Love Donor

Kabanata 1

Broken

“KUMAIN ka ng marami. Ginugutom mo yata ang sarili mo sa Liazarde.” Bigla akong sinubuan ni Cyllene ng malaking bulos ng kanin na pilit na isinalpak sa aking bibig. Sinamaan ko naman siya ng tingin habang nginunguya ang kanin na isinubo niya sa akin.

“Pare, alam mo mag-shopping na lang tayo tulad ng palagi mong ginagawa. Sasamahan pa kita kahit hindi ko hilig ang mga damit na binibili mo,” Masien suggested as he wiped her mouth using a tissue.

“You have a point, bes. Hindi na yata nakakapag-shopping itong kaibigan natin kaya nakakapag-isip ng kung ano-ano,” segunda ni Cyllene habang tumatawa ng pilit. Kinuntsaba niya pa ang dalawa na tumawa, si Masien ay gumaya pero si Zemira ay hindi.

“Kagagaling ko lang sa mall kahapon. I bought dresses, stilettos, make-up and lipsticks,” I replied lazily as I looked down. Lalo ko pang ginalingan ang pag-arte para bagabagin sila ng kanilang mga konsensya pero hindi iyon nangyari.

Iniba nila ang aming pinag-uusapan kaya naman wala na akong nagawa at nanlalambot akong napasandal sa likod ng aking upuan.

“Alam niyo ba?” panimula ni Cyllene na ginaya ang boses ni Masien kapag may nakakaintriga itong sasabihin.

Napatawa nang mahina si Zemira habang si Masien ay nakangiwi lang na nakatingin kay Cyllene, para bang sinasabi nitong huwag siyang gayahin.

When we heard Masien saying Alam niyo ba?, that means she has a gossip to tell and that's what Cyllene was about to say. An intriguing gossip.

Lahat kami ay nakaabang sa sasabihin ni Cyllene, kahit na ang nakasimangot na si Masien ay matamang na nakatingin sa aming kaibigan.

“According to my very reliable source,” she said, copying Masien's voice. “Zadkiel and Thalia's relationship were still strong. Kasal na nga lang ang ku-” She was immediately shut by Zemira who strongly nudged her stomach.

Parang nabundol tuloy ng truck ang tiyan ni Cyllene nang impit siyang sumigaw, hinihimas ang parte ng kaniyang katawan na tinamaan ng siko ni Zemira.

Sandali akong napipilan nang hindi ko alam kung anong ire-react. Bigla na lang kumirot ang aking dibdib, tila may mga naglipanang pana na tumusok at sumakto sa gitna ng aking puso. Ngunit isinawalang bahala ko na lamang ang sakit, sa halip ay nagkunwari na lang akong walang narinig.

I smiled back on my best friends while they were all examining my expressions. Mabuti ay marunong akong magtago ng emosyon, eksperto ako sa pagtatago ng totoo kong nararamdaman.

“Huwag mong agawin ang korona ko sa pagka-tsismosa.” Binato ni Masien ng tissue si Cyllene bago sila nagkatinginan sa isa't-isa. Nag-piece sign si Cyllene habang nakadila kay Masien habang si Zemira naman ay halata ang pagkadisgusto sa topic na binuksan ng aming kaibigan.

“Nalalayo na tayo sa totoong agenda natin,” saway ni Zemira habang ang dalawa ay mabilis na tumango at sumang-ayon.

Kapag talaga si Kiel ang pag-uusapan, umuurong ang kanilang mga dila. Ito rin ang isa pang dahilan kung bakit ako umuwi ng Laquiero. Gusto kong malaman kung ano na ang nangyari sa mga Vallejo. Wala na akong balitang narinig sa kanila simula nang umalis ako. Tikom kasi palagi ang bibig ng mga bruha kong kaibigan.

“Akala ko ayaw niyong pag-usapan ang tungkol sa plano ko? What happened?” sunod-sunod kong tanong bago pinagmasdan ang mga itsura nilang hindi mapakali.

