ตอนที่ 5 ตัวภาระ

1245 Words

คืนนั้นหลังจากกินข้าวเสร็จ หลินเสี่ยวเหยาแอบใส่สมุนไพรลงไปในน้ำของตัวเองเล็กน้อย พอผ่านไปสักพักร่างกายเธอก็เริ่มมีอาการมึน ๆ และดูอ่อนแรงขึ้นจริง ๆ ‘แบบนี้ล่ะดี จะได้ดูสมจริง’ หญิงสาวถือถ้วยชามที่กินเสร็จจะไปล้างที่หลังเรือน พอเดินไปได้ครึ่งทางเธอก็แกล้งเซจนชามหลุดมือ ตกลงพื้นแตกกระจาย เพล้ง! “โอ๊ย เวียนหัวเหลือเกิน” พูดจบก็ล้มลงกับพื้นแล้วใช้มือค้ำยันพื้นเอาไว้ มืออีกข้างกุมขมับเพื่อแสดงอาการป่วยให้สมจริง “เป็นอะไรกัน” นางหลี่ถลันเข้ามาดู “ฉันรู้สึกเวียนหัวค่ะแม่ ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่หาย เหมือนว่าตอนนี้จะเป็นหนักขึ้น” หลินเสี่ยวเหยาทำเสียงอ่อนแรง จงใจให้ดูเหมือนคนป่วย “ตายแล้ว อย่าบอกนะว่าเธอจะป่วยหนักน่ะ แค่ข้าวก็แทบไม่มีจะกิน ยังจะต้องมาจ่ายค่าหมออีกเหรอ” นางหลี่โวยลั่น ไม่ได้ห่วงลูกสะใภ้แต่ห่วงเงินที่แอบเก็บไว้ หลินเสี่ยวเหยาลอบกลอกตาและเหยียดยิ้มด้วยความสมเพช “ต้าซาน ลูกพาเมียลูกไปนอนซะ ก่อนที่เธอจะทำจานแตกอีก” เมื่อเห็นใบหน้าดูซีดเซียวและมีเหงื่อผุดเต็มหน้าผากจึงเข้าใจว่าลูกสะใภ้ป่วยจริง ยอมให้เธอได้พักดีกว่าต้องเสียเงินค่าหมอ “เฮ้อ! น่ารำคาญจริง ๆ” หลี่ต้าซานบ่น ก่อนจะลากแขนเธอไปนอน หลินเสี่ยวเหยาหัวเราะในใจ ดี! จะทำตัวเป็นภาระให้เต็มที่ไปเลย ************************ ในตอนวันต่อมา หลินเสี่ยวเหยาตื่นสายกว่าปกติเพื่อตั้งใจให้ดูเหมือนยังไม่หายดี “อ้าว นี่เธอยังไม่ลุกไปทำอาหารอีกหรือ” นางหลี่ตะโกนใส่ทันทีที่เห็นเธอ “ฉันยังปวดหัวอยู่เลย แค่เดินก็ยังเซแล้ว” หลินเสี่ยวเหยาจับหัวตัวเอง สีหน้าอ่อนล้า “โธ่เว้ย! จะป่วยอะไรนักหนา นี่คิดจะอู้ใช่ไหม” “เปล่านะคะ ฉันก็อยากช่วยอยู่หรอก แต่ร่างกายมันไม่ไหวจริง ๆ” เธอถอนหายใจแล้วหันไปทางสามีที่เพิ่งตื่นแล้วเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ดูหงุดหงิด “สามี วันนี้คุณช่วยไปตักน้ำแทนฉันได้ไหม?” “ตักน้ำ!” หลี่ต้าซานทำหน้าตกใจ “ฉันต้องตักน้ำเองหรือ ปกติงานพวกนี้เป็นของเธอไม่ใช่หรือไง” “แต่ฉันป่วยอยู่นะ หรือจะให้ฉันฝืนไปแล้วเป็นลมตกบ่อตายไป ใครเล่าจะดูแลแม่กับคุณ” “จริงของเธอ ถ้าเธอตกบ่อตายไป ฉันก็จะซวยเข้าไปใหญ่นะสิ” เขาพยักหน้าเห็นด้วย หลินเสี่ยวเหยาแอบขำ แค่ขู่นิดหน่อยก็กลัวความลำบากแล้ว น่าสมเพชจริง ๆ “ก็ได้ ฉันจะไปตักเอง วุ่นวายเสียจริง” สามีไม่ได้เรื่องบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะหยิบถังน้ำเดินออกไป “เดินระวังนะลูก” นางหลี่มองตามลูกชายด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะรีบเข้าครัวไปทำอาหารเช้า ในขณะที่ลูกสะใภ้เดินกลับเข้าห้องไปนอนพักผ่อน “ทำไม ต้องมาป่วยตอนนี้ด้วย” แม่สามีบ่นตามหลังเสียงดัง หลินเสี่ยวเหยายิ้มมุมปาก เธอจะเป็นตัวภาระให้พวกเขาทนไม่ไหวเอง หลังจากที่หลี่ต้าซานต้องตักน้ำเองไปไม่กี่วัน ชาวบ้านก็เริ่มสังเกตเห็นและเริ่มซุบซิบกันถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ภาพของชายหนุ่มที่ไม่เคยหยิบจับงานหนักให้เห็นนั้น