รริชาไม่อยากให้ตัวเองดีใจกับท่าทีของเขา ความตั้งใจที่จะพาเธอมาหาหมอ ตั้งใจถาม ตั้งใจฟังสิ่งที่คุณหมอพูดถึงเธอและลูก และเขาเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยรอยยิ้ม เปิดสมุดสีชมพูอ่านทวนแล้วทวนอีกระหว่างรอรับยา
“หมอนัดอีกทีเดือนหน้าใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ทุกๆ สี่สัปดาห์” จริงๆ แล้วคุณหมอนัดเธอในอีกสองวันข้างหน้า แต่วันนี้มาก่อนก็เลยถือโอกาสพบคุณหมอตามนัดเลย
“แต่หลังสัปดาห์ที่ยี่สิบแปดนัดทุกสองสัปดาห์”
“ใช่ค่ะ”
“ตอนนี้ลูกเราสิบสัปดาห์แล้วใช่ไหมครับ” รริชาชอบคำว่าลูกเราของโอบนทีจัง มันให้ความรู้สึกแบบพ่อแม่ลูกจริงๆ
“ค่ะ”
“แล้วเรารู้เพศลูกหรือยังครับ”
“ยังเลยค่ะ ว่าจะตรวจตอนประมาณเดือนที่สี่หรือห้า คุณโอบมาด้วยกันไหมคะ” เธอลองชวนเขาดู อีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างเหมือนดีใจที่เธอชวน
“ต้องมาสิครับ”
“คุณรริชาเชิญรับยาช่องหนึ่งค่ะ” พอเจ้าหน้าที่เรียกชื่อเธอโอบนทีก็หันไปที่จุดรับยา รีบลุกไปรับยาแทนเธอ เห็นเขาพูดคุ
