เสียงไม้กวาดกวาดพื้นดินแห้ง ๆ ดังแผ่วเบาใต้ร่มไม้หน้าบ้านคุณย่าฉี หลินเสี่ยวเหยายืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินเข้าไปหาหญิงชราผู้ใจดีที่กำลังกวาดลานอยู่
“คุณย่าฉีคะ ฉันขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมคะ” เธอพูดเสียงนุ่มนวลแฝงด้วยความเกรงใจ
คุณย่าฉีเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำ ดวงตาที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ชีวิตมองเธออย่างอบอุ่น
“มีอะไรหรือเสี่ยวเหยา”หญิงชราถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน หลินเสี่ยวเหยากำกระดาษและดินสอในมือแน่น เม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยอย่างลังเล
“คือว่า ฉันอยากเรียนทำซาลาเปาและอยากซื้อพวกอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ใช้ทำด้วยค่ะ ฉันว่าจะทำขายดู”
หญิงชราหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางไม้กวาดลงแล้วจับมือหญิงสาวมาตบหลังมือด้วยความเอ็นดู
“ได้สิ มา ๆ เข้ามานั่งคุยกันก่อน”
เธอยิ้มกว้างรีบเดินเข้าไปใกล้ คุณย่าฉีพาเธอเข้าไปนั่งคุยในบ้านของตนที่ค่อนข้างทรุดโทรมเพราะขาดการดูแล
หลินเสี่
