ปาลินนั่งนิ่งอยู่บนเตียง กำลังจัดเสื้อผ้าของเธอใส่กระเป๋า เวลาเดือนเศษที่อยู่ที่นี่ในตำแหน่งสะใภ้ เธอไม่มีสมบัติอื่นใดนอกเหนือจากเสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่ติดตัวมา
ตอนที่เธอมาถึงเขาไปรับเธอที่บ้านแล้วให้คนขับรถของเธอตามมาให้เพราะไม่อยากให้ คิดว่าเขาจะมีน้ำใจ แต่เพราะไม่อยากให้เธอใช้รถของบ้านเขา
เธอไม่เคยได้รับเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะอาหาร ไม่กล้าแม้แต่จะนั่งโซฟาในห้องนั่งเล่น เสื้อผ้าก็ต้องขนออกไปร้านซักรีดเอง การเป็นอยู่แย่กว่าสาวใช้ในบ้านเสียอีก
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่เธอเลือกเอง พอนึกย้อนกลับไปถึงรู้ว่าตัวเองโง่ยิ่งกว่านางเอกในละคร ยอมทนเพื่อให้ได้ความรัก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่สามารถเป็นไปได้ คณิณไม่ได้สนใจว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร ไม่เคยปกป้อง ไม่เคยมอบความเห็นใจไม่ว่าเรื่องใด เธอไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องอดทนอีกต่อไป
หญิงสาวก้าวลงจากเตียงอย่างช้า ๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินทางที่เธอเตรียมเสร็จ เธอ
