เขตห้ามรักเพื่อน

"หายไปไหนแล้วว่ะ!" เสียงเข้มที่คุ้นเคยสบถขึ้นมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันไปคว้าเสาแถวนั้นเพื่อประครองร่างของตัวเองไม่ให้ล้มลงกับพื้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ซึ่งเขาคนนั้นก็คือแม็ก... ผู้ชายที่ฉันคิดกับเขามากกว่าเพื่อน มันน่าอายนักที่ฉันคิดกับเขามากกว่าเพื่อน แต่จะทำยังไงได้ คนมันชอบไปแล้ว "..." ฉันมองร่างสูงที่ยืนอยู่ในระยะใกล้ ๆ ด้วยสายตาที่พร่ามัวเพราะความมึนเมา วันนี้เรานัดกันมาดื่มและฉันก็ได้นั่งใกล้เขา อันที่จริงฉันควรจะดีใจด้วยซ้ำ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อตลอดเวลาแม็กมันก็เอาแต่มองแซลม่อนไม่วางตา และไม่มีท่าทีที่มันจะหันมาสนใจฉันบ้างเลย มันน่าน้อยใจนะคะ แต่ถึงฉันจะรู้อยู่เต็มอกว่ามันชอบม่อน ฉันก็ยังจะดึงดันที่จะชอบมัน เพราะแม็กน่ะ.. ดีกับฉันมาโดยตลอดคอยช่วยเหลือฉันทุกอย่างปกป้องฉันตอนที่ฉันกลัว เป็นเพื่อนที่ดีกับฉันมาเสมอแล้วแบบนี้ฉันจะไม่รู้สึกดีได้ยังไง "ยัยบ้านี่ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย" แม็กยังคงบ่นต่อเนื่อง เมื่อหันซ้ายหันขวาแล้วมองไม่เจอฉัน ส่วนฉันก็แอบหลบเขาอยู่เพราะเมื่อกี้ฉันวิ่งออกมาจากร้านน่ะ ทนเห็นแม็กเอาใจใส่แซลม่อนนาน ๆ แล้วมันเจ็บจี๊ดที่หัวใจยังไงไม่รู้ ส่วนตอนนี้มันใจฟูอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะเมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม? เมื่อกี้แม็กเขาบอกว่าเป็นห่วง เขาเป็นห่วงฉันจริงหรือเปล่านะ "แม็ก.." ฉันเรียกแล้วยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอกเขาว่าฉันอยู่ตรงนี้หลังได้ยินแบบนั้น แม็กขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมก่อนจะมองมาทางที่ฉันนั่งอยู่ แล้วถึงจะเดินเข้ามาหา "เมาแล้วทำตัวเป็นขอทานหรือไง! มานั่งทำไมตรงนี้" เขาเดินโซซัดโซเซด้วยความมึนเมาไม่ต่างจากฉัน แล้วเข้ามาหาพลางยื่นมือมาตรงหน้าหวังให้ฉันลุกขึ้น "..." "กลับกัน" สองคำสั้น ๆ ที่เขาพูดด้วยใบหน้าที่แดงฉาด แม็กอาจพูดออกมาแบบไม่คิดอะไรแต่ว่าฉันคนนี้เก็บเอารายละเอียดทุกอย่างของเขามาคิดตลอด "อือ" ฉันอมยิ้มเล็กน้อย เอื้อมมือไปจับมือที่แสนอ่อนโยนของแม็กเอาไว้พลางหยัดกายลุกขึ้นยืนจากพื้น เราสองคนโบกแท็กซี่แถวนั้นเพื่อกลับที่พัก ที่แรกที่จะไปก็คือหอพักของฉันเอง แม็กเขาดูไม่เมาเท่าไหร่ตอนอยู่ในร้าน ทว่าพอออกมาจากร้านเท่านั้นแหละ ท่าทางจะเมาหนักกว่าฉันเสียอีก "ถึงหอฉันแล้ว บายนะ.." ฉันพยายามตั้งสติ โบกมือลาร่างหนาที่นั่งอยู่ในรถคิดว่าเขาจะกลับคอนโดของตัวเองไปซะ แต่ท่าทางน่าจะไม่ใช่ "ไม่กลับ.. ฉันจะนอนที่นี้" "..." "ขี้เกียจนั่งรถ อยากกนอนแล้ว" แม็กพูดอย่างเอาแต่ใจขยับตัวออกมาจากตัวรถได้ก็เดินตรงดิ่งไปทางห้องของฉันทันที ฉันเลยจ่ายค่าแท็กซี่แล้วเดินตามหลังเขา แม็กรู้ดีว่าห้องของฉันอยู่ไหน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาห้องของฉัน เราเคยนอนด้วยกันแล้ว ครั้งนั้นมีงานที่ยังทำไม่เสร็จกันทั้งคู่น่ะ แม็กมาทำห้องฉันพอเหนื่อยเข้าก็นอนที่ห้องฉันซะเลยและเขาก็ไม่ได้ทำอะไรฉันเลยด้วย แม้ว่าเหตุผลที่เขาไม่ทำมันจะเจ็บปวดหน่อยเมื่อได้ยินก็เถอะ 'ไม่ทำอะไรเพื่อนสนิทหรอก' เขาย้ำสถานะต่อฉันชัดเจน ตอนนั้นฉันได้แต่ยิ้มแห้งไม่พูดอะไร ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดย่อยยับไปแล้วก็ตาม "เธอกับฉัน.. ใครเมากว่ากัน.." แม็กใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของฉันแรง ๆ พร้อมกับพ่นคำถามออกมาหลังเราทั้งสองมายืนหน้าห้องและฉันกำลังพยายามไขกุญแจเข้าห้องอยู่ "นะ นายหรือเปล่า.." ฉันตอบเสียงสั่น ก่อนจะเดินนำเข้ามาด้านในสะบัดหัวสองสามทีเรียกสติให้มีมากกว่าเดิม รู้สึกอยู่ใกล้เท่าไหร่ใจก็เต้นแรงเท่านั้น พอใจเต้นแรงก็เล่นเอาความมึนที่สะสมมาก็เริ่มจางลงเรื่อย ๆ "เฮ้อออ" เขาถอนหายใจยาว ตรงดิ่งไปที่เตียงนอนของฉันแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างแรง วันนี้เขาจะยึดเตียงฉันไม่ได้นะ เพราะฉันก็อยากจะนอนบนเตียงเหมือนกันไม่ยอมนอนพื้นให้เหมือนครั้งก่อนหรอก "แม็กนายก็ขยับไปหน่อยดิ" ฉันว่าพลางผลักร่างของเขาให้ขยับไปนอนอีกฝั่ง เพื่อจะเอาตัวเองเข้าไปนอนข้าง ๆ เขา เหนื่อยเพลียอย่างบอกไม่ถูก สงสัยฉันจะดื่มเยอะไป เกินปริมาณที่ร่างกายรับไหว ฉันหลับตาลงเตรียมที่จะนอนพักผ่อน และมันคงเป็นแบบนั้นถ้าเกิดว่าแม็กเขาไม่มาวุ่นวายอะไรกับฉันจนทำให้ฉันต้องลืมขึ้นมาอีกครั้งน่ะนะ "ทำอะไร" ฉันถามเสียงแข็งขยับร่างกายห่างออกมาจากเขา เกิดอาการประหม่าขึ้นมาเลยแหะเมื่ออยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ แม็กเขาเขยิบมาแนบชิดร่างของฉันเอาไว้อีกครั้ง ใช้ใบหน้าซุกอยู่ที่แผ่นหลังของฉันสักพัก จากนั้นก็หยัดร่างขึ้นชะเง้อหน้ามองฉันในระยะที่ใกล้ชิดจนฉันเผลอกลั้นหายใจไป ทำบ้าอะไร.. มาไม้ไหนของเขาอีก ความรู้สึกของฉันมันไม่ตลกด้วยหรอกนะ ฉันคิดในใจพลางกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นเนื่องจากทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่แม็กทำตอนนี้ "เธอก็น่ารักดีนะ" เขาเอ่ยเสียงแห่บแห้ง รอยยิ้มผุดออกมาที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันก็เลยรีบผลักร่างของเขาออกก่อนที่แม็กจะทำอะไรฉันไปมากกว่านี้ "เพ้อเจ้อ" ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นนั่งหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อกี้ฉันหายใจไม่ทั่วท้องเลยสักนิด ทำแบบนี้คนที่มีแต่จะหวั่นไหวเห็นแต่จะเป็นฉัน "อืม.." "ทำบ้าอะไรแม็ก ออกไปจากตัวฉันนะ!" ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อแม็กคุกคามฉันโดยการลุกขึ้นมากอดฉันเอาไว้จากด้านหลัง เขาใช้ใบหน้านัวเนียลำคอและหัวไหล่ของฉันทำอย่างกับจะทำเรื่องอย่างว่าอย่างนั้นแหละ "ฉันร้อน" เพียงแค่สองคำจากปากของแม็ก หัวใจของฉันก็สั่นระทึกไม่เป็นท่า ฉันบิดร่างกายพยายามออกห่างจากแม็กแต่ยิ่งทำเขาก็ยิ่งใช้เรียวแขนของเขารัดร่างของฉันเอาไว้แน่นมากขึ้น "งั้นนายก็ไปอาบน้ำสิ!" ฉันตอบกลับแล้วแกะแขนของเขาออกอย่างยากลำบาก "น้องชายฉันต่างหากที่ร้อน" "แม็ก! นายเมามากแล้วนะฉันจะไปนอนที่อื่น" ฉันเอ็ดเขาโดยที่ไม่หันไปมอง ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันบิดตัวออกจากแรงรัดนั่นได้พอดี "น้ำใส.." แม็กรีบคว้าแขนของฉันเอาไว้ เขากระตุกมันเบา ๆ ทว่ามันกลับทำให้ฉันกลับไปนั่งที่เตียงตามเดิม "..." ฉันเงียบฟังเขา จู่ ๆ แม็กก็ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นมา การกระทำนั้นมันยิ่งทำให้ใจฉันเต้นแรงมากขึ้นเป็นเท่าตัว "อย่าไปนะ" "..." "อย่าทิ้งฉันไป" เขาออดอ้อนวิงวอน มันน่าตกใจนะที่เขาพูดอะไรแบบนี้ มันแปลกมาก.. ไม่สมกับเป็นเขาเลยทำเหมือนฉันจะทิ้งเขาไปไหน แถมยังทำเหมือนเราเป็นแฟนกันแล้วอย่างนั้น "ฉัน.. ฉันเปล่า ฉันแค่จะไปนอนที่อื่น" มันเลยทำให้ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก "ทำไม" "ไม่รู้..." "เธอรังเกียจฉันเหรอ?" "เปล่านะ!" ฉันหันหน้าไปมองเขา คนอย่างฉันเนี่ยนะจะเกลียดเขาน่ะ ฉันจะเกลียดคนที่ตัวเองชอบได้ยังไงกัน ทั้งที่ฉันรู้สึกดีกับเขามากขนาดนี้.. "งั้นเธอต้องพิสูจน์สิ ว่าเธอไม่รังเกียจฉัน" "แม็ก" "..." "นายจะไม่พูดแบบนี้ถ้าเกิดนายสร่างเมาแล้ว" ฉันถอนหายใจไปรอบหนึ่ง ใช้มือทั้งสองข้างดันไหล่ของเขาเอาไว้ พยายามจะดึงใบหน้าของตัวเองให้ออกห่าง แต่.. ยิ่งทำไปก็เหมือนยิ่งไร้ประโยชน์ "ฉันจะพูด" แม็กพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนฉันคิดว่าเขาไม่ได้เมาด้วยซ้ำ ถ้าเกิดว่าใบหน้าเขาไม่ได้แดงอยู่และไม่ได้ตาหวานหยาดเยิ้มขนาดนี้น่ะนะ ฉันแอบหวั่นกับคำพูดของเขานะ หรือนี่มันแค่แผนการของเขา มันแค่คำโกหกและการกระทำที่แสนหลอกลวง ไม่รู้สิ.. ถ้าเป็นแบบนั้นจริงมันก็ได้ผลแหละ ที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงราวกับมีสงครามที่กำลังก่อเกิดขึ้นภายในอกได้ขนาดนี้ "..." ฉันเงียบ "เพราะฉะนั้นอย่าไป.." "..." "นะ" "ไม่ไปแล้ว.. นายนอนเถอะ" ฉันแพ้แววตาวิงวอนนั่น สุดท้ายฉันก็ทำตามคำพูดของแม็ก เขาจับมือฉันเอาไว้แน่น แม็กเอนตัวลงนอนบนเตียงโดยที่ไม่ปล่อยมือฉัน ฉันแอบกลัวใจเขานิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมเอนตัวลงนอนตามทำเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าจิตใจของฉันมันจะไม่สงบเลยก็ตาม ผ่านไปราวสองนาที.. แม็กเขาก็เริ่มซุกซนอีกครั้ง ดิ้นไม่ยอมหยุดก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นมาคร่อมฉันเอาไว้ เผลอทำฉันตกใจเพราะการกระทำบ้าบิ่นของเขาอีกระลอก "น้ำใส" "..." "อะไรอีก" "ฉัน.. ไม่อยากนอน" พูดจบแม็กก็เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ ทำท่าเหมือนจะจูบ ฉันจึงรีบยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้กันท่าที่จะโดนคนเมาคนนี้ลวนลาม "มะ แม็ก เราเป็นเพื่อนกันนะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ "..." แม็กเงียบไม่ตอบ เขาจ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะดึงแขนของฉันทั้งสองข้างขึ้นไปขึงไว้บนหัว โน้มตัวลงมากัดริมฝีปากฉันแรง ๆ จนฉันรู้สึกเจ็บที่ถูกเขากัด "นายกัดฉันทำไม!?" "ก็ฉันไม่ชอบ.. คำพูดของเธอ"