I love you, SARGE

Part 28: Mga Lihim At Selos

Pagkarating namin sa safehouse mula Pampanga PPO, ramdam ko agad ang bigat ng hangin. Tahimik si Adrian habang nagtatanggal ng uniporme, halatang maraming iniisip. Pinili naming magpahinga nang maaga para makakuha ng lakas bago ang operasyon laban sa natitirang Yakuza cells kinabukasan. Pero bago pa man pumikit ang mga mata ko, naramdaman kong bumigat ang kama sa tabi ko.

Nakatalikod si Adrian, tila nagpipigil ng emosyon.

"Adrian..." mahina kong tawag.

Hindi agad sumagot ang Senior Inspector. Lumipas ang ilang segundo bago siya bumuntong-hininga at umikot paharap, kita ang bakas ng lungkot sa mga mata.

"Alam mo ba, Dave," mahina niyang simula, "kung hindi dahil kay General Villareal... baka hindi ako umabot dito. Siya ang tumayong ama ko nang mawala ang tatay ko. Siya ang nagpaaral at nagpatatag sa akin. Lahat ng ito... utang ko sa kanya."

Nanahimik ako, nakikinig lang. Hindi ko inaasahan ang bigat ng tono ni Adrian.

"Pero kanina..." tuloy niya, medyo nanginginig ang boses, "nung nakita kong malapit si Santos sayo... at yung paraan ng tingin niya, yung paraan ng paglapit niya—hindi ko matanggap. Para akong bata ulit na may aagaw sa pinakamahalagang tao sa buhay ko."

Dito na namuo ang luha sa mga mata niya. Tumulo ito diretsong bumagsak sa unan sa pagitan namin.

Nagulat ako—hindi ko naisip na makikita ang matapang, laging composed na si Adrian na ganito kahina. Dahan-dahan kong inabot ang kamay niya at pinisil.

"Adrian," bulong ko, "hindi mo kailangang magselos. Wala silang laban sa nararamdaman ko sayo. Wala kang dapat ipag-alala."

Hindi napigilan ni Adrian ang umiyak nang tahimik, nakayakap sa akin na para bang doon lang siya makakahinga. Ramdam ko ang init ng luha niya sa aking leeg. Sa loob ng dilim, wala kaming ranggo, wala kaming badge—sila lang dalawa, parehong sugatan sa paraan ng aming nakaraan.

Hindi ko namalayan, nakatulog kami na magkayakap. Doon ko naintindihan kung gaano kabigat ang damdaming pinapasan niya para sa akin.

⸻

Kinabukasan, maagang gumising ang buong team para sa final briefing ng operasyon. May bagong impormasyon mula sa central command: may mga natitirang Yakuza sleeper cells sa Pampanga. Alam kong magiging mapanganib ang susunod na hakbang.

Habang nagpaplano, napansin ko ang pagiging abala ni Santos. Tahimik siya ngunit may mapanlikhang tingin sa akin—parang may plano na hindi pa niya ipinapakita. Pinilit ni Adrian na huwag magpahalata, pero ramdam ko ang tensyon sa kanyang postura.

Pagkatapos ng briefing, nagpunta ako sa equipment room para ayusin ang gamit. Habang nag-iisa, may biglang tumunog na pamilyar na tinig sa labas:

"David..."

Napalingon ako, hindi makapaniwala. Nakatayo sa pintuan si Jenny, ang current girlfriend ko, naka-professional attire, hawak ang review materials para sa Bar exam. Anim na buwan kaming walang contact dahil sa kanyang pag-focus sa review.

"Jenny?" nasabi ko nang hindi makapaniwala.

Lumapit siya nang mabilis, niyakap ako nang mahigpit. "Ang tagal nating hindi nagkita, Dave... natapos ko na ang Bar Exams. Hindi ko na kayang hindi ka puntahan."

Nakatayo sa gilid si Adrian, halatang may tensyon at selos sa kanyang mata.

Ngunit hindi iyon ang pinakamalupit. Sa likod ng pagbabalik ni Jenny, nakita ko ang malamig na ngiti ni Santos mula sa malayo. Alam ko—hindi ito aksidente. At sa isang tahimik na pangungusap na nahuli ni Adrian: si Jenny pala ay pamangkin ni Santos, taga Masantol, Pampanga.

Parang bumagsak ang sikmura ko sa bigat. Hindi ko alam kung ano ang gagawin—mission muna o personal na problema? At higit sa lahat, paano tatanggapin ni Adrian ang pagbabalik ni Jenny?

Jenny, hawak pa rin ako nang mahigpit, ngumiti at mahina ngunit determinado ang tinig:

"David, e ku na paki kung atin yang lalakad keng pusku... Kapag makapasa ku king Bar exam, kayang-kaya na ku nang maging kaparte mu... magpakasal ku keka."

Narinig iyon ni Adrian. Hindi siya nagpakita agad ng reaksyon, pero mabilis niyang hinalo sa isip ang kanyang mga damdamin. Palihim siyang nagtanong sa kapwa naming pulis na Kapampangan para itranslate ang sinabi ni Jenny dahil narinig din niya ang sinabi nito.

Dumating sa akin ang translation sa isang malakas at malinaw na boses:

"David, hindi ko na iniintindi kung may nakakasagasa sa puso ko... Kapag nakapasa na ako sa Bar exam, handa na akong maging katuwang mo... magpapakasal ako sa'yo."

Napatingin ako kay Adrian, at sa pagkakataong iyon, kitang-kita ko ang mga luha sa mata niya. Kahit na may tensyon at selos, halata ang pagmamahal niya. Nakayakap si Jenny sa akin, hawak nang mahigpit, habang si Adrian ay tahimik ngunit ramdam ang bigat ng emosyon sa kanyang mga mata.

Para napana ang puso ko ng isang nagyeyelong palaso kasabay ng biglaang pagtulo ng luha ko.

Itutuloy...