คุณภรรยาครับโปรดมารับใบหย่า

โง่

"เราโง่อยู่ในห้องนี้ตั้งหนึ่งปีกว่าเชียวเหรอ" ปิ่นมุกพึมพำกับตัวเองเบา ๆ หัวเราะกับความโง่ที่รักผู้ชายคนนั้นแบบไม่ลืมหูลืมตา

กระเป๋าเดินทางล้อลากถูกเปิดอ้าออก เสื้อผ้าที่มีอยู่ไม่มากถูกจัดลงกระเป๋าทีละตัว ๆ แต่อยู่ ๆ น้ำตาเธอก็ไหลอาบแก้มออกมาอีกแล้วเมื่อนึกถึงคำพูดของเขา

"ใส่ชุดดำมาทำไม? มีใครตายหรือไงปิ่น"

ใบหน้าสวยของปิ่นมุกอาบไปด้วยน้ำตาแห่งความสำนึกผิด เธอเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง เป็นลูกที่ไม่เชื่อฟังมัวแต่หลงทางวิ่งไล่อยู่กับสิ่งที่ไม่มีวันเอื้อมถึง คำพูดของแม่เพราะจับใจและเต็มไปด้วยความหวังดีกลับไม่ยอมฟัง มัวแต่ไปฟังจินตนาการที่เพ้อเจ้อของตัวเอง

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ใส่ใจรับรู้ชีวิตความเป็นไปของครอบครัวเธอด้วยซ้ำ แต่เธอกลับเป็นบ้าใส่ใจทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขา เขาชอบทานอะไร ชอบสีอะไร แววตาแบบไหนคือโกรธ เสียงหัวเราะแบบไหนคือจริงหรือเสแสร้ง เธอรู้ทุกอย่าง

แต่พอถึงวันหนึ่งที่เธอต้องการเขาบ้าง เธอกลับโดนเขาบล็อกข้อความและได้เพียงข้อความสั้น ๆ จากทนายให้กลับมาเซ็นใบหย่า น้ำตาที่ไหลเอ่อเพียงลำพังถูกปาดทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อไม่ให้ตัวเองแสดงความอ่อนแอ และต้องปลอบใจตัวเองว่าต้องอยู่ต่อไปให้ได้อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อลูกในท้อง

ของทั้งหมดถูกเก็บลงในกระเป๋าใบใหญ่เรียบร้อยแล้ว ปิ่นมุกค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนช้าพลางมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง เธอเอาชีวิตตัวเองมาขังอยู่ในที่แคบ ๆ แบบนี้ได้ยังไงกันนะ ตลกสิ้นดี!

เสียงกระเป๋าล้อลากดังกระทบพื้นกระเบื้องใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ "ป้าเนียม" คนรับใช้เก่าแก่ที่เลี้ยงคุณหนูเขื่อนมาตั้งแต่เด็ก ๆ รีบเดินตรงเข้าไปดึงแขนเธอเบา ๆ

"หนูปิ่น หนูปิ่นกินข้าวสักหน่อยไหมลูก เดี๋ยวค่อยไป"

"หนูไปทานข้างนอกดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันเครื่อง"

"แป๊บเดียวเองนะลูกนะ ป้าทำของโปรดหนูเอาไว้ให้"

สายตาแห่งความใจดีที่มองเธออย่างไม่เคยเปลี่ยนแปลง ทำให้ปิ่นมุกใจอ่อนยอมวางกระเป๋าไว้ที่หน้าประตูและเดินตามป้าเนียมไปอย่างว่าง่าย แม้ป้าเนียมจะไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายทั้งสองคน แต่ก็อยากทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย

"นั่งลงก่อนลูก ป้าไปตักข้าวให้"

หญิงค่อนไปทางวัยชรากุลีกุจอตักข้าวสวยร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมอ่อนมาวางให้เธอพร้อมกับเปิดถ้วยแกงที่อุ่นเตรียมไว้ให้อีกสองสามอย่าง

"ต้มส้มปลาหมึก คะน้าฮ่องกงน้ำมันหอย แล้วก็หมูทอด กินสักหน่อยนะลูกนะ ไม่รู้เราจะได้เจอกันตอนไหน"

"ค่ะ"

เธอยิ้มที่มุมปากก่อนจะเริ่มทานอาหารมื้อสุดท้ายในบ้านหลังนี้ แต่พอตักคำแรกเข้าปาก...

"อุกกกกก! ผัดคะน้าเหม็นมากเลยป้าเนียม ป้าเนียมใส่อะไรลงไปคะ"

ร่างเล็กถลาวิ่งไปเข้าห้องน้ำส่งเสียงโอ้กอ้ากอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินหน้าซีดเซียวออกมา

"นะ หนูปิ่นบอกว่าเหม็นผัดคะน้าเหรอคะ? ป้าก็ใส่กระเทียมเจียวเยอะ ๆ แบบที่คุณปิ่นชอบไงคะ"

"ใช่ค่ะ แต่ปิ่นคงทานต่อไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ ป้าเนียมอย่าเสียใจนะคะ"

หญิงเกือบชราผู้ผ่านโลกมามากใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ เดินเข้ามาจับมือและมองหน้าปิ่นมุก

"ประจำเดือนขาดนานหรือยังคะคุณปิ่น?"