ภายในห้องพักผู้ป่วย คณิณนอนนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว สายตาเหม่อลอยไปทางหน้าต่าง
สองสามวันที่ผ่านมา เขาแทบไม่แตะต้องอาหาร ไม่พูดจา และไม่ยอมฟื้นตัวอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนร่างกายเขากำลังฝืนใจอยู่บนโลกนี้ ทั้งที่หัวใจของเขาได้ตามปาลินไปแล้ว
“คุณคะ ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้ ฉันไม่เคยเห็นคณิณเป็นแบบนี้มาก่อน” มณีรัตน์พูดพลางมองสามีด้วยความกังวล
“เพราะเธอพรากหัวใจของเขาไปไงมณีรัตน์ วันนั้นคุณไม่น่าทำให้เรื่องมันยิ่งแย่ลงไปเลย” หิรัญถอนหายใจยาว เขามองภรรยาด้วยสายตาจริงจัง
“ฉันไม่ได้พรากอะไรทั้งนั้น แม่นั่นเองกล้าตบฉันขนาดนั้นหล่อนก็คงไม่ยอมกลับมาแล้วจริง ๆ” มณีรัตน์นิ่งไปก่อนจะพูดเสียงแข็ง
“เธอเองก็เห็น ลูกเราเปลี่ยนไปมากแค่ไหนตั้งแต่ปาลินจากไป อะไรยอมได้ก็ยอมเถอะ” หิรัญเอ่ยหนักแน่น มณีรัตน์เม้มริมฝีปากแน่น หันไปมองคณิณเหม่อที่นอนอยู่บนเตียง
เขาเคยเป็นลูกชายที่เข้มแข็งขอ
