เขตห้ามรักเพื่อน

Section 03 สูญเสีย

"ฉัน.. ชอบนาย"

"..." แม็กเงียบเมื่อได้ยินฉันพูดออกแบบนั้น เขาขมวดคิ้วเข้าหากันทำหน้าตาเหมือนกับไม่ยักเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด ฉันพยายามตั้งสติรวบรวมความกล้าที่จะพูดประโยคต่อไปอยู่พักนึงก่อนจะเอ่ย

"ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบทั้งที่รู้ว่านายชอบแซลม่อนและชอบทั้งที่ไม่รู้เลยว่านายเคยชอบฉันหรือมองฉันเป็นมากกว่าเพื่อนบ้างหรือเปล่า" ฉันก้มหน้าลงฉงนหลีกเลี่ยงการสบตากับแม็กที่จ้องฉันอยู่ตอนนี้ ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายพลางขยับขึ้นไปนั่งขดตัวบนหัวเตียงลำพัง

ระหว่างเรามันเงียบมาก เงียบในชนิดที่ว่าฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเขาถอนหายใจออกมาราวกับกำลังเหนื่อยใจยังไงงั้น

"ฉันไม่ได้ชอบเธอและไม่เคยชอบ ไม่เคยคิดกับเธอมากกว่า.. เพื่อนสนิท" หัวใจที่เคยเต้นระรัวของฉันบีบรัดเข้าหากันแน่นหลังประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมาจากปากของแม็ก

ราวกับมีคนกำลังเอามีดกรีดหัวใจของฉันเอาไว้อยู่อย่างนั้นแหละ ความคิดเมื่อคืนที่คิดว่าเขาอาจจะชอบฉันอยู่บ้างหายไปในพริบตา เพราะความจริงที่ฉันไม่อาจเลี่ยงนั้นมันคือความจริงที่ว่าแม็กไม่เคยชอบฉันและไม่เคยคิดกับฉันมากกว่าเพื่อน แล้วฉันจะเอายังไงต่อไปดี? ฉันกับเขาระหว่างเรามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม?

ฉันไม่ได้อยากจะเสียแม็กไปเลยนะ คนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและคนที่ฉันชอบน่ะ ฉันไม่อยากให้เราสองคนมองหน้ากันไม่ติด

"ในเมื่อฉันไม่ได้ข่มขืนเธอและเธอก็สมยอม เพราะฉะนั้น.. ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน" แม็กพูดออกมาอย่างง่ายดาย แม้ฉันพึ่งจะสารภาพความในใจไป สิ่งนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนความคิดของแม็กเลยสักนิด "หรือเธอต้องการให้ฉันรับผิดชอบอะไรในตัวเธอ?"

คำถามของแม็กเหมือนมีดเล่มคมที่ปักลงกลางใจ ฉันรู้สึกเหมือนขอบตาตัวเองกำลังร้อนผ่าวราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา ความรู้สึกนี้ทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาแม็กแม้แต่วินาทีเดียว

"เปล่าเลย... เปล่าเลยแม็ก.."

ฉันปฏิเสธข้อเสนอที่ดูไม่ได้อยากทำสักนิดของเขา แม้ว่าแม็กจะปากร้ายมาตลอดตอนที่เราอยู่ด้วยกันแต่เขาไม่เคยใจร้ายเท่าวันนี้มาก่อน วันนี้แม็กใจร้ายมากอย่างที่ฉันไม่เคยเห็น

"ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ก็คงต้องลืมเรื่องนี้ไป"

"..." ฉันไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรออกไป ได้แต่พยักหน้ายอมรับสิ่งที่แม็กต้องการเท่านั้น เม็ดน้ำตาใกล้ที่จะร่วงไหลอาบแก้มเต็มทน ฉันจะกลั้นมันไว้ได้อีกนานแค่ไหนกัน

ที่จริงมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง อย่างน้อยกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ยังดีกว่าที่จะตัดขาดกันไปเลยนี่

"ฉัน.." คู่สนทนาของฉันพูดเสียงแผ่วเบา ในส่วนนี้แม็กเขาก็คงเสียความรู็สึกไม่ต่างจากฉัน เขาก็คงไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ "กลับก่อนก็แล้วกัน"

มันผิดที่ฉันเอง..

แม็กเขาออกจากห้องของฉันไปหลังจากนั้น ยามที่ประตูถูกปิดลงน้ำตาฉันก็ไหลอาบแก้มทันที ฉันสูญเสียความเป็นตัวเองไปส่วนนึงและเกือบสูญเสียแม็กไปอีก

ทั้งที่เมื่อคืนฉันคิดว่าทุกอย่างมันจะไปด้วยดีแท้ ๆ ไม่เห็นจะเป็นเหมือนที่ฉันวาดฝันเอาไว้เลยสักนิด..

