คู่หูผู้พิทักษ์แห่งลาโทเม่

ตอนที่ 3 สาวข้างบ้าน

เรียวพาโมโม่มาบ้านของคนรู้จักของปู่ หรือถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือลูกศิษย์ของปู่นั่นเอง เขามักจะมาที่นี่ประจำเวลาที่อยากได้อาวุธใหม่ หรือต้องการซ่อมเครื่องไม้เครื่องมือ เพราะนอกจากอาชีพพราน ลุงโทนี่ ก็สร้างและซ่อมเครื่องไม้เครื่องมือได้

"โฮ่งๆ โฮ่งๆๆๆ" สุนัขพรานสองตัวส่งสัญญาณเตือนให้เจ้าของบ้านรู้ว่ามีใครมา

"ใครมาน่ะ โจดี้ โจอา" "คนแปลกหน้าเหรอ ปกติเจ้าสองตัวนี้รู้จักคนที่มาร้านได้หมดนี่น่า ใครกันนะ"

"หือ เรียวเรอะ พาเจ้าตัวเล็กมาด้วย" ลุงโทนี่โผล่หน้ามาจากโรงซ่อม แปลกใจที่เรียวพาโมโม่มาด้วย

"ครับ คิดว่าน่าจะได้เวลาแล้ว ให้มาคุ้นเคยกับรุ่นพี่ไว้ก่อนก็ดีเหมือนกัน" เรียวพูดพลางเอามือลูบหัวโจดี้กับโจอาที่กำลังยืดคอดมลูกสุนัขในอ้อมกอดเรียว

"งั้นเหรอดีแล้วล่ะ ลองปล่อยลงดูสิ จะได้ให้เจ้าพวกนั้นทำความคุ้นเคยกัน ...โจดี้ โจอา ห้ามทำร้ายเด็ดขาด ทำความรู้จักซะ" คำสั่งที่คุ้นเคยและใช้ประจำหากลุงโทนี่อนุญาตให้เข้ามาในพื้นที่ แต่หากเป็นอันตราย ลุงจะเปลี่ยนคำสั่งทันที

ทั้งคู่ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดสำรวจน้องเล็กอย่างเต็มที่ โดยที่เจ้าโมโม่แม้จะกลัวในตอนแรก แต่ก็เริ่มกล้าที่จะทำความรู้จักตามพี่ใหญ่ทั้งสองบ้าง

คนทั้งคู่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงซ่อมเพื่อคุยธุระต่อ ปล่อยให้บรรดาสุนัขทำความคุ้นเคยกันไป

"วันนี้อยากได้อะไร..."

"พี่เรียว~" ไม่ทันที่ลุงโทนี่จะพูดจบดี เสียงหวานเจื้อยแจ้วก็ดังมาแต่ไกล มีอา ดีใจที่หนุ่มที่เธอแอบชอบมาที่บ้าน

"ไง มีอา กลับมาแล้วเหรอ" เรียวลูบหัวเธอที่กระโดดโลดเต้นเข้ามาใกล้อย่างเอ็นดู ถ้ามีน้องสาวคงประมาณนี้ล่ะมั้ง

"พอดีว่าปิดเทอมแล้วน่ะค่ะ พี่เรียวล่ะคะมาหาเพราะคิดถึงหนูล่ะสิ" มีอายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะโดนพ่อของเธอดึงคอเสื้อให้ถอยห่างจากเรียว

"เจ้าเรียวมันมาเพราะมีธุระกับพ่อต่างหาก ใครจะไปคิดถึงยัยเด็กแก่แดดอย่างแก เรียวมันก็มีตานะ"

"โธ่พ่อ หนูเป็นลูกสาวพ่อนะ ไม่คิดจะเชียร์มั่งเลยเหรอ"

"ไม่ล่ะเจ้าเรียวมันดีเกินไปจนพ่อเสียดายเลยล่ะ ให้พี่เค้าไปได้ดีเถอะ"

