Part 26: Sa Likod Ng Equipment Room
762 Words
Kinabukasan, bago pa man ang final briefing, ramdam ko na ang bigat ng hangin. Nasa conference hall ang lahat, abala ang mga opisyal sa paghahanda ng plano para sa operasyon laban sa natitirang Yakuza cells. Ako, nakikinig lang nang tahimik, sinusulat ang ilang notes.
Pagkatapos ng meeting, bigla akong nilapitan ni Lt. Col. Ric Santos. "Montoya, samahan mo muna ako saglit. May ipapakuha lang ako sa equipment room."
Tumango ako. "Yes, Sir."
Normal lang dapat, pero iba ang tono ng pagkakasabi niya—parang mas personal. Sinundan ko siya palabas. Habang naglalakad, napansin kong nakatingin si Adrian mula sa kabilang mesa. Hindi ko alam kung bakit parang sinisipat niya ang bawat kilos ni Santos, pero hindi ko na pinansin.
Pagdating namin sa equipment room, isinara agad ni Santos ang pinto. Nagulat ako. "Sir, ano pong ipapakuha niyo?" tanong ko.
Pero imbes na sumagot, lumapit siya sa akin. Matalim ang tingin. "David... diretso na tayo. Hindi ko na paliliguyin."
Napaatras ako. "Sir?"
"Gusto kita," bulalas niya, mababa pero mariing boses. "Matagal ko nang tinitingnan kung paano ka gumalaw sa operasyon, kung paano ka pinapansin ng lahat. Lalaki ka sa serbisyo, oo, pero may kakaiba sa iyo. And I want that... I want you."
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. "Sir... hindi ko alam kung anong—"
Itinaas niya ang kamay at inilapit sa balikat ko. "Hindi ka na kailangan magpaliwanag. Kaya kitang tulungan. Kaya kong itulak ang promotion mo, bigyan ka ng assignments na sisikat ka, ipapakilala kita sa mga tamang tao. Basta... susunod ka sa akin."
Nanlamig ang kamay ko. "Sir, hindi ako ganun. Hindi ako... interesado."
Biglang tumalim ang tingin niya. "Ayaw mo ba ng mas magandang buhay? Ayaw mo bang umangat agad? O baka may ibang pumipigil?"
Dumoble ang kaba ko nang maramdaman kong lumapit siya nang husto, halos mapadikit sa akin. Nakalapat na ang kamay niya sa dibdib ko, at ramdam ko ang bigat ng posisyon niya bilang superior.
"Sir, tama na po 'yan. Hindi ito nararapat," mariin kong sagot. Pero ramdam kong nanginginig na ako—hindi sa takot sa kanya bilang tao, kundi dahil alam kong mas mataas siya sa akin.
Bago ko pa man magawa ang susunod na hakbang, biglang bumukas ang pinto.
"Sir Santos!" malakas at mariing boses ni Adrian ang sumalubong. Nakatitig siya, galit na galit, at kita kong halos mamula ang tenga niya sa inis.
"Villareal," sagot ni Santos, mabilis na nagbago ng postura. "Anong ginagawa mo dito?"
"Ang tanong, Sir, ano po ang ginagawa niyo?" singhal ni Adrian, unti-unting lumapit. "Pinipilit niyo ba si Sergeant Montoya? Alam niyo bang mali 'yon? Harassment na ang tawag diyan. At alam niyo ba kung ilang artikulo ng batas ang nilalabag ninyo ngayon?"
Napalunok ako. Hindi ko akalain na ganoon katapang ang tono ni Adrian, lalo na't mas mataas si Santos kaysa sa kanya.
Santos smirked. "Huwag mong turuan ang mas nakakataas sa iyo, Inspector Villareal. Wala kang ebidensya."
Pero hindi umatras si Adrian. "Alam niyo bang may isang taon na ako sa Law School bago ako pansamantalang huminto para sa mission na ito? Alam ko kung paano gumagana ang batas, Sir. At kung sakaling akalain ninyong dahil wala akong posisyon para sumagot ay mananahimik lang ako—nagkakamali kayo. May karapatan ako, at may karapatan din si Sergeant Montoya, na igalang."
Ramdam ko ang tensyon sa pagitan nilang dalawa. Parang dalawang leon na nagbabantay sa parehong teritoryo.
Santos glared at Adrian, pero halatang nawawala ang kumpiyansa niya. "Kung ako sa iyo, Villareal, tututok na lang ako sa mission. Huwag kang sumawsaw sa usaping wala kang kinalaman."
"Walang kinalaman?" halos pasigaw na ulit ni Adrian. "May kinalaman ako kapag kasamahan ko ang pinipilit niyo. At lalo na kung ang taong iyon ay... hindi dapat pinaglalaruan."
Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng huling linya ni Adrian, pero tumama ito diretso sa dibdib ko.
Naglakad siya palapit sa akin at hinila ako papalabas ng silid. Hindi na nakapagsalita si Santos, nanatili lang siyang nakatayo, nangingitim ang mukha sa galit.
Pagkalabas namin sa hallway, binitawan ako ni Adrian. Malalim ang hinga niya, at kita sa mata ang halo ng selos at proteksiyon.
"David," bulong niya, mababa pero mariin, "kung may susubok pa ulit na ganyan sa iyo... huwag ka nang mananahimik. Hindi ka nag-iisa."
Hindi ako nakapagsalita. Sa halip, tumango lang ako.
Pero sa loob-loob ko, nagtatanong ako: Ano ba talaga ang mas malalim na dahilan kung bakit ganoon ang galit ni Adrian? At bakit sa harap ni Santos, ramdam kong hindi lang basta kasamahan ang turing niya sa akin... kundi higit pa.
Itutuloy...
- Writer
