Chapter 2

1333 Words

Chapter 2 เช้าตกงาน! เที่ยงจับได้คาหนังคาเขาว่าแฟนนอกใจ! ช่างเป็นกราฟชีวิตที่กระโดดขึ้นสูงลิ่วจนไม่อยากมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้เหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นภาคินก็ต้องอยู่ เพราะเขาไม่ใช่ตัวคนเดียวแต่มีครอบครัวที่ต้องคอยดูแล แม้ครอบครัวที่ว่าจะมีแค่ยายเพียงคนเดียวก็ตาม ภาคินเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของยาย หากไม่ได้ท่านป่านนี้เขาคงกลายเป็นเด็กเร่ร่อนหรืออยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าที่ไหนสักแห่ง เพราะพ่อกับแม่เขานั้นเลิกรากันตั้งแต่เขาคลอดได้ไม่กี่วัน แม่ไปทางพ่อไปทางและทั้งคู่ก็ไม่เคยติดต่อหาเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังมาจากภาคิน เขามีเวลาเศร้าไม่มากเพราะชีวิตต้องเดินหน้าต่อ ในเมื่อตอนนี้ตกงานก็ต้องเร่งหางานใหม่ นั่นทำให้เขานึกถึงเพื่อนสนิทคนหนึ่ง จึงตัดสินใจโทรไปหา “ว่าไงมึง” “ที่คลับมึงยังรับพนักงานเพิ่มไหมวะ” ภาคินเอ่ยถามภูริชขึ้น และประโยคคำถามที่ได้ยินจากเพื่อนก็ทำให้คนฟังคิ้วขมวดเล็กน้อย “รับ มึงถามทำไม” “พอดีตอนนี้กูตกงาน เลยอยากขอไปทำงานกับมึงหน่อย แต่ถ้ามึงไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ กูเข้าใจ” นั่นเพราะทุกๆ ครั้งที่ภาคินเจอกับปัญหา คนที่เขามักจะขอความช่วยเหลือคือภูริชและไม่มีสักครั้งที่อีกฝ่ายจะปฏิเสธ “กูยังไม่ได้พูดสักคำว่าไม่สะดวก แต่ที่ห่วงเพราะมึงก็รู้ว่าที่คลับกูเป็นแบบไหน มึงอะ...ทำได้แน่นะ” ภูริชแย้งขึ้นแล้วเอ่ยต่อ นั่นเพราะก่อนหน้านี้เขาเคยชวนภาคินให้มาทำงานด้วยกัน แต่พอเพื่อนรู้ว่าเขาเปิดคลับโฮสต์ที่ให้บริการกลุ่มลูกค้าเฉพาะเจาะจงแค่ผู้ชาย ภาคินก็ได้ปฏิเสธมาในตอนนั้น แม้ค่าตอบแทนจะค่อนข้างดีก็ตาม มาวันนี้จู่ๆ ภาคินก็เอ่ยปากขอมาทำงานด้วยตัวเองแบบนี้ คงเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นแน่นอน “ไม่ได้ก็ต้องได้...ไม่เลือกงานไม่ยากจน” “เออ...คิดได้แบบนั้นก็ดี งานที่คลับกูไม่มีอะไรมากหรอก แค่นั่งดื่มนั่งคุยกับแขก ชอบก็นอกรอบไม่ชอบก็จบแค่ในงาน มองว่าง่ายก็ง่ายมองให้ว่ายากก็ยาก เอาเป็นว่ามึงมาลองทำดูก่อนแล้วกัน” ภูริชอธิบายงานให้อีกฝ่ายฟังอีกครั้ง “โอเค” ภาคินเอ่ยรับทันที อย่างน้อยตอนนี้ให้ได้ทำงานสักอย่างก่อนก็ยังดีกว่าออกไปเดินเตะฝุ่น เพราะงานสมัยนี้หากันได้ง่ายเสียเมื่อไหร่ “ตอบแบบนี้คือพร้อมมาเลยหรือไง” “ใช่” “กูขอถามหน่อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับมึงวะกาย” ในที่สุดภูริชก็เอ่ยถามขึ้น และภาคินเองก็ไม่คิดจะปิดบังเช่นกัน นั่นเพราะคบหากับภูริชมาหลายปีจนไว้ใจและรู้ว่าอีกฝ่ายเองก็มีรสนิยมแบบเดียวกันกับตัวเอง “กูตกงานวะ ถูกให้ออก แล้วพอกลับมาที่คอนโดยังเห็นไอ้พี่โปรดพากิ๊กมากดบนเตียงกูอีก” “เหี้ย...หนักเลยนะมึง” ภูริชอุทานออกมา “พอตัว แต่เรื่องไอ้พี่โปรดก็พอปลงได้แล้วละ เพราะมีก็เหมือนไม่มีอยู่แล้ว ตอนนี้กูห่วงแค่เรื่องงานเพราะยายต้องใช้เงินไปฟอกไตทุกเดือน” นั่นคือเหตุผลที่ภาคินต้องหางานใหม่ให้ได้เร็วที่สุด เพราะค่าใช้จ่ายมันจ่อคอหอยอยู่ทุกเดือนนั่นเอง “กูเข้าใจ ส่วนเรื่องที่หลับที่นอน กูจัดการให้เอง มึงหิ้วกระเป๋ามาหาได้เลย” “ขอบใจมากวะหนึ่ง” “ไม่เป็นไร” ภูริชเอ่ยรับ ก่อนจะวางสายแล้วไปจัดการเรื่องที่อยู่รอคนที่กำลังมาหา ส่วนภาคินก็เก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋า ก่อนออกเดินทางก็แวะไปหายายที่บ้าน ซึ่งตอนนี้เขาจ้างป้านวลซึ่งพักอยู่บ้านติดกันให้มาคอยดูแล ภาคินบอกยายว่าจะต้องย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดชั่วคราว ระยะนี้อาจไม่ได้แวะมาเยี่ยม แต่ถ้าเสร็จงานแล้วจะรีบมาหาทันที โดยก่อนออกไปได้ยื่นเงินพิเศษให้ป้านวลด้วย “พี่กายจะไปทำงานที่ไหนหรือคะ” เสียงของแก้มใสเอ่ยถาม ภาคินจึงหันกลับไปมองลูกสาวของป้านวลที่อายุน้อยกว่าเขาหลายปี ตอนนี้แก้มใส่เรียนอยู่มอสี่เป็นสาวแรกรุ่นที่หน้าตาดีที่เดียว ส่วนเขานั้นเรียนจบและทำงานแล้ว นานๆ จะกลับมาเยี่ยมยายและทุกครั้งที่กลับมาก็มักจะได้เจอแก้มใสเสมอ “พัทยานะ” “ไปนานแค่ไหน” “พี่ยังไม่รู้” ภาคินบอกระยะเวลาที่แน่ชัดไม่ได้จริงๆ หากที่นั่นทำให้เขามีรายได้ที่มากพอก็คงอยู่ทำงานไปพักใหญ่ๆ “พี่ไปทำงานจริงๆ ใช่ไหม ไม่ใช่ไปเพราะหลบหน้าแก้ม” “พี่ไปทำงานจริงๆ ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลบหน้าแก้ม” ชายหนุ่มส่ายหน้าให้คนตรงหน้า แต่ทว่าแก้มใสกลับยังคงสบตาเขาเขม็ง “แล้วเมื่อไหร่พี่ถึงจะชอบแก้ม” ประโยคคำถามที่ได้ยินทำเอาภาคินลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ นั่นเพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยิน “แก้ม...เรื่องนี้เราคุยกันเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ” “เข้าใจแต่ยังไงแก้มก็ยังรักพี่ รักทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบผู้หญิง” แก้มใสเอ่ยขึ้นเพราะต่อให้ภาคินจะเป็นอะไรเธอก็ยังคงรักเขาไม่เปลี่ยน แถมยังหวังลึกๆ ว่าเธอนั้นสามารถเปลี่ยนรสนิยมของภาคินได้ “เลิกรักพี่เถอะ เพราะพี่เองก็เลิกรักผู้ชายไม่ได้เหมือนกัน” คำตอบของภาคินทำให้แก้มใสหน้าชาไปชั่วขณะ หัวใจดวงน้อยถูกบีบจนรู้สึกเจ็บจากความรักที่ไม่สมหวัง แม้จะใจร้ายแต่ภาคินก็ต้องพูดความจริงออกไป นั่นเพราะมั่นใจว่าชาตินี้เขารักผู้หญิงไม่ได้แน่นอน เขาเกิดมามีรสนิยมแบบไหนเขาย่อมรู้ตัวเองดี “ถ้าพี่ไม่รักแก้ม แก้มจะเอาเรื่องนี้ไปบอกยายพี่” “เอาสิ” “แก้มพูดจริงๆ นะพี่กาย” เมื่อเห็นภาคินไม่ได้มีท่าทีตกใจ แก้มใสก็แทบจะเต้นเร่าๆ “พี่ก็พูดจริง” “พี่ไม่กลัวยายช็อกเอาเหรอที่รู้ว่าหลานชายคนเดียวชอบผู้ชายด้วยกัน” “ไม่หรอก เพราะพี่บอกยายไปตั้งนานแล้ว ไม่เห็นยายพี่จะช็อกอะไร” “ไม่จริง พี่โกหกแก้ม” แก้มใสกระทืบเท้าเร่าๆ ราวกับเป็นเด็กที่ถูกแย่งของเล่นไปจากมือ ทั้งๆ ที่ตอนนี้เธอน่าจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีกว่านี้ ภาคินได้แต่ยืนมองภาพนั้นนิ่งๆ ไม่ได้รีบวิ่งเข้าไปโอ๋เพื่อให้อีกฝ่ายหายโกรธ แต่แววตาและท่าทางเฉยเมยของเขากลับทำให้แก้มใสได้สติขึ้นมา เมื่อเห็นว่าแก้มใสเย็นลงแล้ว ภาคินจึงเอ่ยบอก “ถ้าแก้มอยากได้ความรักจากใคร อย่าไปขู่เขาแบบนี้อีก เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะไม่รับรักแล้วเขาจะเกลียดแก้มด้วย” “ละ...แล้วพี่กายเกลียดแก้มหรือเปล่า” น้ำเสียงของแก้มใสนั้นฟังดูอ่อนลงไปมาก รวมไปถึงสีหน้าและท่าทางเองก็ด้วย “เปล่า...พี่ไปก่อนนะ” เอ่ยบอกเสร็จก็เดินจากไป แก้มใสได้แต่มองตามชายหนุ่มคนที่เธอหลงรักมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เมื่อโตขึ้นกลับได้รู้ว่าภาคินนั้นมีรสนิยมความรักแบบไหน แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้เธอรักเขาน้อยลงแม้แต่น้อย “ยังไงแก้มก็ยังรักพี่”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more