ทำให้ทุกคนมองอย่างประหลาดใจ “ปกติไม่ใช่สะใภ้หลี่ที่ต้องตักน้ำหรือ ทำไมต้าซานทำเองล่ะ” “ได้ยินว่าภรรยาเขาป่วยนะ น่าสงสารจริง ๆ” “หรือว่าต้าซานรังแกเมียจนเธอป่วยกันแน่” “นั่นสิ ฉันได้ยินว่าหลายวันมานี้สะใภ้หลี่ไม่ได้ออกจากบ้านเลย ป้าหยางที่อยู่ข้างบ้านบอกว่าเธอดูซูบลงเยอะเลย ก่อนหน้านี้ก็ทำงานหนักตลอด สกุลหลี่นี่ใช้ลูกสะใภ้อย่างกับทาสเกินไปแล้ว” เมื่อข่าวเริ่มแพร่กระจาย หลี่ต้าซานก็เริ่มรู้สึกอึดอัด เพราะพอเดินไปทางไหนก็เจอแต่คนมองแปลก ๆ เขาตักน้ำแทนภรรยาที่ล้มป่วยควรถูกมองว่าเป็นสามีที่ดีไม่ใช่หรือ ‘บ้าจริง! ทำไมถึงถูกมองเป็นคนเลวไปได้ล่ะ’ เขากลับบ้านมาด้วยความหงุดหงิดแล้วโวยใส่หลินเสี่ยวเหยาทันที “นี่เธอไปพูดอะไรกับชาวบ้านกันแน่ ทำไมฉันถึงถูกมองว่าเป็นสามีที่แย่แบบนี้” “ฉันเปล่านะคะ” หลินเสี่ยวเหยาทำหน้าซื่อ “ฉันไม่สบาย ก็แค่พักผ่อนอยู่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วยซ้ำ” “งั้นทำไมพวกเพื่อนบ้านถึงพูดกันแบบนี้” “พูดอะไรหรือ” “ก็พูดว่า... บ้านเราใช้งานเธอจนล้มป่วยนะสิ” พูดจบก็นั่งกระแทกก้นลงด้วยความโมโห “บางที อาจเป็นเพราะแม่ไปบ่นให้เพื่อนบ้านฟังหรือไม่ ว่าฉันล้มป่วยจนสามีต้องลำบาก แม่คงสงสารคุณแล้วบ่นให้ฉัน ชาวบ้านจึงเอาไปพูดต่อ ๆ กันหรือไม่ อย่าลืมสิเวลาที่คุณและแม่ต่อว่าฉัน เสียงดังทะลุกำแพงไปจนถึงบ้านป้าหยาง” เธอยิ้มบาง ๆ แล้วจิบน้ำชาอุ่น ๆ ทำทีเหมือนว่าคอแห้ง “ให้ตายเถอะ! นี่ฉันต้องทนอยู่กับเรื่องพวกนี้ไปอีกนานแค่ไหน” หลี่ต้าซานยิ่งบันดาลโทสะ แม้ไม่เมาแต่ก็อยากลงมือตบตีสั่งสอนภรรยา หากแต่ทำเช่นนั้นแล้วก็เกรงว่าจะมีคนรู้เห็นแล้วเอาไปพูดในทางไม่ดีมากขึ้น “เอาเถอะ พรุ่งนี้ฉันก็คงจะดีขึ้นแล้ว ทำงานบ้านอย่างอื่นก็พอไหว ส่วนเรื่องตักน้ำคุณก็ช่วยฉันไปก่อน อย่าไปสนคำพูดชาวบ้านเลย จะทำก็ถูกนินทาว่าทำเพราะใช้งานหนักจนภรรยาล้มป่วย ไม่ทำก็ถูกนินทาว่าปล่อยให้ภรรยาที่ป่วยตักน้ำเอง คุณอย่าคิดมากเลยนะ” “หลายวันมานี้เธอชักจะพูดมากเกินไปแล้ว อย่าให้ฉันรู้นะว่าเธอวางแผนจะทำอะไร รู้ใช่ไหมว่าเวลาฉันโมโหแล้วจะเกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ‘เก่งแต่กับผู้หญิง เวลาอยู่กับแม่อย่างกับลูกแหง่ ไอ้เลวเอ๊ย!’ “ฉันไม่กล้า คุณก็รู้” เธอพูดเสียงสั่นแล้วก้มหน้าหลบสายตาที่กำลังมองด้วยความเกลียดชัง นอกจากจะเป็นคนเจ้าอารมณ์แล้ว เขาก็มีความสามารถเดียวเท่านั้นคือการกดขี่ข่มเหงภรรยาได้เก่งมาก แต่ถึงอย่างนั้นหลี่ต้าซานคนนี้ก็โง่เขลา เขาไม่มีวันตามเธอทันแน่ ‘อดทนไว้อีกนิดเถอะ อีกไม่นานนายก็ต้องเป็นฝ่ายขอหย่าเองแน่’ หลินเสี่ยวเหยาลอบยิ้ม ทุกอย่างค่อย ๆ ดำเนินไปอย่างราบรื่น ตอนนี้แม่สามีก็ทำงานบ้านแทนเธอทุกอย่าง มีแค่เรื่องตักน้ำเท่านั้นที่สามีเป็นคนทำ งานหนักทุกอย่างจึงตกเป็นของจางหมิ่น การที่แม่สามีเอาเรื่องความเหน็ดเหนื่อยนี้ไปบ่นนอกบ้าน นอกจากจะไม่มีใครสงสารแล้ว ทุกคนยังเห็นใจเธอมากกว่าเดิมอีกด้วย ************************

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more