"พ่อ" หญิงสาวตะโกนใส่ ก่อนจะเดินหนีขึ้นห้อง งอนตุ๊บป่องออกไป

"ฮ่าๆๆๆ" ลุงโทนี่หัวเราะสะใจ ที่แกล้งลูกสาวตัวดีได้

"ไม่เห็นต้องพูดขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ ผมก็ไม่ได้ดีเด่อะไรขนาดนั้น" เรียวพูดไปพลางเกาหัวไป แก้เขินเล็กน้อยกับสถานการณ์ตรงหน้า

" หืม หรือว่าจะสนใจมีอาจริงๆ" ลุงโทนี่ถามแล้วยิ้มแบบมีเลศนัย

"ไม่ใช่ครับ ผมรู้สึกกับมีอาแค่น้องสาวจริงๆ อีกอย่าง ผมก็ยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยน่ะครับ ผมไม่มั่นใจว่าจะทำให้ใครมีความสุขได้มั้ยด้วย" เรียวรีบปฏิเสธ ก่อนจะหงอยกับคำตอบตัวเอง

"พูดอะไรแบบนั้น คนเราน่ะมันต้องก้าวไปข้างหน้า จะไปยึดเอาความเสียใจในอดีตมาเป็นตัวเปรียบเทียบไม่ได้หรอกนะ ไม่งั้นชีวิตเราก็ไม่มีความสุข แล้วก็จะแบ่งปันความสุขให้ใครไม่ได้ด้วย ปล่อยวางซะนะเรียว ตอนนี้น่ะแกทำดีที่สุดแล้วล่ะ" ลุงโทนี่จับบ่าเรียวให้กำลังใจ

"ขอบคุณครับลุง" แม้เรียวจะยิ้มรับ แต่รอยยิ้มของเค้ายังดูเศร้าเล็กน้อย คงต้องใช้เวลาอีกหน่อยละนะ

เรียวเดินดูในร้านหาอุปกรณ์ที่พอจะใช้ได้ หน้าไม้อันเก่าก็ดีอยู่หรอก แต่เค้าอยากได้อาวุธที่พอจะล้มหมูป่าตัวใหญ่กว่าตัวที่แล้วได้

"ใช้ธนูเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว แล้วใช้ขวานสร้างบาดแผลใหญ่ ก็น่าจะพอทำอะไรได้อยู่ล่ะมั้ง หรือจะใช้ดาบดี แทงทะลุตัดเส้นเลือดใหญ่น่าจะได้ แต่ถ้าเป็นขวานดูน่าจะทำอะไรหลายๆ อย่างได้มากกว่า... อืม ดีล่ะ เอาธนูกับขวานแล้วกัน" เรียวตัดสินใจได้แล้วก็หยิบสินค้าจะไปจ่ายเงิน แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อมีอามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ยืนดักทางเค้าอยู่

"มีอา" ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างตกใจพลางถอยหายใจไปด้วย

"ขวัญอ่อนจังเลยนะคะพี่เรียว" มีอาหยอกเย้าเค้าเล่นอย่างสนุก

"ก็เรามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงนี่"

"ฮ่าๆ ขอโทษๆ แล้วเลือกได้แล้วเหรอคะ ให้หนูช่วยถือ..." ไม่ทันทีมีอาจะได้จับอะไร พ่อของเธอก็มากันซีนเธออีกแล้ว

"เดี๋ยวลุงถือให้เองนะเรียว เดินตามมาอย่างสบายได้เลย" พ่อของเธอแย่งของไปถือ พร้อมพูดล้อเลียนเธออย่างน่าหมั่นไส้

"พ่ออ่ะ" มีอาสลดเมื่อเห็นว่าโดนแย่งหน้าที่ อุตส่าห์จะทำการใกล้ชิดสนิทสนมกับหนุ่มที่ชอบซะหน่อย พ่อก็มาแย่งซีนซะงั้น

---------------------------------------

ในขณะที่เรียวเลือกของอยู่ในโรงซ่อมอยู่นั้น โมโม่ก็เริ่มปรับตัวเข้ากับรุ่นพี่ทั้งสองได้เป็นอย่างดี เริ่มวิ่งเล่นด้วยกันอย่างสนิทสนม แถมทั้งคู่ก็ยังพาไปล่าสัตว์ใกล้ๆ จนได้ไก่ป่ากลับมาสามตัวเลยด้วย

