Part 27: The Silent Strike
521 Words
Matapos ang final briefing, nanatili akong nakaupo sa gilid ng conference room. Puno pa ng ingay ang paligid—mga opisyal na nag-uusap, mga papel na iniayos, mga radyo't cellphone na sabay-sabay tumutunog. May bagong impormasyon na dumating mula sa intel: may hiwalay na Yakuza cell na posibleng kumikilos sa Pampanga, at iyon ang dahilan kung bakit mas lalo pang pinaigting ang mga plano.
Habang abala ang lahat, ramdam ko pa rin ang bigat ng nangyari kanina sa equipment room. Kahit tapos na ang tensyon, hindi pa rin mawala sa isip ko ang mahigpit na titig ni Santos at ang malamig na paraan niya ng pananakot. Hindi ko alam kung paano ko haharapin siya muli, pero pinilit kong kumalma. Duty muna, David. Duty bago lahat.
Tahimik akong nag-aayos ng gamit nang mapansin kong pumasok sa silid ang isang aide na naka-barong, may dalang maliit na telepono. Dumiretso siya kay Colonel Santos.
"Sir, may tawag po para sa inyo," bulong nito.
Kita ko ang pagkakunot ng noo ni Santos, ngunit agad din niyang kinuha ang telepono. Tumalikod siya nang bahagya, marahang sumagot.
"Hello, Sir."
Tahimik ang buong conference room, kaya't kahit pa mahina ang boses ni Santos, naririnig ko pa rin ang maliliit na piraso ng usapan.
"General Villareal po... Yes, Sir... Naiintindihan ko, Sir."
Para akong nakuryente. Si General Villareal? Paano siya nakatawag ngayon, habang briefing pa lang tapos, at bakit si Santos ang tinatawagan niya? Lalong bumigat ang dibdib ko nang makita ko ang bahagyang pamumutla ni Santos, para bang pinagsabihan siya nang hindi na niya alam kung saan lulugar.
Hindi sigawan ang tono ng nasa kabilang linya—banayad, kalmado, parang tatay na pinapaalalahanan ang anak. Pero ramdam ko sa ekspresyon ni Santos ang bigat ng bawat salitang tinanggap niya.
"Hindi ko na po uulitin... Opo, Sir... Maraming salamat po sa paalala..."
Pagkababa ng tawag, para siyang nawalan ng lakas. Saglit siyang napapikit, saka umayos ng postura, pero halata ang pagbabago. Ang yabang at tikas na kanina'y umaapaw mula sa kanya ay napalitan ng tahimik na pag-iingat.
"Mga kasama," malakas niyang wika upang itago ang kaba, "siguraduhin nating maayos ang lahat ng detalye. Walang pagkakamali. May malalaking mata na nakatingin sa atin ngayon."
Hindi ko mapigilan ang sarili kong magtaka. Paano umabot kay General Villareal ang nangyari kanina? At bakit ang bilis? Hindi naman ako nagsumbong. Wala ring oras si Adrian na mag-text o tumawag sa gitna ng briefing.
Napatingin ako kay Adrian na abala ring nag-aayos ng mga folder. Nakasandal siya, nakangiti nang bahagya, parang walang anumang bigat sa mundo. Pero sa likod ng ngiting iyon, ramdam kong may alam siya na hindi ko pa natutuklasan.
Huminga ako nang malalim. Isa lang ang sigurado: kung sino man si General Villareal sa buhay ni Adrian, sapat na ang kanyang presensya para magpatiklop ng isang Santos—at hindi ko alam kung dapat ba akong matakot o mas humanga pa kay Adrian.
At sa gitna ng pagkalito ko, mas lalo lang akong napagtanto: may mas malalim pang parte ng buhay ni Adrian na hindi ko kilala... at iyon ang mas nagpaalala sa akin kung gaano ako nahuhulog sa kanya.
Itutuloy...
- Writer
