluyan, nakita ko na agad ang lalaking dahilan kung bakit laging nasa panganib ang buhay ko, pero siya rin ang dahilan kung bakit ako ngayon narito. "The f**k, Ali! Kanina pa umiikot ang mga tauhan ko sa paghahanap sayo! Where were you?!" he said, nagging at me. Ngumiti ako sa kaniya, "I went to church, Rehan. It's Sunday, remember? You were busy the whole morning kaya hindi na kita inistorbo pa." Huminga siya ng malalim, sinuri niya ako mula ulo hanggang paa. Lumapit siya sa akin at niyakap ako. "I got worried Ali, please next time even how busy I am you should always tell me. You matters the most compare to what I'm doing," he said. I nodded in between his arms. "I'm fine, okay?" Kumalas siya sa pagkaka-yakap at mariing tumingin sa akin. "Napalaban ka, no? My men found bodies at the market, no sign of perpetrator, it was you, right? You are good on not leaving any traces," he said. Tumango ako, "Nakita ako sa simbahan. Sinubukan kong tumakas pero nakita pa rin nila ako," "See! I told you, it's dangerous outside! Paano kung sa susunod, hindi mo na sila kayang kalabanin?" he asked. Nagkibit-balikat ako. I smiled inside, he's the man I'm willing to risk my life for.