บทนำ

1226 Words
บทนำ ถ้าพูดถึงวงการธุรกิจสีเทาก็คงไม่มีใครไม่รู้จัก 3 ตระกูลใหญ่ ที่เป็นเจ้าพ่อแห่งวงการนี้ 3 ตระกูลแบ่งแยกเขตปกครองกันอย่างชัดเจนถึงจะทำธุรกิจที่คล้ายๆ กันแต่ทั้ง 3 ตระกูลก็ไม่เคยล้ำเส้นกันและเกื้อกูลกันเสมอมาแต่นั้นจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่เรื่องนี้คนภายนอกก็ไม่สามารถนี้จะบอกได้ ณ โรงพยาบาล ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ผิวขาวราวกระดาษ ตาคมดุจเหยี่ยว ร่างกายที่ดูกำยำ เพราะออกกำลังกายอย่างหนักในชุดสูทสีดำและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด นั่งประสานมือกันอยู่กลางระหว่างหน้าผากท่าทางกังวลและดูเคร่งเครียดอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด ด้านข้างยังมีชายหนุ่มในสูทสีดำยืนสงบนิ่งราวกับรูปปั้น ในที่สุดประตูห้องผ่าตัดนั้นก็ถูกเปิดออกชายหนุ่มรีบลุกขึ้นตรงไปหาหมอหนุ่มที่เดินออกมาทันที “เป็นไงบ้างหมอ” ชายหนุ่มกล่าวถามอย่างร้อนรน “คือ...คือ...ผม...ผมพยายามเต็มที่แล้วครับแต่กระสุนเจาะโดนอวัยวะสำคัญทั้งหมด ผม...ทำสุดความสามารถแล้วจริงๆ ครับ” หมอหนุ่มกล่าวอย่างลนลานและติดขัดเพราะความกลัว ชายหนุ่มกระชากคอเสื้อของหมอทันทีสายตาดุดันราวกับจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายตรงนั้น “หมอ...ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มตะคอกใส่อย่างดุดันและดูเกี้ยวกราด น้ำตาไหลอาบหน้า มือบีบคอหมอหนุ่มอย่างไม่ผ่อนแรงจนหมอหนุ่มกลัวและล้มพับเข่าอ่อนทันที “ไว้..ชีวิตผมเถอะ..ครับ ผมทำเต็มที่แล้วจริงๆ” หมอหนุ่มกล่าวอย่างวิงวอนด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดเพราะหายใจไม่ออก น้ำตาไหลอาบหน้าเพราะรู้ว่าคนตรงหน้าจะต้องเอาชีวิตของเขาอย่างแน่นอน ชายหนุ่มที่ยืนสงบนิ่งเห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้าไปเพื่อที่จะห้ามปราม “คุณโยครับ...คุณท่านมาแล้วครับ” สิ้นคำพูด โยคินปล่อยมือจากหมอหนุ่มคนนั้น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เช็ดน้ำตาบนใบหน้า ทำตัวอย่างปกติ ไม่นานก็มีชายวัย 50 ปี ในสูทสีน้ำตาลท่าทางที่น่าเกรงขามพร้อมผู้ติดตามในสูทสีดำอีกสามสี่คน “แกได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” โตมร กล่าวถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง โยคินมองใบหน้าของโตมรก่อนจะกล่าวเสียงเรียบเฉย “ผมไม่เป็นไรครับ” “ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้” โตมร หันไปทางชายหนุ่มที่ยืนนิ่งในตอนแรกด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและบ่งบอกถึงความโมโห “ทำไมพวกแกถึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับลูกชายฉัน ถ้าลูกชายฉันเป็นอะไรขึ้นมาพวกแกจะมีชีวิตพอชดใช้ไหม” ณัฏฐ์ ผู้ติดตามคนสนิทที่มีหน้าที่ขับรถของโยคินได้แต่นิ่งเงียบ โยคินมองโตมรที่กำลังดุด่าลูกน้องของเขาก็พลันคิดในใจ “ก็แค่กลัวจะไม่มีคนสืบทอดเท่านั้นจะเล่นใหญ่เพื่ออะไร” “เอาล่ะครับ คุณพ่อเรื่องนี้ผมจะจัดการเอง มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้” โยคินกล่าวเสียงเรียบ “แล้วไอ้ภวินทร์เป็นอย่างไรบ้าง” โยคิน ชะงักไปทันทีและแสดงสีหน้าที่เศร้าโศกออกมาอย่างอัตโนมัติ โตมรไม่ถามต่อเพียงตบไหล่ของลูกชายเบาๆ “ในวงการแบบนี้การสูญเสียเป็นเรื่องธรรมดา แกก็ดูแลตัวเองดีๆ ถ้าบอดี้การ์ดชุดนี้ของแกมันไม่ได้เรื่องก็เปลี่ยนใหม่ยกชุดซะ แกไม่เป็นไรก็ดี ฉันจะกลับไปรอที่บ้าน” พูดจบโตมรก็เดินจากไป โตมร เมธากิจโภคิน หรือเรียกกันในนามว่า “ชิงหลง” ชิงหลงเป็น 1 ใน 3 ตระกูลในวงการธุรกิจสีเทา มีทั้งคาสิโนและไนท์คลับและสนามกีฬา (นอกกฏหมาย) และเงินกู้ระดับผู้บริหาร โซน Z ทั้งย่านเป็นเขตการดูแลของชิงหลง โยคินในวัย 26 ปี ลูกชายคนโตของโตมรและจะต้องเป็นผู้สืบทอดคนต่อไปซึ่งตัวเขาเองก็รู้ดีว่าสิ่งที่โตมรนั้นห่วงที่สุดคือผู้สืบทอดตระกูล วันนี้เขานั้นถูกลอบยิงจนทำให้เสียผู้ติดตามคนสนิทอย่าง (ภวินทร์) บอดี้การ์ดที่ฝีมือดีที่สุดไป โยคินไม่รู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นฝีมือใครเพราะศัตรูของเขานั้นรอบด้านถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่เหตุการณ์นี้ก็ทำให้เขานั้นเสียใจอย่างที่สุด “คุณโยครับ จับมือปืนได้หนึ่งคนครับ” ณัฏฐ์กล่าวขึ้น “นายจัดการเรื่องศพของภวินทร์ด้วย” โยคินกล่าวอย่างเยือกเย็น “ครับคุณโย” โยคินกล่าวจบก็เดินออกไปในทันที เขานั้นเจ็บปวดและรู้สึกแตกสลายเป็นอย่างมากกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ภวินทร์คือบอดี้การ์ดคนสนิทที่เขานั้นไว้ใจที่สุด โยคินรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้เป็นครั้งสอง ครั้งแรกก็ตอนที่เสียแม่จากเหตุการณ์ลอบยิงเช่นเดียวกัน เขารู้สึกเสียใจที่ได้เกิดมาอยู่ในวงการนี้ ถ้าเลือกได้เขานั้นก็อยากใช้ชีวิตเพียงคนธรรมดา คนหนึ่งเท่านั้น ณ โกดังร้างตระกูลชิงหลง โยคินเดินเข้าไปในโกดังเหล่าผู้ติดตามของเขานั้นอยู่ที่นี่กันเกือบนับสิบคน เมื่อเห็นโยคินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูอำมหิตย์ ทุกคนต่างยืนกันนิ่งไม่กล้าปริปากพูดสักคำ โยคินถอดเสื้อสูทโยนให้ลูกน้องก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าชายคนหนึ่งที่เลือดไหลอาบทั้งตัวนั่งคุกเข่าและถูกปิดตาและมีผ้าอุดปากเอาไว้ “ข้อมูล” โยคินกล่าวเสียงเรียบ “มือปืนรับจ้างอิสระถูกว่าจ้างให้มากับเพื่อนอีกคน แต่ไม่รู้ว่าคนจ้างคือใครครับ” เคนมือ ขวาอีกคนของโยคินกล่าวกับเจ้านาย “เอาผ้าออกจากปาก” โยคินกล่าวเสียงเรียบ ลูกน้องคนนึงก็ได้เดินเข้าไปดึงผ้าที่อุดปากนั้นออก ทันทีที่ปากเป็นอิสระชายคนนั้นรีบกล่าวขึ้นทันที “ผมไม่รู้จริงๆ ครับ ว่าใครเป็นผู้ว่าจ้างไว้ชีวิตผมด้วย” ชายคนนั้นกล่าววิงวอน “รับมาเท่าไหร่ล่ะ กล้ามากจริงๆ ที่มาลอบยิงฉัน” โยคินกล่าวอย่างเยือกเย็นและชวนขนลุก ก่อนจะหันไปทางลูกน้อง “บุหรี่” ลูกน้องที่ถือเสื้อสูทของเขารีบคลำหาบุหรี่ที่อยู่ในเสื้ออย่างรู้งาน โยคินค่อยๆ ลุกขึ้นสูบบุหรี่พ่นควันออกมาอย่างใจเย็น ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าชายที่คุกเข่าอยู่ “ฉันน่ะเป็นคนชอบให้โอกาส จริงๆ ฉันก็ไม่ใช่คนพูดมากขนาดนี้แต่ฉันจะถามนายอีกที ใครจ้างนายมา” โยคินกล่าวย้ำสามคำสุดท้าย “ผมไม่รู้จริงๆ” ชายคนนั้นยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง โยคินพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะกล่าว “ดี” โยคินกล่าวพลางเอาบุหรี่จี้ไปที่หน้าอกชายคนนั้นเพื่อเป็นการดับบุหรี่ ชายคนนั้นกลั้นเสียงร้องอดทนต่อความเจ็บเอาไว้ โยคินลุกขึ้นก่อนจะหยิบเสื้อสูทมาจากลูกน้องและเตรียมจะเดินจากไปแต่ก่อนจะจากไป... “เผามันทั้งเป็นแม้แต่ผงกระดูกก็อย่าให้เหลือ แต่ก่อนจะเผ่าถอดเล็บมันออกทีละเล็บทั้งมือทั้งเท้า” “ครับคุณโย”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD