Asya kendini girişe atıp bağırarak ağlamaya başladı.
Hem ağlıyor hem de “neden, neden?” diye yeri yumrukluyordu.
Annesi korkarak mutfaktan çıkıp hemen yanına eğildi:
“Yavrum, ne oldu, kalk ayağa, ne bu hal?” diye aklına gelen her şeyi arka arkaya sordu.
Ama Asya’da cevap verecek takat yoktu. Tek istediği, bunların hiç olmamış olması, Emre’ye sıkı sıkı sarılması ve kapıda söylediği aşk sözcüklerini iliklerine kadar hissetmesiydi.
Ama gerçekler, bir tokat gibi yüzüne çarpıyordu.
Hülya’nın gözlerinin içine bakarak pişkince anlattıklarını hazmedemiyordu.
Emre ile babasının barışmaları içeriden çok rahat duyuluyordu.
Hala ısrarla:
“Çok seviyorum, vazgeçemem, beni dinlemesi gerek!” diye babama yalvarıyordu.
Annem yanıma oturmuş, beni yerden kaldırmaya çalışıyor:
“Kızım, yapma böyle, h