What's really the secret behind? May dapat ba talaga akong malaman?

“So, ayaw mo na? Pinag-iisipan na nga namin kung tutulungan ka o hindi. Mga pare, ayaw niya na yata.”

Nagulat ako at sumilay ang napakalawak na ngiti sa aking mga labi, naglahong parang bula ang alalahanin ko tungkol kay Zadkiel at sa kaniyang pamilya. Pakiramdam ko'y lumilipad ako sa mga ulap nang marinig ko ang sinabi ni Masien.

“Talaga ba? Tutulungan niyo na ako?”

“Hindi ka talaga nakikinig, Adi! Pinag-iisapan pa lang. Hindi pwedeng magdalawang-isip?” singhal ni Cyllene kaya naitikom ko ang aking bibig.

Katahimikan ang sumunod na bumalot sa aming paligid. I was praying while waiting for their answers, when my phone suddenly rang. Naudlot tuloy ang pagsagot nila at itinaboy muna nila ako palabas ng restaurant, sagutin ko raw ang tawag upang makapag-isip pa sila ng mabuti.

I groaned in annoyance when I saw my editor's name on the screen of my phone, but even if I was irritated, I still answered the call, thinking that it was important. I hurriedly marched out the restaurant until I reached the mall's railing that would overlooked the ground floor.

Then my editor and I started to argue over a manuscript. We were both exchanging statements when a man on the ground floor suddenly caught my attention. Hindi ko na nakuha pang sagutin muli ang aking editor at wala sa sariling binabaan ko ito ng tawag. My lips curved a smile as my world shined the brigthest.

Malaki ang pinagbago ng kaniyang itsura, dahil lalo siyang gumwapo sa aking paningin, kahit na ang mga babaeng napapadaan ay napalilingon sa kaniyang direksyon. My heart pounded million times faster, making me almost melt right here in my position.

I watched him move, I watched every little actions he did. He was walking like he was looking for someone. He looked so tense and I don't know why. Napuno nang pag-aalala ang aking dibdib nang maisip kong baka may nangyari nang masama. Dinig na dinig ko ang kalabog ng aking dibdib habang tinitingnan siyang magpalinga-linga sa kaniyang paligid.

I wanted to go towards him and helped him find who he was looking for, however, I stiffened when I saw him smiled. I should be happy because I longed for it, but I couldn't. Yumanig ang aking mundo nang makita ko kung sino ang kaniyang nginingitian.

He was smiling and staring on his girlfriend, Thalia. Kababata siya ni Zadkiel na kinaiinisan kong tunay noon at hanggang ngayon.

My mind was telling me to get out of here, but my heart still wanted to see him even just for a moment. Gusto kong kutusan ang sarili ko dahil na-realize kong siya pa rin pala.

Siya pa rin pala.

Dumadagundong sa pagtutol ang aking puso habang pinagmamasdan silang dalawa na pinagkakaguluhan na ng mga tao sa ground floor. Nalaglag ang aking panga nang masaksihan ko ang mga sumunod na mga nangyari.

He knelt down on the floor, pulled out a ring then he proposed a wedding. I smiled bitterly as I touched my chest. I was trembling in pain, that's why I firmly held on the railing, so I won't stumble. Nanginginig ang aking mga labi at sumasakit ang aking lalamunan dahil sa pagpigil ng mga nagbabadyang luha sa aking mga mata.

My heart was broken into tiny pieces by the same man again. Zadkiel Caiuss Vallejo, the man who broke me before, was proposing on the ground floor. Piniga ang aking puso nang mapagtanto kong hindi pa nawawala ang damdamin kong inakala kong naubos na.

Kahit anong pagtaboy ko sa sakit na nararamdaman ko ay hindi ko magawa. Ang aking mga paa ay hindi makuhang tumakbo habang ang aking mga mata ay hindi makuhang pumikit.

I watched him.

I watched him glow by her side. I sighed as I thought I was fine, but then I was hurt. Tila pinarurusahan ako habang pinanonood siyang masaya sa piling ng babaeng mahal niya.

