รถยนต์สีดำหรูจอดนิ่งหน้าบ้านสไตล์ร่วมสมัยกลางซอยเงียบสงบ สิริพิชญ์ลงจากรถช้าๆ ในชุดเดรสเรียบสีอ่อน เธอไม่ได้แต่งหน้าเหมือนทุกวันที่เคยผ่านสื่อ ไม่มีรอยยิ้มหน้ากล้อง มีเพียงดวงตาบอบช้ำและร่างกายที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
ธาวินทร์ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาแค่ยื่นมือออกไปรับกระเป๋าของเธอ แล้วเดินนำเข้าไปในบ้าน ราวกับจะบอกด้วยการกระทำว่าที่นี่เธอไม่ต้องแบกอะไรเองอีก
เขาเปิดประตูห้องรับรองที่อยู่ชั้นล่างให้เธอ มันอบอุ่น เรียบง่าย และสะดวกสบาย
สิริพิชญ์ไม่พูดอะไรเลย เธอแค่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องและปิดประตูไว้ข้างหลัง
ธาวินทร์ยืนอยู่หน้าห้องนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างแผ่วเบา แค่เธอยอมมาที่นี่แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับเขาในตอนนี้
จากนั้นเขาเดินเข้าไปในครัว บอกกับบุญวาดแม่บ้านที่ทำงานอยู่กับเขามานานกว่าเจ็ดปี
“ผู้หญิงที่มาด้วย เป็นเพื่อนผม ขอให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ”
บุญวาดเ
