Chapter 1

1329 Words

Chapter 1 ซองจดหมายสีขาว! ที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลยื่นมาให้นั้น ทำให้ภาคินเกิดอาการมือเย็นเฉียบขึ้นทันที นั่นเพราะซองขาวตรงหน้าคงไม่ใช่ซองแจ้งเรื่องโบนัสหรือการแจ้งปรับตำแหน่งเป็นแน่ แต่ความจริงมันคือซองแจ้งเรื่องการปลดเขาออกจากการเป็นพนักงานของที่นี่ เหตุผลที่จู่ๆ เขาต้องตกงานเพราะที่นี่กำลังขาดทุนอย่างหนักและนโยบายของผู้บริหารที่มีวิสัยทัศน์คือการแจ้งปลดพนักงานที่อายุงานน้อยๆ ออก ภาคินกลับออกไปจากห้องบุคคลด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยว แม้จะเตรียมใจกับเรื่องนี้มาบ้าง แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับอึนจนจุกไปทั้งอก ชายหนุ่มกลับไปเก็บของที่โต๊ะทำงาน นั่นเพราะการปลดออกมีผลบังคับวันนี้นั่นเอง “โชคดีนะน้องกาย” บรรดาเพื่อนร่วมงานที่รู้เรื่องต่างเข้ามาบอกลา บางคนถึงกับน้ำตาซึม แต่บางคนก็คงโล่งใจที่ไม่ได้รับซองขาวเหมือนภาคิน เมื่อเก็บของเสร็จภาคินก็กลับไปที่คอนโดมิเนียมพร้อมกับหอบหิ้วข้าวของจากออฟฟิศมาด้วยเต็มสองมือ แต่การกลับบ้านก่อนเวลากลับทำให้เขาเซอร์ไพรส์อย่างหนัก เมื่อมาถึงแล้วเห็นว่าคนรักที่คบหากันมาเกือบสองปี กำลังมีเซ็กส์กับใครก็ไม่รู้บนเตียงนอนอย่างถึงพริกถึงขิง “พี่โปรด!” เสียงตะโกนเรียกชื่อคนรักของภาคินดังลั่นห้องขึ้นพร้อมกับเสียงของในมือที่หล่นกระทบพื้นห้อง นั่นทำให้ร่างเปลือยของทั้งสองคนบนเตียงแยกห่างออกจากกันอย่างรวดเร็ว “เชี่ย...ทำไมกลับมาตอนนี้วะ” โปรดอุทานออกมา ใบหน้าเขาที่เมื่อครู่ร้อนผ่าวด้วยไฟราคะค่อยๆ ซีดเผือดเพราะไม่คิดว่าภาคินจะกลับมาตอนนี้ พร้อมกับควานหาอันเดอร์แวร์มาสวมปิดท่อนล่าง ในขณะที่จำเลยอีกคนก็นั่งหลบอยู่ด้านหลัง “ถ้ากูไม่กลับมาตอนนี้ แล้วจะเห็นคาตาเหรอว่ามึงนอกใจ” เพราะความโกรธทำให้ภาคินโพล้งคำพูดที่ไม่สุภาพออกไป ทั้งๆ ที่ปกติเขาไม่เคยใช้คำเหล่านี้กับโปรดมาก่อน แต่สถานการณ์ในตอนนี้คงไม่จำเป็นต้องพูดสุภาพใส่อีกฝ่ายหรอก เสียปากเปล่าๆ “กาย...ฟังพี่ก่อน” คนบนเตียงยังคงร้องขอความเห็นใจ “ฟังเหี้ยอะไร” “อย่าโกรธสิครับ ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน” “ให้กูใจเย็น ถามจริงไม่บอกให้กูกระโดดขึ้นเตียงเป็นทรีซั่มกับพวกมึงสองคนเลยละ” ภาคินประชดประชัน แต่แทนที่จะเข้าใจหรือสลดกับสิ่งที่ได้ทำลงไป โปรดกลับเออออกับความคิดเห็นนั้น ราวกับกำลังเสียสติ “ได้ด้วยเหรอกาย” “ได้กับพ่อมึงสิ รีบไสหัวออกไปจากห้องกูเลยนะ” เจ้าของห้องเอ่ยปากไล่ ตอนนี้ภาคินนั้นโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ทั้งๆ ที่ปกติจะพูดจาหวานหูไม่เคยขึ้นมึงกูกับคนรัก แต่โปรดกลับไม่คิดว่าภาคินเอ่ยไล่ตัวเอง “รีบไปสิ จะมัวรออะไรอยู่เล่าเอส” โปรดขยับตัวออกแล้วผลักชายร่างเล็กที่เอาแต่หลบอยู่หลังตัวเองออกห่าง ทำราวกับขยะแขยงนักหนา นั่นทำให้เอสชักสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจ “อ้าว! แล้วพี่ละ” “พี่จะอยู่กับเมียพี่ที่นี่” โปรดตอบคำถามนั้นของเอสอย่างหน้าด้านๆ ซึ่งภาคินก็สวนกลับทันที “ใครเมียมึง” “กาย...