ฉันร้องไห้จนเหนื่อยหอบมองคราบเปื้อนบนผ้าปูที่นอนอย่างชั่งใจก่อนจะเอามันออกไปซักทั้งน้ำตา แล้วเข้ามาอาบน้ำชำระร่างกาย แม้ตัวฉันจะเสียใจแค่ไหนฉันก็มีแต่ต้องดำเนินชีวิตต่อไปเท่านั้น

ชีวิตนี้ฉันไม่เหลือใครแล้วล่ะ มีแค่ตัวฉันที่ต้องใช้ชีวิตให้เข้มแข็งให้สมกับเป็นน้ำใสคนนี้

ครอบครัวของฉันไม่ได้อบอุ่นเหมือนคนอื่นเขา พ่อแม่ฉันท่านแยกทางกันเมื่อฉันอายุสิบสองขวบ ฉันอยู่กับแม่สองคนและตั้งแต่ที่พ่อออกจากบ้านไป ฉันก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากคนเป็นแม่อีกเลย พ่อคือเสาหลักของบ้านเมื่อตอนครอบครัวเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ท่านเป็นคนมีฐานะคนนึงเลยล่ะ หลังจากที่พ่อแม่แยกทางกันพ่อก็ยังส่งเสียค่าเลี้ยงดูฉันเสมอ พ่ออาจจะให้มันมากไป มากจนแม่หลงระเริงกับของนอกกายพวกนั้นและใข้มันในทางที่ผิด

แม่เริ่มคั่วผู้ชายไม่ซ้ำหน้าแถมยังเอาเงินในส่วนของฉันไปใช้ ไม่ยอมจ่ายค่าเทอมจนฉันเกือบถูกไล่ออกจากโรงเรียน หลังจากนั้นพ่อจึงแอบเปิดบัญชีให้ฉันแบบเงียบ ๆ และบอกให้ฉันเก็บเป็นความลับแทน พ่อโอนเงินมาให้ฉันใช้ทุกเดือนไม่เคยปล่อยให้ฉันขาดเหลืออะไร

แต่นั่นแหละค่ะ.. นั่นมันไม่ใช้ความสุขที่ฉันต้องการ

เมื่อเริ่มเรียนมัธยมปลายฉันจึงแยกตัวออกมาอยู่หอพักโดยที่แม่เองก็ไม่ได้สนใจ ท่านคิดว่ายิ่งดีด้วยซ้ำ เพราะยิ่งเห็นหน้าฉันแม่ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนฉันกลายเป็นมารหัวขนไม่ชอบขี้หน้าเด็กที่เกิดมาจากความรักของเขากับพ่อ จนทุกวันนี้แม่ก็ยังไม่หยุดทำเรื่องอย่างว่า พ่อก็ส่งเงินให้ใช้ทุกเดือนเพราะกลัวแม่จะมาราวีฉัน

ครั้งนึงฉันเคยถามพ่อว่าทำไมถึงไม่เอาฉันไปอยู่ด้วย..

และสิ่งที่ฉันได้กลับมาเป็นคำตอบก็คือความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดอกมาได้ 'พ่อเองก็มีครอบครัวใหม่แล้ว ไม่อยากเอาลูกไปทำให้ฝั่งนั้นเขาลำบากใจ' ฉันจำได้ถึงความเจ็บปวดในช่วงเวลานั้น เซฟโซนที่เรียกว่าครอบครัวไม่เคยเกิดขึ้นสำหรับฉันเลยสักครั้ง ฉันไม่เคยถูกเอาใจใส่เหมือนเด็กคนอื่นอีกเลย เรื่องพวกนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกได้แค่ว่าฉันต้องทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้หลังจากนี้เป็นต้นไป

นั่นคือเหตุผลของอีกเรื่องด้วยล่ะ ว่าทำไมฉันถึงได้ชอบแม็ก

เพราะเพียงแค่เขาทำดีกับฉันไม่กี่ครั้งอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้ ฉันก็ตกหลุมรักเขาในเวลาไม่นานนักที่เรารู้จักกัน แม็กเป็นเพื่อนที่ดีแม้จะปากร้ายแต่ก่อนหน้านี้เขาดูแลฉันดีเสมอ

ฉันยังคงจำเรื่องราวเมื่อตอนเราเจอกับปีหนึ่งได้ดีเลยล่ะ แม็กเข้ามาทักฉันเพราะหน้าฉันดูเศร้าเกินมนุษย์ปกติ เขาทำให้ฉันมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ฉันมีมันก็ไม่ได้มีเสน่ห์น่าดึงดูดเท่าอีกคนที่ไม่ต้องพยายามทำอะไรเลยอย่าง..

เหมือนแซลม่อน..

แซลม่อนเธอน่ารักมากจริง ๆ ขนาดฉันยังปฏิเสธไม่ได้ที่จะมองว่าเธอน่ารัก ทั้งสดใสยิ้มง่ายใจดีแคร์คนรอบข้างเสมอ อีกอย่างคือเรียนเก่งมาก

เราสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ส่วนใหญ่ฉันกับแม็กจะอยู่ด้วยกันมากกว่า ด้วยความที่แซลม่อนเธอชอบอยู่คนเดียวอ่านหนังสือคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวเลยทำให้ฉันกับแม็กจะอยู่ด้วยกันมากกว่านิดหน่อย

ขนาดเราอยู่ด้วยกันมากกว่าแท้ ๆ แม็กยังชอบแซลม่อนแทนที่จะเป็นฉันเลย น่าแปลกดีเนาะ