"โอ้โห เอาเรื่องนะเจ้าตัวเล็ก ถึงขนาดทำให้เจ้าสองตัวนี้ยอมแบ่งเขตให้ล่าได้เนี่ย ฝีมือไม่เบานี่น่า ฮ่าๆ" ลุงโทนี่เอ่ยชมพร้อมกับลูบหัวเบาๆ

"เก่งมากโมโม่" เรียวเข้ามาสมทบ ลูบหัวอย่างชื่นชม จนโมโม่ยืดอกอวดอีกสองตัว ทำให้โจดี้กับโจอาจยืดตัวตามไปด้วย สร้างเสียงหัวเราะให้ลุงโทนี่กับเรียวได้ไม่น้อย

"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยววันหลังจะแวะมาใหม่" ถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว เรียวต้องรีบขอตัวก่อนที่ฟ้าจะมืดลงกว่านี้

"ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ หนูมีอะไรจะให้" มีอารีบรั้งไว้ก่อนเรียวจะเดินออกไป เธอยื่นถุงบางอย่างใส่มือเรียว

"นี่อะไรเหรอ" เรียวฉงนกับสิ่งที่อยู่ในมือ

"มันคือเครื่องรางน่ะค่ะ เป็นเครื่องรางคุ้มครองแคล้วคลาดอันตราย พกไว้นะคะ" มีอาส่งสายตามองด้วยความเป็นห่วง

เรียวที่เห็นแบบนั้นก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ "ขอบใจนะ พี่จะเก็บไว้เป็นอย่างดี"

"ไม่ใช่เก็บไว้สิคะ ต้องพกติดตัวตลอดเวลาสิ มันมีไว้เพื่อทำแบบนั้นต่างหาก" มีอาพูดไปหน้าแดงไป เลยทำเอาเรียวเสียอาการไปด้วย

"โอเคๆ รู้แล้วพี่จะทำตามนั้นละกัน พี่ไปนะ ลุงโทนี่ผมกลับก่อนนะครับ"

"เอ้อ โชคดีๆ"

มีอาโบกมือลาหงอยๆ เพราะเสียดายที่ได้อยู่กับเขาแค่แป๊บเดียว ลุงโทนี่ที่เห็นสภาพลูกสาวก็มาลูบหัวปลอบใจ

"เรียวมันแค่กลับบ้าน ไม่ได้ไปเป็นทหารไปรบที่ไหน ถ้าใครไม่รู้มาเห็นเข้า ก็คงนึกว่าส่งสามีไปรบล่ะมั้งเนี่ย"

"พ่อ" มีอาตะโกนอีกครั้งแล้ว นึกว่าพ่อจะเข้าอกเข้าใจเธอก็เลยมาปลอบเธอ ซึ้งใจไม่ถึงหนึ่งวิ ก็มากวนโอ้ยกันอีกแล้ว เธอผลักพ่อเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิด แต่พ่อของเธอก็ไม่สน ยิ้มร่าที่ได้แกล้งลูกสาว

---------------------------------------

เรียวกับโมโม่เดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี โมโม่ดีใจที่ได้เพื่อนใหม่ ส่วนเรียวก็มองเครื่องรางในมือไปยิ้มไป นานแล้วที่เค้าไม่ได้มีใครมาคอยเป็นห่วงแบบนี้

"แบบนี้ก็ไม่เลวนะ ว่ามั้ยโมโม่"

"โฮ่ง"

"ฮ่าๆ ฟังรู้เรื่องด้วยเหรอ เจ้าตัวน่ารักนี่"

เรียวก้มลงอุ้มเจ้าโมโม่ขึ้นมากอด ส่วนมันก็เลียหน้าแสดงความรักในแบบของน้องหมา ทำเอาเรียวจั๊กจี้จนหยุดขำไม่ได้

ตั้งแต่มีเจ้าโมโม่เข้ามาในชีวิต เรียวก็มีความสุขในทุกวัน เค้านึกขอบคุณมันที่ทำให้เค้ารู้สึกถึงความหมายในการใช้ชีวิตอีกครั้ง

"ขอบคุณนะ โมโม่"