อย่าโกรธพี่เลยนะ ที่พี่ทำไปเพราะเด็กมันยั่ว” โปรดรีบก้าวลงจากเตียงแล้วเดินตรงเข้ามาหาภาคิน “ผมเหรอไปยั่วพี่” เสียงของเอสที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงแย้งขึ้นทันที ก่อนที่จะถูกโปรดมองตาขวางกลับมา เพราะสถานการณ์ในตอนนี้เขาต้องเลือกภาคินไว้ก่อนอยู่แล้ว นั่นเพราะภาคินเป็นคนรักที่ดี คอยทำงานหาเลี้ยงเขา แถมยังให้เงินเขาใช้ทุกครั้งที่ร้องขออีกด้วย เรื่องอะไรจะทิ้งบ่อเงินบ่อทองอย่างภาคินได้ “ใช่” น้ำเสียงห้วนๆ ของโปรดดังขึ้น แววตาที่ส่งมายังเอสนั้นดูห่างเหิน เอสจึงฟิวส์ขาดเช่นเดียวกัน “ผมไม่ได้ยั่วพี่ พี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายเข้าหาผม หลอกผมด้วยซ้ำว่ายังโสด แล้ววันนี้พี่ก็เป็นคนโทรให้ผมมาหาไม่ใช่หรือไง” “อย่าไปเชื่อนะกาย พี่ไม่เคยทำแบบนั้นนะ” “พี่ทำและตอนนี้พี่ก็กำลังโกหกอย่างหน้าด้านๆ ด้วย” เอสตอกกลับไปเช่นกัน ก่อนจะมองหน้าโปรดอย่างโกรธแค้น ถ้ากระโดดไปฉีกอกได้ป่านนี้เอสคงทำไปนานแล้ว “หุบปากทั้งสองคนนั้นแหละ แล้วก็รีบไสหัวออกไปจากห้องกูได้แล้ว ไป๊” ภาคินที่ทนฟังมานานเอ่ยขึ้น ฟางเส้นสุดท้ายที่เคยมีให้โปรดได้ขาดสะบั้นลงแล้ว และมันก็ไม่มีเยื่อใยใดๆ ให้ต้องเสียดายผู้ชายไม่รักดีคนนี้ด้วย “ผมไปแน่” เอ่ยบอกจบเอสก็คว้าเอาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่รอบๆ เตียงนอนขึ้นมาสวมใส่ เมื่อเสร็จก็คว้ากระเป๋าแล้วรีบกลับออกไปทันที ในขณะที่โปรดยังคงยืนอยู่ที่เดิม นั่นเพราะคิดจะใช้แผนการแบบเดิมๆ ในการง้อให้ภาคินใจอ่อน จนยอมยกโทษให้เหมือนที่ผ่านๆ มา “ตะ...แต่พี่ไม่ไปนะกาย พี่ยอมรับผิด พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่อีกสักครั้งได้ไหม พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ให้ฟ้าผ่าพี่ก็ได้” โปรดเล่นใหญ่ถึงขนาดลงไปนั่งกอดขาของภาคินไว้ “ถ้าฟ้าผ่าลงมาจริงๆ ป่านนี้พี่ตายโหงไปกี่สิบรอบแล้ว ที่ผ่านมากูก็หูเบาและโง่งมที่เชื่อสัญญาพล่อยๆ ทุกครั้งเหมือนกัน แต่ครั้งนี้คือ...ไม่” “กาย...พี่ผิดไปแล้วจริงๆ” โปรดถึงกับอึ้งไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมถอดใจที่จะง้อภาคินเช่นกัน เพราะยังคงส่งสายตาที่ดูน่าสงสารแต่ทว่ากลับดูน่าสมเพชในสายตาของคนมองอย่างภาคิน “เก็บของแล้วออกไปซะหรืออยากให้ช่วยโยนออกไปจากทางระเบียงห้อง อย่าให้ผมต้องเกลียดพี่ไปมากกว่านี้เลย” ภาคินเชิดหน้าขึ้นสูง ไม่มีแม้แต่น้ำตาอย่างเช่นครั้งก่อนๆ เพราะเขาเจ็บจนชาไปทั้งใจแล้ว และหลังจากนี้คงไม่เสียน้ำตาให้ผู้ชายห่วยๆ ทำตัวเป็นปลิงเกาะเขากินอย่างโปรดอีกต่อไป ที่ผ่านมาไม่ใช่ภาคินจะไม่รู้ว่าโปรดนั้นเป็นคนแบบไหน แต่เพราะรักจึงหลับหูหลับตามองผ่านข้อเสีย หวังว่าสักวันโปรดจะปรับปรุงตัวเองขึ้น แต่เขารอมาเป็นปีๆ อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ปรับเปลี่ยนนิสัย มีแต่จะหนักขึ้นๆ สุดท้ายก็มีวันนี้ เพราะความใจเด็ดของภาคินที่สามารถตัดขาดเขาได้อย่างไร้เยื้อใย ถึงขนาดลงทุนเล่นละครด้วยการคุกเข่าเพื่อขอโอกาสแล้ว แต่ทว่าผลที่ได้กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง โปรดจึงหยุดแล้วลุกขึ้นเก็บของใช้ส่วนตัวที่มีอยู่น้อยนิดใส่กระเป๋า เพื่อจะออกไปจากที่นี่แต่ก่อนไปก็ไม่วายหันมาพูดเสียดแทงใจคนฟัง “อย่าคิดว่ากูจะเสียดายมึง เพราะชีวิตกูต้องไปได้ดีกว่านี้” คำพูดของโปรดดังก้องอยู่ในหัวของภาคิน ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาของความอัดอั้นที่จู่ๆ มันก็ไหลอาบแก้มลงมาเร็วๆ “ลาแล้วลาลับอย่าได้เผาผีกันอีกเลย เพราะชีวิตกูก็ต้องไปได้ดีกว่าปลิงอย่างมึงเหมือนกัน”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more