I laughed at my miserable-self when I remembered something. Siya nga pala ang lalaking dahilan kung bakit ayaw kong mag-asawa. If he would not be my groom, then I won't do marriage. Ngayon ay sinaksak na ako ng katotohanang tatanda na akong dalaga.

I only came back in reality when the audiences shouted in sorrow. Para akong tinamaan ng kidlat sa aking pwesto nang malamang tinanggihan ni Thalia ang wedding proposal niya. I was disappointed to hell.

Why would that b***h reject the man I am dreaming of?

Nakaramdam ako ng masidhing pagkamuhi nang makita ko kung paano siya yumuko at tumingin sa sahig habang nakaluhod pa rin. Tinrato ni Thalia na parang basura ang lalaking pinapangarap ko.

I smirked as I untied my hair, causing my long-black curly hair flowed on my back, then I put back my shades again before I decided to confront the woman who embarrased him.

This is for Kiel.

Narinig ko pa ang aking mga kaibigan na tinatawag ako nang makita nilang papalayo na ako ng restaurant. Hindi ko sila pinakinggan at naglakad-reyna akong sumakay sa escalator pababa ng ground floor. Sakto naman na papunta sa aking direksyon si Thalia kaya hinigit ko kaagad ang kaniyang braso.

She was wearing her sales-lady uniform while her hair was completely bunned. Sa unang tingin ay hindi niya ako nakilala kaya napatawa ako ng mapakla pagkatapos ay marahan kong tinanggal ang aking shades.

Mukha siyang nakakita ng magandang multo nang makilala niya ako. Nanlaki ang kaniyang mga mata at nagtakip pa ng bibig, ngunit ngisi lang ang isinagot ko. Gusto ko sanang magpasalamat sa ginawa niyang pag-eksamin sa akin mula ulo hanggang paa pero ipinahiya niya nga pala si Zadkiel.

I broke her amazement by rolling my eyes on her. I crossed my arms infront of my chest then I raised my brow.

“Hindi mo ba alam na maraming babae ang nagkakandarapang mapansin niya? Tapos heto ka at sinasayang ang oportunidad na makasama siya habambuhay?” I blurted out of my annoyance but she just jerked my hand as she replied me with a glare.The tension inside my whole body system was extremely angry, making me wanted to punch this woman infront of me.

“Wala akong sinasayang na oportunidad kaya ko nga siya tinanggihan,” she replied before she walked away.

I couldn't blink nor move. Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon na lang kadali sa kaniya ang tanggihan ang lalaking mahal na mahal siya. I was confused to the extent that all my brain cells would burst. I shook my head before my eyes followed her. Lalo akong nairita nang makita kong hinalikan niya sa labi ang isang matandang amerikano na pumasok sa eksena. 

Is that the opportunity she was telling me about?

I screamed in my mind. Nabuhay ang mga Pilipino sa paraan ng pag-iisip na isang kano ang mag-aahon sa kanila sa kahirapan.

Zadkiel doesn't deserve her. He deserves the best.

Bago ko pa maisipang sabunutan at kaladkarin ang babaeng nakikipaglampungan sa kano ay kinalma ko na lang ang sarili ko at pilit na inihakbang ang mga paa ko para puntahan ang lalaking dumurog sa aking puso noon.

I rolled my eyes again before I walked towards him who was still kneeling down on the floor. Sumasakit ang aking puso habang pinagmamasdan ko siya. Ipinare-realize niya lang sa akin na mahal na mahal talaga si Thalia.

The audiences were taking pictures of him but he didn't care, that's why I quickly strode while stopping the people on giving pity sentiments.

Lumapit ako sa kaniya at pumwesto sa kaniyang harapan, ngunit hindi niya man lang naramdaman ang presensya ko.

I looked around then I smirked, “Broken?” I asked, grinning. 

He was startled when he heard my voice, then looked up and we've met our gaze. His captivating ash eyes didn't blink, couldn't believe that he was seeing me.